† R.I.P Sycamorekit † [&Group]

Hij voelde hoe de tanden van de kleine kitten rond zijn nek werd gezet om hem uit de sneeuw te kunnen trekken. Hij opende zijn ogen en duwde zichzelf omhoog, en keek toe hoe de vogel dichterbij kwam terwijl hij in rondjes vloog. 'Blossomkit, help!', mompelde Dustkit in Syce's vacht. Zijn warme adem kietelde eigenlijk best wel, maar daar moest hij nu niet over denken! Hij stond op het punt de prooi te worden van een gigantische roofvogel! "Vlucht! Ga naar het camp om hulp te halen!", beval hij Blossomkit en Dust. De kittens liepen weg wanneer de vogel naderde en bang kneep het katertje zijn ogen dicht. Het zware gewicht van het gevleugelde beest drukte op zijn schrale lichaampje. Sycamorekit voelde hoe het dier zijn snavel rond zijn nekje knelde en hem naar boven trok. Hevig trappelde hij met zijn pootjes. Nee, dit kon het einde niet zijn! Zijn leven was te kort geweest. Het kleine katertje kreunde zachtjes en probeerde zich los te krijgen uit de vaste greep van de vogel z'n bek. "Laat me gaan!", weergalmde zijn luide stem door het hele bos. Hij voelde het bloed over zijn vacht naar beneden sijpelen. De vogel had door zijn vel heen gebeten. Het deed verschrikkelijk veel pijn, meer pijn dan hij ooit had kunnen denken! Al zijn spieren waren harder opgespannen dan ooit. Hij verloor nu wel erg veel bloed langs zijn nek, en zag alles zwart worden voor zijn ogen. In zijn hele leven had hij niets spannend meegemaakt. Hij had al zijn tijd doorgebracht in de Medicine Cat's Den, hij had geen vrienden, hij ging amper om met zijn familie,... Syce's leven was een echte klucht! Dit was het dan... Hij was verslagen door de sneeuw, door zijn andere siblings, door een irritante, grote vogel! Als zijn siblings wat meer voedsel voor hem hadden overgelaten, was hij vast veel sterker geweest en had hij zichzelf kunnen redden uit deze sneeuw, en van die vogel. Hij had beter gewoon in het camp gebleven, dan was dit allemaal niet gebeurt! Nu waren Dustkit en Blossomkit ook nog in gevaar, en dat was allemaal zijn schuld! Hij spartelde naar alle kanten, maar daardoor kwam de sneeuw alleen nog maar losser te liggen. Toen zag hij plots niet meer, en voelde zijn lichaam vrij komen uit de sneeuw hoop. Zijn pootjes kwamen van de grond af en op de achtergrond hoorde hij de vage stem van zijn vader. Verder zag hij niets meer, voelde hij niets meer, bewoog hij niet meer, het was gedaan met hem. Een druppeltje bloed viel neer op de grond, de rest bleef plakken in zijn roodkleurige vacht. Sycamorekit blies zijn laatste adem uit...

OOC; Ik had geen zin om te wachten op een post bij het vorige topic. Eerst reageert Dustkit / Blossomkit, daarna Greentear en de rest maakt niet uit^^" Greentear draagt Syce naar het camp, en daar komt een nieuw topic~

_{Dustkit probeerde uit alle macht de kitten onder de sneeuw vandaan te halen. Waarom wilde het niet lukken? Waarom was hij nog te slap om dit te doen? Zijn helderblauwe ogen keken even omhoog naar de vogel die steeds dichterbij kwam, en even voelde hij hoe doodsangst de baas werd over zijn lichaam. "Vlucht! Ga naar het camp om hulp te halen!" Werd er vaag geroepen, Dustkit liet Sycamorekit los maar bleef verbluft naar de vogel staren, hij kon zich van angst even niet meer bewegen. Door het felle gekras van de vogel werd hij weer uit zijn gedachten geschopt, meteen kwam hij tot actie en met grote passen begon hij te rennen, harder dan hij ooit had gedaan. Gehaast schoot hij door de ingang heen, zijn vacht werd geraakt door de doornen en zorgde ervoor dat hij een paar wondjes kreeg, die al snel voor rode plekjes op zijn vacht zorgden. Eenmaal binnen opende hij zijn mond en schreeuwde met een sterke, maar geschrokken stem; "HELP!" De stem galmde door het kamp en hij hoopte dat iemand zo snel mogelijk zou komen. "Help!" Schreeuwde hij nog een keer, zijn ogen waren groot van de schrik. "Sycamorekit wordt aangevallen door .. door een vogel!" Schreeuwde hij weer.}

You may write me down in history with your bitter, twisted lies,
You may trod me in the very dirt, but still, like dust, I'll rise.

.:

Met lichte tred bewoog de bengaalse kater zich voort door het territorium. Enkele katten kwamen achter hem aan; voor het eerst in tijden was hem de leiding over een patrouille weer eens gegeven. Met zijn mond iets geopend om de lucht te kunnen proeven en zijn oren gespitst liep hij om verschillende struiken heen om te kijken wat erachter zat. Prooi werd steeds schaarser deze leafbare, maar de gevlekte kater had nog genoeg energie voor een flinke jacht. Als er enige prooi op zou scharrelen, natuurlijk. Hoopvol keek Greentear nogmaals om zich heen, en proefde de lucht. Een kleine muis moest in de buurt zijn... Direct liet hij zich in sluiphouding zakken en begon erop af te gaan. 'Deze is voor mij.' Fluisterde hij naar de andere leden van zijn patrouille. Echter schalde er op dat moment een stem door het bos. 'Laat me gaan!' Maar... Dat leek Sycamorekit wel? Was zijn zoontje het kamp uit geslopen?

'Sycamorekit!' Met een schreeuw veerde de kater op uit zijn sluiphouding en rende direct op topsnelheid in de richting van het geluid. Onder zijn poten knerpte constant de sneeuw. Echter deed de aanblik van een grote roofvogel hem verstijven in zijn bewegingen. Dit kon niet waar zijn. De vogel die al dagen, misschien wel weken lang boven het territorium cirkelde had eindelijk een prooi gevonden. Maar waarom, waarom in StarClans naam, moest dit net zíjn zoontje zijn? De aanblik was hartverscheurend. Blood drupte steeds op nieuwe plaatsen in de sneeuw en kleurde deze scharlakenrood. De kitten spartelde op alle mogelijke manieren tegen, maar zijn bewegingen werden steeds zwakker, tot de vogel hem liet vallen. Met een ploffend geluid kwam het katertje neer in de sneeuw en zonk hier diep in weg. Direct kwam de grote kater van zijn plaats en nam zijn kitten bij het nekvel, om deze uit de sneeuw te trekken en op een droge plaats neer te leggen. 'Syce, wordt wakker. Het is jouw tijd nog niet. Syce.' Echter was er niet meer door te dringen tot het roerloze beestje. Het besef drukte als een steen op Greens maag. Hij had zijn zoontje verloren. Zijn zoontje had niet eens zijn eerste leafbare overleefd. Tranen liepen van zijn ogen omlaag, vonden hun weg naar de sneeuw.

Old Stuff:

Snowdrop

"HELP!" Wel meteen keek Snowdrop op. "Help!" Deze keer sprong ze recht en liep ze met grote sprongen naar de kit. Ze keek hem aan, met ogen die kalm naar dei van hem staarde. Zijn pluizige vachtje was bevuild met rode vlekken. Een schok ging door haar heen. De schattige kit die ze een paar dagen geleden nog onder het maanlicht zag, was nu een bebloed, trillend lichaampje. "Sycamorekit wordt aangevallen door .. door een vogel!" Opnieuw ging een schok door haar heen. Ze moest iets doen. Wel meteen voelde ze een warm gevoel die van binnenuit naar buiten groeide. Haar ogen werden meteen terug kalm en straalde een beheerste glans uit. "Ga naar de Medicine Cats Den, Dustkit, ik ga wel," zei ze kalm waarna ze wegsprong en met enkele grote sprongen de doornstruik insprong. Wel meteen lande ze aan de andere kant van de tunnel. daar zette ze het op een lopen. Ze had net zo snel gelopen bij het incident van Dogdance. Wel meteen ving ze de geur van Dust op. Die kende ze. Ze volgde het en versnelde nogmaals haar pas. Ookal knelde haar voorpoot van de pijn, toch werd de sprongen met de pas groter. Hopelijk was het nog niet te laat, maar ze kon het ook fout hebben. En fout was ze... Want toen het geurspoor van Dust zich begon te vermengen met dat van bloed en een andere kit, vertraagde ze en keek ze even rond. Een schok liet haar huiveren. Tussen de stapels sneeuw lag een kater met een lichaampje. Bloedvlekken waren als sterren verspreid over de witte deken. Haar blik veranderde meteen. Haar goudgele ogen kregen een droevige en angstige glans. Langzaam en behoedzaam wandelde ze in de richting van de kater. Aan zijn gestreepte vacht kon ze zien dat het Greentear was, dit was zijn zoontje. Wel meteen werd Snowdrop verpletterd onder een golf van emoties. Herreneringen van vroeger werden toch zichtbaar. Maar iets hield de tranen tegen. Ze voelde hoe haar spieren trilden van angst en verdriet. De kattin moest al haar krachten verzamelen om niet in tranen uit te barsten. De arme kit had nog een heel leven voor zich en het was hun schuld dat hij dood was. Als ze beter hadden opgelet, dan zou dit nooit gebeurd zijn. Flitsen van het bebloede lichaampje van Dustkit kwamen in haar op. Wat hadden ze in Starclans naam gedaan? Wat was er gebeurd? Maar ze schudde al snel al de vragen van haar af. Even moest de grijswitte kattin haar ogen sluiten om haar emoties onder controle te houden. Toen ze terug rustig was, stapte ze nog wat dichter naar Greentear toe. "Greentear?" Zei ze zacht, hopelijk schoot hij niet uit. Iets wat zij vroeger wel had gedaan.
---
OOC: Sory voor de laatheid, is het goed dat ze nog in het kamp was enzo? Zo niet, laat het even weten ^^

Tag:: Dustkit Greentear | Words:: 459

† R.I.P Sycamorekit † [&Group] RlyUriu3_o

Sleep Tight Snowdrop ♥

_{Met grote ogen keek hij om zich heen. Waarom kwam niemand hem nou helpen? Waarom kwamen de warriors niet allemaal op hem af? Ze moesten Sycamorekit redden, dat vreselijke monster had haar nu vast al te pakken gekregen! Waarom was hij zo slap dat hij haar er niet uit had kunnen krijgen? Schuldgevoelens gleden door hem heen en zijn enige hoop was nog dat Sycamorekit het zou overleven. "Alsjeblieft.. help.." Schoot er door zijn hoofd toen plots Snowdrop op hem af kwam lopen en naar zijn verhaal luisterde. De poes was meteen weg, nadat ze nog tegen hem had gezegd dat hij even langs de medicine den moest gaan. Nu pas voelde hij de wondjes, die veroorzaakt waren door de doornen waar hij tegenaan was gebotst door alle haast toen hij de ingang in wilde stappen. Hij knikte en zette meteen koers richting de medicine den, dat zou vast wel het beste zijn, dacht hij.

Topic uit}

You may write me down in history with your bitter, twisted lies,
You may trod me in the very dirt, but still, like dust, I'll rise.

.: