Just can't hold it anymore.

Hij keek haar met een uitdagende, zelfs dreigende, blik aan. "Wat is er Running? Begint het vlammetje weer te branden?" Gromde hij, waarna hij nog een grote pas naar voren zette en zo de ruimte tussen de twee zó klein maakte dat het ongemakkelijk voor haar zou voelen. Zijn neusje raakte bijna die van haar aan en met een lichte grom in zijn stem sprak hij; "Of ben je te bang om iets te doen?"

Een andere kitten had hem gewaarschuwd, en hoewel hij het eerst niet had begrepen schoot de vier maanden oude kater in de richting van de nursery. In zijn hoofd herhaalde hij één zin, "What the Heck Lightning?" Maar die zin leek nog te beschaafd bij wat het katertje aantrof. Een diepe grom kwam uit zijn keel omhoog, en zonder om uitleg te vragen aan een van beide siblings schoot hij naar voren en zorgde ervoor dat hij tussen zijn broer en zus inkwam zodat hij Running kon beschermen. Woedend was hij, Woedend! Een furieuze sis kwam tussen zijn tanden vandaan, en zijn ogen stonden op onweer. "Wat in de naam van alles dat ook maar een beetje heilig is, was je aan het doen!?" Antwoord wilde hij, en wel nu. De nagels van de kater waren klaar om aan te vallen, en maar één verkeerd woord, en Lightning zou ervoor boeten.

- Busted Linn! xD

En daar kwam hij, de grootste bemoeial die hij in zijn hele leven gezien had. Zijn broer Tallkit. Lightningkit zette een stap achteruit, omdat hij geen zin had in geduw. Tallkit had zich er toch wel tussenin geduwd, gegarandeerd. Een woeste grom verliet zijn mond. De bemoeial, hij had Running bijna zover gekregen! "Wat in de naam van alles dat ook maar een beetje heilig is, was je aan het doen!?" Lightningkit was niet bang voor zijn broertje, niet meer. Natuurlijk was Tallkit groter en misschien sterker, maar dat kwam gewoon omdat Lightning én de jongste was en ook nog eens een groeiachterstand had. Misschien dat dat zijn woorden meer prikkelden, want qua vechten was hij nu nog niet de beste. "Ik vertel ons zusje de waarheid." Siste hij woest, zijn oren in zijn nek leggende. "Waarom bemoei je je ermee, Tall? Je hoeft haar niet te beschermen, ze kan het zelf wel. Je doet net alsof Running niets kan!" Ja, als hij zichzelf de afgrond in gooide, dan zou hij zijn broer met zich meetrekken.

"Lightningkit." Een rilling gleed over zijn rug toen zijn vader's stem de Nursery vulde. Met een ruk draaide hij zich om en met grote ogen keek hij zijn vader aan. Shit, niet nu al. Hij hief zijn oortjes weer op en keek even naar Tallkit en Runningkit, terwijl zijn ogen even in die van Runningkit brandde, alsof hij haar wilde zeggen dat dit nog niet over was. "Wat denk je wel niet dat je aan het doen bent?" Met een felle blik keek hij zijn vader weer aan. "Waarom vraagt iedereen dat toch? Jullie zijn allemaal hetzelfde! Ik ben gewoon eerlijk tegen Running, ze moet het weten!" Gromde hij, duidelijk in zichzelf gelovend.

De blik van zijn vader beviel hem niet en maakte hem vanbinnen zenuwachtig. "Ik zeg niet dat je niet eerlijk mag zijn, maar je gedrag moet veranderen. Hetgeen wat je deed was duidelijk pesten, en als je denkt dat je daarmee eerlijk bent dan is het voor mij duidelijk wie hier de domste kit van het nest is." Lightningkit's blik werd zachter, terwijl hij zijn ogen nog steeds recht op Wolftail gericht hield. "Denk je dat echt?" Miauwde hij zacht, op een gecontroleerde manier. "Fijn." Spuugde hij naar zijn vader, waarna hij opstond en de Nursery uitliep. "Dan ben je mijn vader niet meer." Gromde hij, waarna hij de den uitliep en even nijdig naar zijn vader keer. Als hij dat zo dacht, dan had hij het mis. Dan was hij zijn vader niet meer. Hij bleef nog even staan, hopend dat zijn vader hem terug zou roepen, maar als dit niet het geval was, dan zou hij nooit meer tegen hem spreken.

{Lightningkit de drama-queen xD}

"Wat is er Running? Begint het vlammetje weer te branden?" Ze hoorde de kater een pas in haar richting zetten en voelde gewoon zijn aanwezigheid. Een rilling gleed over haar zwart witte rug. Ga weg, ga weg, ga weg. "Wat in de naam van alles dat ook maar een beetje heilig is, was je aan het doen!?" Verbaasd keek ze op en zag dat Tallkit zich tussen haar en Lightningkit had gewurmd. Was.. was hij haar aan het helpen..? Maar Lightningkit ging gewoon verder. "Waarom bemoei je je ermee, Tall? Je hoeft haar niet te beschermen, ze kan het zelf wel. Je doet net alsof Running niets kan!" Ze drukte haar oortjes weer tegen haar nek en keek weer naar de grond. Was.. was dat waar? "Lightningkit." Een andere stem en met grote ogen zag Runningkit hoe hun vader verscheen. "Wat denk je wel niet dat je aan het doen bent?"  Was het hulp of zou Lightningkit er weer een hel van maken? De neiging om tegen haar vader aan te kruipen en haar tranen te laten lopen was groot, maar ze bleef op haar plek. "Waarom vraagt iedereen dat toch? Jullie zijn allemaal hetzelfde! Ik ben gewoon eerlijk tegen Running, ze moet het weten!" Ja, hij deed het weer. De kitten verborg zich voor nu maar in haar broertje's vacht. "Ik zeg niet dat je niet eerlijk mag zijn, maar je gedrag moet veranderen. Hetgeen wat je deed was duidelijk pesten, en als je denkt dat je daarmee eerlijk bent dan is het voor mij duidelijk wie hier de domste kit van het nest is." Een klein beetje hoop verscheen aan de duistere horizon, maar het was waarschijnlijk nog niet voorbij.. "Denk je dat echt?" Ze wilde niet meer naar Lightning kijken dus keek ze maar naar de wanden van de Den. "Fijn." De toon was weer zo vervelend en ze hoorde het geluid van pootstappen. "Dan ben je mijn vader niet meer." Haar ogen werden groot en toen ze opkeek en zag dat Lightningkit was verdwenen. "Sorry papa.." Mompelde ze zachtjes en liet Tallkit achter om haar snuit in haar vaders vacht te drukken.

"Lightning," Zuchtte zijn vader terwijl hij naar hem toe liep, Lightningkit deed een pas achteruit. Als hij nu nog maar één preek zou krijgen.. dan.. dan.. hij wist eigenlijk niet precies wat hij dan moest doen. Zijn vader achterlaten? "Ik bedoel niet dat je dom bent, ik wil gewoon niet dat je je siblings pest, zij hebben ook gevoelens. En je weet nu hoe het voelt als deze gekwetst raken, dus houd ook rekening met die van hun." Hij vernauwde zijn ogen en keek zijn vader met een ijzige blik aan. "Ik ben niet gekwetst." Siste hij. "Ik ben alleen kwaad, en het boeit me niets meer wat zij van mij denken, denk je werkelijk dat ze om mij geven?" Siste hij diep, want ja, diep van binnen dacht hij dat ze niets om hem geven. Dus waarom zou hij wel om hen geven dan? "Sorry papa.." Hoorde hij zijn zusje nog zeggen en even wierp hij een woedende blik op haar. "Aansteller." Siste hij, waarna hij zich omdraaide en aanstalten wilde maken om weg te lopen.

Net voor hij zijn broertje wilde aanvliegen kwam zijn vader de nursery binnen. Meteen nam Tallkit afstand en keek met samengeknepen ogen naar de discussie die plaatsvond tussen de twee. Waarom had Lightning nou weer zo gedaan? Dat was toch nergens voor nodig? De boosheid die in hem zat wakkerde weer aan toen zijn broertje Running uitmaakte voor aansteller, en inhouden kon hij niet meer. Boos zette de grote tabby kater een stap dichter naar zijn kleinere broertje toe, "Zij toont tenminste wat respect," Siste hij kwaad terug, de ander mocht zeggen wat hij wilde, maar van zijn zusje bleef 'ie af.

Het boeide hem helemaal niets meer dat Tall boos op hem af stapte. Waarom zou hij bang zijn voor Tallkit? Hij had toch alleen maar loze bedreigingen, niets meer. Wilde zijn zusje beschermen, de reddende held uithangen; maar diep van binnen was hij een slechte kat en Lightning kon het ergens niet verkroppen dat Running heb wel vertrouwde. "Zij toont tenminste wat respect," Oh, ging hij daarmee beginnen? Hij keek even naar Wolftail, maar die leek niets meer te zeggen, waarna hij een blik op Runningkit richtte, maar die leek hem niet eens meer aan te kijken. Met een ruwe ruk draaide hij zijn hoofd weg van de drie katten. "Dat is fijn voor haar dan!" Miauwde hij nors, waarna hij opsprong en regelrecht het kamp uit stormde.

De kitten stond daar nog, zijn haren recht overeind. Hij liet ze pas zakken toen de kater tegenover hem zich ineens omdraaide, en wegrende. Zonder te aarzelen rende zijn broer hem achterna, en zag hoe de tabby voor hem regelrecht het kamp uitvloog. Voor de grens stopte hij, en rende aarzelend heen en weer als een tijger in een kooi. "LIGHTNING!" Riep hij nog, waar ging zijn broertje heen? Wat als er iets gebeurde? Hij bleef zo heen en weer lopen, niet van plan om te stoppen tot hij zijn broertje weer in zicht had. "Lightning," Zei hij zacht, "Lightning, kom terug?"