You're the reason {Minnowleaf}

De rossige poes had besloten vandaag een keer het kamp te verlaten. Al die dagen had ze vast gezeten in de medicine den, met een Frostlake die iedere seconde over haar waakte. Ergens werd ze er nog zieker van, wetende dat ze niet meer de vrijheid had die ze vroeger altijd had. Minnowleaf zuchtte even en schudde haar pels uit. Ze wist wat de zwarte kater voor haar voelde, echter was ze zelf nog niet helemaal uit haar gevoelens uit. Ze wist niet goed wat ze wou, wat ze moest doen. Ze had het gevoel dat ze de kater niet zomaar kon afwijzen, mocht afwijzen. Hij had haar leven gered, ze kon het niet zo ondankbaar achterlaten. Maar moest ze dan tegen haar wil ingaan? Ze wou geen last voor hem zijn, en ook al zei Frostlake dat ze dat zeker niet zou zijn, ze was er gewoon zeker van dat de kater na verloop van tijd haar beu zou zijn. Dat hij haar ging achterlaten, omdat ze zijn verlangens niet meer volstond. De poes keek even op toen ze in de verte een calico poes zag. De lichtrode krijger herkende haar als Wonderland, een poes die ze al wel vaker bij Frostlake had gespot. Echter had ze hen de laatste tijd niet meer zo vaak samen gezien. Voorzichtig trippelde ze door de natte sneeuw naar de poes toe, en zwiepte ze even met haar staart toen ze haar blik ontmoette. "Hallo, Wonderland, toch?" Vroeg ze neutraal, waarna ze snel haar borstkas enkele likken gaf en weer opkeek.

"Minnowleaf," Mauwde de poes wat stijfjes terug. Ze zocht er geen reden achter, zijzelf zat ook niet altijd in d'r beste humeuren. "En correct." Haar blauwe blik werd weer wat zachter toen ze zag dat de poes moest kuchen. Nerveus begon ze met haar staart te zwiepen. "Gaat het eigenlijk wel?" Vroeg ze uiteindelijk terwijl ze haar ogen strak op de calico poes gericht hield. Ze vond het best vreemd, al die tijd had ze in de medicine den gelegen, en nog geen één keer had ze de poes voorbij zien komen. Misschien had Wonderland het nog maar net gekregen, of had ze medicine-den-ontwijkend-gedrag.

"Prima," Mauwde de poes, opnieuw kortaf. Echter kon Minnowleaf haar woorden nog steeds niet geloven. Ze zag er te ziek uit, om gewoon prima te zijn. "Overigens heb ik geen sympathie nodig, zeker van jou niet." Wat verbaasd keek ze de poes aan, welke haar een koortsige blik toewierp. Wat? Verwarring stapelde zich veel te snel op in haar hoofd, en ook toen Wonderland zich omdraaide wist ze nog niks uit te brengen. Pas toen de andere kattin enkele meters van haar verwijderd stond, wist ze haar poten terug in haar richting te bewegen. "Wacht even!" Miauwde, haar stem nog hees zijnde van de periode dat ze zelf ook ziek was geweest. Hijgend gleed ze weer tot stilstand, alle conditie die ze vroeger gehad heeft terug kwijt zijnde. "Ik snap je niet goed.. Wat heb ik dan gedaan?" Mauwde ze, haar stem zo onschuldig mogelijk laten klinken.

"Niks, laat maar zitten." Mauwde de poes nukkig, waarna ze gewoon weer verder doorliep. Minnowleaf vernauwde haar blauwe ogen en sloeg even fel met haar staart in de lucht. Ze begon hier stilaan genoeg van te krijgen, écht genoeg. Het was niet zomaar niks, ze zou het maar raar vinden dat de poes gewoon zo tegen haar had gedaan omdat ze er zin in had gehad. Koppig sprong ze weer enkele meters naar voren, om deze keer de weg van Wonderland geheel te blokkeren. "Ik vraag het nog een keer, waarom reageerde je zo?" Haar eens zo felle blik was teruggekeerd. Terwijl ze haar oortjes al wat dieper in haar nek had gelegd bleef ze de kat strak aankijken. Echter verzwakte haar blik weer toen ze plots terugdacht aan haar neef. "Is het omdat ik familie ben van Wolftail?" Vroeg ze, al wat stiller. Bijna iedere kat wist van het verraad van haar neef af. Een hele lange tijd werd ze dus beoordeeld door haar afkomst, wat ook de reden was geworden waarom ze zich terug getrokken had in het territorium. Echter was Minnowleaf een hele lange tijd niet meer aanwezig geweest in het kamp, en dus wist ze nog niks af van de terug open bloeiende reputatie van de kater.

"Om eerlijk te zijn, heb ik geen idee van wie je familie bent, en wat dan nog? Is niks mis met Wolftail." Ze was geschrokken van haar antwoord, maar liet dit niet blijken. In tegendeel zelfs, haar nekharen gingen juist omhoog staan uit irritatie. Echter deinsde ze toch wat achteruit toen Wonderland bloed uit hoestte, iets wat haar toch twee keer deed nadenken over haar volgende actie. Uiteindelijk verzachtte ze toch haar blauwe blik en nam ze een kleine stap naar achter. "Volgens mij kun je beter naar Littlestream gaan." Miauwde ze, neutraal. Ze had geen zin meer om aardig te doen, aangezien het deze kattin toch niks leek uit te maken op welke toon ze sprak.

"Bemoei je niet met m'n leven!" Ze deinsde nog wat meer naar achter en vernauwde haar blauwe ogen toen Wonderland vervolgde; "Ga toch lekker bij Frostlake zitten en laat mij met rust!" Had ze dat nou goed gehoord? Zeker wel. Echter verzachtte haar blik deze keer niet toen de poes begon te huilen. Ze had er zelf voor gezorgd, de aandachts trekker. Maar toen ze zich wou omdraaien om Wonderland ook echt achter zich te laten, hoorde ze plots een plof achter haar. Wat verward keek ze achterom, om nadien haar ogen te laten vergroten van angst. Het hoopje vacht dat ze daar zag liggen kon maar van een iemand afkomstig zijn. Ze had het geweten dat er iets mis was! Snel draaide ze zich om en holde ze naar de calico kattin toe. Voorzichtig porde ze haar neus in haar vacht, maar er kwam geen beweging. Was ze dood? Angst kneep haar hart samen, maar ze weigerde zich zwak op te stellen. Ook al was er niemand in de buurt, ze moest zich weer weten te vermannen. Voor hetzelfde geld was de poes gewoon flauwgevallen, en was er niks aan de hand. Voorzichtig ging ze met haar kopje onder het gestalte van de poes, zodat het bewusteloze lichaam op haar rug rolde. Maar ze had zichzelf overschat, en zakte ter vergeefs door haar poten. Ze was zelf niet geheel genezen, wat dacht ze wel niet?! Minnowleaf schudde haar kopje en hees zich weer recht. De rode kattin beet even op haar binnen lip toen haar spieren nu al begonnen te klagen. Ze waren niet zo ver verwijderd van het kamp, het moest haar lukken..