When the night falls [Ashdrizzle]

De poes staarde in het water van het zacht krabbelende beekje. Haar keel voelde droog aan, terwijl ze net nog een paar slokjes had genomen van het koele water. Haar blik stond wat waterig en levenloos, maar zo voelde ze zichzelf van binnen ook wel. Waarom moest ze haar vriendschappen altijd verpesten? Waarom moest ze anderen altijd kwetsen? De zwarte kattin wist het niet. Een zucht rolde over haar lippen en haar ademhaling haperde een keer terwijl ze dat deed.

Een windvlaag bracht een bekende geur met zich mee. De geur van een kater bij wie ze de vriendschap waarschijnlijk ook al had verpest. Ze slikte een keer moeizaam door haar zere keel en begon snel wat slokjes van het water te nemen. Aan de andere kant van de kreek hoorde ze wat geluid, en toen ze voorzichtig opkeek zag ze dat Ashdrizzle ook zat te drinken. Ze keek naar de kringetjes die het water vormde en hoe haar zelfbeeld rimpelig werd. Fawnstep haalde een keer adem en keek toen weer op naar de kater. Misschien zou ze nu gewoon om moeten keren, verder gaan met haar taken. Nee. Ze moest stoppen met het weglopen voor haar problemen, ze moest zich niet meer langen schuilhouden in die depressieve kant. Nee. "Ashdrizzle..?" miauwde ze vervolgens om zijn aandacht te krijgen, al wist ze niet goed wat meer te kunnen zeggen nu.

Een ijzige stilte leek als een soort mist om de poes heen te dringen. Ze slikte een keer moeizaam en voelde hoe ze licht draaierig werd, allemaal van de spanning. Ze nam snel weer een slok water, wat het misselijkmakende gevoel gelukkig iets liet zakken. De poes hief hierna haar hoofd en keek recht in de ijsblauwe ogen van Ashdrizzle. "Het.. spijt me.." Klonk de stem die de stilte verbrak. De poes draaide iet wat verbaasd haar oren naar voren en knipperde toen een keer met haar ogen. Had ze het goed gehoord? Snel schudde de zwarte kattin haar kop. "Nee.. het spijt mij." miauwde ze zacht en keek even kort naar haar poten, maar al snel richtte ze haar blik weer op de kater. "I-ik had je nooit alleen moeten laten daar.." murmelde ze toen.

"Het is.. was gewoon een moeilijke tijd voor ons beiden?" mompelde de kater vervolgens. Fawnstep knikte zacht, maar omdat de kater niet naar haar keek besloot ze nog een extra bevestiging te geven. "Ja.." mompelde ze met een afstervende stem en stond vervolgens langzaam op. Een paar passen naar rechts en toen sprong ze behendig over het stroompje heen, met een zachte plof aan Ashdrizzle's kant terechtkomend. Ze keek naar de kater en ging op twee konijnenlengtes van hem zitten. "Gedeelde smart is halve smart." miauwde ze en glimlachte ze vervolgens, dat was een uitdrukking die ze wel eens van de elders had gehoord.

Het leek alsof de kater dacht dat ze hem weer alleen liet, maar de poes had zich voorgenomen dat niet meer te doen. Ze moest niet meer weglopen voor haar problemen, voor haar angsten. "Heb jij nog met hem gesproken na.. het gebeuren?" vroeg de kater toen voorzichtig. De poes zette zich neer op het dunne laagje sneeuw, wat ze al snel voelde smelten onder haar poten. Ze sloeg haar staart beschermend om zich heen en keek toen weer naar het water. "Nee." miauwde ze vervolgens wat verslagen. "Hij zei dat hij me niet meer hoefde als vriendin.. Jij dan wel met haar?" miauwde ze toen, nog altijd naar hun spiegelbeelden in het water kijkend.

De poes was er even stil van, niet goed wetend hoe ze dit alles nu aan zou moeten pakken. "Nee, maar ik ben ook wat te keer gegaan tegen haar." mompelde de kater toen. Fawnstep was weer eventjes stil. Was ze ook te hard tekeer gegaan tegen Thrushdive? "Hij was boos op mij dat ik mezelf zo verwaarloosde vanwege hem, dat hij een ander had.. Dat hij mij niet wilde zo. Ik werd boos, hij ook.. en toen ging hij weg.." miauwde ze en schudde hierna haar kop, ze moest er maar beter niet meer aan denken. Het was gebeurt, en daarmee basta. Littlestream had gezegd tegen haar dat het vanzelf wel weer op z'n pootjes terecht zo komen, en zo niet, dan was Thrushdive haar het niet eens waard. Een zucht rolde over haar lippen en ze keek naar Ashdrizzle. "De tijd heelt alle wonden, denk ik." murmelde ze toen wat bemoedigend tegen hem.

Weer een stilte tussen de twee. Ze liet haar ijsblauwe ogen afdwalen naar het water en zag hoe kleine rimpeltjes zich hierin vormden, gezien er een lichte bries stond. Haar beeld werd weer wat waziger, maar toen de wind weer stilviel was het water weer strak. "Oké.." mompelde Ashdrizzle vervolgens met een licht onzekere toon in zijn stem. De poes draaide met haar oortjes en keek vervolgens naar de kater. Een paar seconden keek ze hem recht in de ogen en glimlachte toen. Ze wilde er vanaf nu voor hem zijn als een echte vriendin, ze wilde hem niet meer in de steek laten. Ze wilde hem niet nog meer pijn doen dan dat hij nu al had.

"Is er.. iets?" vroeg de kater vervolgens aan haar. Snel schudde de zwarte poes met haar kopje. "Ik ga echt proberen een goede vriend voor je te zijn vanaf nu.. Dus.. zin om iets te doen misschien?" mauwde ze en gaf een paar likken over haar pootje. Haar ijsblauwe ogen gingen even kort naar de lucht, maar werden al snel weer teruggetrokken naar Ashdrizzle, wachtend op een antwoord.

"Oké.." mauwde de kater wat verrast. "Is goed, maar.. wat?" Een glimlach sierde het gezichtje van de poes, waarna ze opstond en de kater aankeek in zijn ijsblauwe ogen. "Waar je zin in hebt," miauwde ze vrolijk en keek hem toen afwachtend aan, ze wilde hem opvrolijken en alles wat ze fout gedaan had weer goedmaken.

"Maakt mij niet zoveel uit, mag jij kiezen." De poes keek nogal bedenkelijk bij zijn woorden. Hierna schudde ze wat sneeuw uit haar vacht en zwiepte met haar staart als teken dat hij haar moest volgen. Misschien, misschien kon ze hem helpen hiermee. Ze keek een keer achterom of de kater haar volgde, en stapte weer rustig verder het woud in.