hey you!

Ravenpaw zwierf in zijn eentje door het kamp heen. Hij was net wakker en uit de Apprentice den gekropen, klaar voor een nieuwe dag. Hij had zichzelf voor genomen om nog wat op zijn jacht technieken te oefenen, aangezien dat nog niet helemaal goed ging. Oefening baart kunst was hem dan vaak verteld. Dus wie weet moest hij het maar gewoon proberen.
Shrewstar was druk, en hij kon niet verwachten dat zijn mentor elk moment van de dag klaar was om hem te entertainen met opdrachten en dingen om te doen. Dus hij liep wat rond. Eerst zou hij iets eten voordat hij op jacht ging. Dus haalde hij een muis van de prooistapel af. Hij wou niet teveel prooi eten, aangezien er genoeg over moest blijven voor de rest van de clan. Het eten was schaars, ze moesten rustig aan doen met elke prooi die er gevangen werd.
Terwijl hij rustig de muis zat te eten voelde hij dat iemand zijn kant op liep, Raven deed niet de moeite om op of om te kijken. Hij was nu even druk met andere dingen.

& Innerghost c:

Sneeuwvlokken vielen naar beneden, het was nog steeds redelijk streng leafbare. In haar zich veld was geen enkel teken van leven te vinden, alleen maar sneeuw en hier en daar oude bruine bladeren door het sneeuw heen stekend waar het minder diep was. Geen enkel ander geluid dan van het knisperen van het sneeuw onder haar poten waren te poten, op het geritsel van de taken door de wind na. En het enige wat ze rook was boom, en schaarse geuren van prooi die nog nauwelijks te bespeuren waren.
Ze liep verder, en uiteindelijk hoorde ze wel degelijk geluid van iets anders, zijn geur vertelde al snel dat het haar zoon, Ravenpaw was. En hij at een muis. "Eerste de clan, dan jij zelf," herhaalde ze één van de belangrijkste warrior codes, doelend op dat hij nu aan het eten was, in plaats van verder aan het jagen was voor de clan.

Ravenpaw voelde de blik die op hem lag gewoon boos kijken. Of in elk geval oordelen over hem. "Eerste de clan, dan jij zelf," Dat was de stem en de geur van zijn moeder. Ravenpaw keek haar in haar ogen aan. Ja, dat wist hij ook wel. "Ik weet het echt wel mam, maar ik heb gisteren ook al niks gegeten en vandaag ving ik eindelijk weer wat en ik wou het soort van vieren met mezelf en ik had heel veel honger. Sorry mam." Hij ratelde maar door, maar hij had echt heel veel honger gehad omdat hij gister niet echt goed gegeten had, dus het moest gewoon. Het was dat of sterven van de honger. Al was dat wel overdreven uitgedrukt. Maar goed. Het was al gebeurd.

Innerghost voelde zich ergens teleurgesteld dat Ravenpaw zich zelf voor de Clan had gezet. Maar het was ergens ook zorgelijk, dat hij hier toe in staat was wegens dit weer. Het was dubbel. Dit was gewoon een teken dat de Clan niet meer zo sterk was nu. "Ik weet het echt wel mam, maar ik heb gisteren ook al niks gegeten en vandaag ving ik eindelijk weer wat en ik wou het soort van vieren met mezelf en ik had heel veel honger. Sorry mam." Innerghost zuchtte en ging naast haar zoon zitten. "Ik kan niet zeggen, het geeft niet, Ravenpaw. Maar ik begrijp je wel, deze leaf-bare is gewoon heel streng en brengt sommigen van ons naar het uiterste toe. Probeer gewoon sterk te zijn, ik heb ook al enkele dagen niet gegeten, ben jij wel een stuk jonger. Maar jij kan ook wel, en misschien is een elder bereid eens met jou te delen, enkel heb jij jou deel voor vandaag en morgen nu wel gehad," miauwde Innerghost, ergens met moeite. Het was moeilijk, en door weinig eten ging de weerstand omlaag. Maar dit was de consequentie die Ravenpaw hier op kreeg.

Toen zijn moeder begon te praten keek Ravenpaw weer omhoog naar haar. "Ik kan niet zeggen, het geeft niet, Ravenpaw. Maar ik begrijp je wel, deze leaf-bare is gewoon heel streng en brengt sommigen van ons naar het uiterste toe. Probeer gewoon sterk te zijn, ik heb ook al enkele dagen niet gegeten, ben jij wel een stuk jonger. Maar jij kan ook wel, en misschien is een elder bereid eens met jou te delen, enkel heb jij jou deel voor vandaag en morgen nu wel gehad," Hij knikte dat hij het begreep. "Ja mam.." zei hij tegen haar. Ergens heel teleurgesteld, meer in zichzelf dan in de woorden van zijn moeder. Het was ook wel ontzettend egoïstisch geweest om zichzelf voor de clan te zetten. Maar ja, het was al gebeurd en de muis was al op, daar kon hij niks meer aan doen. "Wanneer denk je dat het eindelijk ophoudt met koud zijn mam?" vroeg hij toen. Niet dat Innerghost veel kon weten over wanneer het weer warmer werd, maar het viel te proberen.

"Ja mam.." miauwde Ravenpaw. Innerghost zuchtte en gaf haar zoon een tikje langs zijn oor, zacht, waarna ze een aai met haar staart over zijn rug gaf. "Wanneer denk je dat het eindelijk ophoudt met koud zijn mam?" Innerghost keek naar haar zoon. Hij groeide snel, viel haar op, ze keek nauwelijks nog op hem neer voor haar gevoel. "Dat weet ik niet, Ravenpaw... dat weet ik niet," murmelde ze haar blik verplaatsend naar de donkere lucht die haar vertelde dat het zo weer zou gaan sneeuwen. Zou het überhaupt nog op houden? "Kom we gaan kijken of we nog wat kunnen vangen," miauwde ze tegen haar zoon, opstaand.

"Starclan wilt vast dat we voor altijd in de kou zitten.." miauwde Ravenpaw. Innerghost keek neer op haar zoon. "Nee, dat vast niet. Ik denk eerder dat zij zelf niet eens de macht hier over hebben, want Ravenpaw, er is zo véél," miauwde Innerghost gevolgd door een lik langs zijn oor.

"Lijkt me een goed plan, ik kan wel wat jagen gebruiken nu. Misschien dat ik me dan ook wat warmer voel van binnen," miauwde Ravenpaw als antwoord op haar voorstel om te gaan jagen. Innerghost stond op en schudde haar vacht uit waar intussen sneeuwvlokjes op lagen. "Laat je ma maar eens zien wat voor een jager jij nu bent," miauwde Innerghost met een uitdagende grijns naar haar zoon terwijl ze begon te lopen naar het kamp uitgang. Ergens voelde ze zich schuldig dat ze haar zoon had gestraft op het eerst eten voor gejaagd te hebben. In tijdens als deze was een ontbijt gewoon niet weg gelegd, helaas, en het was aan haar die regels in stand te houden. Geen uitzonderingen.

OOC: Nieuw topic?