{+Peltalpaw}

Wolfpaw trok haar neus lichtjes op. Het stonk hier vreselijk. Wat moest het zijn als er geen sneeuw lag? Maar de pluizige apprentice was hier met een speciale reden. Hier bleven de kraaien in leven en dat betekende dus; eten. Haar gedachten werden verbroken door een paar krassende geluiden. Meteen dook ze in een onhandige sluiphouding. Terwijl ze de kraai besloop maakte ze veel lawaai. De vogel keek op en zag haar. Verondwaardigd en met veel geluiden vloog die op. Meteen wisten ook de andere prooien dat er gevaar dreigde. Wolf staakte haar jacht en bleef beteuterd achter.
[center]

Petalpaw's blauwe ogen speurde het gebied af op zoek naar prooi. Hier was niets te bekennen, alles was al lang weg doordat het leafbare was. Ze kon nu beter op een andere plaats gaan jagen, de dichtstbijzijnde jaagplek met prooi zou de Carrionplace zijn. Daar dan maar naar toe. Haar pootjes raasde door het bos terwijl ze steeds dichter en dichter bij de Carrionplace kwam. Ze begon steeds dichter bij te komen, het beeld van een sappige kraai bleef maar in haar hoofd hangen. Petalpaw's maagje knorde licht van de honger, na het jagen zou ze meteen iets van de prooistapel gaan halen. Maar nu moest ze even haar maag negeren en verder gaan met jagen. Petalpaw schrok zich kapot toen ze een aantal kraaien krassend hoorde opvliegen. Toen ze dichterbij kwam zag ze een kat staan. Voorzichtig liep ze naar deze toe, de geur van Shadowclan drong haar neusgaten binnen. En al snel herkende ze de apprentice van het kamp. "Hoi, lukt het jagen een beetje?' vroeg ze vrolijk aan de apprentice die er wat beteuterd bij stond.

Wolfpaw keek op van een stem; "Hoi, lukt het jagen een beetje?" Wolfpaw zuchtte en keek naar het zwarte stipje in de lucht. “Nee. Ik ben bang van niet” Ze wist eigenlijk ook niet waarom, maar tegen poezen was ze opener, vrolijker en eerlijker. Waarschijnlijk omdat ze er ook op viel, en niet op katers. Ze schudde verward haar kop. “Ik kan het gewoon niet ”, jammerde ze zachtjes.

De apprentice keek op toen Petalpaw deze begroette. De she-cat zuchtte en keek naar een vogel die een stukje verder in de lucht vloog. Eigenlijk wist ze het antwoord al, maar het zou onbeleefd zijn om dat te zeggen. “Nee. Ik ben bang van niet” antwoordde ze zoals verwacht op Petal's vraag. Nu zuchtte ze zelf ook. "Je bent niet de enige, ik kom niet eens iets tegen!" grapte ze in een poging om de andere apprentice iets op te vrolijken. De kat naast haar schudde haar kopje en had een iets wat verwarde blik in haar ogen. “Ik kan het gewoon niet ” hoorde ze deze zachtjes jammeren. Verward keek Petalpaw de andere apprentice aan. Het was nog best logisch dat je als apprentice van hun leeftijd nog niet echt erg goed kon jagen. Dat was gewoon heel normaal, sommige warriors konden niet eens erg goed jagen. "Geloof me maar, ik kan al helemaal niet jagen." zei ze met een tikkeltje zelfspot. Het was waar ook, de beste jager kon je haar zeker niet noemen. Ze kon ook echt erg luidruchtig en onhandig zijn wat niet handig is tijdens het jagen.

OOC: Is Wolf verlieft op Thistlepaw? ~~{vraag ik vanwege tekstje bij partner}~~ want Thistle is Petal's zusje

"Geloof me maar, ik kan al helemaal niet jagen." Ze voelde zich getroost door Petals woorden. Ook al vertrouwde ze haar meteen omdat ze veel op Thistlepaw leek, wat misschien gewoon toeval was. Maar toen die was gaan praten wist ze het bijna zeker. “Dankje”, miauwde ze. En ze loog niet. Ze zocht even in haar ogen en besloot het dan toch te vragen. “K-ken jij Thistlepaw?”

~Jup <3
Das toevallig x'D

“Dankje”, antwoordde de apprentice naast haar. Vrolijk lachte ze terug, het was altijd fijn als ze andere even kon opvrolijken. Even keken de twee she-cats elkaar aan waarna Wolfpaw begon te praten. “K-ken jij Thistlepaw?” vroeg ze. Een logische vraag was het niet, ze leken sprekend op elkaar. Echter was het ook wel logisch want hun karakter was totaal verschillend. "Ja Thistle is m'n zusje." antwoordde ze vrolijk. Hoewel ze wist niet zeker of het wel een positieve vraag was. Want er waren zeker katten die Thistlepaw niet mochten, waardoor ze haar ook niet mochten. Ze had zeker een hekel aan al die vooroordelen."Vriend of vijand?" vroeg ze vervolgens. Gewoon om even te weten hoe Wolfpaw over haar zusje dacht.

Petalpaw leek even na te denken. "Ja Thistle is m'n zusje." Wolfpaws mond viel prompt open. Ze gaapte haar zusje aan. She is her sis? Ze schudde verward haar kop. "Vriend of vijand?" Wolf kon even niet antwoorden. Dan dacht ze aan Thistlepaw. Ze werd helemaal warm van binnen. “Vriend”, mompelde ze even warm als ze zich voelde. Ze keek naar Petalpaw. “Zou iemand háár vijand kunnen zijn?” Ze begreep het niet. Thistle was toch super lief?

De bek van het andere katje viel open. Vragend keek Petalpaw haar aan terwijl deze een beetje heel vaag naar haar staarde. Was er iets aan de hand? Er heerste een ijzige stilte in het gebied, je hoorde letterlijk helemaal niets. Petalpaw kreeg een naar gevoel hier van, doodse stilte plus een kat die haar zo raar aanstaarde. “Vriend”, antwoordde de apprentice na een tijdje mompelend. Met een kort knikje en een vriendelijke glimlach keek ze naar de andere apprentice. “Zou iemand háár vijand kunnen zijn?” vroeg deze vervolgens. Deze vraag liet Petal's gedachten tollen. Say whut?!, was het eerste dat ze dacht. Dit had ze nog nooit een kat over háár zusje horen zeggen. Ergens was ze er wel blij om, maar ook snapte ze het ergens helemaal niet. Eerst kon ze ook maar amper een woord uitbrengen. "Uhm tja... het is gewoon zo dat ze niet altijd even aardig is..." zei ze maar voorzichtig.

Petalpaw leek het echt niet te snappen. Ze bekeek haar alsof ze een vreemdeling was. "Uhm tja... het is gewoon zo dat ze niet altijd even aardig is...", was haar antwoord. Ongelovig wiebelde Wolfpaw met haar oren. Ze had meteen een reactie klaar. "Dat kan niet. Ze heeft dan gewoon een slechte dag ofzo." Ze schudde haar kop beslist. Nee, Thistlepaw was aardig, niet onaardig.

{Laat sawwry}

Wolfpaw bleek het niet eens te zijn met haar uitspraak. "Dat kan niet. Ze heeft dan gewoon een slechte dag ofzo." antwoordde deze ook. Blijkbaar kende deze apprentice alleen maar Thistle's goede kant. Dat was eigenlijk best wel bijzonder, de meeste katten kende deze kant van haar niet. Over het algemeen werd ze juist voor het tegenovergestelde deel van haar zusje. Maar het was ook wel weer leuk dat er ook andere katten waren dan zij zelf die Thistlepaw aardig vonden. Licht zuchtte ze, ze moest toch vertellen hoe het zat aan deze she-cat. "Luister, Thistle kan heel aardig zijn, maar ook minder aardig, zo is ze nu eenmaal. Of je het gelooft of niet is aan jou, maar je moet het eens gehoord hebben." vertelde ze met een serieuze blik. Normaal gesproken was ze helemaal niet zo heel erg serieus, maar dit vroeg er nu even om.

OOC: No worries, ik ben zo'n beetje altijd laat X'D

"Luister, Thistle kan heel aardig zijn, maar ook minder aardig, zo is ze nu eenmaal. Of je het gelooft of niet is aan jou, maar je moet het eens gehoord hebben." Ze wiebelde ongemakkelijk met haar oren. Was Thistle dan ook slecht? "W..Wat doet ze dan?", stotterde ze twijfelend. Hopelijk gewoon bot. En niet evil ofzo.

Het was erg duidelijk te zien dat Wolfpaw het nog steeds niet door had. Haar oortjes wiebelde daar door ook op een bepaalde manier. Dat deed ze elke keer nadat Petalpaw iets zei dat ze niet helemaal leek te geloven. "W..Wat doet ze dan?" vroeg ze ook stotterend en twijfelend. Petal zuchtte, hoe ze dit nou ooit moest uitleggen wist ze ook niet. Thistle deed namelijk tegen haar altijd vriendelijk en ze konden het ook erg goed vinden. Maar tegenover andere katten deed ze regelmatig anders. Van een afstandje had ze dit gezien en ook wat woorden op gevangen. En uit Thistlepaw's verhalen bleek ook het zelfde. Diep dacht ze na, zoekend naar een manier om dit ooit aan Wolfpaw uit te gaan leggen.

Petalpaw, moest nadenken. Wolfpaw moest moeite doen om haar oren stil te houden. En ze moest ook moeite doen om niet in huilen uit te barsten. Ze wist niet echt waarom, maar ze had er gewoon zin in. Wachtend op Petals uitleg, begon haar lip te trillen. Onophoudelijk.

~Flut sorry

Met lange, uitgestrekte passen begon Petalpaw op en neer te lopen. Hoe moest ze dit nu ooit gaan uitleggen aan Wolfpaw? Deze kende haar zusje alleen maar als de vriendelijke apprentice die ze tegen haar ook was. Dus zelf kon ze nu ook niet helemaal beschrijven hoe of wat het nu was met Thistlepaw. Na een tijdje op en neer gelopen te hebben stopte ze voor Wolfpaw en besloot toch maar een soort van uitleg te geven. Rustig ging ze zitten om het wat minder gestrest over te brengen. "Het zit ongeveer zo, Thistle heeft redelijk snel ruzie met andere katten. Gewoon door meningsverschillen en opmerkingen... meer weet ik er eigenlijk ook niet echt over..." probeerde ze aan de andere apprentice uit te leggen. Na dit gezegd te hebben liet ze een klein zuchtje, het was onduidelijk maar duidelijker kon gewoon niet.

"Het zit ongeveer zo, Thistle heeft redelijk snel ruzie met andere katten. Gewoon door meningsverschillen en opmerkingen... meer weet ik er eigenlijk ook niet echt over..." Wolfpaw knikte. Ze dacht even na over die uitleg en haalde toen haar schouders op. "Tja, dat is dan maar zo.", mompelde ze. Ze zuchtte. Wolf wou het er nu niet over hebben. Daarom sprong ze op een ander onderwerp. "Kun jij even goed jagen als je zus?"

De andere apprentice haalde haar schouders op. "Tja, dat is dan maar zo." zei ze wat onverstaanbaar. Petalpaw zuchtte opgelucht, gelukkig nam ze het zo gemakkelijk op. Het duurde wel even maar blijkbaar had Wolfpaw het toch wel een soort van begrepen. "Kun jij even goed jagen als je zus?" vroeg de pluizige apprentice tegen over haar vanuit het niets. Kort keek Petal haar wat vragend aan, waar kwam dat nu weer vandaan."Uhm ik kan gemakkelijk zeggen van niet!" riep ze iets wat hard met moeite om niet te gaan lachen. Ze was echt een vreselijke jager, daar was ze zeker van. Wat dat betreft kon ze nog veel van haar zusje leren. "En jij?" vroeg Petalpaw vervolgens uit vriendelijkheid aan de andere apprentice.

"Uhm ik kan gemakkelijk zeggen van niet!", riep Petalpaw. Wolfpaw grinnikte. "En jij?" Ze zwiepte met haar staart naar de groep vogels, die na hun vlucht weer waren neergestreken. "Terrible.", mompelde ze grijnsend. "Je hebt daarjuist een prachtige voorstelling gehad." Ze doelde op de mislukte kraaien jacht van 2 minuten geleden.

Blijkbaar vatte Wolfpaw haar grapje en grinnikte deze dus ook. Hè hè gelukkig geen saaie boom! De staart van de andere apprentice zwaaide naar een groepje vogels dat een stukje verder op zat. "Terrible.", mompelde ze grijnzend. "Je hebt daarjuist een prachtige voorstelling gehad." ging ze verder. Nu verscheen er ook een lachje op Petalpaw's kopje. Ze had het misschien wel niet gezien maar wel gehoord. Ondertussen had ze wel kunnen opmaken wat er was gebeurd. Kort keek Petal bedenkend naar het groepje kraaien. "Weet je wat, ik sluip naar de andere kant van de groep en dan gaan we tegelijk er op af. Zo kunnen ze minder snel weg en vangen we misschien wel wat!" stelde Petalpaw vrolijk voor. Hopelijk zou Wolf het een goed idee vinden en meedoen. Dan konden ze voor een keertje met een prooi het kamp in komen.

"Weet je wat, ik sluip naar de andere kant van de groep en dan gaan we tegelijk er op af. Zo kunnen ze minder snel weg en vangen we misschien wel wat!" Wolfpaws staart zwiepte opgewonden heen en weer. Ze rekte en ontspande haar spieren. Hier had ze wel zin in. They will die! Met een zenuwachtige blik in haar blauwe ogen knikte ze Petalpaw toe. Ze drukte haar oren plat tegen haar kop en hield haar staart laag bij de grond. Ze wist dat sluipen geen zin had omdat dat juist meer lawaai maakte dan gewoon lopen. Dus had ze zitten nadenken, en had haar jachthouding zo veranderd, dat ze niet moest sluipen, maar eerder over de prooi uittorenen. Zoals wolven dat doen.

Petalpaw was vrolijk om te zien dat Wolfpaw het ook een goed idee vond en enthousiast met haar staart zwaaide. De andere apprentice legde haar oren in haar nek en maakte zich klaar voor de jacht. Petal knikte kort waarna ze begon te rennen, met een grote bocht om de kraaien heen. Zo dat ze geen last van haar zouden hebben en gewoon zouden blijven zitten. Zodra ze aan de andere kant kwam draaide ze zich met een sprongetje met haar kop naar de kraaien. Hier door gleed ze met haar poten een klein stukje opzij. Door een verkeerde timing viel ze ook nog eens bijna om. Snel herstelde ze zich en zocht oogcontact met Wolfpaw. Langzaam hief ze haar rechter voorpoot en keek van deze op en neer naar de andere apprentice. Alsof ze wilde zeggen; 'Als ik mijn poot naar beneden doe vallen we aan!' Niet veel later zette ze haar poot hard op de grond en stormde op de groep kraaien af.