Hear the otter call + Acepaw /Cherrypaw

Acepaw had het zich makkelijk gemaakt in zijn nest en de vorige avond wat genoten van de jammerende klanken van die nieuwe apprentice’s. Sommige hadden heimwee of een slechte mentor en wie weet waarover ze nog meer aan het klagen waren. Bij een van de gevallen was hij in de lach geschoten waardoor hij weer commentaar kreeg en een of andere nieuwe een klap gaf met zijn poot. Hierbij zijn eerste indruk op andere, een geweldig voorbeeld voor de andere. De rest van de avond ging het weer vrolijk door totdat hij eindelijk in slaap was gevallen. Zijn nacht was rustig, droomloos. Aangezien hij geen zin had om zelf wakker te worden en geen training had deed hij een poging uit te slapen. Dit mislukte tragisch. "Cherrypaw? Acepaw?" Zijn naam? Het was zeker niet zijn eigen mentor, of die moest een geslachtsverandering hebben ondergaan. Wat verbaast keek hij op en richtte zijn blik op de ingang van de den. "Acepaw, I have promision from your mentor to take you out with Cherrypaw" sprak de stem verder. Dankzij het licht van achteren zag hij niet meer dan de schim van de spreker. Hij stond op, schudde zich uit en deed geen enkele moeite geen andere te wekken bij het naar buiten komen. Daar stond de kattin, Otterflight. Wat lui rekte hij zichzelf uit waarna hij kort knikte ‘Morgen’ begroette hij haar, zoals altijd het ‘goede’ uit het woord laten. Tijden had hij geen mentor, nu kreeg hij zelfs bijles. Shrewstar had geleerd.

Zijn leedvermaak werd weer opgetrommeld toen Otterflight haar woorden uitsprak; "You ain't in the Nursery anymore. Get up. Training has started" Cherry was dus een van de groentjes, dus bij haar in de buurt leek hij enkel beter? Fijn. Makkelijke training misschien. Waarschijnlijk basis technieken herhalen en wat jagen oefenen, al was dit maar een wilde gok. De aandacht werd weer op hem gericht. "What did your previous mentor teach you already Acepaw?" Welke? Die dooie of die luie? Waarschijnlijk de eerste, die kwam nog opdagen bij de eerste trainingen. ‘De basis technieken van jagen en vechten. Daarna was het vooral zelfstudie’ gaf hij ferm antwoord. Een korte grijns speelde bij zijn laatste woorden. Het was waar, hij had veel dingen zichzelf aan moeten leren. Niet alle met succes. 'Ik ben er.' De kater die al groter was dan gemiddeld keek omlaag naar de kitten. Ja, voor hem was ze gewoon een kitten. Goed, hij was zeker blij met de bijscholing maar je moest toch ergens over kunnen klagen? ‘Mornin’ herhaalde hij alweer. ‘Jij bent dus Cherrypaw?’ Geen vraag maar een bevestiging. ‘Ik ben Ace’ Hij voegde maar zelde de -paw erachter, dan klonk hij evenoud als zulke groentjes.

"Fair enough. Let's go" Ace merkte de verandering in de stemming wel op. Hopelijk werd hij hier de dupe niet van. Zoals er van hem verwacht werd volgde hij de kleurige kattin. Nog steeds wist hij niet bepaalt wat hij van haar moest denken. Ze leek een eervolle poes, al was dat gewoon een eerste indruk die hij had. Gewoon op het punt dat zij jouw respect zou geven als je hetzelfde bij haar deed. Al kon ze van zijn pak net zogoed een tiran zijn. Otterflight was niet zijn mentor maar die van de kit. Hij had geen medelijden met haar, ze had gewoon wakker moeten worden. Ineens waren ze bij het kreekje. Otterflight sprong er overheen en liet de andere achter. "I was thinking of a tour trough our territory but... You will get some swimming lessons from me. Get in" Het snelle wandelen was niet al te fijn voor in de ochtend, maar hij was vaker vroeg op jacht. Dat deed hij bij zijn eerste mentor, die had het hem ook aangeleerd. Ja, het was de schuld van die dooie dat hij nu nooit meer uit zou kunnen slapen. Maar zwemmen? Had die kat dan geen medelijden? Of zenuwen? Hij keek naar de kat naast hem, lichtelijk geërgerd ‘Dames eerst zou ik zeggen’ Wat mannelijk. Toch, om zijn waardigheid nog iets te redden vervolgde hij ‘Of moet de heer van dit gezelschap de weg leiden?’ De kater grijnsde licht, echter brak hij van binnen uit elkaar. Vanaf zijn kitten tijd was hij al bang voor water. Hoewel zijn vader gedood was door adder was zijn moeder niet lang daarna verdronken. Misschien zelfmoord, wie weet. Sindsdien had hij het er niet op. Hij was werkelijk bang, om te zwemmen in het water dat zijn moeder naar Starclan had geholpen. Op water kan je geen wraak nemen, water kan je niet doden. Het werd een eenzijdig gevecht.

"Ladies first, okay but are a ladie if you don't get in soon" Hij bromde een of andere giftig antwoord terug, echter bleef het maar bij brommen want al zijn vermogen om te spreken leek hij te zijn kwijtgeraakt. De prestatie van Cherry die in het water sprong en zich naar de overkant werkte werd door de kater enkel als een waas gezien. Het enige wat hij voelde was zijn hart dat ondertussen in zijn keel klopte. Het leek zijn ademhaling af te knellen en Ace moet zijn moeite doen rustig te blijven. Normaal ging het wel, hij kon ermee grappen maar er echt inspringen was wat anders. Toch liet hij er zo min mogelijk van doorschijnen.

En toen hij de stem van Otter hoorde keek hij haar dodelijk aan en liep naar de kant. 'Moet ik je anders helpen?’ De blik werd naar Cherry bewogen. Nee, het was eerder hard dan dodelijk. Alsof hij zich af sloot van de rest. Zonder nog maar een blik van angst of een woord van twijfel zette hij zijn achterpoten vast in de grond en zette af. Met zijn volle kracht had hij zich afgezet, en hoewel de kater een scheut groter was dan de gemiddelde kater kwam hij net wat over de helft. Het duurde even tot de kou en het water door zijn dikke vacht heen kwam, maar het was vreselijk. Niet alleen de kou, niet alleen het zuigende gevoel en het rukken van de stroming. Nee, de beelden die hij zag waren vreselijk. Hij zag zijn moeder voor zich hoe ze meegesleurd werd, kopje onder werd geduwd en haar geschreeuw werd gesmoord. Hij zag voor zich hoe ze de kant raakte en bleef hangen, als het lijk van een dom prooidier. Zijn slagen waren sterk, niet met al zijn kracht maar eerder wat regelmatig. Hij had geleerd dat hij bij alles nooit al zijn energie op mocht gebruiken, hij moest wat bewaren. In de praktijk leek dit echter moeilijker. Maar zo goed hij kon werkte hij zichzelf naar de overkant. Zijn oren raasde van de onhoorbare schreeuw die zijn gedachte maakte. Zodra hij water naar binnen werkte draaide zijn maag om. Ineens raakte een wat hardere stroming hem tegen zijn zij, hij verloor wat grip en dreigde zijn kop onder water te laten vallen. Toch leek hij met wat hardere pootslagen boven te blijven. Zijn hart leek stil te blijven staan en zelfs in het ijskoude water bleef hij zweten. Toen hij de oever voelde gaf hij nog wat van zijn opgespaarde kracht en trok zich op de kant.

Hij negeerde de andere volkomen en sleurde zichzelf een meter van het water af. Het was zichtbaar dat hij eerder vermoeit was van de angst dan van de inspanning. De kater vergat totaal zijn vacht uit te schudde en het leek zeker de minste van zijn problemen. Zijn eerdere opgewektheid leek totaal verdwenen en de harde blik bleef. Hij had zijn rug recht en zei met emotieloze stem; ‘Het spijt me dat jullie zo lang moesten wachten maar sinds mijn moeder is verdronken heb ik het niet bepaalt op water.’ Even richtte hij zijn groene torn op Otter. ‘And even if that makes me a lady’ Hij was kapot, verkleumt en overspoelt door een koud gevoel dat hij later zou kennen als het gevoel dat hoorde bij vechten. Het was duidelijk en zichtbaar dat de kater zich uit moest schudden en op adem moest komen, toch liep hij koppig weg van het tweetal, nauwelijks op zijn poten kunnen staan. Waar hij naartoe ging wist hij niet, en als de training verder ging, so be it. Maar hij wou onmiddellijk weg van het water, en weg van zijn gedachten.

[Ace is nog niet topic uit, hij sjokt nu ongeveer een en halve meter verder xD]