We're part of a story, part of a tale. We're all on this journey, no one is to stay. Where ever it's going. What is the way?
Welcome
Warrior Cats is een rollenspel gebaseerd op de serie 'Warriors' van Erin Hunter. Je verkent hier al schrijvend de geliefde wereld van de Clankatten, rogues en kittypets. Dit doe je door je eigen karakter aan te maken, waarbij je bijna alles zelf mag bepalen over uiterlijk en karakter. Wild of tam, goed of slecht, sociaal of eenling? Help jij oorlogen te voorkomen? Of ben je een van de katten die hongerig opzoek is naar een groter territorium en meer macht? Het kan allemaal op Warrior Cats.
KIND OF WEATHER
LEAFBARE
Season
Leafbare, -8°C - 3°C
Het blad is nu volledig van de bomen af en iedere ochtend wordt je begroet met rijp aan de takken en een kille wind. Gepaard met winterse neerslag, is het woud gehuld in een witte deken.
Het was voor de verandering eens stil in het kamp. Misschien omdat het midden in de nacht was, maar zelfs de krekels hielden zich in. Met een zachte pas liep het zwart witte poesje door de ingang van het kamp, twee muisjes tussen haar kaken. Eerder die dag had ze gesnakt naar vrijheid, de drukte had haar bijna gek gemaakt, dus was ze weggevlucht en gejaagd. Ze stopte de twee knaagdiertjes ergens onderin en nam naast de stapel plaats. Niet om te eten, maar om naar de open plek te kijken. Alles was netjes, alle Dens zagen er goed en sterk uit en ze kon ze nu en dan een bewegende vacht spotten. Met een zucht liet ze haar kopje op haar voorpootjes vallen en keek afwezig naar de kampmuur. Slapen wilde ze nog niet.
De kater beende zich stug door een bos met varens. Hij was weer een in de avond uit jagen gegaan. Dit was voor de kater niks vreemds maar echter was hij vannacht wat verder gegaan dan normaal. Als hij normaal ging jagen in de donkere uren bleef hij meestal in de buurt van het kamp, gewoon omdat hij onderweg wel wat vind of omdat de slaap hem overviel. Maar nu niet, hij was naar de grens gegaan, niet wetend wat hij verwachtte te vinden. Op het Thunderpath had een plat beest gelegen, een tijd had hij ernaar gekeken waarna hij zich weer om had gedraaid. Zo was hij langs de grens terug gegaan naar het kamp, onderweg had hij nog een wilde duif gevangen, dit was een wonder voor zijn bouw. Zijn hoogte en brede schouders hielpen niet echt met het vangen van vogels. Ondertussen stond hij nog steeds wat rusteloos voor de kampingang. Stiekem wist hij wel waarom hij niet had kunnen slapen maar hij wou er niet aan denken, het gewoon vergeten. Bij de prooistapel lag een zwart-witte apprentice, deze kende hij niet persoonlijk maar eerder als de dochter van Vlekje. Daarbij tevens de zus van Tall. Ace liep langs haar en legde de duif weg, of eerder het hoopje bot en veer. Waarna hij terug liep naar de kattin en naast haar ging zitten. ‘Waarop wacht je?’ begon hij neutraal, zijn normale toon van spreken dat altijd wel spottend leek erin latend. Vannacht zou hij de slaap toch niet vinden, overdag kon hij alles goed ontwijken maar in het donker leek alles zo veel echter.
-May I? ^-^
Once more into the fray, into the last good fight I'll ever know. Live and die on this day
Ze had het geluid van pootstappen wel gehoord, maar blijkbaar wilden haar gedachten haar kop niet verlaten. Pas toen ze een vacht tegen die van haar voelde strijken keek ze versuft op. ‘Waarop wacht je?’ Ze keek wat wazig naar een kater die naast haar was komen zitten. Kon hij ook niet slapen? Of had ze hem gestoord uit zijn slaap? "Niets. Ik wilde gewoon wat rust van al die drukte." Antwoordde ze zachtjes en krabbelde in een zittende positie en keek de kater aan. Acepaw! Dat was zijn naam. Nog nooit had ze echt met hem gesproken, waarschijnlijk waren ze elkaar onbewust een paar keer tegengekomen, maar persoonlijk kende ze hem zeker niet.
"Niets. Ik wilde gewoon wat rust van al die drukte." Hij knikte even, zelf was hij ook niet zo’n sociaal wezen. Of nou ja, op zijn eigen manier was hij sociaal. Andere het leven zuurmaken was toch zeker ook contact? Ook had hij een maat en nog wat andere die hem niet compleet haatte, dat was voor hem genoeg om mee rond te komen. ‘Running was het toch?’ zei hij toen, gewoon om het zeker te zijn. ‘Nou, als je wilt dat ik ga kan zal ik nog wat gaan jagen’ Nee, je zou dan gewoon wat zielig rond dwalen in zelfmedelijden tot het ochtend word. Verbeterde zijn onderbewustzijnde hem. Dat was waar, de kille waarheid. Waarschijnlijk zou hij eindigen bij het water, zoals altijd op deze dag. Op de een of andere manier hielt hij de manen bij. Zijn blik stond afwezig in de verte gericht. Morgen was alles beter, dan was deze nacht weer voorbij. Dat was de gedachte die hij zichzelf voorhielt. Ineens hielt de grijze/bruine tabby op met zijn gemok en keek de ander met zijn helder groene ogen aan, alsof ze nu al zijn aandacht kreeg.
Once more into the fray, into the last good fight I'll ever know. Live and die on this day
‘Running was het toch?’ Hij kende haar naam? De meeste apprentices deden niet zoveel moeite om erachter te komen. Ze deden gewoon alsof ze er niet was of noemden haar de dochter van. Runningpaw gaf een knikje en keek naar haar witte voorpootjes. ‘Nou, als je wilt dat ik ga kan zal ik nog wat gaan jagen’ Ze draaide wat met haar oortjes en keek met een frons naar Acepaw. Huh? Had ze dan gezegd dat hij bij die drukte hoorde? Maar de kater keek haar nu niet aan, dus zou hij haar verwarring waarschijnlijk ook niet opmerken. "Zo.. eh.." Plots ontmoette ze zijn groene ogen en voelde de grote neiging om nu weg te kijken, maar tot haar verbazing keek ze met haar blauwe kijkers recht in zijn groene. "Zo bedoelde ik het niet." Antwoordde ze iet wat zelfverzekerder.
"Zo bedoelde ik het niet." De kater lachte licht toen hij de verandering opmerkte. Eerst had ze wat staan stotteren maar nu leek daar niks meer van te vinden. Normaal had hij een gevatte opmerking gemaakt, spottend gelachen of iets anders in die trend. Nu bekeek hij haar blauwe ogen alsof hij haar opnieuw zag. Zijn lach stond niet spottend maar eerder zacht, misschien omdat hij nou niet alleen wou zijn en een hele nacht ronddwalen niet aantrekkelijk klonk. ‘Dan blijf ik lekker hier, je bent vast een stuk gezelliger dan het koude territorium’ Alsof Running er niks aan zou kunnen veranderen ging hij liggen en keek naar de ander. Ineens fronste hij ‘Heb je het niet koud?’ het was zeker koud maar zijn dikke en zeker langere vacht hielt het meeste wel tegen. Ook had hij nog de warmte van het lopen in zijn lijf, daarbij had hij geen idee hoelang de ander hier al zat.
Once more into the fray, into the last good fight I'll ever know. Live and die on this day
‘Dan blijf ik lekker hier, je bent vast een stuk gezelliger dan het koude territorium’ Opgelucht haalde ze adem. Hij was niet beledigd en het leek er ook niet op dat hij maar een grapje had gemaakt. Voor beiden goed dus. ‘Heb je het niet koud?’ Ze keek hem verrast aan bij de vraag. Als ze er niet aan dacht had ze het misschien niet eens gemerkt dat kleine rillingen over haar rug liepen. Klein waren ze maar, dus misschien kon het geen kwaad? Om Acepaw gerust te stellen haalde ze haar schouders wat op en sloeg haar staart langs haar lichaam. "Niet heel erg, dus je hoeft je geen zorgen te maken." Glimlachte ze zachtjes en keek de kater weer aan. "Uh.. lopen jouw trainingen goed?" Ze wilde dan wel een beetje een gesprek aangaan met de kater, want ja.. het leek haar wel ongezellig als ze hier maar een beetje zouden zitten en naar de stilte zouden luisteren.
Hij keek toe hoe ze haar staart rond haar heen sloeg. Het was meer een opmerking geweest aangezien hijzelf wel degelijk de kou voelde door zijn dikke pels door. "Niet heel erg, dus je hoeft je geen zorgen te maken." Misschien was het wel beter zo, nu ze zo wat aandacht kreeg. Echt veel werd er nooit over Running vertelt, alleen dat ze verlegen was en de dochter van vlekje. Anders verwoord natuurlijk. Natuurlijk was die informatie nog steeds meer dan dat er over hem bekent was, dat bleef meestal bij; die brede kater, ja die ruwe. Wat een omschrijving. "Uh.. lopen jouw trainingen goed?" Hij draaide half op zijn zij zodat hij de zwart-witte apprentice aan kon kijken. ‘Nou, drie keer is scheepsrecht. Cross heeft het soms wel eens druk maar dat maakt niet echt uit. Van mijn eerste mentor had ik de basis al geleerd en de rest is zelfstudie’ Hij lachte kort, ja de zelfstudie was gebleven maar Cross hielt het nog goed uit met hem. ‘En jij?’ keerde hij de vraag terug terwijl zijn groene ogen even naar de hemel keek.
Once more into the fray, into the last good fight I'll ever know. Live and die on this day
De kater was allang gaan liggen, maar Running bleef liever zitten. Ze vond het nog.. een beetje ongemakkelijk. ‘Nou, drie keer is scheepsrecht. Cross heeft het soms wel eens druk maar dat maakt niet echt uit. Van mijn eerste mentor had ik de basis al geleerd en de rest is zelfstudie’ Ze keek hem even met grote ogen aan. Had hij al drie Mentors gehad? Nerveus slikte ze. Straks kreeg zij hetzelfde lot.. telkens weer een nieuwe. ‘En jij?’ Ze haalde haar schouders wat op, snel. "Goed, denk ik. Hij is mijn oudere broer, maar soms denk ik dat hij niet heel erg blij is met mij als Apprentice. Dat ik niet stoer ben, zoals mijn andere siblings.." Ze sloeg haar oogjes neer naar de grond.
Hij merkte de te snelle schouderophaal niet op. Ace was meer van het zeer duidelijke, dus echt zeggen wat je dwars zat. Ja, hij was meer recht door zee. Dit was ook heel onhandig als je iemand niet mocht, de kater zei dan gewoon wat hem niet aanstond. Sommige vatte dit verkeerd op. "Goed, denk ik. Hij is mijn oudere broer, maar soms denk ik dat hij niet heel erg blij is met mij als Apprentice. Dat ik niet stoer ben, zoals mijn andere siblings.." De tabby kater fronste, waar haalde ze dat idee nu vandaan? Nog een eigenschap die slecht uit kon pakken; als hij niks verkeerds aan je zag moest je dat ook niet zeggen. Nu pas merkte hij de blik op van Running, deze was op de grond gericht. Naar zijn zinnen keek ze veel te veel naar de grond, deze was toch een stuk minder knap dan hijzelf die hier lag? Ging hij weer te ver? Vast wel. Nog steeds fronsend keek de kater naar de ander. ‘Hoe kom je erop? Je bent hartstikke leuk, daar hoef je helemaal niet stoer voor te zijn.’ Sprak hij toen, of eerder, flapte hij eruit. Om over een vrolijker onderwerp te beginnen ging hij verder ‘Maar wat heb je allemaal al gedaan bij je trainingen?’ Hij was tamelijk nieuwsgierig, zelf leerde hij veel van andere, gewone warriors die wat tijd over hadden.
Once more into the fray, into the last good fight I'll ever know. Live and die on this day
‘Hoe kom je erop? Je bent hartstikke leuk, daar hoef je helemaal niet stoer voor te zijn.’ Huh? Het zwart witte poesje keek hem verbaasd aan, door de woorden die hij zojuist tegen haar had gesproken. Niet iedereen deelde die mening. ‘Maar wat heb je allemaal al gedaan bij je trainingen?’ Gelukkig met het nieuwe onderwerp haalde ze weer normaal adem en probeerde het zo lang mogelijk vol te houden hem aan te kijken terwijl ze sprak, maar zo nu en dan keek ze toch weer weg. "Uh.. Thrushdive heeft me een lange tour gegeven door het territorium, waarna mijn pootjes er wel af konden vallen." Ze glimlachte heel eventjes en gaf een van haar pootjes een likje. "Wat heb jij allemaal geleerd van die drie mentors?" Vroeg ze vervolgens weer nieuwsgierig.
"Uh.. Thrushdive heeft me een lange tour gegeven door het territorium, waarna mijn pootjes er wel af konden vallen." Hij grijnsde, zo’n tour leek traditie. Zelf had hij die ook gehad, twee keer maarliefst. Van zijn eerste mentor en daarna nog eens van Otterflight, hij was bij de eerste training van haar apprentice, Cherrypaw, geweest. Daarom mocht hij de wonderen van shadowclan nog eens aanschouwen. O ja, plus zwemmen. "Wat heb jij allemaal geleerd van die drie mentors?" Hij moest wat lachen daarom, het klonk zo vreemd. Daarna dacht hij een tijdje na over wat hij eigenlijk al had geleerd, het moest zeker van ver komen. ‘Mijn eerste mentor gaf mij ook zo’n tour en leerde mij wat basis vecht en jaag technieken. Jammer genoeg kwam hij om in een grensgevecht. Mijn tweede kwam niet opdagen tijdens de eerste training en mijn derde heeft me wat meer geleerd over vechten.’ Bij het laatste werd hij zichtbaar wat vrolijker, hij vond de vechttraining het leukst. Vooral omdat hij dit ook het best kon. Ook leek hij zich niet te deren aan het feit dat hij van mentor naar mentor werd gezet. ‘Verder heb ik van Otterflight geleerd te zwemmen en van Nimble om te klimmen’ Hij liet een oor zakken, waardoor hij wat nadenkend leek. ‘Of ja, ze heeft me geleerd hoe je goed uit een boom moet vallen’ grinnikte hij zachtjes, een diep basgeluid makend.
Once more into the fray, into the last good fight I'll ever know. Live and die on this day
‘Mijn eerste mentor gaf mij ook zo’n tour en leerde mij wat basis vecht en jaag technieken. Jammer genoeg kwam hij om in een grensgevecht. Mijn tweede kwam niet opdagen tijdens de eerste training en mijn derde heeft me wat meer geleerd over vechten.’ Oh, zijn Mentor was gestorven..? Runningpaw beet even op haar lip. Ze had geen idee wat het verliezen van iemand inhield en ze hield het idee ook liever uit haar kop. ‘Verder heb ik van Otterflight geleerd te zwemmen en van Nimble om te klimmen’ Wow. Zwemmen? Verwonderd keek ze naar Acepaw. ‘Of ja, ze heeft me geleerd hoe je goed uit een boom moet vallen’ Heel even grinnikte ze en keek vervolgens weer naar de ingang van het kamp. "Zwemmen lijkt me niets, klimmen ook niet echt. Maar wat nou als je verkeerd was gevallen? Dan had je je poot kunnen breken!"
"Zwemmen lijkt me niets, klimmen ook niet echt. Maar wat nou als je verkeerd was gevallen? Dan had je je poot kunnen breken!" Eerlijk gezegd, daar had de kater nooit aan gedacht. Ace was meer een doener dan een denker. Als iemand niks zei over de veilheid vond de hij ook dat het dan niet zo belangrijk was. Een heel goede motivatie als je niks gevaarlijks ging doen. Zijn antwoord war eruit voordat hij erover nadacht. ‘Liever een gebroken poot dan nog een keer in het water te springen’ Het was zichtbaar dat hij van zijn eigen vraag schrok. Als reactie keek hij dus naar de grond en liet een oor als reflects hangen. Nu leek hij wel verlegen terwijl de kater dat helemaal niet was. Al wist hij niks anders te doen op het moment. Zodra het hem lang genoeg leek keek hij weer op, trok zijn oor weer recht en keek met zijn helder groene ogen in de blauwe.
Once more into the fray, into the last good fight I'll ever know. Live and die on this day
‘Liever een gebroken poot dan nog een keer in het water te springen’ Hm, beide mogelijkheden leken haar maar niets. Haar vacht was wel kort, maar zou haar waarschijnlijk meteen naar beneden trekken en haar pootjes begonnen al te trillen als ze aan klimmen moest denken. Een flink koude wind gleed over haar korte vacht heen en een rilling gleed meerdere malen over haar rug. Ze dook wat meer in elkaar en likte haar vacht een beetje rechtop, zodat de warmte wat meer werd vastgehouden. Want slapen, daar keek ze nog niet echt naar uit.
Ace keek naar de bewegingen die Running maakte. Hij liet zijn blik naar de nachtelijke lucht gaan, over de sterren en maan. Hij eindigde weer bij het lege kamp, de in schaduw gehulde prooistapel en de gestalte van enkele katten die zich verborgen hielden uit hun slaap. De koude en harde grond drong door zijn dikke vacht heen en zorgde ervoor dat zelf zonder de wind de kater het koud had. Hij dacht wat afwezig aan morgen, dan zou hij weer wat gaan jagen. Misschien viel hij ergens halverwege in slaap en haalde deze nacht in. Even liet hij zijn groene blik weer op de zwart-witte apprentice vallen. ‘Zin om morgen te jagen?’ stelde hij nonchalant voor. Waarom ook niet? Hij moest toch socialer zijn.
Once more into the fray, into the last good fight I'll ever know. Live and die on this day
‘Zin om morgen te jagen?’ Haar blauwe kijkers werden groot en wat ongemakkelijk keek ze naar haar pootjes. Uh.. Het was gewoon een simpele vraag, maar Runningpaw moest er altijd wel iets achter zoeken. De knoop doorhakken, dat moest ze maar eens leren van haar Mentor. Ze beet op haar lipje en wierp een wat verwarde blik op Acepaw. "Ehm.." Begon ze stamelend en drukte haar oogleden geërgerd met zichzelf op elkaar. Niet nu zo doen."Sure." Antwoordde ze en liet een klein glimlachje op haar gezicht verschijnen. "Sorry.. ik eh.. ben niet zo goed met deze dingen." Zei ze wat schuldig.
De vraag leek de ander moeilijk te vallen. Arm ding. Of lag het aan hem? Deed hij wat fout? Uggg, niet leuk. Straks was het zijn schuld, en dan, schuldgevoel? "Ehm.." Hij bewoog wat met zijn oren alsof hij iets miste. Rustig mini-vlekje, gebruik klinkers, medeklinkers, woordjes en zinnetjes. "Sure." Prees Starclan, het was gelukt. Acepaw had succes. "Sorry.. ik eh.. ben niet zo goed met deze dingen." Hij lachte wat aanmoedigend ‘Je doet het geweldig’ Ace rekte zich lui uit en bleef op zijn rug liggen met zijn voorpoten opgevouwen op zijn borst. ‘Ben je nog vanplan om vannacht te gaan slapen?’ Er lach een klein grijnsje op zijn gezicht dat toegaf dat hijzelf ook schuldig was.
Once more into the fray, into the last good fight I'll ever know. Live and die on this day
Onderwerp: I dare you 
zo 25 mei 2014 - 16:58
