Brother! {Lurkingkit}

Opnieuw was hij in de pak warmte beland. Deze keer bekroop een nieuw gevoel hem. Hij noemde het het monster, omdat het pijn deed in zijn buik en het kon grollen. Hij vond het een toepasselijke naam. Hij wist immers wel hoe hij dit gevoel moest wegjagen. Opnieuw voelde hij dat ene goede gevoel die hij eerder had ervaren. Hij negeerde het en volgde zijn neus, naar de nog zoetere geur. Deze geur had een speciaal iets. Als je het bereikte en je eraan zoog, kreeg je warm vanbinnen en verdween het monster. Knap hé! Dat was echt iets waar hij meer over wilde weten. Hoe kon dat toch? En waarom was dat warm? Waaruit kwam het? Want hij kon nog niks zien. Hij botste tegen de warme muur en ontmoette een soort 'bobbel'. Wel meteen plaatste hij zijn mondje op dat ding en begon hij eraan te zuigen. Zoals hij al had gedacht, vloeide een warme vloeistof zijn lichaam binnen. En het deed goed zijn werk! Toen er opeens een hard iets hem recht in zijn gezicht raakte, liet hij los. Hij verstopte zijn kopje in de warmte en voelde hoe wat van die warme vloeistof over zijn kinnetje liep. Wel meteen begon hij met zijn pootje erover te wrijven. Ieuw, dat voelde echt niet fijn aan!

Er volgde nog een por en de kleine kit strekte zijn poot uit om de poot weg te duwen. Nee! Dat wilde hij niet! Niet leuk! Een jammerende piep verliet zijn bekje. Hij vond het niet leuk! Hij wilde gewoon het monster weg doen en daarna verder gaan met dingen onderzoeken. Waarom stoorde dit wezen hem? Hij strekte zijn poot nog verder uit en liet zijn nageltjes uit hun hulsel komen, zodat hij nog verder kon reiken. Zijn pootjes gleden langs de haren van één van zijn siblings. Het rook wat zoeter dan de andere wezentjes die er waren, dus het was vast één van zijn zusjes. Hij piepte luid en strekte ook zijn andere poot zo ver mogelijk. Misschien kon hij haar wegduwen... Misschien... Als hij maar hard genoeg kon duwen. Met al de kracht die hij had, duwde hij zachtjes tegen het lichaam aan. Of de grotere kit het zou verstaan, was een vraag die hij zich liever niet stelde. Hopelijk werd zijn gedachte gewoon realiteit.

De kit waartegen hij duwde bewoog niet, oké, ze bewoog eigenlijk wel, maar ze bleef liggen. De kleine kater piepte even. Hoe deed ze dat? Toen een kreetje zijn oren bereikte trok de jonge kat zijn poten terug in, zijn nagels verdwenen terug in hun hulsel en al snel had hij zijn neus naar voren geduwd. Langzaam draaide hij zich naar de warmte van zijn zusje. Langzaam en met veel moeite kwam hij in beweging, zijn pasjes waren voorzichtig en erg timide en met iedere stap zag je hoe zijn zwakke spieren trilden onder zijn prestaties. Uiteindelijk begaven zijn spieren hete naakte hij door zijn tere pootjes. Een zacht piepte ontglipte zijn fijne bekje. Maar nu kon hij ook zijn zusje voelen. Haar haren streken tegen de zijne aan en het gaf hem een gevoel van geborgenheid en rust. Ergens voelde het niet goed, ookal wist hij instinctief dat ze goed was. Hij drukte zijn neusje zachtjes naar voren en raakte iets nat. Hij piepte zachtjes naar haar. Hallo grote zus!

Het gespin dat uit haar lichaampje kwam werkte geruststellend op de jonge kitten. Hij wilde dat ze zich veilig voelde en dat ze spinde enzo. Dan was hij ook gelukkig. Hij drukte zijn kopje tegen haar aan en voelde hoe haar pootje over hem streek, hij deed hetzelfde en liet ook een zacht gespin horen. Langzaam liet hij zijn stembanden trillen, iets wat hij nog redelijk veel moest leren maar het leek al wat te lukken nu hij al wat had geoefend. Hij liet even zijn tong over haar kopje gaan, iets dat hun moeder ook altijd deed en nu deed hij het ook bij haar, omdat hij wilde tonen dat ze veilig was bij hem en dat ze niet bang hoefde te zijn. Maar goed, dat had ze waarschijnlijk al door. Maar hij wilde dat ze bevestiging had en dat ze niet moest twijfelen aan wat hij deed.

De jonge kitten gaapte eventjes en rekte haar pootjes uit. Ze voelde hoe haar broertje over haar kopje begon te likken, en langzaam werd haar ademhaling gelijkmatiger tot Windkit in slaap viel.

Hij voelde hoe ze in slaap sukkelde, dat verraadde haar ademhaling. Hij snorde even kort en begon toen zijn likken te staken. Hij duwde zijn neusje tegen haar kopje aan en liet ook de slaap in zijn kopje toe. Hij was ook redelijk moe, maar nu ze sliep kon hij eindelijk ook eens slapen. Maar hij kon eerst niet slapen omdat hij altijd eerste moest weten of ze veilig was. Dan pas kon hij met een gerust hart gaan slapen. Langzaam vertraagde zijn ademhaling, het werd regelmatiger en al snek overheerste de slaap in zijn kopje en werd hij meegesleurd in zijn wereld van dromen...