Bring it Break it (Owyn)

Zuizend bracht de wind het geluid van gehijg met zich mee. Het klonk zacht, storf een paar meters verderop langzaam weg. Het geluid van voetstappen die hard en krachtig op de grond werden gebracht staken over het geluid van de wind heen, lieten de grond ietwat trillen. De kater wist zijn gewicht goed te verdelen waardoor zijn massa geen probleem ging leveren in zijn snelheid. Owyn was niet uitzonderlijk snel, zeker niet sneller dan de gemiddelde kat. Maar met zijn groote en gewicht was het zeker een hele prestatie. Het was niet dat Owyn dik was, zeker niet. Hij was ongelovelijk gespierd en had de lengte mee. Zijn ijsblauwe ogen waren op de haas voor hem gericht, die geen enkele kans op winnen had. De kater zat het beest nu al meer als een kwartier achterna en je zag de haas versoffen terwijl Owyn nog energie genoeg had. Zijn conditie was op z'n best, hij hield dit gemakkelijk nog een kwartier vol. Het duurde dan ook niet lang of de haas was in zijn klauw bereik, waar hij niet wachtte om toe te slaan. Zijn scherpe nagels haalde de achterkant van de haas op, die een flinke kreet uitsloeg. Het beest schopte met zijn achterpoten, maar Owyns nagels zaten goed in het vlees geboort. De haas gaf niet op, probeerde met zijn laatste energie aan de klauwen van de kater te ontkomen. Maar er was nog nooit een prooi uit de klauwen van de kater ontkomen. Nog niks, eigenlijk. Ook katten niet. Alles dat Owyn in zijn klauwen kreeg ging dood. En de kater vond het prachtig. Hij haalde het dier aan de grond, liet het nog een tijdje krijsen. Hij trok zijn gehele rug open en pas toen het beest bezweek door de pijn en het bloedverlies begon Owyn te eten. Hij genoot van het nog warme en verse vlees en wist dat dit zijn buikje wel weer voor even zou vullen. Vanavond zou hij opnieuw op jacht gaan, dat maal puur voor de lol. Zodra er enkel nog een karkas over was begon de kater verder aan zijn tocht. Zijn grijze vacht onder het opgedroogde bloed, maar het interesseerde hem niks. Hij deed ook geen pogingen om het schoon te maken, hij hoefde er niet mooi uit te zien. Hij was al prachtig van zichzelf, wist precies hoe hij de meiden om zijn nagels moest winden. Daar had hij zijn uiterlijk niet voor nodig. En besides dat, het gaf hem een robuust en beangstigend uiterlijk. Precies zoals hij wilde.

Na wat meters afgelegen te hebben trok een geur zijn neusgaten binnen, een geur die hem vertelde dat het een BC'er was. Owyn zuchtte kort, maar besloot gewoon door te lopen. Wie weet bracht die BC'er wel wat leuks met zich mee? De kater had wel weer zin in wat avontuur. Avontuur voor hem dan. Een grijns sierde rond zijn lippen zodra zijn ijsblauwe ogen op de kat gevallen waren. Het was een poes, jong nog, en duidelijk nog geen member; ze droeg geen halsband. Owyn daar in tegen droeg zijn halsband met trots. Ofja, de tanden die er om hingen. Hij had er genoeg tanden aan hangen om de andere te laten zien dat hij zijn positie als member meer dan waard was. "Wat lig je hier? Moet je geen poesiepoesie doden?" Sprak hij trimofantelijk. Zijn stem klonk laag, ietwat schor en het was er duidelijk eentje die je niet 's avonds in een steegje wilde horen. Owyn keek neer op het poesje, zijn blik minachtend en kill.