Heaven cries and I'm loving it

Ze vond zijn naam duidelijk niet interessant genoeg om er enige reactie op te geven, de kater deed zijn best zich niet enorm beledigd te voelen en het lukte nog redelijk ook. Het was wederom stil voor een periode, maar aangezien zij duidelijk degene was die niet zo blij was met hem besloot Tall om haar dan ook maar de kans te geven te praten. "Hoezo?" Logische vraag als je je bedacht dat het niet goed was om enige dingen over je clan prijs te geven. Hij had geleerd. "Hoe is het in Windclan?"

Haar antwoord verbaasde hem even vanwege de overduidelijke eerlijkheid, maar toen begon hij te lachen. "Mooi," Grinnikte hij, "Ik dacht even dat ik de enige was die zijn clan soms saai vond," Zijn ogen twinkelden en het was best leuk om te zien hoe een simpel antwoord de sfeer zo enorm kon helpen. Het maakte dat de kater rechter op zat, en dat zijn leuke andrelon pluk haar voor zijn gezicht viel. "Wil je delen wat het zo saai maakt?"

De dingen die ze zei waren logisch, hij maakte het ook mee, of juist niet. Niets interessants gebeurde en als de kater eerlijk was had hij liever een potje goed vechten dan een saaie wapenstilstand maar dat was niet aan hem om te bepalen natuurlijk. Wat de poes echter daarna zei was ergens toch nog wel waar, hoe saai het leven ook was, hij moest telkens weer aan de apprentice denken die het allemaal niet had overleefd. Arme.. Hij wist niet eens meer hoe ze heette, watvoor clangenoot was hij nou? "Daar heb je misschien wel gelijk in," Sprak hij dus na een korte stilte, en staarde even in de verte. Waarom, als Starclan zo krachtig was dat ze leiders negen levens konden geven, konden ze hem niet duidelijk maken waarom er zoveel kwaad was waar hij en de clan niets aan konden veranderen? "Starclan is oneerlijk,"

Haar reactie verbaasde de kater eerlijk gezegd redelijk, ze leek hem namelijk niet het meest rebelse persoon en toch was de poes het maar al te veel met hem eens. Ze was namelijk gewoon een normale poes in zijn ogen en toch nog vond zij de katten boven hen niet goed, ze deden hun werk ook gewoon niet goed. "Een groep stomme, sadistische en harteloze katten is het" Hij glimlachte geschokt, niet negatief geschokt, eerder gewoon geschokt met een soort geamuseerde glim in zijn ogen. "Waarom zeg je dat?" Uit zijn stem werd wel duidelijk dat hij haar helemaal niets kwalijk nam, en gewoon nieuwsgierig was naar de motieven. Haar grom had hem een beetje achteruit laten lopen, aangezien hijzelf niet graag de eerste klap uitdeelde was het makkelijker om wat afstand te bewaren, vooral als ze eruitzag alsof hij zometeen prooi kon worden.

Ze had gedrevenheid in haar stem die de kater in tijden niet gehoord had, het beviel hem wel. "Het kan ze gewoon helemaal niets schelen wat hier gebeurt. Zo lang het maar volgens hun stomme regeltjes gaat. Waarom mogen katten van verschillende clans niet vriendschappelijk met elkaar omgaan? Zodat ze er gen moeite mee hebben elkaar pijn te doen in een gevecht? Zodat zich sneller nieuwe warriors bij StarClan zullen voegen? En dan die negen levens. Negen hebben ze er, Everstar, Shrewstar en al die anderen. En de rest krijgt maar één kans, zelfs als ze een tweede leven tien keer zo veel verdienen als die leiders." Dat laatste punt was een schot in de roos, goed over nagedacht. Blijkbaar liep ze hier al wat langer mee, niemand bedacht dit zomaar in de hitte van een gesprek. "Hoe lang vind je dit al?" Vroeg de kater dan ook, "Begrijp me niet verkeerd, ik heb zelden zulke ware woorden gehoord, ik vroeg het me alleen af,"

De zwarte leek verbaasd, wat hem weer verbaasde, wat de sfeer er niet op vooruit deed gaan. Het was gespannen alsof ze alletwee dachten dat de ander de een zomaar zou aanvallen en vermoorden. Maar ja, het bleef inderdaad ook een konijneneter. "Wat erg voor je," Mauwde hij zacht, het was wel duidelijk wat ze bedoelde, wat ze dacht. Hij had het ook, maar dan met problemen, de een was nog niet voorbij en de volgende was er alweer. Lastig om dan nog goed te leven.

De stilte keerde weer eens terug, en inmiddels was de kater er wel een beetje gewend aan aan het raken. De poes had haar blik afgewend, en keek naar de grond voor haar voeten, Tall daarentegen keek voor zich uit, naar de verre velden van de vijandige clan. Ooit zou het allemaal van Shadowclan zijn, de Windclan katten mochten er prima leven, maar het zou van de trotse clan zijn. De goede clan, en hij zou er zijn steentje aan bijdragen, hopelijk een heel rotsblok. Dan zou de clan hem weer vertrouwen.
Plots sprak de poes weer, wat hem deed opschrikken en naar haar deed kijken. Zijn gezichtsuitdrukking was warm en aardig, hij was ook aardig, alleen moest zijn clan hem ook vertrouwen. De wereld zat lastig in elkaar, te lastig nog om het helemaal te begrijpen op zijn leeftijd. Hij zou er wel achter komen, op zijn tijd. "Ik dacht dat Windclan katten kil en bang waren," Antwoordde hij dus met een schouderophaal en een fancy glimlach. De kater had zo op een reclame poster gekund met die glimlach, het maakte dat hij er lief uitzag, en dan hielp de lok haar, die zwierde in de wind, ook nog wel wat mee.

Het haar voor zijn ogen vloog alle kanten op, in zijn gezicht en er weer uit. Waardoor hij de poes door een klein gordijntje kon bekijken. Uiteindelijk gaf hij de stoere look op, en zwaaide het uit zijn gezicht, waarna de grijns weer verscheen. De wereld was te leuk om niet alles van te zien. Anders had hij bijvoorbeeld niet gezien dat de poes staarde voor ze antwoordde. Maakte niet uit, know your enemy was les één van alles wat hij geleerd had. Alleen staarde hij misschien iets subtieler. Hij grinnikte uiteindelijk toen ze zei wat ze dacht van zijn woorden en knikte. "Misschien heb je daar gelijk in, maar ik zei ook niet dat het zo was," Mauwde hij, met de uitstraling van iemand die wist dat hij een duidelijke uitweg had. "Ik zei 'dacht,'"

Haar reactie was prikkelbaar, en toch was er wat voor te zeggen. Daarom knikte de kater onderdanig met zijn hoofd naar de poes, en glimlachte verontschuldigend. Ze zaten nog steeds een enorm eind van elkaar af, maar het maakte niet uit, zo was het goed, zo hadden ze allebei een veilige eigen helft en konden ze veilig met elkaar praten. De woorden leken op de een of andere manier minder uit te halen als je ze van zover zei, en dat voelde goed voor hem. Plots praatte ze weer, en lette Tall weer op, hij had de lok haar uit zijn gezicht gehaald, want hij had de poes maar half kunnen zien, en toch wist het irritante ding zich steeds weer een weg te banen waarna het weer voor zijn ogen viel. Het resultaat was dat de kater de hele tijd een soort vreemde hairflips moest doen om het uit zijn gezicht te houden. Maar ja, hij was onvermoeibaar, dus dit kon er wel bij. "Je zei dat je het met me eens was", Hij knikte, "Waarom?" Stilte. Kon hij vertellen wat hij dacht? Kon hij de poes vertrouwen? Vast niet, maar dat maakte het juist zo aanlokkelijk om te zeggen. Je kon wel zeggen dat de kater van risico's hield, veel meer dan zou mogen. "Ze spelen met het leven van de katten hier, en dat irriteert me, ik wil niet steeds moeten denken aan dode katten die een mening hebben over wat ik doe," Besloot hij uiteindelijk, en zwiepte nog eens die lok uit zijn gezicht. Het was zijn mening, en wat ze ervan dacht maakte niet heel veel uit. Hij was ouder, maar niet perse wijzer, dat was hem duidelijk geworden. De poes was erg slim, en dacht veel na, het teken van iemand zonder vrienden, meestal.

Ze staarde naar hem, hij voelde en zag het. Maar waarom snapte hij niet want hij was stil en deed helemaal niets. Wat kon hij überhaupt doen? Het was haar beurt om te praten, en dus. Het was weer een tijd stil, zo ging dit gesprek, het was op zich best fijn. Stilte, praten, stilte, praten. Het beviel de kater wel, het was niet lastig, het was niet erg moeilijk. "Ze nemen wie ze willen en het kan ze niets schelen wat zij die achterblijven daarvan vinden" Best wel heftige woorden, vooral voor een poes die nog zo jong was. Meteen toen de poes tegenover hem dat zei wist de kater dat ze het meegemaakt had, hij voelde het in haar woorden. De bevestiging zat al in haar volgende zin, al was het niet nodig geweest voor haar. "Ik kan nog steeds niet begrijpen dat... katten die ik kende daar nu ook bijhoren, dat zij net zo goed samenspannen tegen de levenden..." Hier moest hij even over nadenken, hij kende niemand uit zijn familie die echt dood was, en dus had hij de vraag nooit echt gehad, maar hij kon het zich ook niet voorstellen. "Ik denk," Begon hij, "Dat ze dat niet doen," Hij knikte, en begon steeds meer te geloven in zijn plan. "Ja, ik denk dat er een paar katten in Starclan aan het hoofd staan, als een soort leaders, en dat zij dat doen, en dat de anderen niets te zeggen hebben," Het paste allemaal in het plaatje van een evil Starclan.