Heaven cries and I'm loving it

Het kalmeerde hem wel, die gedachte, het deed hem wel goed om zo te denken. Starclan zou er vast niet veel goede woorden voor over hebben, maar Starclan was hier niet, Starclan vocht de battles die zij vochten niet. De poes leek het ook een beter idee te vinden, het leek haar in ieder geval iets gerust te stellen. "Net zoals hier, dus", Haar lach erna klonk boos, verbitterd, niet vrolijk. De kater vroeg zich meteen af hoe deze poes eruit zou zien als ze vrolijk was, vast en zeker adembenemend. Of juist niet, misschien was ze op haar mooist als ze boos was. Hij zou het vast en zeker nooit te weten komen. "En ik maar denken dat in StarClan alles beter was", De kater glimlachte weemoedig, en besloot toen dat hij dat hoopte, maar niet dacht. Hij dacht niet dat ze hem daar in toom zouden kunnen houden, hij hield van de adrenaline van een goed gevecht, van de kracht in hem. Maar daar kon dat niet, daar was vrede, en dat was niets voor hem. Al kon hij dan wel vrienden zijn met alle anderen, hij hield niet van clanoorlog, wel van rogue vechtpartijen, dat was toch oke? "Het is ook niet eerlijk," Mauwde hij uiteindelijk, voor zich uit, tegen niemand in het bijzonder, "Dat sommige katten negen kansen krijgen, en anderen niet eens één," Hij dacht aan de vrolijke Innerkit, die zijn hele leven nagestaard zou worden omdat hij halfclan was, die kon er niets aan doen, maar iedereen had al een oordeel klaar. De kater wilde zichzelf uitleggen, toen hij plots het gezicht van de poes zag, vol woede. Verbaasd en verontrust deinsde hij wat achteruit, maar liep weer wat naar voren toen ze ontspande. "Katten sterven voor hun clan, er vast van overtuigd dat ze het goede doen, en dan in StarClan zijn alle clans opeens weer vriendjes. Waar zijn ze dan voor gestorven?" Hij keek haar aan, sloeg zijn staart om zijn poten, en dacht. Hij dacht na over het antwoord dat hij wilde geven, al zou het nooit compleet zijn. Waarvoor vocht hij als hij vocht? "Familie," Mauwde hij, "En Vrienden," De kater was even stil. "We vechten voor onze geliefden, om ze te beschermen, maar weten dat de anderen dat ook doen, dus kunnen we ze niets kwalijk nemen in Starclan, want echt slechte katten zullen daar niet zijn," Hij keek even omhoog, naar waar de maan al begon te verschijnen. "We vechten voor de eer, en voor de clan, en voor alles waarvoor we leven, en in Starclan worden we beloont," Hoop ik

Zoals hij al wel gedacht had toen hij begon aan zijn antwoord had de poes er wel wat dingen op aan te merken. De kater snapte het, en nam het de poes ook niet kwalijk, ze was duidelijk boos op iets of iemand, misschien dus wel Starclan, en had iemand nodig om het op kwijt te kunnen, hij was nu wel even diegene. "Als iedereen alles alleen maar doet om anderen te beschermen, waarom valt iedereen dan wel andere katten aan?" Interessant inderdaad, daar kwam eer dus, eer was belangrijk in zijn clan, maar niet in die van haar. Ze zou de gedrevenheid die hij in zijn bloed had voor eer nooit voelen. "Beschermde Nevermind zijn familie toen hij Sparrowpaw kreupel maakte?" Hier vertrok zijn gezicht even, hij had het altijd in de plooi, maar oprechte verbazing was ervan af te lezen tot hij het weer in de plooi trok. Wat was dat? Had Never dat gedaan? Maar dat was zij vriend, die hij met zijn leven vertrouwde! Wanneer? De poes ging nog door. "En geloof je echt dat katten zomaar opeens begrip voor de situatie van een ander krijgen zodra ze doodgaan? Waarom dan niet in het leven al? Het begrip is hier toch ver te zoeken. Waarom zouden dode katten begripvoller zijn?" Het enige antwoord wat hij had was zijn schouders ophalen, hij wist het niet, hij kon het niet weten en misschien wilde hij het ook niet weten. Verontschuldigend keek hij de poes aan, en had acuut het idee dat hij haar gefaald had, dat hij niet had gedaan wat er van hem verwacht werd. Hij wist het niet. Eerlijk niet. Al wilde hij nog zo graag.

Gelukkig was ze er niet boos om, niet dat de kater dat echt had gedacht, maar het was toch wel logisch geweest misschien. Hij wist het eerlijk waar niet, gelukkig genoeg leek ze het wel te begrijpen, dus kon hij gewoon rustig blijven zitten. Net als dat de poes nu eindelijk deed, een goed teken, ze voelde zich genoeg op haar gemak dus. "Het grootste deel van de dode katten die ik kende is vermoord... Ik snap dat niet. Ik snap niet hoe katten dat zo makkelijk kunnen doen..." Hij keek haar aan, maar was er niet bij met zijn gedachten. Zijn gedachten waren bij de poes die hij vermoord had, die overleden was. Had zij ook zulke familie gehad? Waren er nu katten die ook zo over haar dachten? "Ik snap niet hoe StarClan dat allemaal kan laten gebeuren." De kater slikte, en knikte toen. "Misschien doet de Starclan het om dingen duidelijk te maken, om ons te vormen tot wie we zijn," Mauwde hij uiteindelijk, na een stilte. "Het maakt ons tot wie we zijn right? Misschien is het 'voor de goede zaak'," Hij zei het met spot, als dit al waar was, dan had hij er geen respect voor, geen goede zaak bij stervende katten. "Het spijt me voor je trouwens," Mauwde hij daarna, een beetje ongemakkelijk naar zijn poten kijkende, hoe deed je dit?

Ze was heel eerlijk, dat moest de kater haar nageven, en dus glimlachte hij, en knikte haar toe toen ze hem bedankte. Daarna liet ze haar eerlijkheid blijken toen ze vroeg of hij nog wat te melden had. Meteen dwaalde zijn blik naar de horizon, en sprong hij geschrokken op toen bleek dat de zon haast onderging. "Wow," Mauwde hij, met een verdwaasde glimlach maar geschrokken ogen. "Ik wist niet dat we zo lang gepraat hadden," Zijn ogen richtten zich weer op de poes. "Dankjewel, het helpt," Mauwde hij oprecht naar haar, en glimlachte nog eens om het kracht bij te zetten. Daarna zat hij in tweestrijd, het was vreemd de ondergaande zon met een andere clankat te bekijken, maar nergens zag je het beter dan bij de fourtrees. Zou hij haar vragen? Hij moest dan wel zorgen dat hij optijd terug was, op de terugweg kon hij nog wel wat jagen.

Ze was het met hem eens, en het had haar ook geholpen. Dat was goed om te horen, het maakte hem blij en het maakte dat hij niet het gevoel had dat dit alles voor niks geweest was. Ze stond niet op, hij ook niet, ze bleef zitten, hij ook. De kater wilde gewoon graag de ondergaande zon zien. "Vind je de ondergaande zon niet mooi?" Vroeg hij, aangezien de poes er met haar rug naartoe zat, hij snapte het niet. "Het ziet er echt heel erg mooi uit," Soms voelde hij zich een pussy, als de kater dat soort dingen zei voelde hij zijn katerheid wegebben.

Ze gaf ietwat afwezig antwoord, een logisch antwoord wel. De Windclanners konden alles spotten, van alle kanten, wat ze ook wel nodig hadden omdat ze naar zijn idee sneller vluchtten dan dat ze vochten. Makkelijker voor de rivalende clan, alhoewel dit alles weleens kon gaan veranderen nu Everstar daar met de scepter zwaaide. Die poes leek hem een oorlog voerdster, maar Shadowclan zou overwinnen. Zijn clan stond bekend om de duidelijke overwinning in de oorlogen. Ze waren sterker, en beter in de technieken. Natuurlijk hadden de andere clan flauwe trucs als braambossen en water, maar zij moesten het puur hebben van hun vechtskills, en of ze die hadden.
Hij merkte plots op dat de poes naast hem zat, en glimlachte even naar haar. Hij mauwde dat het mooi was, en ze stemde ermee in, al leek het niet van harte. De kater dacht te weten wat ze dacht, het was leuk als hij dat gevoel had, gaf hem het idee dat hij iemand leerde kennen. "Vreemd eigenlijk, vind je niet?" Zijn ogen gingen van de zon, naar haar, en weer terug. "Zoiets moois, en dan toch zoveel dood en verderf tegelijkertijd," Nu maar hopen dat hij het goed had.

Ze keek verbaasd, hij had het dus fout. Oeps, misschien was de kater toch niet zo goed in het lezen van de gedachten van anderen, best jammer, het was wel echt awesome geweest. "Ja, sommige dingen zijn te mooi voor deze wereld..." Hij knikte, en genoot heel even van de stilte die hij nam om na te denken. Zo bleef er een fijne rust in het gesprek, en voelde hij zich ook nergens toe verplicht. De stiltes maakten dat hij wat beter nadacht over wat hij zei, en over de loyaliteit in zijn hart. Nu luisterde hij naar de loyaliteit, en dus kwam hij niet te dichtbij, en praatte over algemene dingen. Ook zou hij zometeen weggaan, dat was gewoon iets wat moest van hetgene diep in hem dat altijd goed wilde zijn, beter dan anderen. "Inderdaad," Mauwde hij uiteindelijk, en stond toen op. Een rebels gevoel kwam in hem op, moest hij ernaar luisteren? Misschien, als hij snel was. "Net als jij," Oke, weird. Na deze woorden draaide hij zich om, en liep statig weg, als een ware Shadowclanner betaamde, maar zijn hoofd was nu een stuk leger en vrolijker. Het gesprek had hem goed gedaan, en iets zei hem dat hij de poes wel eens weer zou zien.

- Kies maar of ze hem achterna gaat of niet ^^