Praise Starclan for this .. hell

Met snelle opeenvolgende pootstappen baande de poes zich een weg richting de grens met Riverclan. Ze had de opdracht gekregen om daar de boel eventjes na te kijken, door wille de recente gebeurtenissen met Shadowclan en Thunderclan. Ze moest toegeven dat ze het verdacht vond dat Riverclan zich zo stil hield, maar langs de andere kant was ze er wel blij voor. Iedere Clan leek zich tegen Windclan te keren, het leek wel alsof de andere drie Clans samenspanden tegen hun. De poes greens even en probeerde die gedachte weg te wuiven. Nee, Shadowclan leek haar niet bepaald een Clan die om hulp vroeg, laat staan dat ze zouden samen werken met Thunderclan.
Haar oortjes schoten overeind en bijna meteen dook de poes in een oplettende houding toen ze geritsel hoorde. "Wie is daar?" Miauwde ze luid terwijl ze haar ogen lichtjes toekneep.

De poes keek met samengeknepen ogen toe hoe een robuuste zwart witte kater tevoorschijn kwam uit de struiken. Onrust werd in haar hoofd gezaaid toen ze zag hoe gevaarlijk hij er wel niet uitzag, maar koppig bleef ze staan en keek ze hem slechts neutraal aan. "De dood." Was het antwoord op haar vraag. Een bijna geamuseerde lach verliet haar keel, maar ze wist zich nog net in te houden en wiebelde enkel met haar oortjes. "Toch raar dat ik dan nog steeds leef, meneer de Dood." Miauwde ze, ietwat sarcastisch. Haar staartpunt begon zenuwachtig van links naar rechts te kronkelen toen de kater vervolgens ook nog eens voor haar ging zitten, alsof het zomaar toegestaan was dat hij op Windclan gebied mocht komen. "Wat doet ons arme poesje zo ver van huis?" Vroeg de kater vervolgens, waarop Spottedpaw reageerde met een geïrriteerde blik. "Dat ga ik niet aan jouw neus hangen," Miauwde ze ietwat snauwerig terwijl ze hem een vurige blik toewierp. Om de een of de andere reden irriteerde de kater haar, al dan niet door zijn arrogante gedrag en zijn zorgeloze gedoe. "Genoeg gekletst? Dan verzoek ik je nu om het Windclan territorium te verlaten." Miauwde ze vervolgens kil, de formele toon achterwege houdend. Iemand die haar al zo aansprak, verdiende het gewoon niet om haar respect te krijgen. Maar ze zou zich niet laten doen door hem. Als het moest, zou ze hem van het gebied proberen te verjagen. Maar ze wou eerst zien hoe hij ging reageren op haar verzoek, aangezien ze wist dat de kans klein was dat ze van deze kater won.

Woede borrelde in haar omhoog bij ieder woord dat de kater haar toesprak, maar ze wist zich vreemd kalm te houden uiteindelijk. Waarom zou ze zich laten opfokken door zo'n laag gevallen dier? Het enige waar deze kater op uit was, was anderen kleineren. Hij sprak niet met eer, hij gedroeg zich niet als een waardevol iemand. En dat alleen al zei haar genoeg. "Waarom? Bent u zo jaloers op onze jacht grond dat u hem voor uzelf wilt opeisen?" Miauwde ze, opnieuw met een sarcastische toon. Alsof hij ooit in z'n eentje Windclan kon verslaan. Ja, misschien in zijn dromen. Ze zouden hem plat stampen, alsof hij een zielloze grasspriet was omringd door zand. "Ik vraag het nog een keer, verlaat het territorium onmiddellijk." Miauwde ze opnieuw, deze keer met een licht dreigende ondertoon. Ze wou niet vechten.. Nee...

De woorden die haar werden toegegooid deden haar even trekken met haar snorharen. Was deze kater nog van plan om het territorium te verlaten of bleef hij hier maar staan kletsen? Ze had wel wat beters te doen dan naar het domme gepraat van de rogue te luisteren! Maar zodra hij naar voren sprong en vlak voor de poes terug landde gingen haar haren overeind staan. Ze mocht hem niet, in geen enkele manier.. Hoe durfde hij haar zomaar uit te maken! Alsof zij al niet genoeg had gezien! Zijzelf had ook een moeilijk leven, maar dan op een andere manier. Ook zij moest genoeg prooi weten te vangen of de kans dat sommige katten verhongerde was groter. Ze moest zich steeds aan de regels houden, deels omdat ze de dochter was van de deputy en ze zich dus als een voorbeeld moest gedragen. Haar ouders die uit elkaar gingen, vrienden die haar in de steek lieten! "Jij hebt het recht niet om mij te beoordelen als je mij nog niet eens kent!" Siste ze, waarna ze haar nagels ontblootte en haar spieren aanspande. "Jij hebt misschien maar één gezin te voeden, maar wij hebben een hele Clan, zelfs meerdere gezinnen die op ons rekenen!" Vervolgde ze, haar amberkleurige oogjes vernauwend. "Ga nu weg!" Miauwde ze nogmaals, waarna ze even met haar staart zwiepte en een kleine pas dichterbij zette.