[Dark Forest Apprentice]There's a place for everything

Geruisloos gleed Blackhole tussen de donkere bomen door, zijn groengele ogen glanzend van opwinding. Eindelijk was het moment daar, het moment van wraak! Er zou veel tijd in gaan zitten, en er zou veel geduld voor nodig moeten zijn, maar dat maakte niet uit. Na al die manen als een dode te hebben rondgewaard, maakte geen enkele extra maan nog uit. Tijd was een leeg begrip geworden, een nietszeggende iets, een lachertje. Blackhole had geen specifiek slachtoffer in gedachten gehad toen Sabrefang zijn plan uit de doeken had gedaan. De grijsgestreepte kat had besloten zich gewoon te richten op de eerste de beste jongeling die hij tegen zou komen. En de gelukkige? Dat bleek een flamepoint katertje te zijn.

Blackhole bekeek de jongeling, die verward om zich heenkeek, vanuit de schaduwen en grijnsde. Hij leek niet bang, eerder nieuwsgierig. Dit wordt een makkie, dacht de dode kater. Zijn grijns veranderde in een aantrekkelijke glimlach, zijn ogen veranderden in een vriendelijke blik en langzaam en gracieus stapte hij tussen de bomen vandaan. ‘Zo’n atletische bouw, zulke gespierde ogen, zo’n felle blik,’ begon hij vanuit het niets, met een mierzoete stem, zijn blik gericht op het lichaam van de kater. Al kijkend naar diens bouw, liep hij langs hem op. Toen keek hij op, naar het gezicht van de kater. ‘Kijk nou, daar zou ik toch bijna mijn manieren vergeten. Goedennacht, vreemdeling.’ Hij glimlachte nog iets breder, waardoor zijn scherpe tanden zichtbaar werden. ‘Je dromen brengen je naar mooie oorden, als ik het zo mag zeggen.’

Blackhole liet zich gracieus op zijn achterste zakken en sloeg zijn lange staart voor zijn poten langs. De jongeling die hij had opgezocht straalde één en al nieuwsgierigheid uit, hoewel er ook wel wat verwarring was te zien. Geen zorgen jonkie, dacht Blackhole geamuseerd. Snel, heel snel zal alles duidelijk worden.
‘Wie ben je als ik vragen mag?’ vroeg de jonge kat. Blackhole bewoog zijn staart vriendschappelijk. Hij voelde er weinig voor om zijn naam te vertellen aan dit jonkie, maar hij wist dat het nodig was wilde hij het vertrouwen winnen van deze flamepoint. ‘Ik word Blackhole genoemd,’ antwoordde hij dus, niet meer vertellend dan nodig was. ‘Maar,’ vervolgde hij. ‘het is voor mij gebruikelijk dat een antwoord betaald wordt met een antwoord. Ik zou het op prijs stellen als je mij verteld hoe jij heet.’ Hij hoopte maar dat de kat tegenover hem niet slim genoeg zou zijn om zijn woorden later tegen hem te gebruiken.

Berrypaw. Dat klonk als een... redelijke naam. Blackhole kantelde in gedachten verzonken zijn hoofd iets, terwijl Berrypaw vroeg waar ze waren. De dode kat dacht even na. Was het belangrijk? Was het nodig om antwoord te geven? Zou Berrypaw weg proberen te rennen als hij wist dat hij in het bos van de doden was? Deed dat er überhaupt toe? Nee, hij moest het meer zien als een test. Als het duistere bos Berrypaw niet af zou schrikken, dan kon hij een waardige apprentice worden. Rende hij weg... Een geamuseerd lachje verscheen op Blackholes gelaat. Rende Berrypaw weg, dan was het waarschijnlijk einde verhaal voor de jonge kater.

‘Je bent hier in de Dark Forest,’ antwoordde Blackhole dus. ‘Dat klinkt slechter dan het is, geloof me.’ Hij lachte sluw. ‘Je bent één van de Uitverkorenen, Berrypaw, mijn vriend – mag ik je een vriend noemen? Samen zullen wij de wereld versteld laten staan. De Riverclan, de Windclan, de Shadowclan... Welke clan dan ook. Van het rijk der levenden tot het rijk der doden. Onze namen zullen in een ieders tong gebrand staan, door eenieders gedachten zingen. Lijkt dat je wat, Berrypaw?’ Blackhole hoopte maar dat zijn woorden effect hadden op de jonge kat en vervloekte zichzelf inwendig omdat hij te ongeduldig was geweest om eerst onderzoek te doen naar deze levende jongeling.

Blackhole moest een geërgerde zucht onderdrukken toen Berrypaw niet direct voor zijn woorden leek te vallen, maar in plaats daarvan nog meer vragen ging stellen. ‘Waarom ik?’ vroeg het jonkie. ‘Zo speciaal ben ik toch ook weer niet?’ Nee, dacht Blackhole geïrriteerd. Zo speciaal ben je inderdaad niet. Maar je lijkt me wel uitermate geschikt als pion in mijn... onze plannen. Die gedachte hield de dode kater wijselijk voor zich en met moeite wist hij een glimlach op zijn snuit te houden. Gladjes zei hij: ‘Je onderschat jezelf, Berrypaw, en dat doen je clangenoten vast ook. Jij bent juist heel erg speciaal en je hebt geluk dat je mij tegen het lijf bent gelopen. Ik herken talent als het voor mijn neus staat.’ Hij grinnikte duivels en bedacht zich ondertussen dat het wel eens handig kon zijn om te weten uit welke clan deze apprentice eigenlijk kwam. ‘Zeg eens, hoe bevalt het clanleven je? Vind je het leuk tussen de anderen? Word je gewaardeerd en gerespecteerd? Je zou het wel eens tot clanleider kunnen schoppen, met jouw talenten, maar ik heb het gevoel dat de clan je daar de ruimte niet voor geeft... heb ik gelijk?’

‘...dus geaccepteerd word ik niet echt,’ vertelde Berrypaw. Inwendig juichde Blackhole. Kíjk, hij had een doorgang gevonden. Een klein gaatje in een grote muur, maar – há! – hij zou dat gat groter maken, groter en groter tot hij uiteindelijk helemaal tot het jonkie doorgedrongen was. ‘Ik zou ooit wel eens clanleider willen worden,’ vertelde Berrypaw. ‘Maar ik schat de kansen daartoe niet echt hoog.’ Blackhole keek neer op de flamepoint kater en zag een lichte hoop oplichten in diens ogen. Ha, jij een clanleider... dacht hij smalend. Ik zou nog eerder toegelaten worden tot de starclan. Maar dit zei hij uiteraard niet hardop. In daar van ging hij verder met zijn slijmerige verhaal: ‘Bij je huidige clan misschien niet, niet op de normale manier althans,’ zei hij en hij vervloekte zichzelf wederom omdat hij niet wist in welke clan deze apprentice thuishoorde, maar onverstoorbaar vervolgde hij: ‘Als clanleider moet je sterker en sneller zijn dan de rest en dat kun je bereiken door meer te trainen. Hier in de Dark Forest zijn wij gespecialiseerd in het geven van trainingen aan de Uitverkorenen. Aan de jongelingen die meer talent hebben dan hun clangenoten beseffen. Hier worden je trainingen een uitdaging. Het zal zwaar worden, dat zeker, maar je zult veel – zó veel leren. Lijkt dat je wat Berrypaw? Alles wat je hoeft te doen is ja te zeggen,’ Blackhole liet zijn lichaam soepeltjes vlak langs dat van Berrypaw heen glijden, zodat ze elkaar nét niet raakten. Zachtjes zei hij in het oor van Berrypaw: ‘Eén woord, Berrypaw, en de Dark Forest katten zullen je helpen boven jezelf uit te stijgen.’

Blackhole lachte luidkeels toen Berrypaw aangaf graag mee te doen aan de trainingen. Há, dit voelde nu al als een overwinning op de levenden. ‘Goed, uitstekend! Dat is een verstandige keuze, vriend,’ zei Blackhole, toen hij uitgelachen was. Hij nam weer iets meer afstand van de jonge kater en bekeek hem nog eens van top tot teen. ‘Je moet weten dat ik niet de enige kat ben die in de Dark Forest trainingen geeft aan beloftevolle jongelingen. Je zult dan ook niet al je lessen alleen van mij krijgen.’ Hij probeerde luchtig te klinken, terwijl hij zei: ‘Ik geef het niet graag toe, maar er zijn katten die beter zijn in jagen dan ik.’ Hij knipoogde naar Berrypaw en vervolgde: ‘Die katten zullen jou leren een waardig krijger te worden, terwijl ik jou zal leren hoe je harten verovert en vertrouwen wint, want dat is minstens zo belangrijk als het vangen van een haasje. Ik zal je niet alleen leren te toveren met woorden*, maar ook met gedachten.’ Blackhole stopte even en bleef Berrypaw bekijken. Ik moet het afronden, dacht hij piekerend. Ik weet te weinig over deze kat. Ik moet hem laten gaan voor vannacht, mijn tijd nemen om onderzoek te doen naar dit schepsel en hem de volgende nacht bepraten met woorden die wel perfect bij hem passen. Dus zei hij: ‘Heb je nog vragen Berrypaw? Neem dan nu de tijd om ze te stellen. Zodadelijk zul je wakker worden. Misschien zul je teleurgesteld denken dat het allemaal een droom was, maar morgennacht zul je zien dat het allemaal echt is. Morgennacht zullen de trainingen beginnen.’

Eigenlijk had hij een stortvloed aan vragen verwacht – en ja, daar keek hij tegenop. Maar tot zijn grote verrassing zei Berrypaw dat hij geen vragen had. Blackhole probeerde zijn verbazing te verbergen, want je werkelijke emoties tonen was niet goed en dat was ook iets wat hij de rode kater zou leren. ‘Mooi, mooi,’ merkte Blackhole op. ‘Je bent een snelle leerling, dat blijkt maar weer.’ Hij deed langzaam een paar stappen achteruit, naar de duisternis toe, naar de donkere bomen en de mysterieuze mist. ‘Ik wens je nog een fijne nacht, Berrypaw, vriend. Als je wakker wordt en je moet weer gaan jagen of andere dingen leren, hou dan je oren en ogen open en zoek de zwakke punten van je metgezellen op. Of juist de dingen waar ze in uitblinken. Morgennacht zal ik je vertellen waar dat goed voor is.’ Blackhole wilde met deze test ontdekken hoe goed Berrypaw om zich heen zou kijken en hoe goed zijn geheugen was. Hij deed nog wat stappen naar achteren, zodat hij nog maar deels te zien zou zijn voor de rode kater. ‘Goedenacht, mijn vriend. En onthoud: het is een droom, maar het is ook meer dan dat.’ En met een brede grijns op zijn lippen draaide Blackhole zich om en verdween tussen de bomen. Zo. De eerste apprentice was gevallen voor zijn woorden.