Frustration level

De twinkelende blik in zijn amberkleurige ogen was niet van vrolijkheid, niet van de spontaniteit die hij altijd toonde. Nee, het was van pijn, van diep verdriet wat zijn hart in stukken leek te breken. De twee meest geliefde katten waren uit zijn leven verdwenen: Smoketear en Stormwise. Zo vlak na elkaar, zo dat hij nog niet eens de tijd had gekregen om het verlies van zijn vader te verwerken. De meeste katten waar hij close mee was geweest hadden hem na de daden van zijn vader de rug toegekeerd en hem enkel met vuile blikken nagekeken. Zijn familie had hij amper meer gesproken en hij sukkelde maar wat rond in de schaduw van de clan. Zo glorieus als hij vroeger elke dag opstond, met een blije lach op zijn snoet. Zo afgebroken stond hij nu elke dag op, gezicht op diep triest. Zijn hele wereld leek om hem heen in elkaar te storten, de belangrijkste stenen van zijn leven leken in een klap verpletterd te worden. Het enige waar hij nog een beetje op leunde was de steun van Riversong, de enige die zich opstelde als vriendin in deze tijd voor hem. De kater slikte moeizaam en keek met een treurige blik in zijn ogen naar de snelstromende rivier onder zijn poten. Hij had de kracht niet om zijn poot uit te steken en om een van de vissen aan zijn klauwen te haken. Vroeger had hij al lang een hele stapel naast zich liggen, nu was zijn poot nog droog en had hij de moeite niet eens genomen.

{Foxsong eerst, daarna open}

De kater staarde nog altijd wat doelloos naar het water, geen poot uitstekend om een van de vissen eruit te Wipwap en mee terug te nemen als prooi voor de clan. Wat had het eigenlijk nog voor zin? Iedereen waar hij van hield leek langzaam maar zeker om hem heen weg te sterven, misschien was hij zelfs wel de volgende die eraan onderdoor ging. Zijn moeder liet haar kop niet meer zien, niet eens één keer had ze zijn vader opgezocht. Niet één keer was ze naar hem of een van zijn siblings toegekomen om hen te troosten na dat verlies. Niet één keer had ze ook maar haar kop laten zien. Hij liet weer triest zijn kop vol met gemengde gevoelens hangen tot hij werd opgewekt door een stem. "Oi!" klonk het plots uit het niks. Toen de kater opkeek zag hij een rode kater die een paar stappen zijn kant op deed. "Gaat ie wel?" De kater wendde zijn blik af naar zijn poten, de andere kater niet onder ogen willen komend. "Ja.." mauwde hij, stem echter zonder enige emotie en misschien een beetje schor. Dat was de echte Bravesoul niet, nee, hij zat zo diep in zijn schulp op dit moment dat hij gewoon niet meer wist wat hij met zichzelf aanmoest.