Where did you go? {Open}

Met een plof liet de kater zijn achterwerk zakken in het zachte mos wat vlak bij de wilg waar hij onder zat groeide. Hij knipperde even met zijn ogen en liet deze toen omhoog glijden. Daarboven waar de sterren schitterden en zijn glimmende vacht wat op lieten lichten. "Oh pap.." murmelde hij zachtjes en sloeg zijn ogen toen neer op zijn poten. De tranen voelde hij opwellen en hij kneep verwoed zijn ogen dicht, maar een zachte snik ontsnapte alsnog uit zijn mond. Waar was die goede oude tijd? De tijd dat hij vrienden had, dat hij veel met zijn familie omging? De tijd dat hij geliefd was in de Clan. Nu Stormstar afgetreden was voelde het niet meer alsof hij nog van enige waarde was in de Clan, was het dan allemaal vanwege zijn afkomst geweest dat poezen interesse in hem hadden getoond, en niet om wie hij van binnen was? De tranen drupten over zijn wang heen en vielen neer op het mos onder hem. Waarom had hij van zijn leven een grote troep gemaakt? Hij had vrienden verloren, al zijn vrienden eigenlijk wel zo'n beetje. Het contact met zijn familie was na de dood van hun vader totaal weggevaagd, alleen zijn apprentice was er nog, Smokepaw. Hij hield zielsveel van zijn jongere halfbroertje en wist dat hij hem moest beschermen met zijn leven, beschermen tegen alles wat deze vrede wereld met zich droeg. Hij kon het niet aanzien hoe sommige katten naar hen keken, naar de katten die op Smoketear leken en zijn bloed door hun aderen hadden stromen..

"Behoefte aan gezelschap, aangezien je daar in je eentje zit te huilen?" Hij keek geschrokken op toen er een besje tegen zijn poot aan rolde en er een poes naast hem plaatsnam, een van wie hij de naam niet zo snel kon bedenken. Er waren dan ook flink wat katten in de clan en hij wist zeker niet van iedereen de naam. "Ik kan ook mee huilen als je dat fijner vind? Dan delen we het verdriet," zei de poes met een grijns. Wat ongemakkelijk speelde de kater met de bes tussen zijn poten en liet deze van de ene poot in de andere rollen. "D-dat hoeft niet." Ergens schrok hij een beetje van zijn krakende stem, weer een teken dat de emotie hem weer eens te zwaar was geworden. Vroeger was hij zo macho, nu was hij een wrak. Vroeger was hij vrolijk, nu zat hij in een diep dal waar hij niet zomaar uit zou gaan komen.