Uhm... Hello? {Roughkit}

Met slome passen en een blik die naar de grond was gericht stapte hij verder. Hij had zichzelf na een moon kunnen overtuigen om naar haar toe te gaan. En wie was haar? Roughkit. Hij had gehoord dat ze in de Medicine cat's den lag en hij wilde weten waarom en hij wilde ook... Tja... Zijn excuses aanbieden... Zeker? Hij haalde even onzichtbaar zijn schouders bij de gedachte aan zijn plan. Toen hij zijn kop wat optilde en de opening van de den zag sloeg hij even snel zijn ogen van zijn bestemming af. Hij vroeg zich af of hij het wel moest doen... Even sloot de kit zijn ogen en dacht hij na... Nee, niet twijfelen. Hij schudde snel zijn kop en richtte zelfzeker zijn kop op. Een tinteltje zelfzekerheid glinsterde in zijn saaie blik. Hij stapte rustig door, niet langer op het slentertempo. Hij wandelde de den binnen en keek even rond, maar probeerde verder geen teken van leven te vertonen.

Elk moment van de dag dat Roughkit wakker was, was ze er volledig op gefocust of iemand de den binnen zou komen. De hoesjes werden langzaam beter, maar de medicine cat den uit mocht ze nog steeds niet. Zolang de bacterie aanwezig was, was het risico te groot dat ze iemand er mee aan zou steken. Bezoek mocht ze wel ontvangen, enkel van familie, gelukkig kwamen er ook bel eens anderen naar binnen, zoals nu. Een kleinere schim verscheen in de opening van de medicine cat den, en al snel werd het duidelijk wie het was. Ja, op dit moment werkten naar ogen iets beter mee. Ze zullen nooit optimaal worden, maar ze kon er mee zien, enkel was ze hierdoor wel gevoeliger voor koppijn. "Lurkingkit!" Reageerde ze verrast op zijn verschijning, ze mocht hem graag, al had ze niet altijd het gevoel dat dit wederzijds was.

Hij liet zijn blik door de den gaan en zag eerst niet veel. Hij zat zelf in de schaduw en wat tegen de wand alsof hij deftig achtte op een soort van kat die hem een rondleiding zou geven. Maar die kwam natuurlijk niet, waarom ook? Hij zuchtte zachtjes en liet zijn blik even op de uitgang vallen. "Lurkingkit!" Hij wiebelde met zijn oortjes toen hij de stem herkende en draaide toen zijn kop naar het geluid. Wat verderop in het zwakke licht dat in de den sijpelde lag ze. De tabby zag er niet al te goed uit. Hij slikte even, liet zijn blik nogmaals langs de grond glijden en stapte toen in haar richting. Een stukje voor het nest stopte hij, een beetje bang dat ze ging niezen en hem vuil ging maken. "Hey, Roughkit," zei hij op een neutrale toon. Hij knipperde even met zijn ogen en liet zijn blik langs haar lichaam gaan. Wat had ze ook alweer gedaan? Het kamp uitgegaan? Ja... dat was het.

Roughkit vond het fijn dat Lurkingkit langs was gekomen, ze had dat totaal niet verwacht. Ze had eerder het idee dat de kater haar haatte. En waarom? Omdat zij hem blij wou zien? Dat gevecht kn de leadersden was ze nog niet vergeten, maar echt dwars zat het haar ook niet. Het was gewoon een uit de hand gelopen spel geweest. "Hey, Roughkit," begroette het katertje haar, Roughkit grijnsde breed. "Hey," miauwde ze met een lachje. Echt hoesten deed ze niet meer. Ze wist zeker dat Littlestream straks wel met goed nieuws komen zou. "Hoe gaat het?" besloot ze maar om aan hem te vragen. Hoe het mrt Roughkit ging was overduidelijk. Ze was ziek, maar wel al een stuk beter dan een quarter moon geleden.

In het zwakke licht kon de gevlekte kater zien hoe de mondhoeken van de oudere kit voor zich naar boven krulden. Hij zuchtte zachtjes toen hij de grijns werkelijk voor zich zag. Het leek wel alsof ze hem gewoon zat uit te lachen zo. Jep. Hij zuchtte zachtjes, rolde even kort met zijn ogen en keek toen recht in de ogen van de kit voor hem. "Hoe gaat het?" Hij haalde zijn schouders op en keek haar nu recht aan zonder enige irritatie in zijn houding. Zijn blik was neutraal, niet achterdochtig ofzo en dat was omdat hij haar... *zucht* blij wilde maken... Zeker? Hij zuchtte nogmaals bij die gedachte. "Wanneer denk je dat je terug beter zal zijn?" zei hij vervolgens tegen haar om van onderwerp te veranderen.

Eigenlijk ion ze Lurkingkit gewoon grappig. Hij was een chagrijnige haarbal, maar niet irritant of iets, het had wel iets. Het maakte hem origineel, en gezien Roughkit niet van 'normaal' hield... Ja, ondanks het incidentje wat Lurkingkit een soort vriend van haar geworden, al zag hij zelf het hoogstwaarschijnlijk niet zo. "Wanneer denk je dat je terug beter zal zijn?" Vroeg Lurkingkit toen. Echt een antwoord op haar eigen vraag had ze niet gehad, maar dat maakte ook niet veel uit. "Heel snel, papa zegt dat als ik me rustig hou, ik snel weer beter worden zal, en ik hou me nu al bijna een anderhalf quarter moon rustig, dus bijna een halve moon!" Vertelde ze. Af en toe kraakte haar stem nog wat van de schade die haar white cough had aangericht.