Nightmares

Naam word nog verandert naar Ghostkit! (:

Ghostkit haar donkere, blauwgrijze flankje deinde hevig op en neer. Haar pootjes maaide wild heen en weer en er ontsnapte benauwde keel geluidjes uit haar keeltje. Bevend rolde ze om in haar nestje, gevangen in een nachtmerrie die ze elke nacht leek te beleven. Haar klauwtjes ontblootte zich en trokken zich toen weer in. Hijgend schokte haar lijfje heviger met iedere minuut die voorbijging. Tot haar donkere, blauwe ogen open vlogen en ze gilde. Ze gilde tot haar keeltje rauw was en zo'n beetje heel het kamp wakker was. Ze deinsde achteruit toen schimmen haar kant op kwamen. "Ga weg!" Krijste Ghostkit angstig en ze krabbelde overeind. Een nageltje brak pijnlijk af in haar haast om uit de verstikkende ruimte te komen die haar leek te wurgen. Toen ze onder de sterrenhemel stond hoorde ze enkel wat boos geroezemoes die al snel verdween. Haar pootkussentjes voelde klam aan en haar ogen brandde van de tranen die er achter rustte. Telkens diezelfde nachtmerrie .. Iedereen was haar beter kwijt dan rijk. Dat wist ze ook wel. Ghostkit streek neer in een donker hoekje. Ze kroop onder wat klam, nat mos en legde haar kopje neer tussen haar poten. De slaap was haar nu wel vergaan. Daarbij was ze doodsbang om weer te gaan slapen. "Ik wil mijn mama.. en mijn papa" Huilde ze mistroostig en de tranen begonnen te stromen. Kou trok in haar kleine lijfje en verkleumde haar. Bevend van de naweeën van de angst en nu ook van de kou staarde ze voor zich uit. Eenzaam in het donker van het ShadowClan kamp.

Open!

Rustig ging de nachtzwarte pluizige vacht op en neer terwijl de kater die erbij hoorde iets dichter tegen zijn warme moeder aan kroop. Hij knorde even tevreden om zijn droom en smakte lichtjes. Hij vond slapen toch wel een van de lekkerste dingen om te doen. Daarbij hield hij van dromen. Enkel werd hij deze keer gewekt door een gil van een andere kitten. In een schok keek hij op, eerst naar zijn eigen siblings. Om zeker te zijn dat hun het niet waren. Maar hun waren het niet. Rustig keken zijn hemels blauwe ogen rond, opzoek naar degene die het geluid wel had gemaakt. Hij keek langs de kittens tot hij er een weg zag lopen. Uit de Nursery. Even keek hij op naar zijn moeder maar die lag nog te slapen. Hij kon de andere kitten toch best even gaan helpen of niet. Langzaam kroop hij uit de lange vacht van zijn moeder, vgoorzichtig om zijn broertjes, zijn zusje en zijn moeder niet wakker te maken. Eenmaal los van hun sprong hij uithet nest en trippelde langs de andere nesten in de richting van de uitgang naar de Nursery. Zijn moeder had hem nog niet terug geroepen dus die sliep nog, gelukkig. Hij hoorde de stemmen van de katten, mopperend opzoek naar slaap terwijl hij rond keek, opzoek naar de kitten. Het was nog best donker buiten ookal scheen silverpels best helder. O, daar lag ze, in een hoekje. Zonder te twijfelen trippelde Innerkit naar haar toe. "Ik wil mijn mama.. en mijn papa" hoorde hij net van de kitten. Had ze geen papa en mama. Voorzichig boog hij zijn kopje naar haar toe. Vergeleken met de warme nursery en de vachten die hij om zich heen had in zijn nest was het best koud buiten. 'Hey gaat het? Wat is er?' vroeg hij voorzichtig en ging voor haar zitten. Zijn kop laag naa haar toe.

Ghostkit's eenzaamheid was haar geen vreemde. Toch overviel het haar telkens weer. Soms waren er dagen dat ze zichzelf voorhield dat ze alles behalve eenzaam was. Maar de harde realiteit sloeg toch telkens weer in. Snikkend sloot ze haar ogen in een poging de buitenwereld buiten te sluiten. 'Hey gaat het? Wat is er?' De stem overviel haar dus ook en ze schrok op. "Niets! Kun je dat niet zien!" Snauwde ze meteen. Ze schrok van haar eigen felle reactie en keek weer naar haar pootjes. Toen begon ze abrupt weer te huilen. "Sorry sorry het spijt me zo!" Jammerde ze luid. Snikkend met grote uithalen draaide ze haar kop weg van de kitten. Stomme kit! Dit is waarom je geen vrienden hebt. Herinnerde Ghostkit zichzelf.

Voorzichtig keek Innerkit naar de kitten die voor hem lag. Hoe zacht en voorzichtig hij het ook geprobeerd had te vragen. Nogsteeds leek ze te schrikken en snauwde naar hem. Hij schrok ervan, hij probeerde haar alleen maar te helpen. Net toen hij achteruit wou stappen om haar weer alleen te laten, sommige katten hadden dat nou eenmaal liever, begon ze weer te huilen en zei sorry. Zijn oortjes draaide naar haar toe. Ze schrok waarschijnlijk alleen, logisch ook als je net een nachtmerrie had gehad. 'Het maakt niet uit' zijn hij voorzichtig. Hij probeerde haar te troosten door zacht zijn neus even tegen haar vacht te duwen om te laten zien dat hij het meende. 'Wat is er? voreg hij opnieuw, voorzichtig, hopend een ander antwoord te krijgen zodat hij kon helpen.

Ghostkit snotterde en had moeite om de kitten niet aan te zien voor iets engst. Sinds de nachtmerries was elk ding s' nachts, inclusief katten, misschien wel iets gevaarlijks. Ze genoot niet langer van het kitten zijn maar was overal bang voor. Ze was opgelucht dat de zwarte kitten haar meteen vergaf. Toen hij haar vacht zachtjes aanraakte keek ze met grote ogen op. 'Wat is er?' Aarzelend keek Ghostkit om zich heen of niemand hen kon horen. "Ik had een hele enge nachtmerrie" Bekende ze beschaamd toe en haar donkere ogen begonnen weer te glimmen bij de herinnering eraan. Ze schaamde zich ook een beetje omdat ze zo hard huilde. Ze was notabene ouder dan deze kit! Nou ja .. veel ouder niet maar toch. Voor Ghostkit deed het er toe. "Ik wil gewoon mijn mama en papa terug .. maar die zijn er niet meer door die stomme Shrewstar!" Ze riep hun leiders naam extra hard uit. Met geluk zou ze haar horen. Als ze al niet wakker was geworden door haar gegil. Ze begon weer te snikken en keek de kit in de ogen. "Maar .. ik ken jou niet ..?" Niet van naan. Ze was zo met zichzelf bezig dat ze geen acht meer sloeg op wat er om haar heen gebeurde.

Met een kalmerende blik in zijn blauwe oogjes keek hij naar haar. Hij kon op zijn minst proberen haar een beetje te kalmeren zodat ze niet het hele kamp morgen op haar kreeg en gewoon dat ze zich beter zou voelen. Hij mocht dan wel jonger zijn, niet veel gokte hij. Maar toch, hij was de kater, en het was nooit leuk om iemand verdrietig te zien. 'Dat maakt niet uit, mijn zusje en mama hebben ook wel een een nachtmerrie' zei hij zacht en keek haar aan. "Ik wil gewoon mijn mama en papa terug .. maar die zijn er niet meer door die stomme Shrewstar!" ging de kitten door. Hij keek even naar zijn pootjes. Hij wist niet hoe het was om je ouders te verliezen, zijn vader kende hij alleen niet. Hij wist niet wat hij kon zeggen om het beter te maken. Wat had Shrewstar gedaan dat ze hier nu niet waren dan. Voorzichtig keek hij omhoog, waren ze in starclan. Hij had behoorlijk veel vragen die hij eigenlijk wou stellen maar hij hield wijs zijn snuit. 'Ik ben Innerkit' stelde hij zich rustig voor terwijl hij zijn blik weer terug naar haar richtte. Zijn oogjes glinsterde licht. 'Je mag wel bij mijn mama komen liggen' vroeg hij voorzichtig. Als ze hier zou blijven in haar eentje zou ze nog ziek worden.

Ghostkit wendde haar blik af naar de duistere den die van hun leider was. Ze voelde zich vreselijk. Toch was er een licht puntje. Deze kitten sprak tegen haar. En leek zich om haar te bekommeren. Daardoor gingen haar tranen al een beetje weg. Tot snotterde ze nog. "Ghostkit" Piepte ze ademloos. Mocht ze bij hém komen liggen? Katten hadden aangeboden om voor haar te zorgen maar ze had ze allemaal afgewimpeld. Niemand kon tippen bij haar eigen moeder! Ze keek Innerkit in zijn blauwe ogen en schudde toen haar hoofdje. "Ze wil me vast niet bij haar hebben" Zuchtend trok ze haar pootjes onder zicht en rilde ze. Het mos waar ze onder lag was koud en nat. Nu pas merkte ze hoe koud ze het echt had.

Een lichtte glimlach kwam op zijn kop toen ze al minder tranen kreeg. Ghostkit, dat was haar naam. Hij knikte even. 'aangenaam Ghostkit' zei hij waarna hij even om zich heen keek, maar in het donker zag hij vrij weinig, wel genoeg. Hij richtte zijn ogen weer op haar en richtte zijn oortjes met ze mee. 'Tuurlijk wel, mijn mama vind dat niet erg' zei hij rustig en keek even naar het mos. Het zag en nat uit en niet bepaald warm. 'Of ik kan bij jou liggen, anders krijg je het koud' bood hij aan. Hij wou niet dat de kitten ziek werd terwijl hij had kunnen helpen. Misschien hield ze wel helemaal niet van andere katten om haar heen maar hij dacht daar niet aan.

Als Ghostkit er lang over nadacht zag ze het niet zitten om tussen al die vreemde kits te liggen bij een vreemde moeder. Het voelde fout. Ze geloofde halsstarrig dat Innerkit het fout had en dat ze het wel erg zou vinden. Ze was enkel een last sinds ze alleen was. Een stom blok aan het been van de clan. Het katertje stelde een ander voorstel voor en dat klonk al beter. Hij leek haar niet te willen mijden of haar te haten .. Haar grijze vachtje was opgezet tegen de kou. Verlegen keek ze naar haar pootjes. "Dat zou ik wel beter vinden" Bekende ze onzeker. Ghostkit knipperde met haar ogen en voelde zich plotseling heel ongemakkelijk. Moeizaam schoof ze opzij om ruimte te maken, rillend van de kou. Hopelijk zou het niet gaan regenen. Haar tranen begonnen een beetje op te drogen nu ze een maatje had die niet lelijk deed. Toch vertrouwde ze hem nog niet. Dat zou ook wel niet gebeuren. Als ze iemand vertrouwde .. dan ging hij toch weer weg. Net als die stomme zus van haar! Sunkit ik vervloek je! Dacht Ghostkit boos. Ze had niet gemerkt dat ze heel boos naar de grond zat te staren met haar kleine oortjes naar achteren gedraaid.

Ghostkit leek er lang overna te denken, maar dat maakte niet uit, hij had de hele nacht de tijd als het moest. Hij ging niet terug als zij hier lag bibberen van de kou met het natte mos. Daarbij zijn nachtzwarte vacht, was lang genoeg om zijn lichaam warm te houden, hij kon haar vast ook wel opwarmen. Toen ze zei dat dat beter klonk knikte hij even en liep dichterbij om zich naast haar neer te leggen. Zijn vacht licht tegen de zijne aan hopend dat hij haar wat warmte gaf. Misschien kon ze dan gaan slapen. Hij was nog best moe en morgen had hij vast weer zijn broertjes en zusje die druk kwamen doen, maar hij liet er niets van merken, als ze hulp nodig had, had ze het nodig, punt. Hij legde zijn kop op zijn voorpootjes en legde zijn blik nog een keer op het poesje naast hem. maar die leek niet blij, boos zelfs, en zeker niet goed om te slapen. Hij sloot zijn ogen even maar hees zijn kop toen weer opnieuw. 'Wat is er?' vroeg hij weer voorzichtig. Hij was nog maar 2 moons maar hij wist hoe katten konden uitvallen als je iets vroeg, zoals zij net had gedaan, of die andere poes.

Innerkit streek neer naast haar. Ghostkit keek opzij naar hem en trok een zuur gezicht. "Niets .. ik dacht gewoon even aan mijn stomme zusje Sunkit" Ze borstelde de gedachten van zich af. Sunkit sliep nu vast ergens in de den met die stomme pleegmoeder van hen. Van háár, niet van mij. Dacht ze halsstarrig. Shrewstar had hen een pleegmoeder aangewezen tot ze oud genoeg waren. Mooi van niet dat Ghostkit zich daar bij neerlegde. Nu Innerkit tegen haar aan lag merkte ze hem veel meer op wat logisch was. Ze voelde zijn flankje naast haar reizen en dalen. Ze voelde allemaal gevoelens tegelijk. Dit was wel het dichtste wat bij enige vriendelijke interactie kwam dat ze in dagen gezien had. Maar goed, dat was ook haar schuld. Ze duwde haar kopje even tegen de zijne aan als een lief gebaar. Instinct zei haar dat, en ze had het veel volwassen katten zien doen als een soort vriendelijk gebaar. "Dank je wel, Innerkit" Fluisterde ze. Ze voelde zich moe worden.. de warmte die hij voortbracht maakte haar rustiger. Ze voelde zich al een heel stuk veiliger nu hij bij haar lag. Omdat hij zo aardig deed! "Ik vind het lief van je" Pruttelde ze verlegen en ze wendde haar blauwe ogen af.

Ghostkit dacht gewoon aan haar stomme zusje. Even wende Innerkit zijn kop weer naar voren om die opnieuw neer te leggen tot de woorden echt doordrongen. Stomme zusje, hoe kon je je zusje nou stom vinden. Hij keek even naar de ingang van de Nursery, hij zou Lockedkit nooit stom vinden, wat ze ook deed. Hij was haar grote broer, hij moest ervoor zorgen dat ze dan maar niets stoms deed. Zijn blauwe oogjes keken weer opzij naar Ghostkit. Maar hij zou er niet naar vragen, dat vond ze waarschijnlijk niet leuk vinden. Als haar mama en papa er niet meer waren, dan zou ze toch wel een pleegmoeder hebben. Waarom lag ze daar niet, was ze niet aardig. Misschien vond ze het wel niet leuk bij haar pleegmoeder. Innerkit voelde haar kop tegen de zijne aan en verliet zijn gedachte even. Hij duwde zachtjes zijn kopje tegen de hare en keek haar even aan. "Dank je wel, Innerkit" mauwde het poesje. Hij knikte even. 'Geen dank' zei hij rustig terug. "Ik vind het lief van je" pruttelde het poesje zacht. Hij glimlachte even om haar. 'Ik kon je toch niet hier achterlaten in de kou' zei hij zacht en probeerde even haar blik te pakken te krijgen. 'Denk je dat je weer kan slapen zo?' vroeg hij op een rustige toon. Hij was blij om te zien dat ze al een stuk rustiger was.

'Ik kon je toch niet hier achterlaten in de kou' Alsof het zo vanzelfsprekend was. Ghostkit knipperde verbaast met haar ogen. De effecten van haar nachtmerrie begonnen weg te zweven. Innerkit's vriendelijkheid had haar op andere gedachten gebracht. Haat tonen jegens Sunkit, Shrewstar of enige andere clankat werkte vaak als een goede afleiding. Onnozel giechelde ze. "Ik hoop het .. kun jij dat ook?" Ze geeuwde heel breed en zuchtte toen. Ze legde haar hoofdje op haar voorpootjes die elegant over elkaar gekruist waren. "Ik wil je namelijk niet tot last zijn" Zei ze vol eerlijkheid. ".. normaal ben ik nooit zo aardig weet je .. nou ja de meeste katten zijn ook niet aardig tegen mij" Ze wist niet waarom ze dat zei maar ze wist wel dat het belangrijk was op een of andere manier. Ze haalde haar schoudertjes op en zuchtte nogmaals vermoeid.

Even geeuwde de zwarte kitten een beetje en legde zijn blik weer op Ghostkit. Normaal liep hij niet in het kamp 's nachts, maar er was een goede reden voor nu, nou ja, in zijn ogen was het een goede reden. Hij knikte kort, tuurlijk kon hij zo wel slapen, hij lag best lekker. 'Je bent me niet tot last hoor, anders had ik het niet aangeboden' glimlachtte hij en legde even zijn kop op zijn poten. 'Ik zou geen reden hebben om gemeen te zijn, zolang jij aardig tegen mij doet' zei hij rustig en keek even opzij. Waarom zei ze dat eigenlijk, dat ze normaal niet aardig was. 'Maar je ziet er uit als een aardige poes' In zijn ogen konden ze wel vrienden worden. In zijn ogen was het ook het best dat ze nu zou slapen. Hij krulde zich iets meer op, waardoor hij ook iets meer tegen haar aan kwam te liggen. 'Misschien moet je maar proberen te slapen mauwde hij zacht terwijl hij aankeek.

Ghostkit had daar haar twijfels over. Zag ze er echt aardig uit? Zelf kon ze dat niet beoordelen dus dat liet ze maar aan Innerkit over. Haar blik kruiste die van hem en ze dacht na wat ze kon zeggen. Haar klauwtjes trokken over de grond en ze geeuwde breed. "Misschien heb je ook wel gelijk" Haar oogjes vielen langzaam dicht. Ghostkit controleerde telkens of Innerkit er nog was. Stiekem was ze doodsbang om weer te gaan slapen. Wat als die droom nu weer terug kwam? Uiteindelijk zakte de donker grijze kitten in slaap.

Helaas verzeilde ze weer in diezelfde droom. Het duurde niet al te lang voor haar ademhaling erg gejaagd werd en vaak onderbroken werd. Angstig bewegend met haar pootjes ontblootte ze haar klauwtjes en trok ze weer in, zacht jammerend. "N-..Nee .. Nee ...." Piepte ze zachtjes. Haar oogleden bewogen wild en haar poten begonnen ook steeds meer mee te doen. "Niet doen!" Jammerde ze in haar slaap.

Even legde hij zijn kop wat beter neer en geeuwde een waarna hij knikte. Slapen was goed. Rustig sloot hij zijn ogen en genoot even van de warmte terwijl het om ze heen best koud was. Maar hij had het warm genoeg om in slaap te komen. En het kostte niet al te lang om dan ook in een droomloze slaap te vallen.

Helaas was hij een best lichte slaper en toen de kitten naast hem begon te bewegen in haar slaap werd hij dus ook weer wakker. Hij opende langzaam zijn ogen en luisterde naar de jammerende geluiden die uit haar kwamen. Hij keek naar borstkas die gejaagd op en neer ging en haar poten die wild meededen. Hij wist dat als hij haar wakker zou maken de kans er was dat hij uit instinct een klap tegen zijn kop kreeg. Maar hij kon haar niet in die droom laten. Voorzichtig duwde hij zijn neusje tegen haar kopje aan. 'Ghost, Ghost wakker worden' zei hij op een rustige toon, zacht om haar wakker te maken, maar echt alleen haar.

"Ghostkit liep door een groot veld die eindeloos leek. Er was geen begin en geen einde aan. Ze vroeg zich af hoe ze er gekomen was. Het gras streek net tot haar buikje en kietelde haar als ze er te langzaam doorheen streek. Haar blauwe ogen scande de omgeving. "Hallo!" Riep ze op haar hardst. Geen antwoord. Toen begon de grond te bewegen. Geschrokken keek ze op en zag ze hoe een grote kloof zich begon te vormen net tussen haar poten. Ghostkit tuimelde in haar haast achteruit en voelde hoe ze achteruit viel in een gat die er net nog niet geweest was. Ze wilde gillen maar dat ging niet. Geluidloos leek ze eindeloos te vallen. Haar ogen werden groter met het moment dat de afgrond angstwekkend snel op haar af kwam. En toen was ze plotseling ergens anders. Een bos wat er eigenlijk niet zo gevaarlijk uit zag. Raven riepen in de verte naar haar hoog in de boom toppen. Het leek wel alsof ze naar haar lachte.. "Ghostkit" Zei iemand. Ze draaide zich meteen om. Ze herkende die stem. "Moeder!" Riep ze. Blindelings met een grote glimlach op haar gezicht rende ze naar haar toe. "Hier ben ik lieverd" Haar stem leek van steeds verder weg te klinken. "N-Nee!" Riep ze uit. "Nee! Niet doen!" Ze sprong door de struiken heen en landde op een open plek. Met hun ruggen naar hen toe stonden daar haar ouders. De lange, zwarte pels van haar moeder vergezeld door de korte, asgrijze pels van haar vader. "Mama, papa" Huilde ze blij. Ze strompelde naar hen toe. 'Ghost, Ghost, wakker worden' Zei iemand. Ghostkit strompelde als een manke elder naar hen toe en liep om hen heen. "Ik wist wel dat jullie-" Haar stem stokte. Het leek alsof de lucht uit hun longen werd geperst. Hun gezichten waren vervormd en bebloed. Ze zagen er niet uit als katten .. maar als monsters! Een gil smoorde zich in haar keel, haar lichaam verkrampte van angst. Ze voelde iemand die ze niet kon zien.. warmte omarmde haar langzaam en ze werd uit de droom gezogen. "Kom bij papa!" De grijze kater sprong naar haar toe en sloeg toe op zijn prooi"

Met een schok schrok Ghostkit wakker. Ze had willen gillen maar hij leek vast te zitten in haar keel. In plaats daarvan kwam er een zacht, hees keel geluidje uit. Haar borst rees en daalde alsof ze kilometers gerend had en haar ogen stonden verwilderd. "W-wat .. waar .." Zei ze verward en ze keek om zich heen. De duisternis om haar materialiseerde weer. Ze keek recht in twee blauwe kijkers. Natuurlijk. Ze was gewoon in het ShadowClan kamp met Innerkit naast zich. Haar ademhaling werd weer iets gelijkmatiger toen ze zich dat realiseerde. "Ik heb je wakker gemaakt" Miauwde ze schuldbewust en ze rolde weer op haar buikje. Ze was halverwege de droom op haar ruggetje gerold. Tranen blonken weer in haar ogen. "Ik mis mijn ouders" Zei ze sip. Tegen dromen kon ze niets doen. Misschien moest ze maar eens de medicine den bezoeken voor wijsheden. Misschien hadden die wel medicijnen er voor. Ze duwde zich overeind. "Ik kan niet langer slapen zo .. zullen we het kamp uit gaan?" Stelde ze plompverloren voor.

Slaperig had Innerkit zijn ogen geopende, voor de tweede keer deze nacht door de donkergrijze kitten. Hij keek opzij hoe in een behoorlijk gejaagd ritme adem aan het halen was. Ze was ook omgerond, wat hij zelf helemaal niet door har gehad in zijn slaap. Hij drukte zacht zijn neus tegen haar kop om haar wakker proberen te maken. Hij zei zelfs dat ze wakker moest worden. Maar ze leek hem niet te horen. Hij ging het niet harder zeggen, zometeen kreeg hij weer klagende warriors op zijn kop. Of zijn tante die weer boos naar hem zou kijken, no thanks. Hij duwde even tegen haar kop aan. 'Hey, Ghost, wakker worden' zei hij opnieuw op een zachte toon. Het zou vast wel gaan helpen toch? Het duurde even, maar het poesje werd wakker. Hijgend alsof ze tot twoleg gebied gerend was en terug. Hij hoorde een geluidje uit haar keel komen maar kon er niet op uit maken. 'Rustig, je bent in het kamp, je had weer een nachtmerrie denk ik' zei hij zacht en keek haar aan. Hij had teminste geen klap tegen zijn kop gehad, dat was al iets goed. Hij had het waarschijnlijk wel uit reactie gedaan, ookal wou hij dat niet. Pas toen haar blik de zijne weer ontmoette leek haar ademhaling weer rustiger te worden. Iets waar hij wel blij mee was. Hij glimlachte even en keek haar aan. 'Dat maakt niet uit, gaat het met jou?' vroeg hij zacht. Hij keek toe hoe ze weer op haar buik rolde en de tranen in haar ogen verschenen. "Ik mis mijn ouders" zei het poesje sip. Innerkit keek even naar zijn voorpootjes. Hij kende zijn vader niet, maar hij zou zijn moeder ook echt missen als ze er niet meer was. Zijn blauwe ogen richtte zich weer op haar blauwe ogen en drukte zijn kop even tegen de hare als een aardig gebaar. Om haar hopelijk een beetje te troosten 'Het spijt me, dat ze er niet zijn' mauwde hij. Een geeuw probeerde zich naar buiten te drukken, hij had nogsteeds niet genoeg slaap gehad maar goed. Even keek het katertje toe hoe Ghostkit zich op haar vier poten hees waarna hij dat ook deed. Ging ze terug naar de Nursery. Misschien had ze nu we een queen nodig om haar te troosten. "Ik kan niet langer slapen zo .. zullen we het kamp uit gaan?" stelde ze voor. Meende ze dat. Even gleed zijn blik naar de uitgang. Hij was wel vaker naar buiten geglipt, well, een keer eigenlijk, met Berry. Maar 's nachts... Ach waarom ook niet. Misschien werd ze daar moe van. 'Als je dat wilt' mauwde hij met zijn ogen op de uitgang gericht. Even bekeek hij hun omgeving zodat ze niet bekeken werden als ze het kamp uit gingen. Wacht, was het niet 's nachts dat uilen actief waren. Even keek hij naar de grond maar keek toen weer naar Ghost. Misschien ging ze wel alleen als hij niet meer ging. Dat kon hij niet toelaten. Hij zou wel meegaan als ze echt wou.

~Oops, inspiratie xD

Ghostkit keek al wat vrolijker toen Innerkit niet meteen haar voorstel afwierp. Ze herinnerde plotseling die ene nacht dat ze hetzelfde had gedaan als nu. Enkel was ze in contact gekomen met een grote uil. Ze had er een litteken op haar achterhand aan overgehouden die niet altijd meteen zichtbaar was. Tuurlijk zag je hem zitten, maar haar haren overdekte hem zo nu en dan. "Niemand weet dat we weg zijn, dat verzeker ik je" Zei Ghostkit om Innerkit moed in te spreken. "Als ze al hebben gemerkt dat we hier zijn gaan liggen dan denken ze vast niet er aan om te komen kijken .. we zijn terug voor ze het weten" Ze draaide zich om en holde naar de uitgang. "Kom op!" Riep ze op een zachte toon nu ze zo dicht bij de warriors den was. Enthousiast stoof ze naar buiten, hopeloos opzoek naar een uitweg van haar nachtmerries en haar zorgen. Het kwam niet in haar kleine breintje op dat dit misschien wel vreselijke gevolgen kon hebben voor twee jonge kits.

\ Excuus voor de late reactie! Posten is lastig met al die accounts en ik heb het druk met stage.

Innerkit keek om na haar woorden, haar woorden klonken alsof ze hem moed aan het inpraten was. Hij was de kater hier, hij had moed. Daarbij, het feit naar buiten gaan of iemand daar tegen was de fout niet, hij was al een paar keer naar buiten geslopen, hij was met Berry zelfs heel ver gegaan. Maar wat als er iets kwam die Ghost mee zou nemen, of als ze zich pijn deed. Maar ze had wel gelijk, niemand was komen kijken toen ze hier buiten waren gaan liggen dus zouden ze er ook niets om geven als ze het kamp uit gingen. Wie gaf er nou om een halfbloed en een wees toch. Kort knikte de zwarte kitten en zette zich af waarna hij achter haar aanrende. Dit kon enorm leuk worden, of enorm slecht aflopen. Zijn blauwe oogjes twinkelde terwijl hij naar Ghost keek. 'Wat gaan we doen?' vroeg hij zacht en keek om zich heen. Waar konden ze heen. Het zou echt leuk zijn om haar die rare twoleg plaats te laten zien, maar dat was ver en hij herrinnerde zich nog hoe moe hij ervan was geworden om daar te komen, dat werd hem dus niet.

~Maakt niet uit