It's your time now [Ceremonie Dawnstar en Stormwise zijn dood.]

Vogeltjes, kleine beestjes ontwaakte rustig uit hun diepe slaap. Alles in het woud was vredig en elke tak of elk blad, zachtjes bewoog het in de kracht van de wind. Ambere ogen opende zich voorzichtig en Stormwise ontwaakte uit zijn slaap. De oren van de grote kat gingen overeind staan, terwijl hij even met zijn neus bewoog om de geuren in zijn omgeveing, in zich op te nemen. Hij hoorde de bosgeluiden, het kwetteren van vogels en het ontwaken van de rest van het kamp. Zijn stijve lichaam probeerde zich overeind te heisen, als voelde hij hoe moe zijn spieren waren. Stormwise was niet een kat die nog lang had, niet iemand die nog vele jaren over deze bosgrond zou lopen. Uiteindelijk wist de kater naar de rand van het hol te lopen, terwijl de rest half nieuwsgierig opkeek of ontwaakte. Vandaag was een grote dag, alleen niet voor Storm zelf, maar voor Dawnflight. Ze zou vandaag haar negen levens krijgen, dat was erg belangrijk voor de clan en Stormwise zou hierna rust hebben. Hij liep kalm nam de reiskruiden aan, at het op en zag toen ook Dawnflight aan komen lopen. Stormwise keek haar warm en goedhartig aan, zijn ambere ogen wijs als altijd. ''Goedemorgen Dawnflight, ik ga er vanuit dat je er klaar voor bent?'' Storm gaf haar een kopje en glimlachte. Ze namen afscheid van de clan en gingen op pad.

De katten liepen het lange pad langs dat richting Windclan ging, hij voelde hoe de druk van Starclan op zijn schouders hing. De ogen keken rustig voor zich uit. Stormwise legde Dawnflight alles uit over clanleader zijn, vertelde tips en alles wat hij wist. Het belangrijkste gaf hij ook aan haar mee. ''Maar vooral, het belangrijkste, blijf altijd jezelf luister naar en met je hart Dawnflight. Als kleine kitten, maar ook als clanleader is dat het belangrijkste.'' Hij zuchtte en keek uit over het grote veld van de windclan. Zoveel herinneringen, zoveel gebeurtenissen sijpelde door zijn hoofd. Hij zag in de verte de boom, de plek waar hij Mousefur goed had leren kennen, op de grens van Wind en Riverclan. De wind streelde zijn vacht en fluisterde in zijn oren. Hij keek naar de poes die naast hem liep. Ze hadden gesprekken over vroeger, over hoe alles was gelopen, het was vredig en Stormstar vond een soort rust, de rust die bevestigde dat hij de juiste keuze had genomen.

Uiteindelijk kwamen ze aan bij de Highstones, hij trippelde langs de stenenen en zocht de tekens. Uiteindelijk vond hij de plek en keek hij Dawnflight aan. Ze hadden de hele dag gereisd, maar het was nog geen tijd om naar binnen te gaan. Stormwise keek omhoog, hij zag dat de lucht betrok, er was een hele hevige storm op komst. Alles werd snel kouder en donkerder. Het weer was zo ontzettend snel veranderd, Storm had dit nooit verwacht. Hij keek naar Dawnflight. ''We kunnen het beste even jagen, dan kunnen we daarna rust nemen om de ceremonie te laten beginnen.'' Hij sloeg met zijn staart en voelde nu de regen tegen zijn lange vacht tikken. Een poosje liep hij door de struiken heen, maar er was niet erg veel prooi te vinden. Alles was verstopt onder de grond of te snel voor hem. Het was niet de manier waarop hij gewend was te jagen en hij was de jongste niet meer. Gefrustreerd slaakte hij een zucht. Stormstar liep door de rosten, ze stonden dicht op elkaar en sommige waren erg scherp. Stormstar haalde zijn voorpoot open, hij grauwde en likte het schoon. Klein sneedje, maar hij zag het bloed vermengen met het water dat langs de rotsen liep. Stormstar besloot maar terug te gaan, maar kon Dawnflight niet vinden. Hij besloot op een rots te gaan staan, de snee en druk van de dag gebeurtenissen, lieten hem niet echt helder denken, daarom maakte de clanleader een fatale fout. Hij hoorde de storm razen, de donder op de achtergrond. Terwijl hij even op die rots stond, voelde hij hoe een poot vast kwam te zitten tussen een gleuf. Hij trok en je hoorde het gemekker. Dawnflight was niet in de buurt, wist van niks. Tranen kwamen uit de ogen van de oude kat. Was dit het? Hij keek naar beneden. Vanaf hier kon hij het hele Warrior Cats gebied zien. Alles bossen, paden, de rivier, het tweebeen dorp en alles waar hij zijn hele leven van gehouden had met heel zijn hart. De kater, de man, de leider, de koning van zijn eigen droomplek. Hij huilde, omdat hij wist. Hij ging alles missen, had als jonge warrior dit visioen gehad. In zijn hoofd nam hij afscheid van alles en iedereen waar hij van hield, de kate keek over de velden, regen viel zwaar naar beneden. Opeens begonnen woorden uit zijn mond te rollen, als een soort lied, al wist hij dat iedereen het hoorde die van hem hield.



Zijn ogen, geest en alles uit zijn leven, het was niet makkenlijk geweest en zijn hart was zwaar, dit was het leven wat hij had gekregen, voor hem was gecreëerd. Storms keek omhoog naar de sterren, maar keek verder dan dat. Hij dacht aan iemand waar hij dit prachtige en speciale leven te danken had. Stormwise keek naar de maan. De maan vol en warm, liefdevol afscheid nemend van een trouwe warme vriend. Vaak in wanhopige tijden had het geholpen om alleen even te kijken, het schijnsel van de maan, straalde over de kater heen. Stormstar bedankte alles, alles in zijn leven voelde hoe alles rust vond in zijn hoofd. ''Love is the greatest power there is, thank you for this beautiful life.''  Stormstar keek trots omhoog, hoorde de donders, ging op de rots staan als een echte clanleader, trots met borst vooruit. Hij hoorde de donder, zag de lichtflitsen in de verte. Hij dacht aan alles, voelde alles, was trots, liefdevol, alles wat hij in zijn leven was geweest. De grote kater nam een diepe teug lucht, en zuchtte uit. Enkele momenten later zag je een helder, angstaanjagend en toch vredig licht uit de lucht schieten. Het raasde in zijn ongelofelijke snelheid naar beneden. De kater werd vol door de lichtflits geraakt, hij was het hoogste punt in de weide omgeving. De storm raasde woest als een brullend dier over het landschap, je hoorde het brullen en tieren. De lichtflits was ongelofelijk sterk, de bliksem zette hem in vlam Een normale kat was gelijk ter plekke verbrand, Stormstar bleef staan en voelde alles levenskracht uit zich vloeien. Het waren zijn levens die een voor een werden weg geslagen, omdat het nou eenmaal zijn tijd was, hoeveel levens je ook hebt. Het was geen gewone, het was er een gezonden door Starclan. Het was een Lightning die Stormwise als het ware naar boven bracht, echt veel pijn was er alleen niet te vinden, doordat alles verlammend was. Het vuur brandde in de lange vacht, hij stond letterlijk in een duister vuur van alles wat er de afgelopen jaren was gebeurd. ''Goodbeye my friends.'' was het laatste waar hij aan dacht voordat al het leven in minder dan een seconde uit hem was gehaald. Vuur, het laaide hoog, maar het nam al zijn zorgen weg en gaf hem vrijheid. Alles wat overbleef, was de as. Hij was helemaal ten gronde weg gebrand. De kater, niet langer een kater, maar het het vuur van de bliksem, het water van de regen, de aarde van de grond werd meegenomen een een grote windvlaag. Het was een warme, rustige windvlaag die over het hele woud ging. Het nam de bladeren, het stof, verschroeide haren mee. Het was een kleine wind die je in je neus krijgt geblazen, wanneer het moeilijk is. De wind die je haar doet dansen in de wind, als je vol enthousiasme je eerste jacht als leerling hebt. Hij was de aarde waar je op lag als je werd geboren en aan je leven begon. Als een wervel van elementen sterk en krachtig, een helpende hand die voor ieder levend wezen bedoelt was. Het wervelde om de plek heen waar het was gebeurd, en er verscheen een schim. Een jonge kater, fris en zoals hij in zijn warrior jaren was geweest. Gezonder dan ooit, alleen dit keer met een gloed om hem heen. Stormwise sloot zijn ogen en kwam toen op de plek waar hij ooit een keer eerder was geweest. Hij zag iedereen die hij zo had gemist, hij had eindelijk vrede.

Ja lieve mensen, Storm is dood.
Dawnstar, hier op kun je reageren, maakt niet uit hoe. Stormstar zal Dawn een leven geven in haar ceremonie.