Final

Na een lange dag - die echt veel te lang duurde - kwam de langharige poes de den binnen, haar oren wiebelde nieuwsgierig toen ze iets hoorde over een hond, die door het territorium liep. Ze fronste eventjes. Een hele grote? Een die de apprentice - waarvan ze de naam niet wist, een hele jonge waarschijnlijk - helemaal zelf verjaagd had? Ze grinnikte eventjes en schudde haar kop. Tuurlijk. Echter besloot ze het momentje niet te verpesten en ging rustig in haar nest liggen, die een beetje in het begin van de den was, want ze was te laat en had niet de beste plek in de den, maar ze vond het prima. De poes legde haar kop op haar poten. Met die luidruchtige apprentices kon ze niet slapen, maar moe was ze niet. Ze was een nachtpersoon. De poes keek algauw weer op en keek achter zich. Hmm.. Ze vond van die al te jonge apprentices wat vervelend, maar sommigen konden aardig zijn, zolang ze maar niet zo kinderachtig waren.

Een nieuwe apprentice kwam de den binnen, die naast haar ging liggen. Ze keek hem nieuwsgierig aan. Hoe heette hij ook alweer... "Hoi," mompelde de kater zachtjes en hij legde zijn kop op zijn poten. Dat zag er niet echt vrolijk uit.. Of was hij moe? Niet iedereen was natuurlijk zo een nachtmens als zij. "Heey!" sprak ze vrolijk, haar oren waren gespitst om het gesprek tussen de andere apprentices op te vangen. Okay. Ze wist al één ding. Zijn achtervoegsel was -paw. Ze voelde zich echt heel slim nu. "Ik ben Ghostpaw," stelde ze zichzelf zachtjes voor. "Jou naam is me even ontglipt, sorry," glimlachte ze toen waterig. Een zucht verliet haar neus. Die jonge apprentices konden echt veel onzin vertellen. Deed zij dat ook altijd? Zo ja schaamde ze zich echt voor de jonge warriors nu, die dat hebben moeten horen. "Hoe was je dag?" vroeg ze toen maar, om een gesprek op gang te brengen, want als hij niet wilde praten zou hij vast geen 'hoi' hebben gezegd, right?

''Ghostpaw,'' mompelde de kater, waarvan ze de naam niet wist, en ze knikte. ''Ben het gewend, zo belangrijk ben ik niet voor anderen. Ik ben Battlepaw.'' sprak hij toen. De poes keek hem even met grote ogen aan. Damn. Had ze wat fout gezegd? "Ehm, nee, zo bedoelde ik het niet," sprak ze toen met een kleine glimlach. Ze trok met haar oortjes. Dit was een lastig moment voor haar, ze was dit niet gewend en in troosten was ze niet geweldig. "Mooie naam trouwens, hoor je niet vaak," sprak ze toen zachtjes, want was moest je anders zeggen? ''Zoals gewoonlijk,'' antwoordde de kater nadat Ghostpaw gevraagd had hoe zijn dag was. Ze knikte toen. "Mijn dag was zeker niet zo interessant," grinnikte ze, liuisterend naar het onmogelijke verhaal van de apprentice. "Nee, gewoon jagen, zoals altijd.." sprak ze rustig. "Het is lastig als je geen mentor hebt," mompelde ze toen. Tjah, die was vertrokken. En soms dacht ze zelfs door haar.

''Het maakt niet uit hoe je het bedoelde, ik stelde alleen een feit vast.'' sprak hij toen en de poes keek eventjes naar buiten. Wat moest ze nu zeggen? Hmm.. Ze keek weer naar de kater voor haar en glimlachte. ''Vind je?'' vroeg de kater, nadat zij hem gezegd had dat hij een mooie naam had. Ze knikte toen glimlachend en luisterde naar de uitleg die hij gaf. ''Volgens mijn moeder heb ik hem te danken aan het feit dat ik al moest vechten voor mijn leven toen ik pas geboren was.'' sprak hij. De poes knikte langzaam. "Dan wordt je later vast een hele goede vechter!" sprak ze met een glimlach, want als je zo vroeg al leerde vechten moest je het goed kunnen, right? De kater zei dat het productief klonk en legde wat uit over de mentoren, dat zij waarschijnlijk als laatst kwamen. "Ja klopt.." mompelde ze. "Jammer, maar wij kunnen onszelf wel trainen," glimlachte ze toen. "Mijn mentor is uit de RiverClan verdwenen, vlak na onze eerste training," sprak ze toen. "Met de vechttraining had ik hem heel hard op zijn neus geslagen met klauwen en dat bloedde, misschien was dat wel de reden," mompelde ze. "Maar misschien kunnen we wel een keer samen jagen? Want twee katten samen staan sterker!" sprak ze vrolijk. Ze negeerde die apprentices compleet, die langzaamaan naar hun nesten begonnen te gaan. Ja, want hun hadden training en moesten vroeg hun nest uit. "Dat is het enige voordeel aan geen mentor hebben, je kan je eigen dag indelen," grinnikte ze.

''Ik betwijfel dat ten zeerste.'' sprak de kater. Ghostpaw haalde haar schouders op. "We zien wel," glimlachte ze vriendelijk. Hij werd vast wel een goede warrior. En anders kon hij altijd vechten met woorden, right? ''Moet je wel wat weten om jezelf te trainen anders kom je nog nergens, een mentor zou dat nooit doen, dat is het risico van mentor zijn en dat weten ze.'' sprak de kater, waarna de poes knikte. "Als je al training gehad hebt weet je de meeste dingen wel, en met alleen jagen train je jezelf al, soms helpen warriors mij met vechttraining," glimlachte ze toen, denkend aan haar broer, die haar ooit zou helpen. ''Ik weet het niet, ben niet echt een goede jager.'' zuchtte de kater, waardoor de poes eventjes fronste. "Oh, ehm we kunnen ook oefenen? Maar als je niet wilt hoeft het natuurlijk niet!" sprak ze toen met een vriendelijke toon, kijkend naar de kater, al zag ze weinig door de duisternis. Toen sprak de kater dat hij een mentor toch wel fijner vond. Ghostpaw knikte toen. "Ja, inderdaad, maar soms moet je ook eens een dagje vrij hebben en iets voor jezelf doen," sprak ze toen rustig en ze hoorde hoe de kater gaapte. Zelf was ze totaal niet moe, dus ging ze als hij wilde slapen nog even het kamp uit, jagen ofzo.

''Ik heb niet zoveel training gehad.'' mompelde de kater. De poes hield haar kop wat schuin. "Ach joh, maakt toch niets uit! Er zijn de laatste tijd weinig mentoren die veel met hun apprentices doen, zoals ik weleens hoor, ikzelf heb ook weinig trainingen gehad," legde de toen uit, met een kleine glimlach. ''Ik weet het niet.'' antwoordde hij, toen de poes vroeg of ze eens samen konden trainen. Ze knikte glimlachend. "Naja, denk er maar over na, ik ben hier elke avond wel te vinden, voor als je eens met me wilt trainen," sprak ze op een vrolijke, zachte toon, om de andere apprentices niet wakker te maken. ''Misschien, maar om warrior te worden kan je niet te lui zijn. maar sommige mentoren geven je soms een dag vrij. Maar niet veel, het is voor hen veel te belangrijk om op te scheppen tegenover een apprentice.'' sprak Battlepaw toen. De poes knikte. "Naja, ik zie wel of ik een leuke mentor krijg tijdens de ceremonie. Ik hoop het wel," glimlachte ze, waarna ze eventjes gaapte en rond keek. Het was wel bijzonder stil in de den. Sliepen ze of luisterde ze mee? Niet dat de twee katten een gesprek hadden waarvan niemand mocht weten of zo.

''Misschien heb je gelijk maar ik wil meer voor de Clan kunnen betekenen dan dit.'' sprak de kater, waarna de poes vriendelijk glimlachte. "En daarom gaan we dus oefenen! Het lijkt mij ook eens leuk om met een andere apprentice te trainen, in plaats van alleen maar te jagen," glimlachte ze vrolijk, denkend aan de dag dat ze misschien wel samen kunnen trainen. ''Ik hoop het ook, het word tijd dat ook wij actief kunnen worden. Ik wil gewoon een mentor, punt.'' mompelde de kater, waarna hij een wond begon te likken, die Ghostpaw niet eerder opgevallen was. "Wat heb je daar gedaan?" vroeg ze fronsend. Auw, dat deed vast pijn..

''We zien wel,'' zei hij, waarna de poes knikte. Ja, als hij ooit eens wilde kon hij haar wel vinden. Ze moest vaker trainen, ze moest gewoon een goede warrior zijn. Toen zag de poes ineens een wond aan zijn zijde. ''Ik ben verkeerd gevallen.'' sprak de kater. Oh.. Auw.. "Oh.." mompelde ze, haar oortjes trilden wat. Okay, misschien was dat wel de reden waarom hij niet wilde trainen? ''Gaat wel over.'' zei hij toen. De poes knikte. "Ik hoop dat het gauw over gaat!" sprak ze op een vriendelijke toon, zachtjes. "Wanneer is het gebeurd dan?" vroeg ze zachtjes, even naar de grond kijkend.

''Ik hoop het ook,'' sprak de kater zachtjes. De poes keek hem met een vriendelijke blik aan. De wond was wel groot.. Auw.. Toen vroeg ze hem wanneer het gebeurd was. ''Twee dagen terug, dus het duurt nog wel even voor het in orde is.'' zei Battlepaw toen. De poes knikte langzaam, haar oortjes bewogen wat naar achteren. "Ben je al naar de Medicine cat geweest dan?" vroeg ze op een ietwat bezorgde toon, haar blik gleed steeds naar zijn wond. Zou hij echt zijn gevallen? Of had hij een kat uit het territorium gejaagd? Of was hij aangevallen? Nee, hij zou vast niet liegen tegen haar. "Het is namelijk best wel een grote wond, die moet je goed verzorgen," sprak ze toen met een kleine glimlach, waarna ze haar eigen vacht schoon en netjes begon te likken. Nutteloos eigenlijk, want ze ging zo toch wel slapen.

''Nee, maar dat is ook niet nodig.'' sprak de kater. De poes knikte langzaam. Ach, als hij dat zei, klopte dat vast wel right? ''Ik kan hem prima schoonhouden en anders ga ik wel een stukje zwemmen dan word het ook schoon. Bovendien zou ik alleen maar Nightstream haar tijd verspillen net zoals dat van Honeypaw als ik met zoiets aan kom zetten.'' sprak de kater toen. Ghostpaws oortjes trilden eventjes. "Medicine cats zijn er om zulke dingen te doen.." mompelde ze zachtjes. "Ben je al moe?" vroeg ze uiteindelijk nieuwsgierig. Haar ogen staalden uit dat ze totaal niet moe was, zelfs nog een beetje energie had. Misschien ging ze wel wat jagen zo of even genieten van de buitenlucht.