When it looks like food, smells like food, sounds like food. Then it's food.

Voor de enorme kater knaagde een konijn aan een hartvormig blad. Ace had er benieuwt naar staan kijken, hij vond het maar een vreemd beestje. De meeste konijn achtige die hij in dit gebied had gezien waren hazen van Windclan die overgelopen waren. Maar die beesten hadden een ruwe kortharige vacht, hoge poten en lange komvormige oren. Ook aten ze gras. Dit diertje leek echter veel op de dieren die de Twolegs gevangen houden. Zijn haartjes waren pluizig en halflang zoals zijn eigen vacht eigenlijk. Maar die van hazen waren bruine en deze had een wit vachtje met grijze vlekken. Ace vond het echt heel vreemd. Ook de bouw wat mollig en het leek alsof hij helemaal niet snel kon zijn. Toch was de kater naar een ding echt benieuwt, hoe het zou smaken. Twoleg konijnen waren mals maar smaakloos, maar deze was dun genoeg om wild te zijn. Was hij ook nog mals en smaakloos? Of was hij zoals de wilde hazen taaier maar met de volle wild smaak? Uggh, hij kreeg er gewoon al honger van. Al zowat kwijlend zakte hij in de sluiphouding en sloop naar het diertje toe. Deze bleef rustig door knabbelen. Eenmaal op springafstand lette Ace goed op, zette zich af en lande met zijn voorpoten op de nek van het konijn. Zijn gewicht had het diertje al bijna gedood maar met zijn laatste levenskrachten spartelde het wat raak. Met snelle beet dode hij het en de kater liet zich vullen met de heerlijke geur van verse prooi. Net toen hij zijn tanden in het dier wou zetten hoorde hij wat. Wat vragend keek hij op, zijn poot beschermend over zijn maaltje gelegd.

{Eerste post Ghostpaw

Ace was vooral bezig geweest met zijn prooi, het was zo’n bijzonder beestje en voor de hongerige kater leek het wel een geschenk uit Starclan zelf. Maar net toen hij een hap wou nemen en het diertje wou keuren had er een geluid geklonken. Dus zoals de normale kat deed; hij keek in de richting vanwaar hij het had gehoord. Jammer genoeg bleek dit verkeerd ingeschat. Een kattin kwam aanrennen vanaf de zijkant en raakte hem op volle kracht. Ace kon zichzelf nog overeind houden met zijn gewicht. "S..Sorry." zei de ander. Haar naam was Ace natuurlijk compleet ontschoten. ‘Niet erg, hey trouwens’ voegde hij er grijnzend aan toe.

Ace grijnsde nog breder om het blozen van de ander. Ook zij keek weer naar beneden. Wat hadden kattinen nou met dat naar beneden kijken? Het irriteerde hem, was hij nou echt zo eng? Of was hij gewoon lelijk? Nee, dat kon niet, hij was niet lelijk. Maar gelukkig keek ze van zichzelf weer op, beter, anders had hij het zelf weer op moeten lossen. "Ghost is de naam trouwens." Ace knikte de ander toe en nam de poot met zijn pluizige staart aan. Ghostpaw, moest hij onthouden, nou, in ieder geval voor dit gesprek. ‘Aangenaam, ik ben Ace’ Even keek hij naar zijn konijntje waarnaar hij weer breedgrijnzend naar de ander keek. Jah, eten, daar was hij. ‘En Ghost, je bent net op tijd om mijn reactie te zien op de smaak van dit konijn’ Met een wenkbrauwwiebel voerde hij de spanning op.