Tiny little kitty cat in this huge big world

Mallowkit was de jongste aanwinst in de ThunderClan en de nieuwste nieuwkomer in de nursery. De kraamkamer was behaaglijk warm. De moederpoezen keken toe hoe hun kits speelde en elke dag wel nieuwe avonturen beleefde. Mallowkit kon echter nog niet meedoen met de pret. Hij was nog jong en zijn oogjes waren stijf dicht geknepen. Zijn oortjes werkte wel. Hij deed vaak of hij sliep zodat zijn moeder hem niet terug zou trekken als hij een beetje wegkroop en luisterde naar de verhalen van de kits of de avonturen die ze beleefde. Flashkit en Fluffykit lagen naast hem. Er zat een volledige kit lengte tussen hen maar dat vond Mallowkit niet erg. Hij lag op zijn buikje, achterpootjes stevig tegen zijn bolle kitten buikje gedrukt, voorpootjes tegen de zijkant van zijn kopje gedrukt. Zijn oortjes volgde elk geluidje. Bij de ingang van de kraamkamer waren twee kits met elkaar aan het spelen. Mallowkit begreep af en toe niet wat ze zeiden. Hij was nog te jong om alles te begrijpen. “Ik snap niet waarom Firestar ons niet gewoon het kamp uit laat gaan” Zei een scherpe meisjesstem. “Omdat het tegen de regels is, Flarekit” Blies een jongensstem die gedecideerd klonk. “We zijn al vijf manen oud! Nog even en we zijn zes manen.. als ik Flarepaw heet kun je me niet meer rondkomaderen” “Dat kan ik wel! Ik ben ouder dan jij-” “Nou net omdat je voor mij geboren werd wil niet zeggen dat je ouder bent!” Riep ze boos. “Hé jullie daar, ga ergens anders ruzie maken” Klonk een oudere stem die verder weg klonk. Mallowkit spitste zijn oortjes en draaide zich naar de bron van het geluid. Wat was dat? Wie was dat? De stilte die viel moest vast zeggen dat het iemand belangrijk was. “Er slapen hier moeders met hun kits. Ga ergens anders herrie schoppen of nog beter, ga de elders helpen met hun nesten. Door de regen en de kou zijn hun botten wat stroever geworden. De leerlingen zijn al bezig.. als jullie nogmaals de vrede verstoren zwaait er echt wat” Mallowkit begreep geen woord van wat de oudere krijger zei maar hij wist wel dat het heel belangrijk was wat er gezegd werd. Hij probeerde de woorden zo goed mogelijk in zijn jonge brein te printen zodat hij dat ook eens tegen Fluffykit en Flashkit kon zeggen. Zo klonk hij ook gevaarlijk! De zwart witte kitten ging verliggen en slaakte bijna een ongemakkelijke piep omdat hij het koud had. Hij wilde niet dat mama hem weer weghaalde van zijn plekje. Stil zijn dus! Hij hoorde verderop wat kits stoeien met veel gepiep en gelach. Hij wilde ook mee doen! Hij begon te kruipen als een rupsje. Zijn dikke melkbuikje gleed over de grond en zijn pootjes graafden in de aarde als kleine schepjes. Voor hij bij de kits kon komen stootte hij tegen iets aan. Het was ook warm en erg zacht. Een beetje als zijn moeder! Behaaglijk duwde hij zijn neusje er in maar de geur die hij rook was anders. Het rook ook naar melk en veiligheid maar ook anders. Mallowkit trok zijn neusje weg en de geur was verdwenen. Hij was nog te jong om erg ver en erg gedetailleerd te kunnen ruiken. Teleurgesteld dat de moederpoes in de weg lag draaide hij zich om. “Ik ga even naar The Dirt Place, wil jij even op mijn kits letten” Dat was de stem van zijn moeder! De deken van veiligheid die hij leek te bezitten als hij bij haar was. “Natuurlijk, Iciclespirit” Zei een andere stem. Mallowkit had haar ook eerder gehoord maar hij wist niet meer hoe ze heette. Hij kon de connectie leggen dus Iciclespirit en zijn moeder. Ook kon hij de connectie Flashkit en Fluffykit leggen. Dat waren zijn nestgenootjes. Hij maakte een geschrokken piepend geluid toen iets nats tegen hem aan kwam. Het was rond.. en heel zacht. “Niet eerlijk, Specklepaw! Je sloeg het mosballetje uit de zone” Zei iemand beschuldigend. Mallowkit hoorde het al niet meer. Hij duwde zich tegen het balletje aan en piepte verrukt. Hij rook eraan, schuurde er tegenaan en vond het mossballetje het meest fijne ding ooit! Het balletje was groter dan zijn hoofdje en hij had moeite om het mee te duwen. Lopen ging hem ook nog niet zo goed af. “Daar is de mosbal!” En toen was zijn balletje weg. Geschrokken piepte Mallowkit en probeerde hij met zijn pootjes om zich heen het balletje te vinden. Hij brabbelde wat woordjes en probeerde uit alle macht het balletje te vinden. “Mij..mij-jn!” Piepte hij met een gebroken hart. Traantjes lekte zich in zijn ooghoeken en hij begon te huilen. “Specklepaw, Volepaw, geef dat mosballetje terug aan Mallowkit” Zei de moederpoes waar hij eerder tegen aan gekropen was. Mallowkit huilde erg hard want weldra kwam Iciclespirit de kraamkamer weer inspringen. “Maar mama, wij hebben hem gevonden.. hij is van ons!” Mallowkit was ontroostbaar en reageerde zelfs niet op de sussende likken van zijn moeder. Hij had zojuist iets leuks gevonden wat speciaal was .. wat van hem was en hem zou beschermen en nu was het weg. “Jullie zijn oud genoeg om er nog eentje te vinden, geef hem terug aan Mallowkit, nu!” Snikkend draaide Mallowkit zich toe naar het geluid van geschuifel. Toen tikte er iets hard tegen hem aan. Hij wilde eigenlijk weer beginnen met huilen maar merkte dat het mosballetje terug was. Snotterend duwde hij het tegen zich aan en beet hij er op. Het water wat hij proefde voelde vreemd aan in zijn bekje. Koud! Niet warm als de melk! Hij piepte blij al snotterde hij nog wel na. “Stomme kit” Siste twee stemmen. Te oordelen aan de vlugge passen waren ze de kraamkamer uitgevlucht. Mallowkit pakte het mosballetje in zijn bekje toen de warme veiligheid van zijn moeder hem oppakte. Toen hij het liet vallen piepte hij geschrokken. Weldra was hij er mee herenigd toen hij veilig tegen zijn moeder aanlag. Hij drukte het balletje tegen zich aan en krulde zich er omheen. De moeheid overmande hem meteen. Maar nu kon echt niets hem overkomen nu hij mosballetje bij zich had. Breed glimlachend van plezier viel hij dus ook in slaap.

Toen hij wakker werd vele uren later was het mosballetje opgedroogd. Mallowkit voelde dat het erg zacht was. Hij had zichzelf er strak omheen gewikkeld en lag nu tussen de warmte van het mos in en zijn moeder. Een reusachtige gaap opende zijn tandeloze bekje en hij maakte een schattig piepend geluidje. Een tong raspte over zijn kopje heen en gooide zijn korte haartjes door de war. Hij draaide zich naar de tong toe en piepte verrast. Nu hij op zijn buikje lag kreeg die ook een grondige wasbeurt. Niet dat hij die nodig had. Hij was niet snel vies omdat het mos waar ze oplagen redelijk schoon was. Toch liet Mallowkit zich graag wassen. Het maakte hem rustig op de meest engste momenten. Zoals die keer dat er donder was. De StarClan was boos geworden omdat hij toch stiekem naar de uitgang van de kraamkamer was gekropen. Onbedoeld had hij het gedaan maar Iciclespirit was niet blij geweest. Hij had bijna de hele nacht gehuild omdat hij zo bang was. Hij kon dan wel niets zien maar zijn neus en oren en gevoel gaf hem genoeg overzicht van zijn kleine wereldje. Mallowkit kende niets anders dan de duisternis om hem heen, de andere moederpoezen, de speelse kits, de warmte van het mos en de heerlijke melk die hij elke dag dronk. Mallowkit lag stil en liet zijn moeder haar gang gaan. Zijn interesse werd gewekt door de stemmen die hij zich nog herinnerde van eerst. “Stomme elders.. ze kunnen alleen maar fitten op ons” “Nou nou, Flarekit, zo spreek je niet over je oudere!” Beet een andere stem die Mallowkit niet zo vaak hoorde hen toe. Zijn pootjes bungelde in de lucht terwijl hij op zijn ruggetje intens luisterde naar het gesprek. “Je hoeft niet zo belerend te zijn hoor, Blackpaw, als Flarekit en ik leerling zijn dan-” Een stem lachte. Mallowkit’s verbazing steeg met de minuut. Wow! Dat was een cool geluid! Hij probeerde het geluid te imiteren maar het klonk als een slap aftreksel van wat ‘Blackpaw’ maakte. “Ik krijg je wel!” Zei Nettlekit. Flarekit sprong juichend achter hem aan en ze de stilte keerde weer terug in de kraamkamer. Mallowkit kon dat ook!  Hij rolde op zijn ruggetje en liet zijn mama voor wat het was. Hij kroop naar zijn mosballetje en mepte er tegen. Hij imiteerde weer dat lachende geluid en hapte erin. Hij duwde het opzij en schrok van zijn eigen kracht. Daarna schrok hij van het feit dat zijn balletje weg was. “Mijn!” Zei hij weer. Dat was zo’n beetje het enige woord dat hij kon uitspreken en ook daadwerkelijk begreep. “Mijn mijn mijn mijn mijn” Brabbelde hij terwijl hij in de vermoedelijke richting van het balletje kroop. Hij stootte er tegen aan en hapte er meteen in. Maar wacht eens .. dit was niet zijn balletje! “Wat doe je daar, kleine Mallowkit?” Hij draaide zich geschrokken om naar het geluid. Sprak zijn mosballetje? Een neus duwde zich tegen hem in de goede richting. Bij puur toeval kroop hij tegen zijn balletje op. Verrukt begon hij weer ermee te spelen, giechelend. Dit was leuk! Zijn eigen vriendje het mosballetje die helemaal van hem was! Fluffykit en Flashkit hadden dat niet. “Mijn” Zei hij opnieuw en hij mepte het mosballetje. Blindelings pakte hij het weer vast en sleepte hij het terug naar zijn moeder. Hij merkte dat er wat flintertjes afgesprongen waren wat hem een nieuwe gelegenheid gaf. Het was gewond! Hij duwde het balletje dicht tegen zich aan en kroop weer veilig tegen zijn moeder aan. Hij zorgde ervoor dat het balletje naast hem lag en dat hij weer naast Flashkit en Fluffykit lag zodat hun er niet bij konden. “Mijn..” Verzuchtte hij met een zelfvoldane zucht. Als het balletje bij mama lag zou het goed komen. Hij geeuwde heel breed en merkte dat hij alweer moe was. Wat was er ook te doen voor zo’n kleine kit van nog maar enkele dagen oud? Mallowkit zou nog even moeten wachten voor hij net zo kon spelen als de oudere kits. Hij geeuwde nogmaals heel breed en nestelde zich behaaglijk tegen mama pluizenbol aan. Hij luisterde daarna met zijn beperkte gehoor naar regeldruppels die tegen het dak van de kraamkamer aantikte. Hij had het al vaker gehoord, but oh boy! Wat klonk het interessant. Het klonk als een heel leger aan mosballetjes die allemaal vrolijk stuiterde. Mallowkit’s ademhaling werd langzamer. Oei! Een extra dikke druppel was op het dak gevallen en klonk luider dan de andere. Ooit zou hij ook naar de regen gaan en dan zou hij ze allemaal tot zijn vriend maken! Heel langzaam nu .. hij dommelde bijna weg. Misschien moest hij maar gewoon gaan.. nu meteen! Hij zou ze voorstellen aan mosballetje. Hij was zelfs te moe om te geeuwen. Dromenland zoog hem naar binnen. Dromen konden kits nog van die leeftijd nog niet echt heel gedetailleerd. Dromen was deel van het leven van een jonge kitten. Het stoomde ze weer klaar voor hun nieuwe avontuur als ze weer wakker werden. Mallowkit droomde wel heel rustiger nu mosballetje dicht naast hem lag. Veilig was van alle gevaren die een kitten maar kon bedenken. Ondertussen trappelde hij wild met zijn pootjes in zijn droom. Hij wist niet wat hij droomde en kon het erna ook nooit herinneren. Nu rende hij achter een mosballetje aan die vrolijk van hem wegrolde en hem uitnodigde ook mee te komen. Mallowkit werd echter weer gewekt toen de storm over was gewaaid. Warme zonnestralen die hij nog nooit gevoeld had landde op zijn vachtje door de ingang. Hij draaide zijn hoofdje er naartoe en maakte een verbaasd geluidje. Wat was dat? “Zon, Mallowkit” Zei een stem. Zon Mallowkit? Wat betekende dat. “Dat is de zon, de warmte die je voelt is de zon” .. De .. zon? Mallowkit kroop uit de zogeheten zon en zuchtte vermoeid. Zon ontmoeten was vermoeiend.

Aantal woorden: 2.017 || Tag: -

[Open voor familie .. of katten die het aankunnen om met een kit die zijn oogjes nog dicht heeft te spelen  ]

Mallowkit vond de 'zon' maar te warm. Hij bleef wel in de schaduwen zitten. Hij kroop nog een beetje naar achteren alsof hij aanvoelde dat de zon zijn kant op kwam en hij raakte zijn zusje. Hij piepte verontschuldigend. Oh jee .. hij wilde niet ook ruzie krijgen zoals die grote stem met de twee andere kits had gehad! Snel kroop hij weer weg van Flashkit en krulde hij zich mistroostig op tegen zijn mosballetje in de schaduwen. Hij zuchtte. Mosballetje vrolijke hem weer enigszins op en hij begon al weer een beetje te glimlachen. "Flasjjj" Antwoordde hij moeizaam. Hij was nog niet zo'n ster in al die woorden als zijn zusje. "Mijjnnn" Zei hij toen weer. Hij gaf haar ook een kopje, al iet wat onhandiger als voorheen. Aarzelend schoof hij mosballetje haar kant op. "Mijn" Verklaarde hij trots en hij duwde het in zijn nog onzichtbare zusjes gezicht. "Fluff" Zei hij toen achterdochtig, doelend dat Fluffykit het niet mocht weten. Wie weet pakte ze het wel af! 'Flash', 'mijn' en 'Fluff' waren de enige drie woorden in zijn vocabulaire die hij echt wel vaak gebruikte en echt begreep. Hij was veel stiller en opmerkzamer dan zijn zusjes waardoor hij niet echt hard vooruit leek te gaan. Hij schoof het balletje weer tussen zijn pootjes. De zon leek hen weer in te halen en hij piepte boos. Hij schoof nog wat achteruit. Stomme 'zon'! Hij wilde geen spelletje spelen. Hij was nu met Flash bezig.

Mallowkit rolde het mos balletje tussen zijn pootjes en aarzelde even toen Flashkit vroeg of hij wilde spelen. Het was dan wel een geheimpje tussen hen en Flashkit .. maar wie weet .. toch wist hij niet met wie anders hij kon spelen. "Okeej" Hij ging moeizaam in een zittende houding zitten en rolde het balletje naar Flashkit toe. Omdat ze heel dicht bij elkaar zaten wist hij onderhand wel waar ze was. Heel moeizaam rolde hij hem vooruit. "Komt ie!!!" Riep hij heel hard en hij lachte blij. "Mosball is lief!" Riep hij uit, oprecht voelde hij liefde voor het balletje. Het was als de vriend die hij nooit had gehad. Wat in feiten ook zo was aangezien hij in zulke korte dagen nog geen serieuze relatie met een kat kon hebben.