[A Path Unwalked] A house is not a home as our hope fades away

Er waren weinig dingen die Butter nog echt van stuk konden brengen. Wat haar clan overkomen was enkele nachten terug was een van deze dingen. En het bezoek van Dreamheart in haar dromen was een ander..

Het dringende verzoek van de overleden Queen om naar fourtrees te trekken deze nacht was dan ook geen verzoek waar voor een seconde aan getwijfeld werdt. Het was duidelijk ergens diep vanbinnen wist Butter het ook wel. Ze konden niet veel langer zo doorgaan. Eerst was Thunderclan uit hun kamp gejaagd door het noodweer en nu was ook Riverclan hun thuis verloren. Starclan stuurde haar met een goede rede naar Fourtrees maar Butter wou zelf nog niet direct onder ogen komen wat deze bedoeling zou kunnen betekenen.

Ze had een te groot ego. Was te veel Riverclan om toe te geven dat het de rivier was geweest die hun clan in gevaar had gebracht. Die het leven van Breakingpoint afgenomen had.. De rivier zou eens weer kalmeren en hun kamp zou opnieuw opdrogen, het was immers niet de eerste keer dat hun kamp overstroomd was, mocht ze de verhalen geloven.

Regen droop nog altijd diep door tot in haar vacht. Haar blauwe ogen wat minder hoopvol en hooghartig als normaal. Ze voelde zich een verslagen hert terwijl ze haar weg richting Fourtrees maakte. Want nog geen week geleden had ze daar trots gesproken over hoe de regen hen niets had gedaan. En nu.. Well. Karma?

Het leek echter zo dat ze niet de enige was die geroepen was tot fourtrees. De regen had zijn geur niet aangegeven maar ze herkende al snel de zilvergrijze tabby vacht van Silverstar. Bijtend op haar lip maakte ze langzaam haar weg richting hem en sloeg even iet wat ongemakkelijk met haar staart. De twee katten waren van nature vijanden. Onweer en water gingen.. niet goed samen net zo min gingen Thunderclan en Riverclan goed samen. Maar als dit de wens van Starclan was kon ze moeilijk aggressief tegenover Silverstar staan. After all, ze zaten nu in hetzelfde schuitje zonder kamp. "Silverstar." Begroette ze de oudere kater langzaam terwijl ze plaats nam op de natte modderige bodem. "Ik neem aan dat jij hier niet per toeval bent?" Wat was er omheen te lopen. Wat hadden ze aan agressie en nijd.. tenminste voor nu dan. Ze zaten nu met veel grotere problemen..

Everstar maakte zich voorzichtig los uit de kluwen katten die onder de overhangende Outlook Rock lag te slapen en ging zwijgend op pad. De kat die op wacht stond gaf ze een knikje, maar ze zei niet waar ze heen ging. Ze wilde er eerst maar eens zelf achter komen waarom ze daarheen gestuurd werd. Ze zuchtte. Waarom was StarClan altijd zo cryptisch? Ze wist alleen maar dat ze naar Fourtrees moest om daar anderen te ontmoeten, dus dat deed ze maar. StarClan gebood, de levenden hadden maar te luisteren. Ergens verwachtte ze dat die anderen de andere leiders zouden zijn, maar waarom ze zo nodig moesten praten was haar niet duidelijk. Eerlijk gezegd zat zij er zelf niet op te wachten om nu met andere clans te moeten gaan delen dat hun kamp onder water stond. Het was niet alsof zij daar iets aan konden, of wilden, veranderen.
Ze keek even om naar de rots. De katten eronder sliepen dicht op elkaar, om een beetje warm te blijven. Ze zaten in ieder geval droog daar, maar ideaal was het bepaald niet. Hield deze ellendige regen maar op met vallen... Had het ooit zo lang achter elkaar geregend? In stilte liep ze verder. Haar vacht plakte alweer aan haar magere lijf en als een verzopen kat kwam ze uiteindelijk aan bij Fourtrees, waar ze inderdaad de andere leiders aantrof. Ook bezocht door hun overleden clangenoten? Ze vroeg zich af of ze het verlies van hun kamp verborgen zou kunnen houden. Ze kon erover liegen en zeggen dat er niets aan de hand was, maar dat was waarschijnlijk niet StarClans bedoeling bij deze nachtelijke ontmoeting. Wat wilden ze? Everstar begroette de drie met een knikje en wachtte af of iemand van hen zou kunnen zeggen waarom ze hier precies waren.

Haar diep blauwe ogen richtte zich op de twee leaders. Excuus anderhalve leider. Die zich uiteindelijk ook bij hen voegde. Ze knikte de twee rustig toe voor ze even diep ademhaalde. Silverstar opende het gesprek en Butter knikte langzaam instemmend wetende dat Silverstar sowieso al moest weten wat er met hun aan de hand was. En wat was het waard om dit nog te verbergen. "Op de nacht van de gathering keerde Riverclan terug. Om er enkel achter te komen dat de rivier ons kom met de grond gelijk heeft gemaakt." Ze sloot haar ogen even, haar staart zwaaide van irritatie dat ze dit kenbaar moest maken aan de anderen. "Op dit moment hebben wij kamp gemaakt in de highlands maar dit is verreweg.. van ideaal." Haar natte oren zakte even weg in haar nek terwijl ze naar Everstar keek. Zo lang die maar geen ideeën in haar hoofd haalde. "Maar ik neem aan dat Riverclan en Thunderclan niet de enige in de problemen zijn, als jullie ook tot fourtrees geroepen zijn door warriors uit  het verleden?" Dit maal gleed er een vragende blik door haar ogen Tallshadow en Everstar aankijkend.

Everstar luisterde zwijgend naar de ThunderClan leider en richtte haar blik daarna op Butterstar, toen die het woord nam. Het verraste dat de RiverClanner nauwelijks aarzelde voor ze toegaf dat het op dit moment niet goed ging met haar clan. Helemaal niet goed, zelfs, en dat terwijl ze op de Gathering nog zo'n mooi verhaal had gehouden over hoe goed alles ging. Ze leek er dan ook niet blij mee te zijn dat ze dit nu moest zeggen. Everstar kon er echter moeilijk een snerende opmerking over maken terwijl ze zelf net zo zwaar in de problemen zat. Zeer vergelijkbare problemen, zelfs, maar voor ze werd gedwongen daar iets over te zeggen nam Tallshadow het woord. Modder was bij hen de grote vijand. Zoals hij het vertelde klonk het haast alsof er een soort moddermonsters waren gekomen om hun gebied over te nemen, maar ondanks dat dat waarschijnlijk niet zo was, was de schade er waarschijnlijk niet minder erg om.

Everstar keek even naar de lucht. Nu was het vast haar beurt om te vertellen in wat voor perikelen haar clan zich bevond. Daar kreeg ze echter niet de kans voor, want nog voor ze haar mond open had kunnen trekken kwam Tallshadow met een wel heel verrassende mededeling. Everstar vernauwde haar ogen. Profetie? Zij wist niets van een profetie. Had Acefray gelogen of zich vergist? Of... Everstar zwiepte met haar staart. Lizardpath. Dat zou toch niet... Ze wist dat ze niet al haar warriors kon vertrouwen, maar haar medicine cat... Haar blik gleed naar van Silverstar naar Butterstar om te zien hoe zij op Tallshadows vraag zouden reageren. Was de ShadowClanner hier onzin aan het uitkramen... of was zij weer eens voorgelogen?

Een iet wat pijnlijke grimas stond op haar lippen de woorden van de twee andereleiders aanhorend terwijl ze langzaam knikte. Ze had al het al gehoord van Nightstream dat niet alleen Riverclan een prophecy ontvangen had. En Butter had hun prophecy eigenlijk al kunnen plaatsen. Na de omstandigheden leek het behoorlijk duidelijk.

"Change can strike fast like a flash of lightning." Antwoorde ze daarom zowel Tallshadow als Silverstar met een ietwat gepijnigde blik in haar ogen. "Chivypaw heeft deze prophecy ontvangen van Firestar.. En ik denk dat we er van uit kunnen gaan dat deze op jullie omstandigheden slaat Silverstar.." Een hint van medeleven schoot door haar ogen. "De prophecy ontvangen door Mistgaze klinkt echter.. behoorlijk duister.. Wat willen ze van ons. Dat we onze spulletjes bij elkaar pakken en dit woud verlaten..?"

Tot haar verontrusting leken de andere leiders precies te weten waar Tallshadow het over had. En nog verontrustender waren de voorspellingen zelf. When the rain washes away the light and only pools of tears remain, you should follow the last rays of the setting sun. Change can strike fast like a flash of lightning. The clouds will take care of the drought, but do not forget rain can be as deadly as fire. Een groot deel daarvan leek al uitgekomen te zijn. Alleen die van Silverstar was nog erg cryptisch. De zonsondergang? Op dit moment waren er echter wat dringender zaken voor Everstar, want er werden ogen haar kant op gericht. Ah. Nu moest zij dus iets zinnigs zien te zeggen, en dat terwijl ze geen idee had wat hier gaande was. En ze wist dat WindClan al geen al te goede indruk van eenheid maakte. Het was wat overschaduwd door het drama dat zich binnen ShadowClan leek af te spelen bij de Gathering, maar Butterstar zou zich Barksounds plotselinge bekendmaking nog wel herinneren, en over Crowcalls gezellige gesprekje met Tallshadow had ze ook al een opmerking gehad. Wat moest ze zeggen: dat haar eigen medicine cat haar niets had verteld? Haar keel was droog, maar ze liet niets blijken. "WindClan heeft geen profetie gekregen", miauwde ze onbewogen. Ze wist dat het niet waar kon zijn. Het moest Lizardpath zijn die het voor haar verborgen hield. Waarom zou StarClan alle clans een voorspelling sturen, maar WindClan overslaan?

Er liep een rilling over haar rug. Die dit maal niet door de ijskoude regen was ontstaan. Nee. Het was een onbehagelijk gevoel, een realiteit die op haar neer leek te dalen. "Drie clans een prophecy ontvangen. Een clan niet.. Twee prophecies al uitgekomen en de laatste vraagt ons.. te vertrekken.." Ze slikte en draaide haar kop richting Everstar voor ze terug draaide naar Silverstar en haar oren even ietsje in haar nek zakte. "We gaan het hoe dan ook niet overleven hier.. of als we vertrekken alleen." Zuchtend sloeg ze haar ogen even neer. "Dat zal de rede zijn waarom wij nu bij elkaar zijn gebracht nietwaar.. Samen een oplossing vinden.." Oh boy.. Ze was al niet blij geweest met het feit dat ze opnieuw haar kittens alleen had moeten laten in een makeshift kamp. Maar hier zag ze helemaal niet naar uit.. Starclan kon dit noodweer niet gewoon stoppen? Konden ze niet simpel naar huis terugkeren en vergeten dat dit alles ooit gebeurd was?

De andere leiders leken enigszins verbaasd door haar bericht, maar ze uitten geen twijfels. Toen Silverstar vroeg of WindClan schade had geleden, zuchtte ze kort. "Ons kamp is een meer geworden", miauwde ze. "En door de regen blijven de konijnen weg." Hun holen waren net zo goed volgelopen. Hier en daar stortten ze in doordat de aarde zo zacht en nat was geworden. Het was een wonder dat er nog niemand in gevallen was.

Terwijl Everstar zich drukmaakte over of haar medicine cat loyaal was, waren de andere leiders meer bezig met de voorspellingen, en die voorspelden niet veel goeds. Everstar begon nu pas te begrijpen hoe erg dit was. Natuurlijk was het haar allang duidelijk dat ze in de problemen zaten, zeker nu hun kamp weg was, maar ze was het toch nog blijven zien als iets wat over zou gaan. Uiteindelijk kwamen ze over iedere ramp wel weer heen, toch? Maar dat was natuurlijk voordat StarClan deze voorspellingen had gedaan. Als StarClan zich ermee bemoeide, wist je al dat het goed fout zat.

Ze keek van Butterstar naar Silverstar toen zij allebei spraken over weggaan. Weggaan? Dat... dat kon toch niet? Pas nu begon ook de mogelijkheid dat WindClan daadwerkelijk geen voorspelling had gehad tot haar door te dringen. Misschien had Lizardpath niets verborgen gehouden. Misschien viel er niets verborgen te houden. Misschien was WindClan wel helemaal niet inbegrepen in dit plan. Maar, nee, dan zou zij hier toch ook niet heen geroepen zijn? Ze keek naar Butterstar. "Als jullie de voorspelling van een ThunderClanner hebben gekregen..." Haar blik gleed naar de andere leiders. "Van wie kwam hij bij jullie dan?" Een RiverClanner voor ShadowClan en een ShadowClanner voor ThunderClan? Als dat zo was, dan wist ze zeker dat WindClan was buitengesloten, maar als een van hen de profetie van een WindClanner had gekregen, was de kans groot dat ze toch nog maar eens met Lizard moest gaan praten. Ze wist eigenlijk niet eens meer waar ze op dit moment op hoopte. Een liegende medicine cat had haar eerst de slechtste mogelijkheid geleken, maar het idee dat haar clan niet inbegrepen zou zijn in deze profetie stond haar al helemaal niet aan.

Een moeilijke blik stond op haar gezicht terwijl ze knikte op Silverstar's woorden. Ja, zij was er ook niet blij mee. En zeker niet met het feit dat ze dit mogelijk aan Riverclan zou moeten meedelen. Haar clan was koppig. Wellicht de koppigste van alle clans. Zaten zo vast in deze grond als de rivier die hun leven bracht. Geen van alle zou hier willen vertrekken. Butterstar net zo min. "Het zou een enorme taak zijn. Een taak die we alleen zouden kunnen volbrengen als we samen werken.. Ondanks onze verschillen." Haar ogen schoten even naar Everstar voor ze haar kop schudde.

"Maar waar we heen zouden moeten gaan is nog een compleet ander punt. Dit is ons huis. Niemand kent iets anders. Hell, Riverclanners hadden al moeite met Greenleaf op het land jagen." Schimmig schudde ze haar kop voor ze terug draaide naar Silverstar. "Follow the last rays of the setting sun.. Betekend dat dat we de zon moeten volgen.. Vertrekken in die richting. Dat is ook alles behalve duidelijk. Er is niets bekend over waar we dan heen zouden moeten gaan. Het is een idioot idee at best." Zuchtend sloot ze haar ogen. "Of we nou samen staan als leiders of niet. De katten zullen niet volgen. De kittens in Riverclan zijn nog te jong voor zo'n enorme onduidelijke reis en de elders te oud.. Daarnaast. Als we deze plaats verlaten, laten we Starclan achter ons. En wie waakt er dan nog over ons, onder vreemde hemelen."

Silverstar gaf als eerste antwoord: een ShadowClanner voor zijn clan. Everstar keek naar Tallshadow. Een vrolijke flamepoint, vermoedelijk van WindClan. Ze knikte kort, terwijl opluchting en kwaadheid in haar hoofd vochten om de overhand. Dat moest Firework zijn, die haar vannacht ook hierheen had gestuurd. Het betekende in ieder geval dat er wel degelijk een boodschap naar WindClan was gestuurd, waarschijnlijk door een RiverClanner. Wist ze maar wat die boodschap was, dan hadden ze daar nu misschien iets aan. Als ze nog een stukje van de puzzel misten, maakte dat deze discussie een stuk moeilijker, en dat terwijl het om zoiets belangrijks ging. Hun territorium verlaten... Hun heuvels, hun holen, hun hazen. Waar moesten ze iets vinden wat hen net zo goed kon onderhouden als dit gebied ahd gedaan? En Silverstar en Butterstar hadden ook gelijk, hoe moest het met de kittens, de elders en de katten die niet mee wilden? Everstar dacht aan de overvolle nursery. Een dergelijke reis was toch veel te ver en gevaarlijk voor de kittens, zeker aangezien de uitkomst zeer onzeker was. Tallshadow leek zich minder zorgen te maken, maar Everstar had haar twijfels. Eerlijk gezegd wist ze na wat er de laatste manen was gebeurd niet zeker of haar clangenoten haar wel allemaal zouden volgen. Ze wilde op ze vertrouwen, maar ze kon het niet. De loyaliteit van haar clangenoten was ook niet het enige waar ze zich zorgen over maakte.
"We zouden onderweg aan genoeg eten moeten komen om iedereen te onderhouden, in onbekend gebied. Ik begrijp dat dat hier ook een opgave is, maar denken jullie echt dat het verderop zoveel beter zal zijn? Deze regen is niet zo plaatselijk dat alleen onze gebieden er last van hebben. We zouden ver moeten gaan voor we ergens zouden komen waar de regen niet alles tot modder heeft gemaakt, en nog verder voor we een plek vinden die ook daadwerkelijk vier clans kan onderhouden, waar net zoals hier bossen, velden én rivieren te vinden zijn..." Of had StarClan soms al het ideale plekje voor hen gevonden? Everstar moest zeggen dat ze daar niet op vertrouwde. Ze wist niet in hoeverre ze erop konden vertrouwen dat StarClan alles al had gepland. Misschien zagen zij net zo goed geen andere oplossing dan weggaan, en maar hopen dat ze een geschikte plek zouden vinden. De doden waren ook niet almachtig. Ze hadden SkyClan ook niet kunnen redden. Wie zei dat ze de andere clans hier wel doorheen konden helpen? En daarnaast... "En ik denk dat we een profetie missen", miauwde ze. Ze had het niet willen zeggen, maar nu de kwestie zo groot was geworden dat het erover ging of ze hun thuis zouden verlaten of niet, kon ze niet anders dan haar trots opzij schuiven. "Het is niet logisch dat wij geen voorspelling gekregen zouden hebben. Ik ben hierheen gestuurd, ShadowClan is door een WindClanner bezocht... Er moet haast wel een RiverClanner bij ons geweest zijn. Iets wat ik om de een of andere reden niet te horen gekregen heb." Ze keek de andere leiders aan met een schijn van zelfverzekerdheid die ze niet voelde. Ze schaamde zich voor het beeld dat dit hen van haar en van WindClan moest geven, maar ze besefte dat hun beeld van haar clan op dit moment niet de prioriteit had. "Wat zou betekenen dat we hier niet het complete verhaal hebben."