Please leave me... a-alo-one

_{De stuntelige kitten liep onzeker uit de Nusery. Het camp was druk en hij haatte het. Maar hij werd gedwongen om de wereld te zien. Hij had geen ouders, maar kon goed op zichzelf passen. Er ging een beurtwissel rond zodat alle queens hem kende. Hij had bij allemaal wel eens gelogeerd. Nu had hij een eigen mosplekje gemaakt, waar niemand hem kon storen. Hij kromp in elkaar toen er een grote schaduw over hem viel. Zijn hart hamerde angstig in zijn borstkas.

Open ~ Apprentices & Warriors}

Haar gele ogen gleden in het rond terwijl ze haar staart opkrulde langs haar lichaam. Ze was net binnen komen lopen met een bek vol prooi en daar was ze trots op. Nu haar vistechnieken nog verder waren verbeterd kwam ze met meer terug dan ooit. Toch bleven haar ogen hangen op een rood wit katertje dat zich toch lichtelijk had afgezonderd. Zodra ze haar prooi bij de rest had gelegd besloot ze eens een kijkje van dichterbij te nemen. Ze begon weer de namen van alle kittens te kennen en herkende Rowankit toch snel. ''Hey Rowankit, gaat alles wel goed?'' Vroeg ze zacht zodra ze bij hem stond. Ze hoopte dat hij niet zou schrikken van de plotse verschijning van haar grote lichaam en haar dikke vacht. Afwachtend bleef de poes op het katertje neerkijken maar zei niks verder meer. Er was ook niet meer dat ze kon zeggen, maar ze had het katertje al vaker vanaf een afstand bekeken en ze had ook wel door dat hij zich wel ietsjes anders opstelde in tegenstelling tot de andere kittens.

_{''Hey Rowankit, gaat alles wel goed?'' Hij keek angstig naar boven. Een zwarte poes stond vriendelijk op hem neer te kijken. Rowankit was een schriel katertje en dus kwam hij maar tot de helft van haar poten. Ook het te kort aan eten of melk hadden hem schriel gemaakt. Zijn ribbetjes staken er uit, zeker nu het zo'n zware tijden waren geweest. Zijn lichaam trilde angstig. "E-eh... j-ja m-m-mevr-rouw.", stotterde hij zachtjes. Hij krulde zijn kleine staartje beschermend rond zijn lichaam.

Sorry voor late post~}

De angstige blik in de ogen van het kleine katertje deed haar slikken. Waar was hij bang voor? Toch niet voor haar, ze deed nog geen vlieg kwaad. Ja ze moest toegeven dat het katertje niet zo heel erg groot was en ze hem gemakkelijk kon aanzien als een kitten veel jonger als dat hij was. Zodra ze hem zag trillen sloeg ze haar staart bijna instinctief om zijn lichaampje heen om hem te beschermen. ''Weet je het zeker?'' Vroeg ze zacht zonder haar blik van het katertje af te halen. Langzaam kwam ze naast hem zitten, haar glimlach nog altijd rond haar snuit geplakt. En zelfs al kon ze er niet tegen om een kitten zo te zien kon ze niet inschatten wat hij zou doen als ze wel medelijden zou tonen of hem als een pasgeboren kitten zou behandelen.

_{Een lange zwarte staart werd rond hem gekruld. Rowankit hijgde angstig, dit kwam niet goed. Het was altijd het zelfde liedje... Als hij haar zou vertrouwen zou hij de dag daarna al weer naar een andere moeten verhuizen of ze lieten hem gewoon achter. De kleine kitten boog zijn kopje. "J-ja.", mompelde hij zachtjes. Zijn maagje knorde. Hij keek naar haar op. "W-wat is u n-naa-naam?"}

Ze bleef naar het katertje kijken en voelde haar hart gewoon steken in haar borstkas. Waarom gedroeg hij zich zo angstig, waar was hij precies bang voor. Het antwoord wat ze kreeg geloofde ze ook echt voor geen meter maar het knorren van zijn maag ontging haar niet. Bij zijn vraag glimlachte ze even voor ze haar kop optilde. ''Mijn naam is Whisperwind.'' Antwoordde ze zacht voor ze naar de prooistapel keek en weer terug naar Rowankit. Waren er eigenlijk wel veel anderen die het jonge katje in de gaten hielden? ''Heb je trek?'' Vroeg ze zacht voor ze weer terugkeek naar de prooi die er nog lag. Ze had zelf niet echt trek maar deze jonge kater moest overduidelijk iets meer gaan eten als hij ooit een sterke apprentice wilde worden.

_{''Mijn naam is Whisperwind.'' Rowankit knikte. De poes zag er eerder uit als een kater, maar ze had de zachtheid van een poes. De kleine kitten schoof iets weg. ''Heb je trek?'' Zijn schouders zakten iets omlaag. De doffe vacht stond rechtovereind. Nee, het mocht niet... Zijn kopje hing naar beneden, maar zijn oogjes stonden angstig. Hij rilde. "N-nee W-wh-sprrr..." De naam lukte niet dus schoof hij nog verder weg van de poes. Waarom kon hij het niet uitspreken en in zijn hoofd wel... Er gleden kleine traantjes over zijn wangetjes. Ze lieten grijze strepen na.}

Zodra het jonge katertje wegschoof fronste ze even maar vroeg niet verder er naar. Hij leek al niet te gemakkelijk en het laatste wat ze wilde was het nog ongemakkelijker voor hem maken dan dat ze nu al deed. Zodra ze hem weer zag rillen schoof ze weer dichter naar hem toe zonder haar blik af te wenden. ''Maar waarom hoorde ik je buik dan net?'' Vroeg ze zacht maar haar ogen werden groot van schrik zodra ze de tranen zag. ''Heey, wat is er nou toch?'' Vroeg ze bezorgd en gaf hem een zachte lik over zijn kop voor ze eigenlijk besefte wat ze deed. Het was voor haar een gewoonte om zo tegen kittens te kunnen doen omdat ze altijd voor hen wilde zorgen al zou ze zelf nooit kittens krijgen. ''Je kan het mij vertellen, ik vertel niks door.'' Zei ze zacht en keek even in het rond dat er niemand mee luisterde voor de zekerheid.

_{''Maar waarom hoorde ik je buik dan net?'' Als antwoord gromde zijn buik nu harder. Hij schoof nog een stukje weg. Maar de poes deed hetzelfde, maar dan in de andere richting, naar hem toe. ''Heey, wat is er nou toch?'' Rowankits schouders begonnen te schokken toen hij een zachte lik over zijn hoofd voelde. Hij had zo veel nood aan een moeder en liefde. ''Je kan het mij vertellen, ik vertel niks door.'' Hij schudde huilend zijn kopje, terwijl hij het pijnlijke gevoel aan zijn ribben probeerde weg te drukken. Nee, nog een paar dagen zonder eten en hij joinde StarClan. En dan kwam er een klik in zijn kopje, alles moest eruit. "Ma-mam-aa w-was we-gg en-n to-toe-en he-heb i-i-ik e-een poes-s-s vr-ver-t-trou-trouw-trouwd. E-n-n to-oen moes-t-t ik we-gg en-n da-aarna w-werd ik-k achtr-achtr-achterge-gelaten..." Zijn stemmetje werd schor door de zinnen en hij haalde piepend adem. "E-en t-oen d-durfd-e ik-ik n-niema-niemand te-e v-vertr-trouw-wen. E-en i-i-ik w-wordt d-dan n-og g-gps-gepst-grgr..." Hij zakte in elkaar op de grond. Hij was een zwakkeling. De goud gevlekte kitten hijgde zielig en huilde zachtjes.

Omnomnom ik lief dit topic <333~}

Ze liet hem niet wegkomen van haar, ze moest en zou weten wat er aan de hand was zodat ze kon helpen zoals ze altijd had gedaan. Maar zodra zijn schoudertjes begonnen te schokken schrok ze toch even. Zodra het kleine katertje zijn kopje schudden wilde ze hem tegenspreken en hem overhalen het haar toch te vertellen. Ze zou het niemand doorvertellen tenzij het echt iets was dat de hele clan zorgen zou baren. Maar zodra hij toch begon te praten kostte het haar moeite om alles goed te kunnen verstaan. Ze snapte het niet helemaal, maar wachtte tot hij uitgesproken was. Door wie was hij achtergelaten en waarom dan? Er waren zoveel vragen die ze had maar er ontstond een lichte woede in haar borstkas zodra hij vertelde dat hij gepest werd. Niet dat ze een kans had om te reageren want het katertje zakte in elkaar. Zonder na te denken kwam ze weer dichterbij en ging naast hem liggen om haar staart vervolgens om hem heen te leggen.''Weet je nog wie het was?'' Vroeg ze zacht maar gaf het katertje nog een lik over zijn kop. Ze moest nu eerst weten wat er precies was gebeurd voor ze door kon gaan naar de volgende stap om hem te overtuigen dat hij moest eten. ''En wie pest je allemaal, dat is namelijk niet aardig.'' Haar stem was zacht, maar het verhulde wel de woede die ze nog altijd voelde. Ze drukte haar neus zacht tegen zijn wangetje in een poging hem gerust te stellen. ''Rustig maar kleine vent, ik zal je niet verlaten. Ik beloof het.'' Fluisterde ze zacht en sloot haar ogen toch even.

-Rowan is zoo adorablee!

_{''Weet je nog wie het was?'' Niet begrijpend schudde hij zijn kopje. "W-wat b-bed-doeld u?" De poes ging verder en zijn oren zakten nog meer omlaag. ''En wie pest je allemaal, dat is namelijk niet aardig.'' Zijn hart bonkte in zijn keel toen hij de woede hoorde, ze was boos op hem. Er vielen nog meer traantjes uit zijn oogjes. ''Rustig maar kleine vent, ik zal je niet verlaten. Ik beloof het.'' Hij wende zijn kopje af. Het katertje kende dit. Lief doen en dan laten vallen. Toch had hij nood aan iemand waar hij zijn woorden bij kon storten. "I-ik w-weet n-n-niet ho-hoe z-ze he-hete-n-n... M-maa-r-r z-e zi-ijn n-nie-niet l-l-lief."

De pesters zijn NCCP (of hoe je dat ook moet schrijven xD) --> ze worden gezocht }
Haha Tnx }}

Hij leek haar vraag niet te begrijpen dus begon ze al te denken hoe ze hem anders kon formuleren. Ze haalde diep adem en keek het katertje aan. ''Wie heeft jou zomaar achter gelaten?'' Vroeg ze zacht maar week nog altijd niet van zijn zijde terwijl hara ogen het kamp rond gingen, een poging wagend om een van de pesters vanaf een afstand te kunnen spotten. Het antwoord dat Rowankit gaf deed haar ogen iets vernauwen terwijl ze rond bleef zoeken. ''Weet je dan wel hoe ze eruit zien? Misschien moet ik ze eens duidelijk maken dat ze je met rust moeten laten.'' Zei ze en keek hem nu weer aan voor ze opnieuw een zachte lik over zijn kop gaf. ''Niemand mag zomaar iemand pesten, dat doe je niet als clangenoten. Je hoort elkaar te beschermen en te helpen.'' Zei ze, hopend hem iets van te verzekeren dat zij geen kwaad in zin had voor hem. Het leek er echt op alsof het jonge katertje een hoop had meegemaakt wat hij helemaal niet mee had hoeven maken als sommige queens hun kittens eens goed op zouden voeden.

_{''Wie heeft jou zomaar achter gelaten?'' Hij keek haar met grote oogjes aan. "E-eerst m-m-mama w-wan-want d-die w-was st-stout en d-dan p-papp-pa w-w-want di-die w-wil-wilde n-niet m-meer w-wakker w-worden." Hij huilde zachtjes en kroop in een bolletje. Zijn goud gevlekte vachtje stond rechtovereind. "I-ik w-weet n-n-niet ho-hoe z-ze he-hete-n-n... M-maa-r-r z-e zi-ijn n-nie-niet l-l-lief." Hij voelde de woede van de poes. ''Weet je dan wel hoe ze eruit zien? Misschien moet ik ze eens duidelijk maken dat ze je met rust moeten laten.'' Rowankit voelde een lik over zijn kop. Nee, nee.... dit was fout! ''Niemand mag zomaar iemand pesten, dat doe je niet als clangenoten. Je hoort elkaar te beschermen en te helpen.'' Hij liet de woorden even bezinken. Het was een reflex, een fout. De kitten kroop diep in de vacht terwijl hij haar vacht nat werd. Zonder enige aanleiding begon hij verder te vertellen. "T-to-toen m-moest ik-k n-naar a-andere mm-ammas e-en di-die l-ieten mmm-mij ook a-aa-alee-aleen."}

Ze bleef op hem neerkijken op het jonge katertje en ontmoette zijn blik in stilte. Ze luisterde naar wat hij vertelde en slikte stilletjes bij wat hij zei. ''Ach ventje toch. Niemand kon daar iets aan doen.'' Fluisterde ze zacht voor ze haar neusje tegen zijn wang duwde. ''Ze hebben je nooit echt verlaten lieverd, ze kijken nu op je neer vanuit Starclan.'' Legde ze zacht uit, zeker wetend dat zijn vader tussen hun voorouders zat neerkijkend op zijn kleine zoontje. Zodra hij herhaalde dat hij niet wist hoe de pestkoppen heette schudde ze haar kop. ''Ik weet het kleine vent, maar weet je wel hoe ze eruit zien?'' Vroeg ze opnieuw maar glimlachte lichtjes zodra het katertje toch tegen haar aankroop. Dat haar vacht nat werd deerde haar niet zo heel veel. Hij had ook iemand nodig die hem steunde. Ze zweeg weer zodra hij verder begon te vertellen. ''Is dat echt zo?'' Vroeg ze verbaasd en fronste lichtjes. ''Het komt wel goed kleintje, ik beloof het je.'' Fluisterde ze zacht.

_{''Wie heeft jou zomaar achter gelaten?'' Hij keek haar met grote oogjes aan. "E-eerst m-m-mama w-wan-want d-die w-was st-stout en d-dan p-papp-pa w-w-want di-die w-wil-wilde n-niet m-meer w-wakker w-worden." Hij huilde zachtjes en kroop in een bolletje. Zijn goud gevlekte vachtje stond rechtovereind. ''Ach ventje toch. Niemand kon daar iets aan doen.'' Hij voelde een neusje tegen zijn wang. ''Ze hebben je nooit echt verlaten lieverd, ze kijken nu op je neer vanuit Starclan.'' Hij wist niet eens wat StarClan was, er was toch alleen RiverClan? "I-ik w-weet n-n-niet ho-hoe z-ze he-hete-n-n... M-maa-r-r z-e zi-ijn n-nie-niet l-l-lief." Hij voelde de woede van de poes. ''Weet je dan wel hoe ze eruit zien? Misschien moet ik ze eens duidelijk maken dat ze je met rust moeten laten.'' Rowankit voelde een lik over zijn kop. Nee, nee.... dit was fout! ''Niemand mag zomaar iemand pesten, dat doe je niet als clangenoten. Je hoort elkaar te beschermen en te helpen.'' Hij liet de woorden even bezinken. Het was een reflex, een fout. De kitten kroop diep in de vacht terwijl hij haar vacht nat werd. Zonder enige aanleiding begon hij verder te vertellen. "T-to-toen m-moest ik-k n-naar a-andere mm-ammas e-en di-die l-ieten mmm-mij ook a-aa-alee-aleen." ''Ik weet het kleine vent, maar weet je wel hoe ze eruit zien?'' Vroeg Whisperwind opnieuw. ''Is dat echt zo? Het komt wel goed kleintje, ik beloof het je.'' Hij duwde zijn lichaampje tegen de zwarte vacht. "Eé-één-ééntje is-is w-wit e-en d-de a-a-ander s-staa-staat al-altijd in-in d-de s-scha-schadu-uw v-van d-de w-witte."}

Ze kon niet meer voor hem doen en dat frustreerde de gitzwarte poes enorm. Ze wilde meer voor het katertje kunnen betekenen dan alleen hem woorden voorleggen die hij ook nog niet helemaal zou kunnen begrijpen. Toch zodra ze de druk tegen haar dikke vacht voelde stroomde alle frustratie even weg en keek ze weer op hem neer voor ze het kamp rond scande op zoek naar degene die hij beschreef. ''Zijn het allebei kittens dan?'' Vroeg ze zacht en keek hem weer aan. ''Of zijn ze al apprentices? Of weet je dat niet?'' Haar stem was nog altijd zacht en ze accepteerde elk antwoord dat hij kon geven. Ze kon het niet uitstaan dat zo een jong katertje zich nu al zo voelde.

_{''Zijn het allebei kittens dan? Of zijn ze al apprentices? Of weet je dat niet?'' Rowankit snoof haar diepe visgeur op. Hij had wel eventjes genoeg van die vragen. Zijn lijfje was uitgeput en door gebrek aan vocht kwamen er ook geen tranen meer. Hij liet zijn goudkleurige kopje hangen. "H-het-het zi-zijn al-alleb-ij-ei k-k-kittens." Zijn beschrijving van de ene kitten was niet al te duidelijk geweest. Hij was trouwens iets vergeten... Toen hij dat zich weer herinnerde schoot hem ook de naam te binnen. "De wi-wit-wittte kitte-t-ten n he-ee-eft-eft oo-k-k eennn-en-e-een bru-bru-bruin v-vlekje en-n hi-j-hij h-heet R-r-ivrst-iverkit. Piepte hij zachtjes terwijl zijn maag protesterend gromde.}

Haar ogen gleden opnieuw in het rond, op zoek naar de mogelijke katten die ze zocht. Dat zij zelf nog steeds niet door iedereen volledig was geaccepteerd maakte niet uit maar dit jonge katertje was hier geboren. het antwoord wat ze kreeg deed haar blik naar de nursery glijden ''Oke,'' Mompelde ze zacht maar zei verder niet zo heel veel, wachtend tot er meer van hem uit zou komen. Maar zijn volgende woorden verbaasde haar even iets. ''Riverkit zeg je,'' Murmelde ze en keek naar het kleine katertje. ''Dan beloof ik je dat ik met zijn mamma ga praten en anders moet ik hem eens zelf aanspreken. Is dat goed?'' Haar stem bleef zacht voor ze het katertje een lik over zijn kop gaf. ''Maar lieverdje je moet echt wel iets gaan eten.'' Zei ze zacht maar durfde niet weg te bewegen om op te staan en wat te gaan halen.

_{''Riverkit zeg je. Dan beloof ik je dat ik met zijn mamma ga praten en anders moet ik hem eens zelf aanspreken. Is dat goed?'' Rowankit knikte. De tranen waren nu opgedroogd en weggewassen, maar hij drukte zich nog steeds zijn schriele lijfje tegen haar aan. En dat terwijl zijn maag gromde. ''Maar lieverdje je moet echt wel iets gaan eten.'' Hij trok zijn schouders op, angstig. Maar hij was ook niet dom. "I-k-k d-durf n-n-niet-nsiet.", piepte hij zachtjes.}

Ze was opgelucht dat het katertje haar wel begreep maar ze hield er verder over op. Ze ging hier iets aan doen en dat was het, ze zou met de moeder van het kitten gaan praten en hopelijk kon ze het oplossen voor het jonge katertje. De gitzwarte poes sloeg haar staart wat dichter om het jonge katje heen voor ze haar kop schudde. Waar was hij bang voor? Zou hij bang zijn dat Riverkit hem zou pesten? ''Waarom durf je niet kleine vent?'' Vroeg ze zacht en draaide haar kop naar hem toe. ''Ik wil ook anders wel wat halen voor je, of we doen het samen als je dat fijn vind.'' Stelde ze zacht voor met een kleine glimlach rond haar snuit. Zolang zij in het kamp was hoefde hij niets te vrezen.