All alone {Claw}

-Eerst ff enkele richtlijnen:
-Ik ga niet meer dan 3 posts maken vanwege de andere accs die ik nog te doen heb. Het kan dus minder als 3 zijn, maar ik maak het gauw af.
-Je mag zeggen als het een vlugge of een langzame dood word. Dan pas ik m'n posts daarnaar aan.
-Na zijn doodspost joint hij Starclan, dit kan dus de 4e post worden en daarna is voor mij het topic rond.
-Als iemand het topic wil joinen, regel dit via pb.

De kater strompelde wat door het territorium heen. Zijn schouders gingen licht door, evenals zijn staart die rustig heen en weer sloeg. Zijn blik had hij op een bepaald doel verderop gefixeerd waaraan hij rook dat het een eik was. Hoewel hij niets van zijn omgeving kon zien, of zelfs maar wist hoe de dingen er uit zagen, kon hij perfect zijn weg door het territorium vinden. Hij had dit pad vaak genomen en verdwaalde haast nooit. Maar één of andere geur die hij niet onmiddellijk herkende leidde hem deze keer een andere kant op. De kater stak zijn neus de lucht in, zoals hij in zijn jonge jaren als elder wel eens tijdens de jacht probeerde. Hoewel hij het leven als blinde niet vervelend vond, zoals hij vele elders soms hoorde zeggen, had hij toen in de jaren waarin hij als een trotse warrior kon rondrennen, vaak gedroomd van een normaal leven. Een leven waarin hij gewoon warrior kon zijn, een apprentice kon opleiden, en de clan kon dienen zoals het moest. Maar daarvoor had zijn blindheid hem voor niets in de weg gezeten. Hij was het gewoon om de wereld om hem heen als een zwart gat te zien. Helaas leidde hem dit nu de verkeerde kant uit. De kater stak zijn snuit de lucht in om de geuren van vreemde katten en wezens op te snuiven. Waar was hij nou beland?

Het eerste wat hij deed was de muis opeten die hij gevangen had, voordat hij het kamp verliet. Hij likte zijn zwarte vacht schoon en stond toen op. Er lag een klein sadistisch grijnsje om zijn lippen en zijn groengele ogen stonden emotieloos. Hij was in niet een al te best humeur en dat kwam met name door wat Moonwhite hem verteld had over hun dochter, daardoor had hij meteen zin gekregen om dat op alles en iedereen af te reageren en daar was hij ook meteen mee begonnen. Iedereen die hij tegen kwam gaf hij een sneer, waardoor ze hem uiteindelijk maar met rust lieten. Hij draaide zich om en sjouwde het Bloodclan kamp uit. Hij had zijn verstand op nul gezet, om zijn emoties de baas te blijven. Hij was pissig, flink pissig. Ooh, wat kwam de geur van de Thunderclan kat hem dus ook goed uit. Zijn ogen begonnen te fonkelen terwijl hij in de richting liep van waar de geur vandaan kwam. Waar ben je dan poes poes, schoot er door zijn kop. Toen viel zijn blik op de oude kater, die was ver van zijn thuis. “Verdwaald ouwe.” Zei hij humoristisch terwijl hij zijn kant op liep. Het was hem gelukt om zich een hele tijd in te houden en niemand om te leggen, voor Moonwhite, voor zijn kittens. Alleen hij kon zich niet meer inhouden, zeker niet wanneer er een Thunderclan kat voor zijn neus stond. Hij had zo’n hekel aan die katten. “Dat is niet zo slim van je.” Hij grinnikte vrolijk, zijn humeur klaarde langzaam op. Toen zag hij dat de kat blind was, dat werd makkelijk, maar hij zou er wel voor zorgen dat de kater pijn had, veel pijn. “Dat wordt je dood.” Zonder verdere waarschuwing schoot hij vooruit en beukte hard tegen de flank van de Thuderclan kat, daarna draaide hij zich om en sprong boven op de kat. “Hoe wil je sterven ouwe?” Het sadistische grijnsje ontstond weer om zijn lippen. “En dan denk je zeker dat je naar die leuke Starclan van jullie gaat? Wat als ik jou nou vertel dat die niet bestaat.” Zijn oren lagen plat in zijn nek terwijl hij zijn nagels in de kater boorde.