Outside

Ace had het zich al snel comfi gemaakt op de ander. Zijn kont had hij strategisch tussen Tall en het nest geplaatst. Maar aangezien beiden katers enorm waren was er weinig ruimte over voor zijn bovenlichaam en al zijn fluff. Dus had hij zichzelf over Tall heen gelegt en het zich comfortabel gemaakt. Nu alle spanning weg was sloeg de vermoeidheid toe. Zodra hij zijn kop weg gelegt had was hij al weg. Ineens werd hij gepoked waarop hij reageerde met een klagelijke kreun. Toen Tall plots opsprong keek hij verrast omhoog. Zijn groene blik vragend. Maar zodra de vraag gestelt was zwiepte hij met zijn staart en gooide zijn oor wat nerveus opzij. Hoe ging hij dit zeggen? Toch won de recht door zee eigenschap het van de twijfel "We hebben zegmaar liefde gemaakt.. We zijn nu partners." het laatste zei hij krachtiger als de rest. Niet begrijpend dat dit misschien wat moeilijk kon zijn voor Tall.

Ace keek met oogjes zo groot als schoteltjes omhoog naar zijn vriend. Al leek meneer die titel even verloren te zijn. Als het niet aan het donker en zijn vermoeidheid lag was hij al bijna gaan denken dat Tall boos op hem was. Maar dat kon toch niet? Tall, op hém? Nee toch.. Beiden oortjes van de grijze kater bungelde zielig naast zijn kop. Zijn vriend had hem toch aan Running willen koppelen? En nu was het toch allemaal goed? Hij snapte niet waarom zijn vriend nu toch zo boos was.. Dit hadden ze beiden toch zo gewild? EN WAAROM ZEI DIE FLUFFBALL NIKS TERUG? Die streepjesvacht snapte toch ook wel dat deze manier van het oplossen niet bij hem werkte? Waarom kon hij niet gewoon vriendelijk doen? Of gewoon zeggen wat hem dwars zat. Hoe moeilijk kon het zijn? Ace kon het indirecte niet aan, hij was zelf recht door zee en dit negeren werkte niet bij hem. Tall rolde zich ineens op waardoor Ace met een pruillipje achterbleef. Dit was toch een prachtig iets? Hij en Running waren nu partners, iets waar Tall nog mee had geholpen.. En nu was hij ineens boos? Ace kreunde wat triest en rolde zich toen ook op, zijn kont half op Tall plaatsend om helemaal in het nest te passen. Wat sipjes na een geweldige dag sloot hij zijn ogen, al wist hij al dat er de komende uren geen slaap zou komen.

O kijk nou, die kater leefde ook nog. Woehoe, reactie. Yay, laten we het gaan vieren. Kreunend en nog ietsjes beledigt ontrolde de kater zich en likte veelzeggend zijn borstfluff. Want ja, als Ace zijn fluff begon te stylen was het serieus geworden. Zijn oren lagen nog in zijn nek en hij keek de ander met zijn groene ogen aan. Bij de woorden van de ander keek Ace wat veronderstelt naar zijn vriend. ‘Maar als je het niet wilt weten waarom vroeg je het dan?’ Zoals altijd was zulke praat onzin in zijn oren. Als je iets aan hem vroeg kreeg je ook het antwoord. Tall had het moeten weten. Maar de kater schudde hierna zijn kop. ‘Goed, sorry, het was nogal het moment enzo..’ Besloot hij maar te zeggen, aan het einde druipte hij af. Wat kon hij normeer zeggen? Hij was geen kater van veel woorden.

De kater keek bijna beledigt naar Tall toen hij het uberhoud opperde. Alsof hij dat wou doen? Natuurlijk wou hij ooit een gezinnetje met Running.. Maar nu? Hell no. Hij had het al druk genoeg met apprentice. Diep brommend wierp hij dus ook zijn kop opzij. Dit was niet eens een reactie waard. "Er hoeft niet eens kit uit te komen" sprak hij ontdaan. Hij kon het geloven. Anders waren alle katten wel zwanger. Ace liet zijn oren naast zijn kopje glijden. Hij had een andere reactie verwacht. Na nog een sippe blik ging hij liggen.

Bij de reactie van Tall zuchtte hij. Kom aan. Zo erg was het toch niet. Dat kon gewoon niet. Ace had zich dus al snel weer opgerolt door een bal grijs fluff. Zo bleef hij even in verdedigingspositie tot Tall hem weer pookte. De kater keek zo op dat alleen zijn groene oogjes zichtbaar waren tussen het fluff. Hij was alle straf en ruzie wel zat... Niemand deed lief tegen hem en Tall ging straks nog schreeuwen.. Maar hey, viel nog best mee. Tall gaf hem alleen wat dreigende woorden en Ace knikte wat braafjes. Hij probeerde nog wat te zeggen maar zijn woorden raakte verloren in zijn vacht, iets wat niet heel verbazend was.

Ace keek de ander nog steeds wat verlamt aan. Zijn schaapachtige blik samen met zijn fluffy pels maakte het plaatje compleet. Hij wou er gewoon klaar mee zijn nu. Maar ja, wat verwachtte je? Hij deed iets net na hun woede weer bekoelt was en hij kreeg gelijk een tirade van hier tot Starclan. Ace was mentaal nog een klein jongetje als het ging om straf. Hij was het niet gewent en wou dat ook niet.. Tall ging liggen en de pluizige kater keek schuldbewust op. Wat was hij ook een sheepie... Met een mooie mep tegen Tall zijn oor probeerde hij de tabby te wekken. "Het spijt me Tall, het is gewoon even te veel voor vandaag. Ik wil je hulp wel en ik heb die ook nodig." Hij gaf nu ook toe aan zijn vermoeidheid en zich naast zijn vriend op.

Ace keek nu weer recht in de ogen van de tabby kater. Moest die ook alles weten? Er was vandaag zeker veel gebeurt. Hij had vandaag veel te veel om over na te denken.. Zijn lichtje was nog steeds niet het helderst al leken sommige dat feit soms zijn te vergeten. Ace zuchtte. "Een slopende training," begon hij ontweikend. "Toen nog warrior worden, apprentice krijgen en Running.. Nu nog jouw woorden." Veel om te onthouden maar her duurde langer voor alles binnendrong.. Dat moest Tall toch wel als beste op de wereld weten.

Ace vond het een zware dag.. Hij was altijd al sloom geweest met informatie goed laten inzinken. Bij de doodsbeet kwam veel techniek te kijken die je voor een perfecte breuk precies goed moest hebben. Heel het ceremonie gedoe waren veel woorden en een nieuwe naam. Lurking had hem nu al jaren van zijn leven ontnomen. En laatste Running. Zijn nlg prikkende lichaam had het al helemaal geaccepteerd. Zijn gedachten hadden echter meer tijd nodig die info te verwerken. Ace geeuwde en hielp hiermee zijn lange tong naar buiten. Slaperig schudde hij zijn manen zodat deze een natuurlijk fluffy kussen maakte. Zo rolde hij zich op, half op en half naast Tall. Zoals alleen Ace zou kunnen sloot hij zijn ogen om meteen met open mond in slaap te vallen.