Hi {Roughpaw}

"Nee, nee, helemaal niks," Reageerde ze nog. Hij vond het best leuk om haar zo te pesten, maar dat was gewoon omdat het een lichte warmte gaf in zijn lichaam en een licht gevoel in zijn kop. Verder voelde hij niet veel, zoals gewoonlijk eigenlijk, dus veel veranderde er niet aan hem. Toen hij dichter kwam en zijn woorden uitsprak, stond ze stevig op haar poten. Een lach op haar fijne lipjes. "Kom maar op," Zei ze. Hij keek haar even kort aan. "Rough," zei hij zachtjes. "Zijn we nu..." Hij slikte even. "Vrienden?"

Staart lichtjes heen en weer zwaaiend stond ze daar, dicht bij Lurkingpaw, stevig op haar poten. Wat ging hij tegen haar zeggen? Hoe dan ook, het kwam raar bij haar over, dit moment. En hoe hij haar naam zachtjes uitsprak, net als de woorden die er na kwamen gaf haar een benauwd gevoel. Maar ze liet zich niet van haar stuk brengen en grijnsde breed. "Natuurlijk zijn we vrienden! Jij bent mijn beste vriend!" Maiwude ze met een vriendelijke lach op haar gelaat.

Het duurde niet lang voordat ze antwoord gaf. Het was iets in hem die zuchtte, zuchtte van opluchting bij het horen van de woorden "Natuurlijk zijn we vrienden! Jij bent mijn beste vriend!" Hij lichte zijn oren echter op bij het laatste stuk en keek haar even ongeloofwaardig aan. Wat hoorde hij daar? Beste vriend? Kon hij dat wel zijn? Hij slikte even zachtjes. "Meen je dat?" zei hij zachtjes.

Roughpaw grinnikte toen Lurkingpaw verbaasd reageerde en vroeg of ze dat wel meende. Roughpaw schudde even ongelovig met haar kop. "Zie ik er uit als of ik daar grapjes over zal maken?" Vroeg ze terwijl ze hem een speelse tik tegen zijn flank aan gaf. Oh, wacht, misschien werd ze er inderdaad wel voor aangezien om daar grappen over te maken. "Ja, dat meen ik serieus. Jíj bent mijn beste vriend," sprak ze terwijl ze hem een kopje gaf, gevolgd door nog een speels tikje. Ja, te klef was niet goed.

"Zie ik er uit als of ik daar grapjes over zal maken?" Ze tikte even met haar staart tegen zijn flank en hij keek haar even kort aan. "Ja, dat meen ik serieus. Jíj bent mijn beste vriend," Hij voelde hoe hij warm werd, hoe hij bloosde toen ze haar kopje tegen hem aandrukte. Even wilde hij dat dit moment voor altijd zou duren, maar dat kon niet en dat wist ze ook. Een speelse tik volgde dan ook. Hij schudde even kort zijn kop en keek haar vervolgens aan met ogen die zacht stonden, toch leek hij nog steeds erg neutraal te staan. "Wauw, ik had dit echt niet verwacht..." zei hij zacht.

Roughpaw merkte dat ze nerveus werd. Dit was ze totaal niet gewend van Lurkingpaw. Ja, Lurkingpaw was normaal wel de rustige kater, vaak een beetje toonloos en droog, maar wel komisch. Nu leek het anders te zijn, hij was rustig, zijn toon was zacht, nog steeds wel een tikkeltje neutraal, maar anders. Ze werd er nerveus van, en wou die nerveuze stemming laten omslaan. "Wauw, ik had dit echt niet verwacht..." Roughpaw grijnsde. "Ah, gekkie? Hoe zo had je dat niet verwacht?" Lachte ze terwijl ze hem speels aankeek. Misschien zou het zo omslaan, ze wist er sowieso nu even niet mee om te gaan.

De kattin grijnsde even op zijn woorden. Hij knipperde even droogjes met zijn ogen. Nee, hij snapte het niet echt. "Ah, gekkie? Hoe zo had je dat niet verwacht?" Hij haalde kort zijn schouders op. "Omdat ik toch maar een irritante kat ben," zei hij droogjes. "Een beetje arrogant en ook nog eens gehaat door alles en mijn grote bek," vervolgde hij. "Omdat ik een mening durf hebben," zei hij vervolgens sterk en krachtig. "Daar kunnen ze niet tegen," zei hij vervolgens. Daarna schudde hij kort zijn kop, even snel, met gesloten ogen. "Omdat ik anders ben,"

Wauw, was Lurkingpaw zo onzeker? Dat had ze jonge Roughpaw niet verwacht van de leuke kater. "Omdat ik toch maar een irritante kat ben," begon Lurkingpaw. Roughpaw deed een stapje terug en keek met een frons naar de kater. "Een beetje arrogant en ook nog eens gehaat door alles en mijn grote bek," ging hij verder. Vervolgens vertelde Lurkingpaw er niet tegen te kunnen en dat de reden was dat hij anders is. Roughpaw schudde met haar kop. "Je weet dat poezen niet op onzekere katers vallen, hé?" Grapte Roughpaw, er verder niks persoonlijks mee bedoelend. Maar dat kon Lurkingpaw natuurlijk niet weten, hoogstwaarschijnlijk. "Maar ik vind je leuk zoals je bent en ik denk een hoop anderen ook. Het zou je niets uit moeten maken wat anderen van je vinden en je kan altijd aan jezelf werken," miauwde ze met een knipoog, intussen moe wordend van dit serieuze gedoe.

"Je weet dat poezen niet op onzekere katers vallen, hé?" Hij keek haar even kort aan en vernauwde even kort zijn ogen. Hij snapte niet echt volledig wat ze bedoelde met die uitspraak, maar hij had wel zo zijn vermoedens. "Ik had een 'hint hint' achter die zin verwacht," plaagde hij even kort. "Maar ik vind je leuk zoals je bent en ik denk een hoop anderen ook. Het zou je niets uit moeten maken wat anderen van je vinden en je kan altijd aan jezelf werken," Hij knikte even naar haar. "Het kan me ook niks schelen wat anderen van mij denken," vervolgde hij gewoon. "Soms steekt het gewoon tegen dat ze niet eens proberen iets te doen. Dan geven ze altijd op," zei hij vervolgens. "Soms denk ik dat alleen doorzetters met me om kunnen gaan," zuchtte hij zachtjes... Het voelde toch zo aan ja.

"Ik had een 'hint hint' achter die zin verwacht," plaagde Lurkingpaw haar kort. Roughpaw lachte. "Nou, doe normaal," grinnikte ze, terwijl ze hem een plagend tikje gaf. "Maar het is wel zo," plakte ze er achteraan met een uitdagende knipoog. Vervolgens vertelde Roughpaw hem leuk te vinden zoals hij is en dat anderen haar mening ook wel zouden delen. "Het kan me ook niks schelen wat anderen van mij denken," reageerde Lurkingpaw daar op. "Soms steekt het gewoon tegen dat ze niet eens proberen iets te doen. Dan geven ze altijd op," miauwde Lurkingpaw. Roughpaw zuchtte en gaf hem een aai met haar staart. "Bij mij geven ze het ook vaak genoeg op, hoor. Hoe vaak ik wel niet gewoon het kamp verlaat terwijl dat niet mag. En ga zo maar door," miauwde ze, niet zeker wetend of het wel een goede vergelijking was. Maar dan nog, Roughpaw was hier niet goed in en ze was nog jong. "Soms denk ik dat alleen doorzetters met me om kunnen gaan," zuchtte Lurkingpaw zachtjes. Roughpaw grijnsde, hopend hem aan het lachen te maken. "Nou, dankjewel! Dan ben ik dus een doorzetter! Leuk compliment!" Lachte ze. Ze zette haar twee poten tegen zijn zij aan, hopend dat hij om zou vallen in de sneeuw. Dat serieuze gedoe mocht nu wel eens afgelopen zijn, gadverdamme.

De gestreepte kattin lachte even toen hij haar kort plaagde. "Nou, doe normaal," zei ze terwijl hij een klein tikje ontving. "Maar het is wel zo," Hij keek haar even kort aan, met ogen die lichte emotie uitstraalden. Lichte speelsheid. Toch leek er verder niet echt iets speciaals aan hem te zijn. "Bij mij geven ze het ook vaak genoeg op, hoor. Hoe vaak ik wel niet gewoon het kamp verlaat terwijl dat niet mag. En ga zo maar door," Vertelde ze nadat Lurk had verteld over de moeilijkheden die hij had. Hij knikte even naar haar. Hij begreep het best. Toen hij ook zijn laatste zinnen had uitgesproken, opende Rough haar mond terug. "Nou, dankjewel! Dan ben ik dus een doorzetter! Leuk compliment!" Uit het onverwachte duwde ze tegen hem waardoor hij ook inderdaad omviel. Zijn kop werd even de sneeuw in gedrukt, maar hij kwam al snel terug boven. Zijn gevlekte pels leek wat op te gaan in de smetteloze sneeuw onder hen. De zwarte plekken op zijn pels staken wel af tegen het mooie ongebroken wit. "Kijk ik ben een sneeuwzwemmer," zei hij waarna hij zijn lichaam wat dieper de sneeuw in duwde en ietwat door zijn pootjes zakte waarna hij een soort van ging zwemmen. Hij leek wel op een haai die aan het rondzwemmen was in een zee van sneeuw. Een sneeuwhaai dus!

Roughpaw moest lachen toen Lurkingpaw omviel in het sneeuw. Doordat de ogen van Roughpaw niet helemaal in orde waren, zag ze enkel de zwarte vlekken van Lurkingpaw en de stippen van zijn groene ogen, de rest was één grote witte massa. "Kijk ik ben een sneeuwzwemmer," grapte Lurkingpaw. Meteen kreeg Roughpaw de slappe lach. Lurkingpaw ging dieper het sneeuw in en begon rond te zwemmen. Een super komisch gezicht. Het was moeilijk te onderscheiden, maar het zag er super uit. "Pas op! Een sneeuwvloedgolf!" Miauwde ze luid. Ze drukte haar poten dieper in het sneeuw en gooide al het sneeuw op, waardoor er dus ook een soort vloedgolf ontstond.

Ze begon te lachen en ergens voelde het goed dat ze lachte. Oh Starclan wat dacht ie nu? Hij keek haar even aan, zijn serieuze gezicht paste gewoon niet in het rondzwemmen dat ie aan het doen was... Maar goed, zo was hij nu eenmaal en zo was het dus ook. Niks aan te doen dus. "Pas op! Een sneeuwvloedgolf!" Toen gooide ze sneeuw op. Hij ging op zijn achterpoten staan, waarbij hij wat sneeuw in de lucht gooide. "Aaaah, nee help," En hij viel achterover waarna sneeuw zijn lichaam bedekte.