The weak one {Emberpaw}

Hij liet zich door zijn poten zakken, zijn staart, zijn tred licht en puur. Hij maakte geen enkel geluid toen hij het jonge haasje naderde. Het dier zat met zijn poten een nieuw hol te graven, denkend dat dit een nieuw, goed tehuis zou zijn. Stom dier, dat was het helemaal niet. Prooi viel hier meteen in de klauwen van de katten. Hij zette nog een stap naar voren en al snel volgde een tweede en een derde, tot hij echt wel dicht bij het bruine dier was. Hij spande zijn spieren op, de prachtig te zien waren onder zijn gevlekte pels en sprong op. Met een krachtige sprong lande de kleine kat op het dier en maakte hij deze af door zijn tanden in zijn keel te zetten en er krachtig aan te trekken waardoor hij diens nek eruit trok. Hij loste wel meteen zijn grip op het gebeente. oeps overkill. Dat was niet de bedoeling geweest. Ongeïnteresseerd stapte hij ven het dier af en begon hij met het schoonmaken van zijn mond en poten, het moest mooi blijven.

Zijn pootstappen had hij al lang gehoord en hij wiebelde enkel met zijn oortjes, maar staakte zij poetsbeurt niet. 'Lurkingpaw.' Enkel toen de woorden van zijn broer hoorbaar waren, opende hij zijn gifgroene ogen en staarde hij even voor zich uit. Hij werkte eerst zijn werk af voordat hij zijn poot op de grond plaatste en even zijn mond aflikte. "Emberpaw," zei hij op een neutrale toon, zonder verder een echte reactie te geven. Hij zwiepte even met zijn staart en tilde zijn andere poot op, waarna hij deze begon te wassen.

De stilte deerde hem niet, hij was het namelijk gewoon. Zijn tong gleed langs zijn poot heen, om het bloed ervan af te halen. Er waren erg weinig katten die wisten dat hij bang was van vuil en vuil zijn. Maar goed, niet echt bang zijn, het was meer een afkeer en niks meer. Hij zuchtte even tussen het werk door en nadat de poot weer brandschoon was, plaatste hij deze naast de ander. 'Wat doe je hier?' Hij keek even scherp in de ogen van de ander. Zijn ogen waren ijsblauw, de zijne gifgroen. Zijn pels was zwart, de zijne gestreept grijs. Ze waren geen broers. Hij snoof zachtjes. "Wat denk je dat ik hier aan het doen ben?" Hij vernauwde zijn ogen. "Ik maak mezelf nuttig," Hij kwam overeind. "In vergelijking tot andere katten doe ik tenminste iets," Daarna wandelde hij naar de haas die hij net had gevangen en tilde hij deze op. Hij zou deze even terug brengen naar het kamp. Zijn niet-broertje kon hem echt niks schelen.

Toen de gestreepte kater voor hem ging staan, opende hij wel meteen zijn bek, waardoor de haas met een hard klap op de grond neerkwam. Hij likte simpel zijn lippen af, waar het bloed van de het prooi op getekend waren. 'Wat is jou probleem! Je ent echt niet helemaal lekker he?' Hij knipperde een keer met zijn ogen en onderzocht hem, maar verder deed hij vrij weinig. "Jij bent niet lekker in je kop," zei hij op een neutrale toon. "Je bent zwak, mentaal en fysiek," zei hij. "Je kan nergens grip op krijgen en dat is je grootste zwakte, niet op je emoties, niet op de vechten, niet op je spreken, nergens op," Daarna schoot hij naar voren, haalde hij de poten vanonder Ember vandaan, maakte eeen achterwaartse salto en landde netjes wat verder van de tabby. Daarna spreidde hij zijn pootjes, schoot hij razendsnel naar voren en vlak voor hem, week hij uit zodat een eventuele tegenaanval werd ontweken. Hierbij liet hij zijn poot meteen naar het gezicht van de jonge apprentice gaan. Hij was niet bang om enkele littekens te maken op het gezicht van een voormalig familielid. Hij trok snel met de nagels, week achteruit en hield toen halt op een redelijke afstand. En dat alles in een paar tellen. Hij zuchtte even zachtjes. "Geef het nu maar gewoon op," murmelde hij. Zijn gezicht was in heel het korte gevecht geen een keer veranderd. Zijn blik straalde nog steeds van de achterdochtigheid.