Drop it! {Eline}

/

/

/

/

Ijsberend liep hij door de kamer, een jonge man genaamd Proteus. In de kamer bevonden zich enkele raadgevers. 'En?'Vroeg Proteus scherp terwijl hij de oudste man aankeek. De oude man haalde zijn vingers langs zijn baard alsf hij nadacht. 'Het spijt me Proteus.. ' Proteus verstijfde. Hij stopte met ijsberen en kreeg een brok in zijn keel van verdriet. 'Het was een geweldige vrouw..We weten nog niets van jullie kind..' Ging de oude grijsaard verder.
Proteus keek omhoog en beelde zich een beeld van haar in. 'Waar hebben ze dit aan verdient?' Vroeg hij vol verdriet in zijn ogen. Een jongere man genaamd Rios begon te spreken: 'Het kwaad is geen straf, maar iets wat de wereld is overkomen. En dat is maar beter ook' Proteus keek hem aan met ogen vol haat. 'Probeer jij me wijs te maken dat alle doden die zijn gevallen, maar "beter ook" weg hadden kunnen vallen? Dat het goed is dat hun zielen voor altijd op zoek zijn naar wraak, en daarvoor zullen boeten in de onvergetenheid?' De jongste man, nog een jongen keek Proteus strak aan, wat een blik terug verwachtte. 'Proteus, denk aan het eeuwige evenwicht. Zonder duister geen licht om terug te keren. Zonder zon geen schaduw om met warme dagen in af te koelen. Zonder mannen geen vrouwen om te zorgen voor het nageslacht..'
De man keek proteus nog steeds aan bij zijn woorden. Proteus zuchtte en hij probeerde zich een plan voor te stellen. 'Er is slechts een iemand die het kan stoppen, en diegene bevind zich niet in deze kamer' Zei een de oudste man weer, terwijl zijn stem over het vertrek schramperde. 'Als je mij een gek wilt laten worden, moet je vooral dit soort onzin uitkramen' Spuugte Proteus. 'Maar toch is het zo' Zei de man met tot spleetjes geknepen ogen. 'Het zei zo' Bracht Proteus uit, terwijl hij zijn handen aan zijn hoofd klampte, gevolgd door een gekmakende stilte. Als door een wesp gestoken keek Proteus om toen er een geuid van kapotvallend glas klonk. Spiegelscherven lagen verspreidt over de grond, Rios stond eroverheen gebogen en hij keek de mannen met een sadistische grijns aan. 'Wie heeft die gek een spiegel gegeven! Wegwezen hier!' Riep Proteus verwildert. Maar het was te laat. Donkerblauwe en zwarte dampen stegen op van de scherven en vulden langzaam de kamer. Stemmen en gillen klonken boven het gekrijs van de mannnen in het vertrek uit. In de dampen zaten geen kwade geesten, maar onschuldige zielen. Proteus zijn ogen traanden en een misselijkmakende stank drong zijn neus binnen. De zachte en warme stem van zijn vrouw klonk in zijn hoofd en liet alles even vergeten. 'Onze dochter is geboren mijn lief. Ze zal een godheid worden, net als haar moeder. Maar voor nu zal ze een weerloze baby zijn, die haar ouders nooit heeft gekend.' Proteus opende zijn angstige ogen. 'Bedoel je dat ik..' De stemmen waren verdwenen, of Proteus hoorde ze gewoonweg niet meer. De wereld begon te vervagen, het laatste wat hij nog kon oppikken voor hij teneer stortte was nog een laatste woord van zijn vrouw. 'Ze heet Melodie mijn lief..' 'Melodie' De naam galmde door zijn hoofd. Toen was het voorbij, het gifgas had zijn werk gedaan. Zijn ziel steeg op en ving nog een laatste glimp op van zijn eigen levenloze lichaam. Muziek is de sleutel. De oorlog tegen het kwaad kon beginnen.