Confrontatie

De zwarte poes staarde emotieloos voor haar uit. Sinds enige tijd was de vriendelijke blik uit haar ogen verdwenen en nogal gevoelloos geworden. De koude regendruppels die op haar rug en kop kapot kletterden en zich een weg naar beneden baanden deden haar niets meer. Zo geruisloos als ze was bleef ze nog even in de schaduwen van de Tallpines staan. De weinige passanten die deze plek benaderden scherp in de gaten houdend. Haar klauwen schraapten zich over de drassige bosgrond toen een stem door haar oorschelpen echode.

Geïrriteerd zuchtte ze waarbij ze uit de schaduwen stapte en op de tabby kitten afstapte. Hoe oud was ze nu al? Zou ze binnenkort niet apprentice gaan worden? De poes schudde haar kop en keek de jonge poes emotieloos aan. Deze keer zou zij niet degene zijn die het woord nam. Dus liet ze voorlopig de stilte praten.

Een korte zucht ontsnapte toen de jonge poes haar aansprak. De zwarte warrior nam plaats voor de uitgang van het kamp en staarde naar buiten. Een zucht verliet haar bek terwijl ze voor zich uitkeek over het territorium. "Luister hé Black, ik heb je met veel liefde meegenomen naar de nursery. Maar je moet goed begrijpen, dat het voor Ravenheart en ik, voor ons, niet gemakkelijk is om een kitten op te voeden. Begrijp me niet verkeerd, we houden allebei heel veel van je, maar we zijn een jong koppel, en hebben nog nooit een kit opgevoed, en soms kan dat wel eens verkeerd lopen. Maar onthoudt dat we je beide lief hebben, en dat je, voor al wil je het nu of niet, altijd onze kleine meid zal blijven." Ze zuchtte zacht. Opgelucht.

Voorzichtig nam ze de jonge poes onder haar poten waarna ze haar een klopje op haar kop gaf. Het had geholpen om niet over haar familie te moeten praten. Tot slot was dat het probleem waarom ze zo stom was tegen Daunt. De poes boog haar kopje wat maar glimlachte zacht naar de kitten. Zolang het liegen haar maar hielp.

De zwarte poes nam diep adem. Terwijl ze er onverschillig bleef bij staan kookte ze binnenin al van woede. Het liefst wilde ze nu haar klauwen uithalen naar de poes haar gezicht. Maar dan bedacht ze zich dat het nog maar een kitten was. Een kitten met een te grote mond naar haar zin. Ze bleef rusteloos voor zich uit staren terwijl haar oren alle kanten op draaiden om haar aandacht ergens anders op te richten. Maar dat mislukte. De poes zuchtte waarbij ze haar kop liet hangen. "Misschien is dat inderdaad mijn probleem ja. Misschien was ik nog helemaal niet klaar om een kitten op te voeden. Hoe stom was ik niet toen ik je vond en dacht om je bij mijn beter weten zelf op te voeden? Nou, het lijkt misschien niet zo, maar nu besef ik maar al te goed dat je me niet verdient. Je bent beter af geweest zonder mij! Wat zeg ik, misschien had iemand anders er maar voor jou moeten zijn, misschien moest Dauntrose maar voor je gezorgd hebben!" Ze maakte aanstalten om te vertrekken maar draaide zich toen nog eenmalig om om de kitten aan te kijken met de tranen al in haar ogen. Toen liep ze weg

{Zie maar wat je doet, haar achterna gaan, ofwel is slen het topic uit~}

De poes draaide zich sloom om. De tranen prikten nog in haar ooghoeken maar met een veeg van haar poot waren ze zo goed als verdwenen. Haar ogen straalden nog steeds emotieloosheid uit, maar toch was het duidelijk dat ze verdriet had. 'Ja Black, het is over hier. Ga maar naar Dauntrose toe, zij is veel beter in het troosten dan ik." De poes haalde haar poot langs haar oog heen en draaide zich weer om. Het was zo goed als gedaan voor haar. De problemen hadden zich meester gemaakt over haar.