[Cyber]

Met trage passen wandelde ze door een territorium heen. De poes was het zat, ze had het compleet gehad. Ze wilde weg bij de Bloodclan! Haar halsband liet haar half stikken, ze had een hekel aan dat ding en het irriteerde de brandwond die helemaal langs haar zij liep. Uitgeput van alles zakte ze op de grond. Haar kop klapte op haar poten, en ze staarde beduusd vooruit. Ze hoorde iets in de struiken, maar dat boeide haar allemaal niets meer. Woedend mepte ze haar mishandelde en gevoelloze staart op de grond.

Kort, sorry!

Cyber kwam gevoelloos uit de struiken en zag een half dode pier op de grond liggen, een zwarte pier bovendien ook nog eens. "Wat is er met je zij?" zei hij half geinterreseert op kille toon. Het witte puntje van zijn zwarte staart wees duidenlijk naar de gekke brandwonde. Hij had niet eens duidenlijk gemaakt dat dit zijn territorium was, al mocht hij haar niet echt. Die Sunset. Maar ze vormde duidenlijk geen bedreiging en dat kon later wel. Enkel het brommende, grommende ondertoontje in zijn stem maakte duidenlijk dat de struise Rogue niet tevreden was met de poes op zijn territorium.

"Brand." Antwoordde ze kalm en droogjes. Ze keek hem niet eens aan, maar staarde gewoon vooruit. "Als je het nog niet wist, ik heb altijd ongeluk." Zuchtte ze erachteraan, waarna ze haar kopje omdraaide, en met een blik waar je amper iets uit kon halen, terwijl hij vol met gevoel zat. De stem van de kater klonk alsof hij niet blij was met haar op zijn territorium, het boeide haar echter vrij weinig. Terwijl ze haar staart heen en weer zwiepte was hij kennelijk tegen iets scherps aan gekomen, want hij lag behoorlijk te bloeden. Gelukkig voelde de poes er niets van door het verlies van haar gevoel in het afgedankte stuk van haar lichaam.

Cyber liet even een harde grom horen en keek de poes raar aan, waarom was ze zo moe? Dat stelletje doodgebloeide Kittypets van een Bloodclanners waren toch 'zo'n geweldig volkje'? De vogels in de lucht stegen kwetterend op en Cyb keek droog naar boven, al bleek het dat de lucht niet even droog was. Zacht begonnen de koude druppels al naar beneden te druppen. "Wil je eten en een dak boven je hoofd?" zei hij als een oude brompot, zijn instinct zei hem deze poes hier achter te laten en zelf naar het nest te lopen. Maar vandaag had zijn hart een betere stemming.