Like to believe

De witte sneeuw lag overal en zorgde ervoor dat hij wel erg uitstak in opzichte met het landschap. Zwart was nu niet echt de ideale vachtkleur om te hebben. Ravenheart liep rustig aan het kamp uit. Misschien kon hij nog jagen of kijken of alle grenzen nog veilig waren. Maar eigenlijk wou hij nu alleen genieten van het mooie landschap, het zag er altijd mooi uit. En de sneeuw waar nog niemand in gelopen had was zijn favoriet. Toen hij aankwam op Carrionplace zag hij in de verte iemand zitten. Hij kon zo snel niet bedenken wie het was. Hij stapte op de kat af kreeg al snel door dat het Dauntrose was. Niet de beste om tegen te komen, aangezien hij nog steeds bang was dat Dauntrose hem verschillende dingen verweet. Misschien moest hij het cool spelen, kijken of ze in was voor een gesprek. "Het ziet er sprookjesachtig uit zo, toch?" merkte hij toen maar op, toen hij naast haar stond. Hij draaide zijn kop om en keek haar aan met zijn blauwe ogen.

"Ja." zuchtte Dauntrose. Het was ook echt een mooi aangezicht zo. "Alleen spijtig dat het geen prooidieren aantrekt door zijn mooiheid." Hij moest toch een beetje lachen. "Ja, dat klopt. Het enige nadeel aan dit weer. Samen met de kou." zei hij tegen haar en ging naast haar zitten, hij vouwde zijn staart om zijn poten heen. Het was eventjes stil. Ravenheart wist niet wat hij moest zeggen; wat hij als eerste moest zeggen. "Het spijt me.. van.. alles denk ik wel," begon hij toen. "Ik weet dat sommige dingen niet mijn schuld zijn en dat ik jou niks verkeerd heb gedaan. Maar ik ben bang dat je verkeerde dingen over me denkt, of dat je me niet mag door wat er gebeurd is."

Ze keek hem ook aan. Het viel hem nu pas op dat haar ogen net zo blauw waren als de zijne. "Ik verwijt jouw niets Ravenheart. Je bent gewoon een kat die er een beetje ongelukkig tussen zit." Hij knikte. Dat as waar. Hij was er behoorlijk tussenin gegooid, maar het was niet dat hij het niet kon oplossen nu. Hij wist wat hij moest doen en hij had zijn keuzen gemaakt. Blackpaw moest een vader hebben en die zou hij zijn. "Ik denk niets verkeerd over jouw," hij zuchtte opgelucht. "Gelukkig maar. Ik heb heel lang je blik ontweken in het kamp omdat ik dacht dat je ook boos op mij was." Hij liet zijn staart een beetje bewegen. "Ik hoop dat ik nu er beter voor Blackpaw kan zijn." Hij was heel erg bang dat hij nog steeds te kort schoot op sommige vlakken.

Hij kreeg een vriendschappelijke duw die hem eventjes liet lachen. "Het zal wel lukken. En eerlijk Black zal je wel accepteren... ik ken haar nu al wel. Nog een tijdje en jullie hebben en vader dochter band." Hij hoopte het met heel zijn hart. Blackpaw betekende heel veel voor hem. Zij en zijn familie waren het enige ding waar hij zich aan vast hield. "Vast wel, ik denk dat he wel goed komt." Alles was de laatste tijd iets beter geworden. "Ik heb trouwens ook fouten gemaakt." Hij maakte een 'pffftt' geluid en keek haar aan. "We maken allemaal wel fouten hoor, dat weet ik zeker," hij haalde zijn poot over zijn neus, waar het dikke litteken zat. Hij liet zijn staart vriendelijk langs haar gaan. "Van fouten leer je, tenminste, dat hoop ik dan. En eerlijk gezegd vond ik het behoorlijk fout van Slenderstep dat ze jou aan heeft gevallen." Dat was een rare stap geweest van de poes.

Dauntrose haar snorharen bewogen zich nerveus. Ravenheart vroeg zich af waarom. Maar waarschijnlijk zou hij daar wel zo achter komen. "Ze heeft mijn waarschuwing verkeerd opgevat. Ik had energie te veel en was verdrietig dus beng ik euhm... tja tegen op haar gesprongen en dat heeft haar kwaad gemaakt." Dat was niet zoals hij het van Slenderstep had gehoord. "Ik begreep van haar dat ze jou zonder enige reden aan had gevallen. Net zoals ze bij mij had gedaan." Al was het bij hem niet helemaal zonder enige reden gegaan. Maar het was de confrontatie geweest over Blackpaw. "Toen ik haar confronteerde over haar rare gedrag naar Blackpaw toe, is ze me aangevlogen. Maar ik wist niet dat het bij jullie van beide kanten kwam.." zei hij tegen haar en keek naar de grond. Hij wist zich nu ook even geen houding te geven.

"Ik heb er ook veel spijt van dat het zo is gelopen..." Hij keek opzij en hij zag dat Dauntrose er aanzienlijk moeite mee had. Dat snapte hij wel. Hij zag zichzelf er een beetje in terug de eerste dagen nadat het incidentje met Slenderstep was gebeuerd. "Nu is het mijn beurt om je niet durven aan te kijken." Hij lachte en ging dichterbij de poes zitten. Hoewel het misschien een beetje raar was voelde Ravenheart de drang om haar te comforten en haar een goed gevoel te geven. "Het was van beide kanten fout. Het is niet alleen jouw schuld, Dauntrose." zei hij tegen haar. "Ik denk niet minder van je omdat je Slenderstep misschien een duw hebt gegeven of wat dan ook. Net zoals jij niet minder over mij dacht."

"Het is gewoon zo vermoeiend." Hij knikte. "Deze hele situatie is best vermoeiend geweest. Ik zou misschien wel een moord doen voor een paar dagen rust in m'n kop." zei hij tegen haar. Hij vond het fijn dat ze zich toch rustig rond hem kon voelen. "Komt dat litteken van haar?" Oh ja, zijn litteken. "Ja, die komt van haar af. Van de avond dat ik haar vertelde dat ze niet langer met Blackpaw om kon gaan alsof ze nooit wat voor haar betekend had." miauwde hij zachtjes. Het was gebeurd op Carrionplace. De plek waar alles was begonnen en geëindigd.

"Tja...", mompelde ze. "Ingewikkeld." Het was inderdaad ingewikkeld. Ravenheart rilde bij de kou die langs zijn lichaam ging. Ondanks de warmte van Dauntrose en de dikte van zijn vacht was het nog niet genoeg om de kou buiten te houden. "Het is best nog wel koud zo.." mompelde hij zachtjes. Ravenheart sloot zijn ogen en dacht eventjes na. "Ik denk dat ik zometeen maar terug loop naar het kamp. Kijken of daar nog iets te doen valt." Al genoot hij eigenlijk ook wel heel van het laatste beetje zon op zijn vacht.

Ze had een veel dikkere vacht dan dat hij had en dat biedde haar al meer warmte dan die hij bij zich had. Raven voelde dat hij moest bewegen, anders ging hij hier nog vastvriezen. "Ik ga de wacht houden denk ik." Hij knikte naar haar en tikte toe met het puntje van zijn staart op haar schouder. "Blijf niet te lang buiten zitten, anders wordt je straks nog ziek en krijg je greencough of iets ergers." waarschuwde hij met een klein grijnsje en hees zich toen op zijn poten om te gaan lopen, terug naar het kamp.

Hij werd omgeduwd en hij moest er toch wel om lachen. "Ik zal er aan denken Mister Bezorgdheid." Pfft Mister Bezorgdheid? Dat viel allemaal wel reuze mee. "Ik let gewoon goed op!" zei hij met een grijnsje. "Zullen we morgen samen jagen? Misschien kun je Roughpaw meenemen." Dat leek hem wel wat. "Goed plan! Het zal leuk zijn voor Roughpaw om wat meer te jagen, de laaste tijd is het alleen maar battle training en vechten wat we doen." Na de woorden die Innerghost had gesproken was hij hard aan de bak gegaan met Rough.