Back to the old territory [Claw]

Het was al een tijdje geleden dat ze naar haar oud territorium was gegaan, dat grensde aan het twoleg territory. Er was veel verandert sinds ze hier voor het laatst geweest was. De laatste keer dat ze hier was, had Claw zijn liefde aan haar verklaar. Moon's oortjes zakte in haar nek bij die gedachten. Hij was toen nog een gewone rogue in haar ogen, een vertrouwde maar ongewone kater. De poes sprong op een paaltje, dat de grens aangaf van een open terrein. De grote dieren die hier op stonden, konden onmogelijk uit hun territorium. Vreemde wezens ook. Waarom hadden ze zich ooit zelfs zo laten behandelen door die twolegs? Een bruin paard kwam haar richting uit en leek een bekende geur met zich mee te nemen. Haar ogen schoten open toen ze de geur herkende. Nee, ze kon hem nog niet onder ogen komen. Het was niet dat ze zijn afkomst ondertussen nog niet geaccepteerd had, maar gewoon omdat ze het niet wilde toegeven. Haar oortjes zakten terug in haar nek, maar ze bleef netjes zitten waar ze zat. Ze was iemand, en dat wist hij ook, die niet zomaar weg zou lopen van problemen.

Twee groengele ogen fonkelden in het straalde zonlicht die zijn weg vond door de samengepakte grijze wolken. De blik in zijn ogen was nog harder en sarcastischer geworden sinds dat Moonwhite hem afgesnauwd had. Van het kleine beetje liefde en vergevingsgezindheid was niets meer over. Hij had zich helemaal afgesloten, alleen informatie over zijn kittens prikkelde hem. Hij was meer een automatische machine geworden, dan een normaal functionerende kater. Het feit dat hij niet wist hoe het met zijn kittens ging, dat maakte hem gek. Het had er voor gezorgd dat meerdere rogue’s het loodje gelegd hadden onder zijn ondervragingen. Hij was geworden wat zijn vader gewild had, die zou meer dan trots zijn. Die zou geniepig in zijn poten gewreven hebben omdat Moonwhite hem daar bij geholpen had. De grote zwarte kater liep het BloodClan kamp uit, zonder iemand ook maar een blik waardig te keuren. Zijn wandeling duurde echter niet lang, want bijna meteen stond hij al aan de grond genageld. De geur van Moonwhite drong zijn neus binnen en hij zag haar ook zitten boven op een paaltje. Hij staarde haar enkel aan, zijn haren recht overeind. Er verscheen onbegrip in zijn ogen terwijl hij zijn kop schudde. Toen sjouwde hij stug verder met zijn oren plat in zijn nek, met de bedoeling om haar straal voorbij te lopen.

Back to the old territory [Claw] ZrDY9U2

Back to the old territory [Claw] 2lm7uhg

Moon richtte haar oortjes verrast naar voren toen de Claw's zwarte vacht opmerkte. Van ver zag ze dat hij kort zijn kopje heen en weer schudde, maar een verdere emotie was er niet bij hem te zien. Toen hij eenmaal dichter kwam zag ze zijn harde en stugge blik. Zijn oren lagen vals in zijn nek en zijn haren stonden overeind. Moon's ene oortje wenkte even naar achteren. De dag dat hij haar vetelt had dat hij in Bloodclan zat, had ze dat kater weg gestuurd. Had ze de kater weg gestuurd voor een tijdje of voor eeuwig? De poes begin nu aan haar eigen woorden te twijfelen. Ze had altijd gedacht dat ze de kater nog terug zou zien, maar hij had het haar blijkbaar nog niet vergeven. Het zag er zelfs naar uit dat hij haar nooit zou vergeven. Maar hij had toch een geheim achter gehouden? En dat terwijl ze partners waren? Ze zette haar poten tegen de zijkant van het paaltje en sprong vervolgens op de grond, waarna ze achter de iets grotere kater aanliep. Ze moest het van hem weten. "Claw," mauwde ze direct minderde even haar snelheid.

Haar stem ging door merg en been, omdat het zo vertrouwd klonk. Het was de stem die hij een hele tijd het liefst had gehoord, maar dat was verdwenen toen zij hem op zo’n manier gekrenkt had dat het zijn hart had gebroken. Met een ruk draaide hij zich om zodat hij haar recht aanstaarde. Hij wist dat het geen zin had om haar nog langer te negeren, want dan zou ze zijn aandacht toch wel blijven trekken. De enige manier was om het meteen helemaal af te handelen. Ze had hem pijn gedaan op een manier waarop niemand hem pijn had kunnen doen, simpelweg omdat zij de enige was geweest waar hij zijn hart voor had opengesteld. Niet ver maar wel ver genoeg om haar lief te kunnen hebben. Ja, hij had een geheim voor haar gehad maar dat was voor haar bestwil geweest en voor de kittens. Dat had ze ook duidelijk gemaakt toen hij het wel verteld had, hij had het niet voor niets verborgen gehouden. Hij had zijn emoties helemaal afgesloten, waardoor zijn verstand op nul was gezet en hij er voor zorgde dat de pijn verdwenen was. Was zij nou van plan hem opnieuw pijn te gaan doen door op zijn emoties in te spelen? Daar deed hij dus niet aan mee. “Wat?” Siste hij kwaad. “Wat is in vredesnaam de reden waarom je nou opeens weer tegen mij praat?” Zijn groengele ogen fonkelden woest.

De lichte poes hield direct halt toen de kater zich stug naar zich omdraaide. De emotie die ze nu op zijn gezicht zag, was een emotie die ze nog niet eerder bij hem had gezien. Haar oortjes zakten wat twijfelend naar achteren. Enkel die motie zei hij al dat hij het haar nooit zou willen vergeven. Wat had ze gedaan? Moonwhite duwde die gedachten snel terug weg en richtte zich wat meer op, om zelfverzekerder over te komen. “Wat?” De poes hield haar blik strak op hem gericht. “Wat is in vredesnaam de reden waarom je nou opeens weer tegen mij praat?” Haar vacht richtte zich op bij zijn woedende toon. Oe, hij was boos op haar, maar dat wilde niet zeggen dat ze zich zomaar zou laten uit keffen. "Wat is de reden dat jij mij ontwijkt?!" was direct haar wedervraag. Haar blik nam dezelfde emotie aan als toen ze de kater voor het eerst ontmoet had. Koppig, zelfverzekerd en standvastig. Ze was er nu zeker van. Ze had hem nooit voor eeuwig weggestuurd. Ze had gewoon tijd nodig om het te verwerken. Is dat dan zo abnormaal?!

Zijn ogen verraadden niks terwijl hij haar aanstaarde. “Moet ik jou woorden nou echt gaan herhalen Moonwhite.. Ben je echt zo laag gezonken?” Hij had zich helemaal van haar afgesloten, waardoor hij het niet eens merkte dat ze weer net zo deed als tijdens hun eerste ontmoeting. Het interesseerde hem eigenlijk niet eens. De kleine prikkeling in zijn maag negeerde hij en duwde hij naar de achtergrond. Nee, hij was niet van plan om haar te vergeven. Ze had het ergste gedaan wat ze kon doen. Dat was niet eens dat ze hem uitgescholden had of hem haar territorium uitgezet had, dat had hij wel kunnen accepteren naar een tijdje. Ze had hem bij hun kittens weggehouden en dat was hetgene wat hij nooit zou kunnen vergeten, wat hem altijd zou blijven achtervolgen. Hij zei verder niets, maar wachtte af. Zou ze hem weer gaan uitschelden? Liet haar dat maar doen, want hij was er klaar voor.

“Moet ik jou woorden nou echt gaan herhalen Moonwhite.. Ben je echt zo laag gezonken?” Moon's oortjes zakten in haar nek bij de woorden van de kater. Ze wist heel goed wat ze zelf gezegd had, maar hij had het gewoon verkeerd begrepen. Ze raakte geïrriteerd bij het horen van zijn reacties en op het feit dat hij er zo van overtuigd was dat ze iets anders gezegd had. Haar staart liet duidelijk zien dat de irritatie groter en groter werd. Bloodclan kat of niet, hij moest niet denken dat ze maar één moment bang voor hem zou worden. Zijn houding was dan wel trots en dreigend, maar dat maakte voor haar niets uit. Ze was één van de enige geweest die ze kater ooit zelfs had verslagen. "De enige die hier laag zinkt ben jij," mompelde ze kort en haalde kort haar lip op. Het was niet aan haar om zich te verontschuldigen, maar aan hem. Hij kon het dan wel zo lang mogelijk uit de weg duwen, maar Moon zou daaraan niet toegeven.

Hij zag aan haar dat ze geïrriteerd was, maar dat was wederzijds. Hij ergerde zich kapot aan de manier waarop ze hem opeens weer aangesproken had. Eerst had hij ontzettend veel moeite moeten doen om hun kittens nog te zien te krijgen en nou praatte ze plots weer tegen hem, waar kwam die omslag opeens vandaan? “Ooh ja?” Zijn stem klonk nog killer dan in het begin. “Wie heeft de ander nou bij zijn eigen kittens weggehouden?” Siste hij kwaad. “Als je echt om mij gegeven had dan had je dat nooit gedaan Moon.” Zijn ogen fonkelden woest terwijl hij haar aan bleef staren. Toen draaide hij zich opeens van haar af en begon bij haar vandaan te sjouwen. Hij was geen kater die bij zijn problemen wegliep, maar hij was bang dat hij zich niet in kon houden. Daarnaast deed het hem pijn, diep in zijn hart deed het hem verdriet. Hij wilde dat niet voelen dus had hij besloten dat het slimmer was om haar nooit meer te zien.

Haar oortjes schoten direct naar achteren toen ze eenmaal doorhad wat ze net zelf gezegd had. Ze liet zich weer leiden door haar emoties. Waar waren die emoties toch eigenlijk goed voor?! Ze brachten alleen maar ongeluk met zich mee. “Ooh ja?” Ze keek hem in stilte haar toen hij weer verder ging, zijn stem nog killer als eerst. “Wie heeft de ander nou bij zijn eigen kittens weggehouden?” Zijn woorden kwamen hard aan bij haar. Dat één kleine beslissing zo'n ramp kon veroorzaken, één keuze, één moment. “Als je echt om mij gegeven had dan had je dat nooit gedaan Moon.” Even had de poes haar ogen van hem weggedraaid, toen hij haar verkorte naam zei, keek ze direct terug op. Het enige wat ze zag was zijn woeste houding. Het leek wel alsof hij elk moment op haar af kon springen. Ze had zich altijd gelijk aan hem gezien, waarom voelde ze zich nu dan zo klein? Ze zette een stapje naar voren toen de kater weg liep, in een poging om hem snel terug in te halen. Maar dat deedt ze echter niet. Ze bleef staan waar ze stond en keek de Bloodclan kater na. Was dit dan het einde? Iedereen die haar lief was verdween. Eerst Yinyang, daarna Cloud en Cobra die vaker verdwenen en nu Claw.

Toen ze niets meer zei sjouwde hij stug verder. Hij negeerde het gevoel in zijn maag en de woede in zijn kop. Bij haar blijven staan zou uitdraaien op een gevecht en dat wilde hij niet riskeren, bang dat zijn gevoelens weer omhoog zouden komen. De haat die hij voelde was beter, makkelijker. Dus keek hij niet meer om terwijl hij bij haar vandaan liep. Er lag een strakke grimas om zijn lippen en zijn staart was dik. Vaarwel Moonwhite, schoot er door zijn kop. Al wilde hij heel diep van binnen omdraaien, al gaf hij dat niet aan zichzelf toe. Nee, het was beter zo.

[Topic uit]