Goodbye little lion

Met stevige pootstappen verliet ze haar den en deed geen enkele moeite om de medicine cat's den rustig in te lopen. Nee, ze stampte binnen, hopende dat als de kater sliep, hij nu wakker gedreund werd. Acefray had nu wel gemeld dat de kater beter was en ook al was het niet in topconditie, beter was goed genoeg. Ze wilden toch geen kerngezonden rogue in hun gebied? ha! Belachelijk!
"Het is tijd." Siste ze koud tegen de ex-windclan haarbal en gaf de kater een stevige por. "Zeg maar gedag tegen een warme den."

OOC; Lionroar (gesloten topic!)

Het heelproces had alweer een tijd geduurd en de windclan geur was voor het grootste gedeelte van zijn vacht afgevaagd, al kon een kat die dichtbij genoeg kwam het nog steeds ruiken. Een geur ging nooit snel weg, vooral geen geur die hij al zolang met zich meedroeg. Zijn wonden waren bijna allemaal genezen, op de grootsten na die een heel stuk kleiner waren geworden en zelfs zijn poot begon er weer gezond uit te zien. Het zou niet lang meer duren voordat Shrewstar hem kwam halen en deze gedachte was ook waar. Want toen hij het 's morgens nog lekker lag te slapen, werd hij gewekt door gestamp en voordat hij het wist stond de zwart met witte poes voor hem en leek ze maar al te gehaast om hem hier uit te krijgen. Hij stond langzaam op, niet van plan om zijn poot weer teveel te belasten en knikte naar haar. "Doei den," gromde hij sarcastisch, waarna hij al voor haar uit liep, maar bij de uitgang op haar wachtte. Hij zou immers niet weten wat ze van hem verwachtte zodra ze het kamp uit waren. Zijn blauwe kijkers gleden naar haar.

Hij deed er graag langzaam over, maar zodra ze buiten waren zou Shrewstar die tijd wel in te halen door hem mee te slepen naar een willekeurige grijns en hem daar met het nodige geweld over te trappen. Ze ging voor hem de den uit en verliet het kamp, als hi achter zou blijven zou het toch argwaan van de warriors wekken en dan was hij nog verder verwijderd van nog iets wat op een leven zou lijken. "Je hebt de eer om zelf te kiezen over welke grens je gegooid wilt worden." Grauwde ze.

Gehoorzaam en stil volgde hij de zwart met witte poes. De blikken die op hem werden geworpen door verscheidene katten negerend en even opkijkend toen een Queen haar kinderen beviel om mee terug te gaan naar de Nursery. Alsof hij een of ander monster was dat de kittens kwam halen en opeten. Hij schudde zacht met zijn hoofd en volgde de shadowclan leader door de uitgang, waarna ze hem iets toebeet en hij even moest nadenken waar hij heen wilde. "Windclan," sprak hij, zijn blik even op haar richtend. "Vanuit daar kan ik gaan waar ik gaan wil." Hij keek haar aan en wachtte tot ze weer verder ging met lopen. Want hij hoopte toch maar dat ze het fatsoen had om hem niet het hele gebied door te slepen. Hij had haar immers alle informatie gegeven over zijn verbanning.

"Windclan," Was het korte antwoord en de rest boeide haar niet zoveel. Ze wilde deze kater zo snel mogelijk weg hebben van haar gebied. Ze hield een snelle pas aan en wachtte niet voor als de kater het niet kon bijbenen, nee, geduld voor hem had ze niet. Toen de vieze geur van windclan en, de daarbij vergeleken heerlijke, geur van het donderpad haar neus binnendrong, kwam ze tot stilstand. "Hier is je eindstation, scheer je weg!" Gromde ze en hield de kater nu in de gaten.

Ze zeiden geen enkel woord op de reis terug naar de grens van Windclan, de grens waar hij gevonden was door Acefray en vervolgens mee werd genomen als gevangene naar het Shadowclan kamp. Een zucht verliet zijn mond toen ze eindelijk daar waren en net op het moment dat hij het donderpad over wilde rennen om van die zwart met witte poes af te komen, schoot er een das uit het struikgewas op hem af. Zo snel als hij kon, en dat is behoorlijk snel omdat hij een windclan kat was, ontweek hij het woeste ding. Maar het leek hem niet eens meer te zien staan, want het schoot direct op de zwart met witte poes af.

De kater ging eindelijk weg en in al die tevredenheid was ze vergeten haar omgeving in de gaten te houden. Ze werd dus ook verrast toen er een das uit de struiken stoof en op de kater af kwam. De clanleader ging behendig op haar tenen staan, voor het geval het zware beest haar kant op kwam, helaas, was dit ook het geval. De met schuim bedekte kaken kwam haar kant op en op het laatste moment liet de zwart witte poes zich door haar poten zakken en draaide zich op haar rug, haar klauwen over de buik van de das halende. Het trage beest draaide zich om en begon wild haar richting in te happen. Ze krabbelde overeind en hoorde de kaken langs haar oor klappen en vervolgens beet het beest zich vast in haar nekvel. Een schreeuw van pijn verliet haar keel toen ze heen en weer werd geschud.

Soepel had hij zich omgedraaid, verwachtend dat de das zich weer naar hem zou toekeren en hem zou aanvallen. Maar dat alles gebeurde niet. Want het ding schoot op Shrewstar af en hoewel ze de das wist te ontwijken en wist aan te vallen, draaide het ding zich om en greep haar bij haar nek. De poes wild heen en weer schuddend. Een pijnlijke schreeuw verliet de zwart met witte clanleader en hij zette zijn vacht omhoog. Er was even twijfel te zien in zijn blik. Hij kon nu weggaan en ongedeerd hier vanaf komen, de das was nu immers bezig met de clanleader en hij schonk geen aandacht meer aan hem. Maar dat was niet juist. Shrewstar had, zo ongeveer, zijn leven gered toen ze hem als gevangene op had genomen in het kamp. Hij moest haar helpen. En om die reden sprong hij dan ook op de rug van de das en klauwde hij naar diens gezicht, in de hoop dat hij de poes zou loslaten en haar met rust zou laten.

De clanleader klemde haar kaken op elkaar door de pijn die door haar gehele lichaam schoot en probeerde zich om te draaien, maar elke beweging zorgde alleen maar voor meer en meer pijn. Een flits van wit leidde de twee dieren af en de das opende plots zijn kaken om een luide brul te slaken. Shrewstar nam de kans aan om weg te schieten bij het massieve dier en gromde gevaarlijk naar het beest. Lionroar was bezig met het bewerken van het gezicht van de das en ze had nu een keuze om weg te rennen, maar nee, ze had nog net genoeg eer om dit cadeautje niet zonder bedankje te laten.
De zwart witte poes schoot langs de das en haalde zijn zij open en beet hard in een van de achterpoten.

De poes werd losgelaten door het grote ding, dat een luide brul liet horen toen hij zijn klauwen in diens gezicht duwde. De bedoeling was om een oog te raken en hij was er ook niet ver van weg, maar doordat het dier woest begon te bewegen om hem van zijn rug af te krijgen, miste hij het oog net en zette hij zijn klauwen erboven neer. Het beest sloeg zijn hoofd naar voren, waardoor hij met een rotvaart van de das afvloog en een beetje onhandig op zijn rug terecht kwam - een kat landt blijkbaar niet altijd op zijn pootjes. De kater schoot meteen weer omhoog en had verwacht de klauwen van het beest in hem te krijgen, maar zag toen dat Shrew niet was weggegaan en nog steeds in het gevecht was met de das. Ze rende langs hem door en haalde zijn zij open, om vervolgens een van zijn voorpoten vast te grijpen. Het ding leek haar meteen van zijn achterpoot af te willen krijgen, maar dat liet hij natuurlijk niet toe. Want net toen het met zijn grote kop naar Shrew probeerde te happen, schoot hij aan de andere kant van de das langs om hetzelfde te doen als de poes. Zijn nagels gleden door de ruwe huid van het beest en eerlijk gezegd hoopte hij het zoveel mogelijk schade aan te richten. Toen hij achter de das stond keek hij even om zich heen. Ze moesten het dier wegjagen.

Ze voelde de hete adem van de das weer op haar vacht, maar het dier werd afgeleid voordat hij echt kon beginnen met happen. Achter haar verscheen Lionroar weer en Shrewstar gaf hem een kort knikje. "Op het thunderpath zijn we van hem af." Grauwde ze met een diepe stem en verstarde even toen ze de pijn begon te voelen in haar nek. Warm bloed droop langs haar vacht heen en dropte op de grond.

De das brulde, al wist hij niet of het van de pijn of van de pure woede was. Zijn blik gleed naar de zwart met witte poes, die hem vertelde dat ze op het thunderpath van het ding af zouden zijn en kort knikte hij. Dat moest wel lukken, dat Windclan daar maar mee opgescheept was, het zou hem niet veel verbazen als het ding ook van de vlaktes afkwam. Al moest hij zeggen dat hem dat vrij erg verbaasde. Hij had geen das gezien de laatste tijden toen hij nog Windclan's deputy was en de oude dassenburcht was al jaren niet meer bewoond door die beesten. Meteen besloot hij tot actie te gaan, hij sprong op de zwart met witte das en zette zijn klauwen in diens nek, om er een ruk aan te geven die de richting aan moest geven waar de das zich naartoe moest draaien. Op naar het donderpad dan maar.

Dlicht kleurige kater sprong op de das en zette deze al in een goede richting. Shrewstar grauwde en sprong weg bij de achterpoten. Om de aandacht van het beest op haar te vestigen rende ze langs de kop van het stinkende beest en gaf hem een harde mep langs zijn kaak. Verleidelijk zwiepte ze met haar staart en rende het thunderpath op, hopende dat de das achter haar aan zou komen.

De zwart met witte poes rende langs de das heen en haalde met haar klauwen naar zijn gezicht uit, waardoor het ding woest werd en achter haar aanrende. Over het donderpad heen, Windclan territorium in. Het ding maakte een woeste beweging met zijn hoofd, waardoor hij naar voren viel en voor hem op de grond terecht kwam. Nog net wist hij te vermijden dat hij omver gerend werd, maar de das haalde met zijn grote klauwen naar hem uit om hem weg te werken. Hij was net niet op tijd weg, waardoor de klauwen zijn zij raakten en daar een nieuwe wond creërden. Lekker was dat. Hij had zich weer klaar gezet om een volgende aanval van de das te ontwijken, maar deze leek er genoeg van te hebben en stormde weg verder het windclan territorium in. Met twee vernauwde ogen staarde hij het wegrennende gedaante van de das na, alsof hij er zeker van wilde zijn dat het ding zich niet zomaar om zou draaien en weer op hem af zou stormen.

Ze voelde de zware pootstappen van het dier achter haar aan komen, gevolgd door een soort klap. De zwart witte poes keek achterom en zag nog net het moment waarop de das Lionroar een flink klap gaf op zijn zij. Het beest leek er genoeg van te hebben en stormde weg, in het territorium waar die beesten van haar wel mochten blijven. Hijgend liep ze naar de kater toe en gaf hem een knikje. "Bedankt." Kwam er met veel tegenzin uit en ze richtte haar groene kijkers op de kater. "Waarom eigenlijk?"

Zijn blik werd pas van de gedaante afgescheurd toen de poes naast hem, hem bedankte. Verontwaardigd staarde hij haar even voor een moment aan, want hij had niet van haar gedacht dat ze zo'n woordje uit kon spreken. Niet tegen hem in ieder geval. Hij staarde haar een denkend aan toen de vraag waarom naar hem werd toegeworpen. "Indirect heb je mijn leven gered door mij als gevangene op te nemen in het kamp, en waar ik niet graag bedankt zeg.." Hij klemde zijn kaken even op elkaar, vooral niet tegen een poes die hij altijd als een vijand had gezien. Het was een hele deuk in het kleine beetje ego dat hij nog over had, namelijk. "Laat ik er graag een wederdienst voor terugzien." Hij knikte zacht. Hij had haar niet bedankt voor het bieden van onderdak en desondanks dat ze hem als gevangene daar had gehouden, kon hij er niet omheen draaien dat ze zijn leven had gered door dit te doen. Hij was anders misschien wel doodgebloed, aangevallen door een das of gestorven van de honger omdat hij niet had kunnen jagen. Nu stonden ze weer quitte.

"Indirect heb je mijn leven gered door mij als gevangene op te nemen in het kamp, en waar ik niet graag bedankt zeg.." De woorden waren moeilijk voor hem om uit te spreken, maar hij deed het toch. "Laat ik er graag een wederdienst voor terugzien." Ah. De poes knikte en wilde zich omdraaien, maar iets hield haar tegen.
Haar groene ogen gleden weer naar het windclan gebied en vervolgens weer naar de kater voor haar. Hij had haar met een redelijk indrukwekkend staaltje vechtkunst gered en de das vervolgens in het gebied van zijn oude clan geduwd. D'r leek geen schrijntje van loyaliteit meer in te zitten jegens die hazenvreters. "Lionroar," Haar stem klonk serieus. "ik kan je een thuis aanbieden." Sprak ze, oprecht en hief haar kop op. "Je bent een waardig warrior en je hebt dit getoond, ik kan je een plek aanbieden in mijn clan." Haar groene kijkers glommen. "Als je dat wilt natuurlijk." Het was een aanbod. Alleen nu. Take it of leave it.

Hij knikte kort naar haar en had zijn spieren er al toe gezet om zich van haar weg te draaien en te vertrekken. Hij kon maar beter snel zijn, want een aanval van zijn oudclangenoten wilde hij het liefst voorkomen. Windclan kennende, zouden ze over een tijd een patrouille uitsturen om de borders te checken. Die wilde hij niet tegenkomen. Echter, midden in zijn draai, werd hij gedwongen om te stoppen door de plotselinge stem van Shrewstar die tot hem doordrong. Zijn blauwe kijkers gleden even naar haar toe toen ze zijn naam zei, maar het was vooral haar serieuze klank die hem ertoe dwong om te stoppen. Hij keek haar even verrast aan, want als er iets was wat hij niet verwacht had was het dit wel. Een thuis? De poes bood hem een thuis aan? In haar clan? Hij klemde zijn kaken even kort op elkaar en keek langs haar door. Shadowclan, zou hij zich daar ooit thuis voelen? Vanuit zijn ooghoeken keek hij naar de uitgestrekte velden van Windclan, waar hij nooit meer thuis zou mogen komen. Hij had altijd in een clan geleefd, het had hem altijd het gevoel gegeven dat hij nuttig was. Dat hij iets betekende. En nu was hij een rogue, het type dat hij altijd het meest had veracht. Hij richtte zijn blik weer op Shrewstar en zacht knikte hij. Zijn leven zou niks waard zijn, als hij zijn instincten om loyaal aan iets te zijn, niet kon volgen. "Dat aanbod neem ik graag aan," Zei hij, waarna hij zich weer tot haar toedraaide. "Bedankt." Het kwam er als een windvlaag uit, een fluistering alleen voor haar bestemd om te horen. Immers moest hij nog steeds een dapper leeuwtje blijven.

"Dat aanbod neem ik graag aan," Een tevreden gesnor kwam uit haar keel tevoorschijn, toen de kater, na een korte verbaasde blik en een redelijke bedenktijd, toch ja had gezegd op haar aanbod. "Bedankt." Ze knikte en draaide zich nu wel om. "Laten we dan maar terugkeren en het aan de clan melden." Zei ze strak en begon te lopen, eenmaal door de eerste laag struiken zijn gewurmd, draaide ze zich half om. "Welkom in je nieuwe thuis, Lionroar." Sprak ze met een grijns. Oh wat zou die Everstar hier toch van balen!