The stork made a delivery for you

Tallkit hield zijn oogjes gesloten en luisterde in stilte me naar wat de katten om hem heen zeiden. De toon die zijn moeder aannam veranderde plots naar iets droevig. Was ze verdrietig? Tall duwde zijn kopje tegen haar poot aan en opende zijn oogjes vervolgens weer. Zijn ogen waren amper een dag of twee geleden open gegaan, waardoor het nog steeds wennen was aan al die nieuwe kleuren en het felle licht. Hij verkoos er toch altijd voor om zijn oogjes te sluiten, al kon hij al iets beter tegen het licht dan voordien. Tall zag dat zijn moeder ook Bane en Bee naar haar toetrok, waardoor alle drie de kittens vlak bij elkaar zaten. Hij moest toegeven dat het een stuk warmer was zo met z'n drieën. Hij richtte al snel zijn aandacht op de vele katten voor hen. Hun starende blikken was hem zeker niet ontgaan. Waarom stonden ze hier eigenlijk? Niet dat Tall het erg vond om zo bekeken te worden. Het gaf hem altijd een warm gevoel om eens in de kijker te staan.

De poes keek hem met een trieste blik aan en Silverstar liet zijn oren voor een kort moment hangen toen hij de tranen over haar wangen zag glijden. Starclan alsjeblieft, waarom werd dit nou weer in zijn poten geschoven. Als hij alleen al naar zijn hart luisterde, dat een veel te groot zwak had voor kiddo's, wilde hij ze het liefst uit die gestoorde clan weghalen om ze te laten opgroeien als waardige Thunderclan warriors. Maar, ze waren niet van hem. En niemand mocht ook dat idee krijgen. Niet alleen om zijn eigen huid te redden tegenover Dogdance, hij wilde geen oorlog beginnen. Hij kon toch niet zomaar Shadowclan kittens gaan opnemen als zijn eigen? Silverstar keek weer even met een verwarde blik naar Dustpaw, en toen naar zijn apprentice die aan kwam lopen en er hetzelfde over leek te denken als zijn zoon. De kittens gingen een reis terug niet halen. Hij moest nu geen overhaaste beslissingen gaan maken omdat het hem zo plotseling overmande. Met die gedachte, maakte hij een keuze. De bleekgroene ogen van de kater gleden weer terug naar Sinclaw, die haar jonkies dicht tegen zich aan had gedrukt. "Je kittens en jij kunnen hier voor een nacht blijven om te rusten," sprak hij op kalme toon. "Morgen zullen we je in een patrouille terug naar het kamp begeleiden. Het maakt me niet uit wie je claimt als de vader, de kittens horen bij hun moeder op te groeien." En met die woorden gaf hij even een kort knikje naar Zealpaw dat hij Sinclaw naar de nursery mocht brengen. Daar zou ze onder toezicht bewaakt worden, mocht ze nog andere gekke ideeën in haar hoofd gaan halen.

Mistpaw staarde met grote ogen naar het hele schouwspel. Het was te bizar voor woorden. Een moeder met kittens kwam aanrollen en claimde dat Silverstar de vader was. Allereerst, een leeftijdsverschil van heb ik jou daar zat tussen die twee. Alleen het idee van die twee die... kittens maakte was al onwerkelijk. En ten tweede, Silverstar zou dat nooit doen. Hij was trouw naar Dogdance toe, dat wist elke Thunderclanner. Ze hoopte dan ook dat niemand de leugens geloofde. Maar ze was nog steeds boos. Boos dat de zwarte poes het in haar botte kop had gehaald om kittens over grenzen te slepen, naar hun toe. Maar Silverstar zijn hart was, ondanks zijn naam, van goud; en hij liet de kittens en hun moeder een nacht blijven. Mistpaw haar blauwe ogen keken van Silverstar naar de poes en toen naar de rest van hun clanmates. Een paar waren het eens met de redeneringen van de poes, een paar waren het eens dat de kittens weg moesten. "Hmnpf. Je hebt geluk en die kittens van je misschien nog wel meer." zei ze, nog steeds pissed en draaide zich om, om terug te gaan de medicine cat den in.

De kitten liet zijn blik nauwkeurig van de ene kat naar de andere gaan. Hij verstond veel van de woorden die gezegd werden, maar het was moeilijk om er een samenhang in te vinden. Hij zette zijn pootjes iets steviger uit elkaar toen één van de katten zich omdraaide en nogal bot wegliep. Zijn kopje zakte niet begrijpend naar rechts, waarna hij zijn kopje optilde naar zijn moeder, die nu schuin boven hem en zijn siblings stond. "Ik hoop alleen maar dat dit niet ten koste zal gaan van een van de kittens. Ik wil ze niet verliezen." Toen hij net zijn aandacht weer op de grote kater richtte waar ze al heel de tijd mee aan het praten was, werd hij plots recht geduwd. Hoe graag hij zijn moeder ook zag, toch werkte hij haar wat tegen. Hij had een tijdje in deze houding gezeten, waardoor het nogal ongemakkelijk aan voelde om terug recht te staan. Uiteindelijk strompelde hij toch maar wat naar voren, niet wetend waar ze eigenlijk naartoe gingen. Tall's blik ging even naar de jongere kat die hen met zich meenam. Wie was dat? Waarom nam hij hen mee en naar waar? Hoe diep ze ook het vijandelijke kamp inkwamen, Tall liet zijn trots staartje geen moment zakken.