I rule here {+Jafar}

Ze voelde een beweging naast haar, en verstijfde toen ze Jafar tegen zich aan voelde liggen. Ze voelde dat haar vacht de zijne aanraakte, wat haar een ongelofelijk ongemakkelijk gevoel gaf. Toen voelde ze zijn poot op haar neus. Ineens realiseerde Yu het zich; Hij was wakker. Hij deed dit expres! Alles! Woest sprong ze op, en duwde de kater woest. "Jij vuile vachthoop! Nutteloze uilenbal! Stinkend Dassenbraaksel!" Oeh, nu was de kater echt dood. De zwart-witte kattin gaf hem een duw, hard genoeg om hem eraf te laten vallen. Of hij bleef hangen lag aan zijn reflexen af. "Wie denk je wel niet dat je bent? Mij een beetje ongemakkelijk maken!" Ze was laaiend, echt boos. Het maakte haar niet uit als ze iedereen wakker maakte, deze kater zou leren wie ze was. Woest keek ze Jafar aan. "BEN JE WEL GOED BIJ JE KOP?" Yu keek hem aan met een doodsblik, vuur schoot uit haar ogen.

Woest werd hij weg geduwd, waarna hij aan de rand van de tak hing, zich krampachtig vast houden met zijn klauwen. Het gescheld liet hij gewoon over zich heen komen, misschien was hij wat té ver gegaan. Haar groene ogen stonden ijzig, doods, net zoals in het begin. Nice, nu had hij hun vriendschap verpest. "Sorry." Miauwde hij enkel, zijn poten begonnen zeer te doen. Zachtjes schoven zijn klauwen naar achter en paniekerig probeerde ze deze terug te plaatsen. Hij mocht niet vallen, niet nu. Zijn klauwen schoten ongecontroleerd over de tak, diepe strepen achterlatend. Maar toen voelde hij het, hij verloor zijn grip en viel naar achteren. Zijn ogen stonden kalm, hoewel hij had vanbinnen uitschreeuwde. Zijn poten probeerde hij te draaien, om de klap op te vangen. Maar dat lukte maar half, zijn poten zaten weliswaar onder hem, zijn val werd niet gebroken. Hij rolde wild door, tot hij op zijn zij stil bleef liggen. Een kreun verliet zijn lippen, dat was niet zo slim.

››DRAMA

"Sorry." Yu luisterde niet, maar bleef heen en weer lopen over de tak. Misschien was dat de reden dat het gebeurde. Of omdat hij niet oplette. Of misschien allebei. Maar hij viel. Ze rende net te laat naar zijn hangende poten toe, alleen om hem te zien vallen. De boom was niet heel klein. Hij zou een flinke klap maken. Een paar tellen stond de kattin als bevroren stil. Ze zag hem vallen, hem een poging doen tot draaien, en neerkomen. hard. Alsof de klap haar wakker schudde, sprintte ze naar beneden. "Aw, verdomme!" vloekte ze, terwijl ze hem op zijn rug rolde. Yu legde een oor op zijn borstkas, waar ze een gebonk hoorde. Gelukkig. Vervolgens rolde ze hem op zijn zij, en liet hem daar liggen. Ze ging zitten aan de kant waar zijn kop was. "Je leeft nog..." Probeerde ze voorzichtig, met een opgeluchte toon. "What the hell man?" Vervolgde ze toen. Zo moesten ze weer de boom in, het kon gevaarlijk zijn op de grond. Het was een raar gezicht, zo midden in de nacht.

Hij werd omgerold, maar had de kracht niet om er tegen in te gaan. Een oor kietelde zijn borstkas en even later lag hij weer op zijn zij. "Je leeft nog..." Hij trok één oog open en keek haar, met zijn ijsblauwe ogen, aan. "Had je het liever anders gezien dan?" Miauwde hij plagend. "What the hell man?" Hij kuchte, "Wie gaf mij een duw?" Miauwde hij quasi-streng. Hij ademde diep in - wat hem natuurlijk een kleine steek bezorgde, maar natuurlijk liet hij dat niet zien. Hij zette zijn poten onder zijn rode lijf en duwde zichzelf op. Zo in het midden van de nacht op de grond liggen was misschien toch niet het veiligste wat ze konden doen. "Zullen we de boom terug in kruipen?" Miauwde hij, met een blik op de boom. Als hij enkele takken hoger had gezetten, had hij nu een nog groter probleem gehad.

"Had je het liever anders gezien dan?" Yu rolde met haar ogen. Nu was niet de tijd om grapjes te maken. Ze reageerde een beetje boos. "Wie gaf mij een duw?" Reageerde Jafar. Yu zuchtte. Prima, ze waren beide stom geweest. Ze was opgelucht, ze wist niet hoe ze het aan Claw moest melden dat ze een denmate was kwijtgeraakt. En... Ze mocht Jafar wel. Misschien was het haar eerste vriend in moons, na Cloud had ze niemand echt meer gehad. De rode kater stond op, en blikte op de boom. "Zullen we de boom terug in kruipen?" "Ja, laten we echt slapen dit keer," Ze keek hem serieus aan. Niet eens ijzig, maar gewoon duidelijk. "Geen geintjes meer." De zwart-witte kattin klom behendig de boom in, en ging zitten op de gladde tak van net, waar ze beide zaten. "Dibs" Ze rolde zich op in plaats van languit te liggen. Na al die actie had een een gespannen en onveilig gevoel gekregen. Ze had dus niet zin om haar poten over de rand te laten bungelen. "Night." Mompelde ze tegen de kater. Vandaag was te veel geweest, ze wou nu gewoon slapen en doen alsof er niets gebeurd was. Yu voelde zich rot.

De kattin stelde voor om te gaan slapen en dat aanbod nam hij maar al te graag aan. Zijn hele lichaam deed pijn, een goede nachtrust zou wel helpen. "Geen geintjes meer." Hij schudde plechtig zijn hoofd, voor vandaag had hij genoeg gedaan. De kattin krulde zich op, maar Jafar was te moe om nog een tak hoger te klimmen. Hij duwde haar voorzichtig wat aan de kant en legde zich naast haar neer. Zijn kopje rustte op zijn poten, "Sorry als ik vandaag een eikel was geweest." Miauwde hij zachtjes. Hij was misschien wat té ver gegaan en hij moest toegeven, hij mocht die zwart-witte kattin wel. Ze was anders dan de rest, keek recht door zijn 'masker' heen en had geen schrik om te zeggen waar op het opstond. En juist die dingen maakte de zwart-witte kattin tot een echte vriendin.

De zwart-witte poes voelde hoe hij naast haar ging liggen. "Sorry als ik vandaag een eikel was geweest." "It's okay." Mompelde ze. Ze raakte even zijn poot aan, en trok haar poot toen weer terug. "Vrienden?" Dit kon haar eerste vriendschap zijn, en dat was fijn. Goed, het zou lastig met hem zijn, omdat hij zo veel van plagen hield, maar ze kon hem wel aan. Het zou een grappig duo worden. Zou Claw hiervan laten weten? Misschien. Misschien kreeg hij dan het verkeerde beeld, dus het was beter om hem maar even in het duister te laten. Het leek wel een storm vanbinnen, die nooit ging liggen. Yu zuchtte, en probeerde alles te vergeten, om zich in de zoete slaap te waden. Hopelijk zou Jafar zich aan zijn belofte houden en geen geintjes meer uithalen. Dat hoefde ze niet meer.

-flut ;-;

De kattin had zijn verontschuldigingen gehoord. Zijn poot werd kort aangeraakt en hij keek op. "Vrienden?" Hij knikte, "Vrienden." Waarna een geeuw zijn bekje verliet, nog meer geintjes zouden voor morgen zijn. Hij rekte zijn poot uit, raakte het oortje van de zwart-witte kattin per ongeluk en drukte hem dan op zijn snuit. Zijn helblauwe ogen sloten zich en zouden wachten tot de ochtend om weer te verschijnen. De zwarte droomwereld trok hem aan, riep hem, zorgde dat hij alles vergat.

Bijna, bijna was hij in slaap verzonken, tot een geluidje hem alarmeerde. "Yu," Hij tikte tegen de kattin, "Had jij dat net ook gehoord? Dat gekraak?" Zijn oren schoten alle kanten op en volgens zijn oren, die hem nooit voorlogen, zat er iets of iemand in de struik beneden. Zonder op antwoord van de half-slapende kattin te wachten kroop hij naar beneden. Zijn schouder stak lichtjes en ademen ging ook moeilijker, maar hij zou die indringer is laten weten dat er niet gesold werd met deze Bloodclanner. Grauwend klom hij naar beneden, waarna hij rustig op het bosje afstapte. De geur van de Thunderclanner vertelde hem dat zijn oren gelijk hadden. "Yu, volgens mij hebben we bezoek." Zijn stem was kil en sarcastisch. Met zijn rode poot duwde hij de takken van de struik aan de kant en werd de Thunderclan apprentice ten toon gesteld.

~ gsmpost :/

Bij het geluid van gekraak vloog haar kop omhoog. "Yu," Jafar tikte haar aan. "Had jij dat net ook gehoord? Dat gekraak?" Ze knikte, en volgde de kater naar beneden. De struik. Hoe was zo'n klein mormel hier gekomen? Een thunderclan geur dreef haar neus binnen, wat haar alleen maar kwader maakte. "Yu, volgens mij hebben we bezoek." "Ik geloof dat je gelijk hebt." Mauwde ze terug, even kil. Hij schoof de struik opzij, waardoor een bruine apprentice werd tentoongesteld. Kater. Ongeveer van dezelfde leeftijd. Met een opmerkelijk litteken over zijn gezicht. Yu aarzelde niet, maar sprong boven op hem met een woeste grauw en pinde de clankat neer. "Wie ben je, waarom ben je hier?" Ze boorde haar nagels in zijn vlees. Had deze kleine foxdung hen de hele tijd bespied? "Nou?"

Toen de kattin de kater aanviel knikte hij goedkeurend, maar toen hij zich op de grond wierp en het zand omhoog liet komen trok hij verbaasd zijn wenkbrauw op. Helpen zou ze waarschijnlijk als een belediging zien, dus bleef hij maar gewoon toe kijken. Niet dat hij dankzij dat zand veel zag, maar schimmen vielen wel op. Hij zag een schim verdwijnen en stak zijn neus in de lucht, maar het zand zorgde voor een zachtjes nies. Stomme Thunderclanner, had hij teveel schrik? Nagels voelde hij op zijn rug, maar dankzij zijn lange vacht deed het hem niks. Kwaad liet hij zich op zijn rug vallen en draaide zich vliegensvlug om, toen hij de greep van de kater voelde verslappen. Zijn klauw rustte op de nek van de kater, zonder nagels, maar wel met druk. "Dus dit katje denkt twee Elitekatten aan te kunnen?" Miauwde hij spottend, zijn rode ging terug naar beneden en zijn blauwe ogen keken de kater koel aan.

Ze werd eraf geworpen, maar ze was erop voorbereid. Ze kon gelijk weer opstaan. De apprentice liet het zand opstijgen, en gooide een kluit in haar ogen. Yu kon net op tijd haar ogen sluiten, waardoor de schade beperkt werd. Ze liep behendig terug naar Jafar, en ging naast hem staan. Ze kon niet bizar veel zien, maar toen de mist optrok zag ze Jafar die hem vast had. Als ze niet zo boos was, had ze gelachen. Ze hoorde Jafar nog iets zeggen, maar luisterde er niet echt naar. Laaiend liep de poes op de tabby's af, en trapte in de zachte buikvacht van de thunderclanner. Hard en nijdig. "Waarom ben je hier? We zullen je laten leven," Ze versmalde haar ogen. "Als jij verteld hoe en wat." Hij moest kunnen weten dat, zelfs waren ze van dezelfde leeftijd, hij niet kon winnen van twee katten. Om dat de denken was simpelweg stom. Yu zat op het randje van echt woest. Maar ze wou geen controle verliezen. Maar bij de gedachten dat hij hen had bespied... Ze moest zichzelf tegenhouden.

"Wat bedoel je Yu?" Haar ogen schoten vuur. Hij wist precies wat ze bedoelde. Wat deed een Thunderclan apprentice, zomaar rondsnuffelend, in het midden van de nacht, in het mousedung rogue gebied? "Ik heb trouwens ook jouw vader en Zira afgeluisterd een tijdje geleden." Jouw... Vader... Yu voelde zich verstenen. Haar o zo voorzichtige gepraat, haar gladde omwegen, haar dekmantel, vernietigd in een zin. Ze hoopte zo, zo dat Jafar het niet zou opmerken. Ze stapte dichterbij, en liet haar nagel langs zijn gezicht strijken. Langs zijn gezicht, en over het lange litteken over zijn snuit. "Mijn vader is dood, honey." Misschien kon ze zich nog redden. Ze drukte haar andere poot over zijn bek heen zodat hij niet meer kon praten. Ze liet haar nagel verder naar beneden glijden, tegen zijn nek aan. Toen weer omhoog, naar zijn gezicht. Ook leunde de poes met haar volle gewicht op de poot die over zijn snuit zat. Ze haalde uit, en liet haar nagels over zijn oor schampen. En nog een keer, tot ze bloed zag stromen. Ze probeerde zich kalm te houden, maar in haar ogen zag je het; ze was woest. woest, e niet meer te stoppen. Niet dood maken. Niet dood maken. Niet doen.

De zwart-witte vacht verscheen in zijn ooghoek en grijnzend keek hij toe hoe de kattin het katertje ondervroeg. Al wist hij zich iets te snel onder zijn poten vandaan te wurmen. Plots begon hun 'vriend' over Yu's vader te praten en verbaasd draaide hij zich naar haar toe. Haar vader was toch dood? Niet? Yu kon het duidelijk niet hebben en plaatste haar poot op zijn neus. Zonder controle begon ze over zijn neus te scharen, lachend keek de kater toe. Maar toen Yu niet stopte werd hij wat bezorgt, was alles wel oké met Yu. Hij liep op haar af en duwde haar zachtjes weg, de woede in haar ogen was haar niet ontgaan. "Wacht even Yu. Misschien hebben we nog wel iets aan hem." Miauwde hij met zijn nonchalante grijns. Hij priemde zijn helblauwe ogen in die van de kater en keek hem intimiderend aan. "Weet je vriend," Begon hij, waarna hij om de kater heen liep. De littekens op zijn vacht ontgingen hem niet en telkens liet hij kort zijn nagels erover glijden, "Als jij nu eens aan die rotclan van je gaat vertellen hoe gevaarlijk wij wel niet zijn. Dan zal ik Yu wel even tegenhouden, anders laat ik haar gewoon gaan." Hij was rond de kater heen en keek hem weer met opgetrokken wenkbrauw aan. Het was een win-win situatie, dus de kater moest hun aanbod wel accepteren. Anders zou Yu haar razernij wel laten voelen.