That wasn't so graceful

De kater had het beest fel aangevallen, samen zorgde ze ervoor dat het beest droop van het het bloed. Alles ging perfect, het leek erop dat ze zonder schrammen ervan gingen komen. Maar toen liet het monster een grote snede achter bij Lurkingpaw, die wel zijn oog mee had. Geschrokken hield ze de das even niet in de gaten, die was wild van de pijn en sloeg gewoon in het wilde weg rond. Net op tijd kon ze nog een poot ontwijken. De andere apprentice had voor een gapende wond in zijn nek bezorgd en de rode kattin besloot om deze nog wat dieper te maken. Grauwend klauwde ze naar zijn nek, waarbij ze een lap vlees meenam. Het dier was uitzinnig van pijn en woede. Na haar laatste slag draaide het dier zich zwaargewond om, ze hoopte dat hij het niet zou overleven, rot beesten. Toen draaide ze zich om naar de kater, haar ogen werden groot. "Ik denk dat we naar het demonisch schaap moeten." Miauwde ze met grote ogen. Ze zag dat de kater moeite had met staan en lopen, dus besloot ze hem te ondersteunen. Haar rode vacht zag rood van het bloed, maar ze kon niet goed zien of het van haar of van het beest was.

"Ik denk dat we naar het demonisch schaap moeten." Zei ze waarna ze hem ondersteunde, maar hij schudde zijn kop even verwilderd. Zijn kop nog steeds lichtjes bonkend... Niet echt lichtjes, eerder keihard. Hij klemde zijn tanden op elkaar. "Nee!" Gromde hij wild waarna hij weg van haar sprong, even omviel, maar al snel terug rechtkwam en begon te rennen, met alle pijn die erbij hoorde. Nee, nee. Ondertussen had hij zijn ogen gesloten. "Het is maar een schrammetje!" Brulde hij er dan maar achter. Zijn kop deed zo'n pijn, hier had hij geen zin in.

De kater schoot uit haar beurt en rende als een bezetene weg. Dingen roepend dat het niet erg was en dat hij niet naar Acefray wou. "En nu ga jij eens luisteren, meneertje ik-kan-wel-zonder-Medicine-Cat!" Grauwde ze kwaad naar hem. Normaal werd ze nooit kwaad, nooit! Maar nu was het een uitzondering. "Hou op met zo kinderachtig te doen! Wij gaan naar Acefray of je dat nu leuk vind of niet, dat kan me geen reet schelen! Niemand heeft iets aan een dode Lurkingpaw! Iedere kat met hersenen ziet dat die wond diep is, veel te diep! Dus doe normaal en kom mee!" Ze was woedend,laaiend, dat de kater zo kinderachtig deed. Haar groene ogen spuwde vuur en haar rode vacht leek wel in brand te staan.

"En nu ga jij eens luisteren, meneertje ik-kan-wel-zonder-Medicine-Cat!" Hij plooide zijn oren in zijn nek en schudde zijn kop. Nee, hij wilde niet naar die schaap gaan, stomme Ace. Rennen met ogen toe hielp ook niet echt, want al snel botste hij tegen een boom en bleef hij daar even liggen, aangezien alles pijn deed, maar vooral zijn kop. Hij gromde zachtjes. Ah, echt, Mousedung! "Hou op met zo kinderachtig te doen! Wij gaan naar Acefray of je dat nu leuk vind of niet, dat kan me geen reet schelen! Niemand heeft iets aan een dode Lurkingpaw! Iedere kat met hersenen ziet dat die wond diep is, veel te diep! Dus doe normaal en kom mee!" Hij snoof even luid. "Hij heeft mij niet nodig, ik hem ook niet," Riep hij maar terug.

Waarom wou die kater nu niet luisteren? Nu begon ze echt kwaad te worden, maar ze voelde zich ook zo schuldig. Ze kon hem niet dwingen om te gaan, maar zelf kende ze niks van planten, of toch niet veel. "Hij heeft mij niet nodig, ik hem ook niet," Haar vacht rees hoog op. "Ik heb je wel nodig! En aan een dode Lurking heeft niemand iets!" Het was eruit voor ze er erg in had, maar ze begon het gevoel te krijgen dat het geen zin had om tegen hem in te gaan. Misschien was het tijd om haar plantenkennis te gaan gebruiken, niet dat ze die echt had. Enkele kleine basilicum planten trokken haar aandacht, hadden die geen ontsmettende gaven? Voorzichtig plukte ze er enkele. De kater lag nog steeds op de plaats waar hij tegen de boom was aan geknald. "Dit kan misschien een beetje prikken." Miauwde ze voor ze de bladeren in haar mond stak en er een papperig goedje van maakte. Met haar poot drukte ze het goede aan op zijn wond, spinnenrag. Ze had spinnenrag nodig, dat had ze Acefray ooit zien doen. Ze had geluk, een spinnenweb hing in de buurt en haastig jaagde ze de spin weg. Iets wat onhandig deed ze de draad rond haar poten en hinkte ze terug naar de kater. Het goedje zat er nog op, maar voor de zekerheid drukte ze het nog één keer voorzichtig aan. Daarna deed ze het spinnenrag erop, het zag er niet zo professioneel uit als bij Acefray, maar voor nu moest het goed zijn.