This is the path I have chosen [Cyber]

Zoals hij de laatste tijd vaker deed, was de kater weer eens het nest uit gevlucht. Hij was ondertussen de 7 moons gepasseerd en trok veel vaker alleen op pad. Geen siblings, geen moeder die je steeds controleert. Zijn lichaamsverhoudingen hadden nu de vorm van een volwassen aangenomen. De kitten was niet meer in hem te zien. Hij had leren jagen op zichzelf en had daarmee de andere Esca naar boven gehaald. Die tikkende tijdbom was dan toch nog ontploft. Hij had de 'klik' omgezet. Twee ogen staarde naar een jongere rogue die onbezorgd door het bos liep. Zijn ogen werd automatisch donkerder bij de gedachten die hij op de jonge kater plakte. Zonder enige aanleiding sprong de kater op de andere rogue af en wist hem met een enkele beweging tegen de grond te werken. Hij zette direct beide voorpoten tegen de keel van de kat en wist de kater voor de rest met de rest van zijn lichaam in bedwang te houden. Een angstige piep ontsnapte langs de lippen van de kat, waardoor Esca alleen maar begon te grijnzen. De vorige keer toen hij dit deed was met een muis, maar met katten leek het gewoon vele, plezanter. Esca hield zijn nagels ingetrokken, maakte enkel gebruik van zijn gewicht. De kat onder hem verloor net zijn bewustzijn toen hij een vage stem achter zich hoorde. De jonge kater was echter niet geïnteresseerd in de kater achter hem, maar hield zijn volledig aandacht op de rogue onder hem gericht.

[Hier is Esca 8moons]
Only Cyber

Cyber stond na een jachtpartij uiteindenlijk achter een kitten. Eerst dacht hij dat de kitten zijn kit Lola aan had gevallen, maar deze jonge kat had geen witte buik of snuit en een zwarte pels maar was donker tabby kat. Een jong vrouwtje. Nieuwe prooi, ha. Cyber stond achter de kit die hij ooit uitschold en onderschatte. De kit had deze net iets jongere kat aangevallen, en Cyber was niet van plan er iets aan te doen. Zijn eerste intensie was hem eraf halen, maar dat was geen pret. "Waarom gebruik je je nagels niet, zijn die nog te zwak?" grijnzde Cyber, geen reactie, wow leuk zo seg uche uche. Cyber ging over de kit zitten. "Je moet ermee spelen Esca, dat is leuker. Jaag hem angst aan, het gevoel niet meer weg te kunnen. Alsof het een muisje is." Cyber mocht de kit nog steeds niet, zijn intensie was dat zwakke kits ergens altijd zwak zouden blijven. Maar misschien viel deze snotterwolk dan toch nog een beetje te redden.

"Waarom gebruik je je nagels niet, zijn die nog te zwak?" Hij herkende al snel de geur en de stem van de kater, die nu rond hem liep en vervolgens voor hem ging zitten. Hij haalde zijn poten van de keel van de kat en keek de kater strak aan. "I use them when I want to," gromde de jongere kater. "Je moet ermee spelen Esca, dat is leuker. Jaag hem angst aan, het gevoel niet meer weg te kunnen. Alsof het een muisje is." Hij wenkte even met zijn oortje. Eerst scheld de kater hem uit als zwakkeling en keert hij zich helemaal tegen hem en zijn moeder en vervolgens wil hij zich gaan moeien met zijn opvoeding?! Hij haalde zijn mondhoek op in een korte grauw bij wat de kater zei. Je kon zeggen dat hij veranderd was in een korte tijd, maar Cyber wist niets over wat hem de laatste tijd allemaal overkomen was. "Don't talk to me like you're my father." Esca zette zijn nagels nu stevig in de staart van de jonge rogue, toen deze terug bij begon te komen.

Cyber gromde naar de nog vrij kleine kat tegenover hem. "Moet je horen, of je nu wilt of ni. I AM YOUR FATHER." zei hij, dreigend. Maar daarna haalde hij een spottende grijns tevoren. "Niet dat ik er trots over ben je mijn zoon te noemen, snotterwolk." Cyber lachte "Mammie mammie mag ik naar huiwwwsjeuh?" piepte hij de kitten na toen hij die ene keer tijdens kerstmis naar huis wou. Of was dat niet tijdens kerstmis? Achjah. Cyber ging iets rechter zitten en trok een spottende wenkbrauw op en wees met zijn donkere staart naar de jonge rogue. "Ga je nog iets met je prooi doen onderkruipsel?" zei hij met spottend kittenstemmetje.

"Moet je horen, of je nu wilt of ni. I AM YOUR FATHER." Hij hield zijn blik strak op de oudere kater gericht, zijn poot nog steeds stevig op de jonge kat onder hem houdend. De Esca van vroeger was al een twee-tal moons weg en en was niets of niemand die hem met zijn vorig leven zou moeten treiteren, iets wat Cyber niet veel later met plezier boven haalde. "Niet dat ik er trots over ben je mijn zoon te noemen, snotterwolk." Hij snoof kort bij het horen van zijn woorden en de uitspraak die vervolgens volgde. Wat had hij nu graag zijn nagels over zijn snoet laten gaan. Het klein beetje verstand logisch verstand dat hij nu nog bezat hield hem daarin echt tegen. Hij was nog steeds maar 9moons, wat hem niet zou helpen bij wat de kater terug zou doen. Al moest hij wel toegeven dat zijn vechttechnieken alles behalve de slechtste waren. Je kon zelfs bijna zeggen dat ze beter waren als zijn siblings. Niet dat hij dat liet zien aan hen. Hij hield zich in hun bijzijn nog steeds voor als die kleine zwakke Esca. "Ga je nog iets met je prooi doen onderkruipsel?" Hij kneep zijn ogen tot spleetjes toen de kater, waarmee hij een bloedband had, vroeg wat hij met zijn prooi zou gaan doen. Zo leek hij precies een kleine kitten. Hij moest toch niet eerst toestemming gaan vragen voordat hij iets zou doen. "That's not your problem," mompelde hij luchtig en zette zijn tanden vervolgens stevig in het nekvel van de kat, waarna hij hem verder naar achteren trok.

de kat, die het slachtoffer was geworden, piepte pijnlijk toen Esca hardhandig zijn tanden in het nekvel zette "Zo, ooit al iemand vermoord dan?" Zei hijn, nadenkend aan de tijd dat het moeilijk ging kwa voedsel op zijn territorium en Cyber een weerloze straatkat had vermoord. Of een tijd terug dat hij een poesiepoes zo hard had verwond dat deze half dood was en hem had laten weg strompelen om nog wat langer te lijden. Of deze nog leefde wist hij niet, hij zal in het vervolg wel veilig binnenshuis blijven.

"Zo, ooit al iemand vermoord dan?" Esca kneep zijn ogen tot spleetjes en liet de jongere rogue direct op de grond vallen. Sinds wanneer was Cyber, wie zichzelf zijn vader durfde te nomen, zo geïnteresseerd in zijn leven? "Wat denk je zelf?" mompelde hij als wedervraag. Hij had al heel wat katten aangevallen, al dan niet zonder doel of met een reden. Maar echt doden had hij niet gedaan, nog niet. Zijn ene mondhoek schoot omhoog in een kleine grijns. "Peins daar maar over en laat deze 'snotterbal' met rust." grauwde hij en haalde met zijn ene poot uit naar zijn gezicht, waarna hij zich terug omdraaide en de kat terug verder naar achteren sleepte. Hij zag de jonge rogue niet echt meer als een kat. Hoe hij hem wel zag was natuurlijk een andere verhaal.

Cyber week met zijn hoofd naar achteren toen de kat onverwachts een klauw naar zijn snuit probeerde uit te delen. Hij schampte net niet met zijn klauwen langs Cybers neus en de zwart-witte kater liet een kleine ontevreden grauw horen. "Ik denk dat je daar veel te bang voor bent, veel te zwak en jong." mrauwde Cyber verachtend en vol spot. Hij wist niets over zijn zoon, niet dat het hem interreseerde maar hij verveelde zich anders toch maar wat. En wat je meer wist over katten kon in zijn voordeel spelen, want hij kon het misschien nog tegen Skinny Love zeggen.

"Ik denk dat je daar veel te bang voor bent, veel te zwak en jong." En daar kwam het weer, de typische 'beledigingen' die hij al vaker naar zijn kop gegooid had gekregen. In die tijd dat hij er alleen voor gestaan had, had hij zulke woorden leren negeren. Negeren was vaak zelfs de beste manier om andere te ergeren. En dat zonder zelf iets te doen. "Keep trying." mompelde hij droogjes tussen het slepen door. Even ging zijn blik naar de kat onder hem. Zijn oogjes werden iets donkerder bij het zien van de angst op zijn snoetje. Vervolgens gleed zijn blik naar de ondiepe rivier die iets verder lag. "Ga jij maar terug naar je wolvenwereld." mompelde hij tussen zijn lippen door en ging vervolgens verder totdat hij bij de oever van de rivier stond.