Life is War (Dustpaw)

<sub>De jonge apprentice had zijn nest ergens dichtbij de uitgang van de den geplaatst, hij had het fijn gevonden om nog een beetje in de open lucht te kunnen slapen en nog een beetje naar buiten te kunnen kijken. In het nest waar hij in de Nursery had gelegen had hij immers ook uitzicht gehad naar buiten. Misschien waren het wel de genen die Silverstar aan hem had gegeven, het feit dat de kater namelijk vroeger altijd buiten sliep zou ook Dust's gedrag kunnen verklaren dat hij de dens soms wat te benauwd en warm begon te vinden. Het was al vrij vroeg in de ochtend toen hij gewekt werd door een stem. Het was tijd om op te staan. Hij associeerde de stem meteen met die van zijn mentor en voordat hij het wist stond hij op, zonder een of ander slecht humeur stapte hij naar buiten. Hij snoof de heerlijke ochtendgeur in zich op, vandaag zouden zijn trainingen eindelijk van start gaan. "Wat gaan we eerst doen, Rowanflight?" Begon hij dan maar, nieuwsgierig naar wat de kater voor hem in petto had vandaag.

Sorry voor mijn late reactie, ik hoop dat we dit nog door kunnen zetten? ;3</sub>

In alle rust wachtte hij op zijn apprentice. Zijn oranje ogen glimmend bij de gedachte dat hij binnenkort Dustpaw alles mocht leren dat hij wist. Alles kon leren wat hij had geleerd. Het voelde speciaal. Aslof hij eindelijk een taak had in dit leven. Silverstar had hem zijn naam gegeven. Rowanflight het voelde krachtiger aan hoe vaker de jonge warrior het door zijn hoofd herhaalde. En vervolgens had Silverstar zijn eigen zoon toegewezen aan Rowan. Het liet hem zacht glimlachen al verduwde hij snel zijn lichaam om strak naar Dustpaw te kijken die naar hem toe was gelopen. Wat gingen ze doen ja dat was een goede vraag. "Als eerste wil ik even richting de Riverclan border. Zeker nu met de warmte zullen er maar wat veel Riverclanners bij onze sunningrocks zijn ik wil er zeker van zijn dat geen een denkt dat die over kan steken om te jagen in ons territorium. Bovendien is er aan die border behoorlijk veel prooi en ik wil wel eens zien hoe goed jij kan jagen." Zijn harde serieuze gezicht bij het eerste deel van zijn verhaal veranderde in een geammuseerde blik en hij snorde zachtjes.

Zijn helderblauwe kijkers gleden rustig over de kater die nu voor hem stond heen. Hij had een blauwgrijze vacht en oranje ogen en Dust noest toegeven dat hij er best mocht zijn. Een enthousiaste glimlach verscheen op het gezicht van de jonge apprentice toen zijn mentor hem vertelde wat ze gingen doen. Hij stond te popelen om zijn training eindelijk te starten, dat zou hem immers een stap dichterbij het worden van de beste warrior ooit zetten. Ze zouden dus gaan jagen, iets wat Dust de afgelopen paar keren wel vaker had gedaan, maar het was niet bepaald heel succesvol geworden omdat niemand hem echt had aangeleerd hoe het moest. "Goed, ik zal je niet teleurstellen!" Zei hij vrolijk, zijn kijkers gleden nu naar de uitgang. Hij was helemaal klaar om te gaan. "Ik moet wel zeggen dat ik nog geen fatsoenlijke trainingen heb gehad, mijn vorige mentor heeft me nooit echt opgehaald." Geen rondleiding, dat had hij helemaal zelf moeten doen, geen trainingen daarnaast, hij had hier en daar wat geleerd van andere katten, maar het waren geen fatsoenlijke trainingen geweest. Trainingen die hij had moeten krijgen.