Wolf breath

Na een laatste tedere lik liet Abysspaw de kittens weer alleen. Waar deze nog slaap konden vatten was het voor haar aan een stuk door een waken. Maar de poes redde het wel. Ze draaide zich om en volgde met moeite de geuren terug naar de uitgang van Cyber's den. Lair of the wolf. Ze voelde zich bedrukt daar, niet op haar gemak. Dus de meeste tijd bracht ze door voor de ingang. En ookk deze nacht plaatste ze zich voor het hol en vouwde haar oortjes naar achteren. Het was vreemd om hier te leven. Een deel van haar, die ze graag het overgebleven deel van Cattlekit noemde, was wanhopig en wou terug naar Windclan. Dat was het deel dat bang was en zich zorgen maakte om de wonden van de kits. En dan had je een deel in haar die wist dat ze veel opgeknapt was, gezonder sinds ze hier gedwongen woonde en genoot van die nieuwe kracht. Toch velde de koele avondwind haar nog door merg en been. Vaak had ze gedacht aan ontsnappen, maar dan moest ze de kittens aan hun lot overlaten. Ze zuchtte even, en had zoals altijd niet door dat ze niet meer alleen was.

{ Eerste post Cyber c:

Bij de komst van de gevlekte kater lagen haar zilvere oortjes al in haar nek geplooid. Ze knikte, al was het niet dankbaar, voor de muis maar deed geen aanstalte te gaan eten. Hoewel ze er zeker beter op was geworden was eten voor haar nog altijd een moeilijk punt. Het beviel haar zwaar. Bij de opmerking van de ander legde ze haar staart om zich heen en keek hem fel terug aan. Ze kon heel makkelijk overswitchen van het verlegen poesje naar een sterkere kattin. Er was nu eenmaal was mis gegaan met haar hoofd tijdens die val. ‘Ze slapen, voor nu’ sneerde ze terug. Ze ging niet bevestigen dat het goed ging, dat was immers niet zo, ze waren ontvoerd wat dacht je? ‘Ik maak me zorgen om Oceankit, haar hoofdwond is ontstoken en ik ben bang dat ze koorts krijgt’ stelde ze hem op de hoogte van haar zorgen. Ze wist hoe vals een hoofdwond was, ze was er zelf immers bijna aan gestorven. Het litteken was nog te zien. Daarbij was het de schuld van Cyber dat ze uberhoud gewond was geraakt, hij had zijn poten thuis moeten houden. Ze snoof de koele lucht even op en merkte er was vreemds aan. Ondanks dat alles hier naar Cyber en zijn gewoed rook kende ze geuren van de kittens nu luid en duidelijk. Heel de dag was ze immers met deze katten bezig. Een flauw hintje van Lizardkit ontkwam haar ook niet en ze liet haar ijsblauwe ogen naar de opening glijden voordat ze opstond en dichterbij liep. Ze keerde de Rogue de rug toe en liep half het hol in. Ze wist dat Lizardkit haar niet mocht en dat deed pijn, ze had zich ook al voorgenomen dat als er een manier was waarop ze weg moest komen en ze er één achter moest laten het dat gevlekte poesje was. Geen vriendelijke gedachtes but hey, iets om in rekening te nemen. ‘Lizardkit?’ mauwde ze op haar kalme, observatieve toon. Hopend dat het beestje zich liet zien voor ze in de problemen kwamen, gelukkig blokkeerde haar lichaam de uitgang.

Bij de woorden van de gevlekte kater keek ze verontwaardigd. ‘Zie ik eruit als een Medicine cat?’ bracht ze uit op felle toon. Wat moest ze ermee? Ze had maar drie maanden aan herinneringen en de meeste ervan was ze weer opnieuw leren jagen en vechten, waar ze beiden niks van bakte. ‘Hoe doen jullie Rogue’s het dan als jullie ziek worden?’ vervolgde ze. Want ja, het leek haar ook niet mogelijk dat ze nooit ziek werden, maar haar gedachtes werden al snel weer terug het hol in geroepen. Lizardkit, dat mormel, liet natuurlijk niks van zichzelf horen maar gelukkig kwam Oceankit wel. Ze gaf de bruine tabby een tedere lik en pakte het slappe ding toen voorzichtig op. Ze draaide zich om en kwam zo weer naar buiten, waar ze de kitten neerlegde. ‘Wat frisse lucht zal je goed doen’ klonk haar toon zacht en meelevend, heel anders dan hoe ze de katers aansprak. Ze sloeg haar staart rond de kitten heen voor de warmte en hielt het poesje dicht tegen zich aan, beschermend. Abysspaw begon de andere kittens als haar verantwoordelijkheid te beschouwen en gaf veel om ze. Maar veel dingen lagen buiten haar vermogen. Zo kon ze niks anders dan de kitten nog enkele keren likken en hierna de muis richting de tabby duwen. Ze merkte dat er een hap uit was en snoof wat ijdel. ‘Probeer wat te eten Oceankit, je moet sterker worden’ De grijze poes wist wel dat ze het poesje dichterbij Cyber bracht dan haar lief was maar ze kon ook niet anders. De lucht was dan wel fris maar het kon haar doen opklaren. Daarbij hielt ze het jonge ding wel warm. Een klein zuchtje ontsnapte de grijze apprentice terwijl ze schuin naar de gevlekte kater keel, peilend.

Abysspaw keek rustig naar de kleine kitten terwijl deze uiteindelijk ging slapen. en legde deze beschermend tegen zich aan. Bij de woorden van Cyber keek ze ongemakkelijk weg. In ieder geval was haar mond momenteel gesnoerd. Dus wanneer je ziek werd was dat het gewoon? Ze draaide haar oortjes naar achteren maar keek weer op bij zijn volgende woorden. Haar blik gleed naar de hoofdwond van Oceankit. Zachtjes knikte de grijze kattin. ‘Dankje’ Ze had liever dat de tabby zou blijven leven, en als ze daarvoor haar grote mond moest houden, het zij zo. Toen Cyber ineens hardhandig in Oceankit prikte was het haar instinct die ervoor zorgde dat ze haar klauwen uitduwde en haaldenaar de gevlekte kater zijn poot uit. ‘Ja ze leeft nog, dat noemen we slapen’ sprak ze fel terwijl haar stem oversloeg en enkele octaven hoger werd.

Toen de kitten weer in slaap viel gaf ze de tabby enkele likken. Ze was altijd al beschermend geweest sinds haar eigen ongeluk als kitten. De grijze poes had geluk dat ze de val had overleefd, op haar geheugen na dan. Die was altijd verloren gebleven. Bij de opmerking van Cyber duwde ze haar oortjes in haar nek. Ze zou doen wat ze kon om de kits in leven te houden. Niet dat er veel macht in haar poten lag. Bij zijn volgende woorden gaf ze een zachte grom. Ze had het altijd gekund. "Ik ben beter in vechten" sprak ze zachtjes, waardoor het duidelijk werd dat ze in beiden geen expert was. Het was de waarheid. Zodra ze wakker was geworden had ze zich vooral gericht op vechten. Maar jagen kon ze ook als iemand het voordeed. Echter wist ze dat ze voor altijd moeite zou hebben met dingen onthouden.

Cyber was ook een echte heer zeg. Ze hief haar kop wat verbaast op. Training van een Rogue was wel het laatste wat ze verwacht had. Maar ze liet haar verbazing snel vallen. Het was voor haar daarbij ook beter. Als ze ooit terugkwam in Windclan wou ze haar achterstand inhalen. Wat wantrouwig dat ze de kits alleen moest laten pakte ze Oceankit op en liep het hol in, eenmaal in de ruimte die voor de kittens bedoelt was legde ze zachtjes de tabby weg. Zodra ze er zeker van was dat ze goed lag draaide ze zich om en keek Cyber twijfelend aan. Het was wel deels waar, ze was half Kittypet als ze haar familie moest geloven. Ze mompelde binnensmonds dat dit uitje vast heel gezellig werd en keek nog even om naar het hol. Abysspaw voelde zich verantwoordelijk voor de kits maar echt een keuze was er niet. Het was maar hopen dat Jeff geen gekke plannen had.

De asgrijze poes volgde de kater maar zonder klagen of woorden. Al was haar nerveusheid zo goed als voelbaar in de lucht. Toch liet ze haar blauwe ogen vrijelijk over het gebied glijden, ze was hier nog nooit geweest. Niet dat ze het kon herinneren als het wel zo was, maar ze ging er vanuit dat ze als kitten maar één keer het kamp uit was geweest. En tja, dat was ook niet goed afgelopen. Bij het dreigement kon ze het niet opbrengen hem in de ogen te blijven kijken, en tot haar eigen afgunst wende ze haar blik af. Na even een stilte te hebben te laten vallen begon ze maar te praten, ze moest ook iets. ‘Je houd wel veel van kitten huh?’ doelend op het feit dat ze er een hoop meer had gezien dan alleen die uit Windclan.

Stiekem was ze benieuwt geweest of de kater een kittenzwak had, ze leken het in ieder geval beter te hebben dan de kits van Windclan. Toch leefde ze allemaal nog en dat was voor haar al genoeg reden dankbaar te zijn. Bij diens woorden had ze ook geen rede het tegendeel te bewijzen. Ze had ook een poezengeur geroken, of ja, dat was de enige die vers was geweest. Bij zijn grapje, die haar niet helemaal lekker beviel zette ze een smalend lachje op haar gelaat. 'Dan snap ik waarom je er nog meer wou' doelend op het feit dat de kater niet zo klein was. Simpel gezegd, ze noemde hem dik. Bij de vraag die volgde, al was hij niet terecht zuchtte ze met een bittere lach. 'Niet echt,' De ironie, ze zorgde immers voor alle kittens die ze mee hadden genomen en beschermde ze met haar leven. Maar je kon het haar niet kwalijk nemen, ze herinnerde haar kitten tijd niet, had geen ouders in de clan gehad en was nu zo goed als gedwongen voor zulke monstertjes te zorgen. Ja, ze was aan bepaalde kittens gewend en die vielen wel mee, maar in haar ogen zou ze nooit kittens willen krijgen. Ze werden in kliffen gegooid en ontvoerd, nee bedankt.