The Court

"Weet je wat. Als Butterstar me vraagt om tegen Thunderclan te vechten dan doe ik wel alsof ik mijn poot heb verstuikt ofzo." hij lachte, en automatisch moest zijzelf ook lachen. Ze kreeg het helemaal warm vanbinnen. "Ik beloof je dat ik je nooit pijn zal doen." ging hij zacht verder. Ze wiebelde verlegen met haar oortjes. "Ik zal jou ook nooit pijn doen. Niet dat ik dat überhaupt zou kunnen." ze giechelde, en keek snel weer naar de grond. Ze begreep niet goed hoe ze binnen enkele minuten vrienden was geworden met een vreemde, maar wat maakte het ook uit.

"Geeft niet. Er zijn heel weinig katten die mij pijn zouden kunnen doen." zei hij op een plagerig toontje. Ze porde hem speels met haar rechterpootje. "Tssk, ben jij zo goed dan?" vroeg ze met een knipoog. Intussen vroeg ze zich af wanneer dat vervelende hete gevoel in haar buik zou weggaan. Dat had ze normaal nooit, dit sloeg nergens op. Ze hoopte maar niet dat hij de lichtelijle verwarring op haar gezicht kon zien, want ze kon het niet zomaar uitleggen.

"Niet om op te scheppen, maar ik ben nog tien keer beter dan dat." heel even leek hij bloedserieus, maar al snel kwam die grijns weer tevoorschijn. Winter porde hem nog een keer, expres iets harder dan eerst, terwijl ze het vuur vanbinnen weer voelde oplaaien. "Nou, dan mag Riverclan wel blij zijn met jou!" zei ze met een grote glimlach, en keek eventjes weer weg. Ze wist nou niet meer of ze blij was met dat binnenste vuur of niet, maar het ging ook niet weg.

-Ship xD

Ineens gaf hij haar ook een zetje, waardoor ze op haar rug rolde. Ze slaakte een verbaasd gilletje, en bleef lekker op haar rug liggen. "Niemand port de Riverclan topkrijger zomaar." zei hij met nog steeds die eeuwige grijns op zijn smoel. Ze lachte, sprong op, en begon hem overal te porren. "Oh echt wel!" zei ze uitdagend, en keek hem met zogenaamd ultra onschuldige ogen aan.

Graywing schreef:

The Gray Son of Gotham

Winter sprong op en porde hem weer, en toen nog eens, en ze hield maar niet op. "Oh echt wel!" zei ze uitdagend met een onschuldige blik. Graywing keek haar een paar seconden emotieloos aan en gaf haar toen weer een duw. Ze viel om maar deze keer sprong hij boven op haar en duwde haar voorzichtig tegen de grond. "Als je het lief vraagt laat ik je misschien gaan." Zei hij plagerig.

Ineens viel ze alweer om, en plotseling stond Gray bovenop haar. Haar hart begon iets sneller te kloppen dannnormaal, en het vuur werd weer aangewakkerd. "Als je het lief vraagt laat ik je misschien gaan." zei hij op een plagerig toontje. Ze prikte hem giechelend in zijn buik, en kreeg bijna de slappe lach. "Nooit!" lachte ze, en worstelde om los te komen. Niet dat het hielp, ze was veel te zwak.

"Dan hebben we een probleem. Je hoeft het alleen maar te vragen hoor." zei hij met zijn eeuwige grijns. Ze slaakte een zucht. "Hoezo hebben we een probleem? Alleen jij hoor, ik lig prima zo, namelijk!" ze schrok eigenlijk bijna van haar eigen woorden, maar ze kon ze niet meer terug nemen. Verlegen keek ze gauw weg.

"Je hebt ook een mooi uitzicht natuurlijk." ze giechelde, en knikte nog ook. Toen keek hij even naar de lucht. "Het wordt al laat. Misschien moeten we maar gaan." zei hij toen ineens. Ze zuchtte. "Als je van me af gaat, zou dat misschien ook wel helpen." zei ze met een flauwe glimlach, maar met tegenzin. Ze had nog helemaal geen zin om te gaan, maar echt een keus had ze waarschijnlijk niet.

De kater stapte van haar af, en ze rolde zoch voorzichtig op haar buik. "Als we voor het donker terug willen zijn moeten we denk ik gaan." zei hij weer. Ze had de neiging om te zeggen dat dat haar niks uitmaakte, maar hij had gewoon gelijk. "Ja eh... tot ziens dan maar eh..." murmelde ze met tegenzin. Ze wilde niet weg gaan, ze had het in geen tijden zo leuk gehad. Maar het was wel het beste. Ze zou hem vast nog wel eens zien. Hoopte ze tenminste.

"We zien elkaar vast weer een keer. Tot ziens." zei Graywing, en toen draaide hij zich om en liep weg. Ze haalde trillend even diep adem toen hij nog een keer grijnzend omkeek. Met een beverig glimlachje keek ze hem na, en toen draaide zij zich ook om. Dit was absurd. Ze kon het nauwelijks bevatten hoe erg hij haar te pakken had gekregen. Wanhopig probeerde ze hem uit haar gedachten te bannen, maar dat lukte niet. Uiteindelijk gaf ze het op, en glimlachte ze nogmaals.