Tingling legs {open}

Nog half slaapdronken stapte ze de warrior den uit. Wat gewoon een klein dutje had moeten zijn had ze behoorlijk uitgepakt. Eigenlijk wilde stiekem nog even kijken bij Quietkit, maar ze wist dat de kitten daar absoluut niet op zat te wachten. Het zou vast wel goed zijn gegaan met de jongen kitten anders had ze dat wel ten gehore gekregen. Nadat ze uitgebreid de tijd had genomen om zich uit te rekken liep ze verder van het kamp af. Ergens waar haar poten haar brachten. Al vrij snel stuitte ze op een ander clanlid. Een jonge apprentice die bezig was met het achterna zitten van een muis. Ze vond het altijd heerlijk om te zien hoe de jonge katten spelenderwijs de kunst van het jagen leerden. Uiteindelijk lukte het de jonge kater niet om de muis te pakken te krijgen. Ze greens en liep op het sneeuwwitte katertje af. "Volgende keer krijg je hem wel," verzekerde ze hem. Oefening baarde immers kunst. Hoeveel pogingen zij wel niet nodig was geweest voordat ze haar eerste prooi gevangen had.

"Volgende keer krijg je hem wel," klonk het van achter Swan. Hij draaide zich om en zag een windclanwarrior staan. "Na enkele trainingen, hopelijk. Ik ben echt een kluns," lachte hij verlegen. "Jij bent Bronzemask, toch?" Met zijn groene ogen bekeek hij de poes, ze was nog niet zo oud, nog geen 25 manen, zeker niet, schatte hij.

Eigenlijk was ze voor haar gevoel nog steeds niet helemaal klaar met trainen. Er viel nog veel te ontdekken en ze was zelf ook best nog wel jong. "Na enkele trainingen, hopelijk. Ik ben echt een kluns," sprak hij met een verlegen lachje. "Jij bent Bronzemask, toch?" vroeg hij. Ze knikte, maar zelf zou ze niet echt weten wie ze nu voor zich had. Ze zou de naam vast wel eens gehoord hebben, maar het kwam nu niet zo snel meer bij haar op. "Komt wel goed. Het heeft wat tijd nodig om een goede jager te worden." Iets wat ze zelf zeker ook ondervonden had. "Sorry, maar ik weet even niet meer wie jij bent." Ze was slecht in namen. Als ze zich aan onbekende voorstelde was ze na enkele momenten al de naam weer kwijt.

Bronzemask gaf hem een beetje een peptalk, wat eigenlijk wel een beetje hielp. "Sorry, maar ik weet even niet meer wie jij bent," vroeg de kattin. "Ooh, het spijt me, mijn naam is Swanpaw," miauwde Swan, en bij de 'paw' straalden zijn oogjes. "Ben jij al mentor?", vroeg hij nieuwsgierig. Swan begon zich steeds meer op zijn gemak te voelen bij de poees, hij werd al een beetje minder verlegen, wat best een grote stap was voor de kater."

De jongen kater stelde zich voor als Swanpaw en er kwam bij haar weer iets opdagen. Ze had inderdaad deze naam wel eens gehoord, maar was hem zoals gewoonlijk vergeten. "Je hoeft je daar echt niet voor de verontschuldigen. Dat is alleen maar mijn fout." Haar brein liet haar nog wel eens in de steek. Swanpaw vroeg of ze al mentor was waarop ze met haar kop schudde. ”Nee, nog niet. Maar dat zou ik wel graag willen zijn,” gaf ze aan.  Het zat in ieder geval wel in de planning om een apprentice in training te nemen. Ze keek er in ieder geval erg naar uit om het te doen. Ook omdat ze er van verzekerd was dat ze er zelf ook weer iets van zou gaan leren.

Bronzemask schudde haar kop en zei dat ze nog geen leerling had, maar dat wel wou, Swan antwoordde daarop: "Later, als ik warrior ben, zou ik ook graag een apprentice willen, en hem/haar alles leren wat ik van de mijne heb geleerd." Hij keek rond naar het landschap, daar had hij nog niet echt de tijd voor genomen, en Swan was onder de indruk van de schoonheid ervan. "Het is hier zo mooi...", mompelde hij half tegen zichzelf, half tegen de poes. Swan was nog nooit zo onder de indruk geweest van iets, alles was hier zo prachtig en helder.

"Later, als ik warrior ben, zou ik ook graag een apprentice willen, en hem/haar alles leren wat ik van de mijne heb geleerd." Ze was het volledig eens met de kitten. Zo keek zij zelf er eigenlijk ook wel tegenaan. Ze had veel geleerd, maar er viel zeker ook nog meer te leren. Er was altijd ruimte voor verbetering en nieuwe dingen. Maar ze was in ieder geval ver genoeg om een mentor te zijn van een apprentice. "Het is hier zo mooi," mompelde Swanpaw. Ze vroeg zich af of de kitten ooit de kans al had gezien om over de grenzen van het territorium te lopen. Meestal bleven de kittens op het kamp. Als ze dan apprentice waren was het pas echt tijd om op onderzoek uit te gaan. "Ben je al buiten het gebied van de Windclan geweest?" vroeg ze uit nieuwsgierigheid.  Ze wist nog haar eerste stappen. Dat was naar haar weten behoorlijk spannend geweest. Ze was toen niet meer in haar oude en vertrouwde omgeving geweest.

"Ben je al buiten het gebied van de Windclan geweest?" Swan keek de kattin aan alsof ze een vreemde was. "M...mogen wij dan buiten onze eigen gebieden?", vroeg hij dommig. Hij sperde zijn ogen open en riep luid: "Nee, nog NOOIT! Wil je dat met mij doen? De grenzen verkennen en buiten ons territorium gaan?" Swanpaw hield zijn kopje scheef en keek Bronzemask vragend aan met zijn bladgroene oogjes. 'Ooo alsjeblieft alsjeblieft!', smeekte hij in zichzelf.

"M...mogen wij dan buiten onze eigen gebieden?" vroeg hij. Ze greens even. Deze jonge kater was blijkbaar nog niet helemaal op de hoogte van alle regels. Voor kittens was het verboden om zonder toezicht het kamp te verlaten. Het territorium verlaten al helemaal niet. De meeste kittens zagen het gebied wat buiten hen territorium viel pas als ze apprentice waren. Swanpaw gaf aan dat ze nog nooit buiten de grenzen van het Windclan gebied gekomen was en dat ze graag de boel wel wilde verkennen en of zij met hem mee wilde gaan. Ze dacht even na, eigenlijk kon ze dat wel even doen. "Je mag als kitten het kamp niet verlaten. Dat weet je toch wel? Maar ik wil best wel met jou naar de grenzen," sprak ze. Misschien zou ze daarna weer eens op jacht kunnen gaan. Dat werd ook weer hoogtijd.  

"Je mag als kitten het kamp niet verlaten. Dat weet je toch wel? Maar ik wil best wel met jou naar de grenzen," miauwde Bronzemask. "Jawel, dat weet ik, maar ik dacht dat het te gevaarlijk was om als clankat buiten de grenzen te komen," mauwde Swanpaw verdedigend. "Naar waar moeten we?", vroeg hij nieuwsgierig. De witte kater keek rond en zag dat het bijna zonhoog was. De tijd ging snel voorbij als apprentice.

Er was een regel dat je als Kitten alleen het kamp mocht verlaten onder begeleiding. Het territorium van de Windclan verlaten was dan ook uit den boze en veel te gevaarlijk. Kittens konden zichzelf nou eenmaal nauwelijks verdedigen tegen andere katten. Er waren velen die niet veel goeds in voorhadden met kittens van andere clans. De apprenticegaf aan dat ze niet wist dat er gevaar in schuilde. Ze wist niet of dat beeld voor hem zo geschetst was of dat hij dat zichzelf aangepraat had, maar de waarheid was in ieder geval anders. "Naar waar moeten we?" vroeg hij. Ze dacht even na. Ze wilde de jonge kater niet onnodig in gevaar brengen. Misschien was het verstandig om voor even in het gebied van de Windclan te blijven. "Ben je al een in het Moorland geweest?" vroeg ze. Wie weet had ze dan ook nog even de tijd om wat te jagen.

"Ben je al een in het Moorland geweest?", beantwoordde de poes zijn vraag. Swanpaw dacht na, "Nee, denk ik," miauwde hij. Nieuwsgierig naar het onbekende maar toch zo vertrouwde landschap keek hij rondom zich. "Is het langs daar.", vroeg hij en wees met zijn staart naar waar hij heen wou. De witte kater voelde zich een beetje belachelijk, zo met een ervaren warrior terwijl hij nog helemaal niets wist van het échte clanleven. Het clanleven waarbij je vocht, en je territorium verdedigde, desnoods met je leven. Swan vroeg zich af of elke apprentice dat gevoel had gehad, al die tintelingen en nieuwsgierigheid.