Hear me roar {Jinx}

Rina keek naar haar twoleg, die vervolgens wegliep. Ze slaakte ee opgeluchte zucht. "Je kan met mij mee, naar mijn eigenaar. Hij heeft niet veel geld en zal vaak niet voor je eten kunnen zorgen. Maar ik kan je leren hoe je kan overleven in de stad?" Rina keek op "Echt? Bedankt!" Rina merkte dat hij haar niet al te goed vertrouwde, maar alles beter dan bij haar oude huis nlijven. "Mag ik hem of haar leren kennen?" ze deed haar best om haar enthousiasme t everbergen, maar die kater nam het haar toch niet kwalijk? Na een anderhalf jaar mishandeld te worden werd het is tijd weg te lopen, tenminste, als zijn mens haar mocht.

"Echt? Bedankt!" Miauwde de poes meteen, wat hem ietwat verraste. Immers was hij nog een halve vreemdeling voor haar. Hij had wel verwacht dat ze het wilde, maar had het idee dat ze er wel over na zou moeten denken. Een klein glimlachje sierde zijn snuit bij haar enthousiasme. "Mag ik hem of haar leren kennen?" Hoewel ze het probeerde kon ze niet goed haar blije stemming verbergen. Warm glimlachte Jinx naar haar. "Het is een hij, natuurlijk kan dat." Plots keek hij haar weer wat serieuzer aan. "Houdt er alleen wel rekening mee dat je dus geen verwend leventje meer kan leiden... Ik zal er niet altijd zijn, je zult af en toe voor jezelf moeten zorgen." Nee, leven bij zijn mens was niet altijd even makkelijk. "Maar ik kan het je leren, met zo'n lief gezichtje als jij kun je vast goed bedelen." een scheve grijns stond op zijn snuit.

"Nostrum divellite corpus et scelerata fero consumite viscera morsu."

"Sed timidi est optare necem."

Rina knikte en keek om haar schouder heen naar de plek waar haar mens verdwenen was. "Ach ja, ik ben al gewend om zo e leven." mompelde ze. En wendde zijn blik op hem af "Dus? Wanneer gaan we?" vroeg ze ietwat blijer dan enthousiast. Hoe eerder hoe beter. Plots voelde ze iets langs haar wang glijden. Shit! Ze vergat haar oor, het had nog nooit zo erg gebloed. Snel maakte ze het zo schoon mogelijk met haar voorpoot. Het bloeden was gestopt, maar aan haar wang kon je duidelijk de rode, stijve vacht van opgedroogd bloed zien. Ze hield haar schouders op, gewend, gewend. Alles gewend.

De poes knikte en keek achterom. Haar mens droop nu eindelijk af en stapte woedend terug naar hun huis. Jinx begreep wel dat als Rina nu terug zou keren, ze er niet ongeschonden vanaf zou komen. "Ach ja, ik ben al gewend om zo te leven" mompelde ze, terwijl ze haar blik afwendde. "Dus, wanneer gaan we?" vroeg ze daarna echter weer blijer dan blij. Jinx glimlachte vaagjes, maar lee wat bezorgd toen er een drup bloed langs de rode kop van de poes gleed. Snel haalde ze haar voorpoot erover, en likte het zo goed en kwaad als het ging weg. "Dat is een nare wond, een oor bloed altijd veel." De kater stond op."Nu is helemaal prima, het is hier niet ver." Soepeltjes sprong hij van het lage dak af en keek met glimmende ogen toe of Rina achter hem aan zou komen.

"Nostrum divellite corpus et scelerata fero consumite viscera morsu."

"Sed timidi est optare necem."

Rina knikte en liep achter de kater aan, ze keek nog een keer achterom naar de richting van haar huis, nou..haar oude huis. Ze stak haar tong naar hun uit Dit is wat jullie krijgen oerdomme mensen, dit is het als je een kat niet respecteert, of met zorg behandeld. miauwde ze tegen de richting van de tweebeen in stilte. Ze ziwepte een keertje met haar staart voordat ze zich naar voren keek en rondkeek, het was een hele smalle gangetje, en het rook vies, ze snoof. Wat had ze te klagen, voor haar mocht haar thuis een vuilnisbak zijn, want die slaan haar niet.

De poes knikte en volgde hem. Nog een maal zag Jinx haar achterom kijken, ze stak haar tong uit naar het huis waar ze had gewoond. Daar hoefde ze iniedergeval nooit meer terug te komen, dat was zeker. Jinx draaide zich om en trippelde verder. Ze moesten door een wat minder fijn dele van de stad heen. Het was hier smal en het stonk, maar er waren hier niet veel mensen. Gelukkig konden ze het al snel achter zich laten, en kwam ze uit op een wat schonere plaats waar zijn eigenaar een onderkomen had gemaakt. Het was gemaakt uit wat planken, waar de man een zijn overheen had gelegd tegen de regen. Het was niet veel, maar binnen zat je droog en er lagen wat dekens. De man, zijn eigenaar, was er ook. Jinx richtte zich tot Rina. "Dat is hem, je hoeft niet bang te zijn, hij zal je niets doen."Hij glimlachte en miauwde zachtjes, om de aandacht van de man te trekken. Deze keek op en glimlachte, waarna hij Jinx over zijn kopje aaide en nieuwsgierig naar Rina keek.

"Nostrum divellite corpus et scelerata fero consumite viscera morsu."

"Sed timidi est optare necem."

Terwijl Rina de zwarte kater volgde, keek ze om haar heen om de weg te volgen, want wat als ze de volgende keer verdwaald? Dan moet ze helemaal naar het BlooClankamp langs door alle enge katten om hem te vinden zodat hij weer de weg wees. Dat ging dus mooi niet gebeuren. Haar blik wendde zich op een man en volgens haar was het zijn eigenaar. "Dat is hem, je hoeft niet bang te zijn, hij zal je niets doen." Rina knikte kort en keek toe hoe de kater zijn aandacht miauwde en vervolens hem liet aaien. Rina ontmoette de nieuwsgierige blik van de man en een beetje verlegen keek ze naar haar poten. Hij zal je niets doen. gonsde de stem van de kater door haar hoofd, een beetje langzaam schuifelde ze met haar poten tot ze een staartlengte van de man was. Haar oren waren recht overeind, ze was niet echt gewend in zo'n kalme mens, meestal schreeuwden ze en stamvoetten ze totdat ze Rina hadden gevonden om daar hun woede af te reageren. Toch gonsde een nieuwsgierige glans in haar groene ogen. En Rina bewoog langzaam haar snuit naar voren om de man te besnuffellen.

"Bart"murmelde de man terwijl hij hem aaide. De man had het in zijn hoofd dat Jinx Bart heette. Dat was natuurlijk niet het geval, maar maakte je dat aan een mens duidelijk? Niet.
Hij duwde zijn wang langs de hand van de man, maar die had zijn aandacht gefocust op Rina. De rossige poes leek wat verlegen te zijn, niet gewend aan een rustig mens. Bemoedigend glimlachte Jinx naar haar. De poes schuifelde naar voren, totdat ze heel dicht in de buurt was. De man stak zijn hand uit en liet Rina daaraan snuffelen. Hij leek niet helemaal zeker te weten wat dit als bedoeling had, sinds Jinx behalve een Littleface en Zira, nooit een kat naar hem had meegenomen.
Rustig deed de man een poging om onder Rina's kin te kriebelen. Jinx keek toe, zich afvragend hoe Rina zou reageren.

beetje kort sorry ^^"

"Nostrum divellite corpus et scelerata fero consumite viscera morsu."

"Sed timidi est optare necem."

De man sTak zijn hnd uit en Rina sprong kort naar achteren omdat ze dacht dat hij haar zo slaan, maar wat langzaam liep ze weer naar voren met haar beide ogen op zijn hand gericht, hij bleef niets doen. Dus Rina snuffelde eraan en de man deed een poging onder haar kin te komen, wat zou hij doen? Te nerveus om iets te doen deed Rina het maar geburen en plots voelde ze een heerlijk gekriebel onder haar kin. Het voelde zo lekker. Rina bewoog haar kop naar recht om bij de juiste plek gekriebeld te worden en duwde haar kop naar beneden, ze begon zachtjes te spinnen en uiteindelijk gaf ze zijn hand een kopje. Wat betekende dat ze hem had geaccepteerd.

De rode poes schrok van de hand die de man had uitgestoken. Ze sprong naar achteren en deinsde weg, alsof ze bang was dat deze man haar zou slaan. Maar dat deed hij niet, dat zou hij nooit doen, wist Jinx. En het zou niet lang duren voordat Rina dat ook wist. De man stak zijn hand opnieuw uit, en kriebelde Rina onder haar kin. De poes wat te nerveus om zich weg te trekken, maar toen ze erachter kwam dat hij niets deed leek ze te ontspannen. Ze duwde haar kopje naar beneden en begon zacht te spinnen. Jinx glimlachte, blij dat Rina hem vertrouwde. Dat was best wel belangrijk, want als ze haar plan door wilde zetten, zou ze hier blijven wonen. "Zie je? Dit is ongeveer het enige mens op de aarde die nog goed is" Snorde hij zachtjes. Ja, hij gaf veel om zijn eigenaar, en hoewel hij nu bij de Bloodclan zat, dit zou niets veranderen.

"Nostrum divellite corpus et scelerata fero consumite viscera morsu."

"Sed timidi est optare necem."

"Zie je? Dit is ongeveer het enige mens op de aarde die nog goed is" hoorde ze de kater miauwen. Rina knikte en ging naast de man zitten. 'Bedankt voor het vinden van een nieuw huis.' snorde ze naar de zwarte kater. 'Veel succes in de Elite, ik hou hem wel gezelschap.' ze grinnikte. Nu hoefde ze dus niet meer zorgen te maken over dat haar vroegere huismensen haar sloegen zonder reden. Nu kon ze haar leven leven zoals op geschreven was. Met respect en zorg, 'Maar je moet me nog leren jagen,' bedacht ze zich ineens.

Sorry voor flut maar moet gaan

De poes ging naast zijn eigenaar zitten. 'Bedankt voor het vinden van een nieuw huis.' Snorde ze. Jinx glimlachte flauwtjes, nog steeds niet wetend of deze beslissing nu wel de juiste was. Hij was altijd alleen geweest, was het wel slim daar verandering in te brengen? Toen keek hij weer naar Rina, en dacht bij zichzelf dat hij het wel met haar kon uithouden. 'Veel succes in de Elite, ik hou hem wel gezelschap.' grinnikte ze. Jinx schudde half lachend zijn kop. "Zo makkelijk kom je niet van mij af hoor! Ik zit bij de Elite, maar ik zal hier ook nog vaak zijn." Zijn blik gleed naar de man. Nee, hij zou hem nooit achterlaten. De man had hem als hopeloze kitten geholpen, voor hem gezorgd. Dat was Jinx niet vergeten, nu zou hij bij hem blijven voor altijd. 'Maar je moet me nog leren jagen,' Miauwde de poes. Jinx keek haar aan. "Als je wilt kan ik je wel een cursus 'overleven in de stad' geven?" Een cursus met bedelen inbegrepen! Kon niet beter toch?

np! wioeh we hebben de 3 paginas bereikt c:

"Nostrum divellite corpus et scelerata fero consumite viscera morsu."

"Sed timidi est optare necem."

XD, hehe eindelijk, heb het ni eens gemerkt

"Zo makkelijk kom je niet van mij af hoor! Ik zit bij de Elite, maar ik zal hier ook nog vaak zijn." Antwoordde de kater, Rina kon merken dat hij dit niet makkelijk wennen is. En Rina wist hoe dat voelde. Ze bleef glimlachen. "Tuurlijk kom je hier naartoe, als je een dagje mist dan loop ik doodleuk je kamp binnen en sleur je via je nekvel mee." Ze grinnikte, dit moest niet awkward stilletjes worden. "Als je wilt kan ik je wel een cursus 'overleven in de stad' geven?" Rina knikte, 'Dat is dan goed, Meester Jinx. Wanneer beginnen we?' Rina was vandaag erg optimistisch. Vooral nu ze vrij was van de mensen. Zo kon de poes nooit meer een klap verwachten of iets dergelijks.

Flut :/

"Tuurlijk kom je hier naartoe, als je een dagje mist dan loop ik doodleuk je kamp binnen en sleur je via je nekvel mee."miauwde de poes lachend. Jinx grinnikte, er niet vanuitgaand dat Rina dit dreigement meende. Hij keek haar aan, met kleine pretlichtjes in zijn ogen terwijl hij voorstelde om haar een 'overleven in de stad' cursus te geven. Die mogelijkheid greep ze meteen en ze knikte, iets wat hem blij maakte. 'Dat is dan goed, Meester Jinx. Wanneer beginnen we?'De poes leek buiten gewoon vrolijk. Jinx kon het haar niet kwalijk nemen, toen hij net zijn huis had verlaten had hij hetzelfde gevoeld. Het was heerlijk geweest, die vrijheid. Alleen was er altijd het schuld gevoel geweest, hij had wel zijn broer achtergelaten. Die wilde echter niet weg.
"Meester Jinx, daar kan ik wel aan wennen"Miauwde hij lachend. "Nu, leerling Rina, volg mij." Hij miauwde iets gelijkend aan een afscheid naar zijn, pardon, hun, eigenaar en sprong over een hek heen. Rennend vond hij zich een weg naar zijn boom, er vanuit gaand dat Rina hem zou volgen. Hij klom soepeltjes naar een van de hogere takken en wachtte daar af of Rina ook zou komen.

"Nostrum divellite corpus et scelerata fero consumite viscera morsu."

"Sed timidi est optare necem."

"Meester Jinx, daar kan ik wel aan wennen" miauwde de zwarte kater lachend terug. Rina grinnikte kort "Nou, wen er maar niet zo snel aan want voor je het weet noem ik je weer Jinx," ze gaf hem een por en keek op. Na een keer met zijn...ahum.... eh hun eigenaar kopje gegeven spitste ze haar oren toen de kater weer iets begon te zeggen. "Nu, leerling Rina, volg mij." Rina knikte en liep weer naar hem toe, "Dus nu heb ik ook een naam? Lekker eerlijk," grapte ze met een nep sarcastisch stemmetje. Voor de poes het wist sprong de zwarte kat over een hek heen en vervolgens rende hij naar een boom. Rina spitste haar oortjes vragend en twijfelde er niet over te blijven stilstaan. Met een topsnelheid deed ze de kater na tot de boom. Een beetje hijgend keek ze om zich heen. Waar was de kater gebleven?

"Nou, wen er maar niet zo snel aan want voor je het weet noem ik je weer Jinx,"Ze gaf hm een por en Jinx lachte zachtjes, waarna hij haar, leerling Rina, beval hem te volgen. Natuurlijk was dat allemaal een beetje grappend bedoeld, hij kon en wilde haar niets bevelen. Als ze het niet wilde, was ze vrij om hier te blijven.
De poes knikte echter en liep naar hem toe. "Dus nu heb ik ook een naam? Lekker eerlijk,"Grapte ze nep sarcastisch. Jinx haalde onverschillig zijn schouders op. "Het leven is gewoon niet eerlijk soms, leer er maar mee leven." Hij knipoogde naar haar, waarna hij over een hek sprong en vliegensvlug een boom in sprong. Zich afvragend hoe goed Rina hem bij kon houden keek hij naar beneden, waar al snel haar rode kopje verscheen. Ze hijgte lichtelijk en klom ook in de boom, maar leek hem niet te zien. Jinx liet zich snel zakken, waardoor hij onderste boven hing. Nog maar net kon hij zich vast houden. "Boe"miauwde hij, waarna hij zich lachend losliet en naast haar op de tak belande. Met zijn staart duwde hij wat bladeren omver, waardoor een het uitzicht zichtbaar werd. Vanaf hier kon je bijna de hele stad zien. "Welkom in mijn boom! Vandaag beginnen we met les 1 van de cursus 'overleven in de stad'! Vandaag zal ik, je begeleider Jinx, je laten zien hoe de stad in elkaar steekt. Als eerste raad ik je aan hier te kijken." Met zijn staart wees hij als eerste naar een parkje wat verderop, vervolgens naar een pleintje met allemaal kraampjes en toen naar de plaats waar hun eigenaar zich bevond. "Bij het park kun je het beste jagen, er zijn veel dikke, luie vogels en andere beesten daar. Op het pleintje staan kraampjes, als je geen zin hebt om te jagen kan je daar bedelen. Ook is er een kippenkraam, daar zal ik je nog eens mee naar toe nemen" Hij likte zijn lippen af bij het idee. "Als laatst, dat is waar onze eigenaar zijn onderkomen heeft. Als je verdwaald bent, kan je het altijd herkennen aan de hoge lantaarnpaal die er staat."Hij had zijn rol achterwegen gelaten en was nu wat serieuzer.

"Nostrum divellite corpus et scelerata fero consumite viscera morsu."

"Sed timidi est optare necem."

Plots zag hij voor haar. "Boe" miauwde hij. Rina sprong achteruit en sloeg hem met ingetrokken nagels op zijn snuit. 'Oh sorry, je liet me schrikken. Heb ik je pijn gedaan?' vroeg ze nogal bezorgd. "Welkom in mijn boom! Vandaag beginnen we met les 1 van de cursus 'overleven in de stad'! Vandaag zal ik, je begeleider Jinx, je laten zien hoe de stad in elkaar steekt. Als eerste raad ik je aan hier te kijken." Rina knikte en sprong op de boom naast hem. Er was een park en daar zag ze hoe mensen met hun honden doorheen liepen. "Bij het park kun je het beste jagen, er zijn veel dikke, luie vogels en andere beesten daar. Op het pleintje staan kraampjes, als je geen zin hebt om te jagen kan je daar bedelen. Ook is er een kippenkraam, daar zal ik je nog eens mee naar toe nemen" Rina knikte nogmaals en zag de kater zijn lippen aflikken. 'Zo te zien is het daar vast wel lekker,' grinnikte ze. "Als laatst, dat is waar onze eigenaar zijn onderkomen heeft. Als je verdwaald bent, kan je het altijd herkennen aan de hoge lantaarnpaal die er staat." De kater leek sirieuzer te worden. Rina keek naar de lantaarnpaal achter haar. Dat moest ze niet vergeten.

De poes luisterde aandachtig naar zijn woorden, dat was mooi. Ze zou wel moeten om hier te overleven. Het leven in de stad was niet makkelijk, maar als je wist waar je heen moest, werd het allemaal een stuk makkelijker. Je kon het hier wel uithouden, als je maar wist hoe. En dat, zou hij Rina dus allemaal tot in de detail uitleggen.
Met fonkelende ogen keek hij de rossige poes aan, een kleine glimlach op zijn snuit. Zijn kop deed nog ietwat pijn van haar aanval, maar kwalijk nam hij het haar niet. Ze was immers geschrokken. "Waar zullen we eerst heen?"Vroeg hij geamuseerd terwijl hij de poes aankeek. Er waren genoeg opties, als ze wilde leren jagen, konden ze naar het park. Maar als ze het leuk vond, konden ze ook wat bij elkaar bedelen. Of stelen, dat was ook altijd een optie.

-kort sorry xD

"Nostrum divellite corpus et scelerata fero consumite viscera morsu."

"Sed timidi est optare necem."

Toen de kater haar vroeg waar ze heen konden sprong de poes meteen op. "Ik denk dat Bedelen nu meer nut heeft aangezien ik een pretty face heb." grinnikte, het was natuurlijk een grapje bedoelt maar niemand zei nee tegen haar schattige gezicht. "Ik denk niet dat jij meer kans krijgt, aanhezien je een BloodClanhalsband aanhebt." Dat broeg ze voorzichtig om niet beledigend te overkomen. Er was niets mis mee met de kater, behalve dat er hondentanden aanzaten. En Rina wist niet veel over mensen maar ze dacht het niet dat ze een kat met hondentanden aan zijn halsband schattig voorkwam.

De poes sprong op bij zijn woorden. "Ik denk dat Bedelen nu meer nut heeft aangezien ik een pretty face heb."Ze grinnikte en Jinx rolde ietwat plagend met zijn ogen. "Ik denk niet dat jij meer kans krijgt, aanhezien je een BloodClanhalsband aanhebt."Miauwde ze voorzichtig, alsof ze bang was hem te beledigen. Jinx besloot een spelletje met haar te spelen.
Hij keek haar uiterst beledigd aan. "Hoe durf je!" Bromde hij. Even hield hij zijn masker op, benieuwd naar haar reactie. Uiteindelijk liet hij het toch varen en grinnikte hij zachtjes en stootte haar aan. "I was just joking." Zijn ogen gleden af naar de plaats waar ze eten vandaan konden halen. "Ga jij maar lekker bedelen, ga ik wel gewoon wat stelen." een geamuseerde grijns sierde zijn snuit.

-zullen we dit topic misschien binnenkort afsluiten? c: anders is het misschien een beetje verwarrend met twee topics tegelijk xD

"Nostrum divellite corpus et scelerata fero consumite viscera morsu."

"Sed timidi est optare necem."