Almost!

Ongemakkelijk baande hij zich een weg naar zijn nest toe. Het was al redelijk laat maar aangezien hij nog met de avondpatrouille was meegegaan had hij nog geen tijd gehad om te eten. Vandaar dus dat hij als één van de laatste zijn nest opzocht. Een zucht verliet zijn bekje toen hij bijna op iemands staart had getrapt, zich er pijnlijk van bewust zijnde hoe smal de den was in verhouding met zijn al volgroeide lichaam. Toen hij nog jonger was geweest viel het nog mee om snel in en uit de den de lopen, maar nu moest hij al gevaarlijk goed opletten waar hij zijn poten neerzette. Waarom had ik perse ziek moeten worden? Dacht hij bij zichzelf terwijl hij zich uiteindelijk liet neervallen in zijn nest. Als hij geen ziekte had gevat tijdens leafbare dan was hij nu allang krijger geweest. Zijn opvallende blauwe ogen gleden even over de vredige slapende gestaltes heen en een kleine glimlach kroop over zijn lippen. Alsnog gaf hij toe dat hij deze den een tikkeltje ging missen. Men behandelde hem als iemand die superieur was aangezien hij ouder was dan de rest. Eerst had hij verwacht dat de anderen hem gingen pesten vanwege het feit dat hij verlaat krijger werd. Misschien hielp het feit dat zijn vader de voormalige Thunderclan leider was en dat de huidige leider zijn mentor was. Maar uiteindelijk boeide het hem niet veel. Zolang ze hem maar niet stoorden zat hij er niets mee in om nog iets langer in deze den te slapen. Uiteindelijk was het slechts een plek waar hij de nacht doorbracht, niet meer en niet minder.

+ Firepaw

Hij had ondertussen zijn blauwe ogen al gesloten en had het dus niet gezien dan een eveneens rode apprentice naar hem toe trippelde. Pas toen er iets op hem sprong schoten zijn ogen weer open en slaakte hij een zachte gil uit. Verbaasd knipperde hij enkele keren en gingen zijn haren weer liggen toen hij zag dat het slechts Firepaw was die hem nogmaals had doen schrikken. "Starclanverdomme," Vloekte hij zachtjes terwijl hij zich snel uitschudde. "Jij geeft me zo nog echt eens 'n hartaanval." Verklaarde hij vervolgens, waarna hij de jongere poes ankeek en even lachte. 'Was je op patrouille?' Besloot deze nadien te vragen, waarop Zealpaw reageerde met een knik van zijn kop. "Ja, om te zien of er nog veel dassengeuren waren." Miauwde hij, waarna hij zijn brede kop liet rusten op zijn uitgestrekte voorpoten. "En helaas is dat wel het geval." Voegde hij er nog aan toe, haar een teleurgestelde blik toewerpende.

De opmerking van de jongere, eveneens rode poes deed hem even grijnzen. Gelukkig, want anders zaten ze met een probleem. Hetgeen wat ze nadien zei deed hem echter even bezorgd opkijken. Hij wou niet dat ze er later alleen op uit zou gaan om zo'n beest te vinden, echter wist hij deze zorgen weer te vertroebelen bij het gedacht dat ze vast wel wist wat ze deed. Zealpaw moest haar niet onderschatten, dat hoopte hij tenminste toch. "Wees er maar zeker van dat ik meega dan!" Stemde hij in, haar zijn heldere blauwe blik toewerpende welke gevuld was met vastzekerheid. Echter wist hij zich nadien weer een glimlach te veroorloven en tikte hij even met zijn staart op diens voorhoofd. "Hoe is 't met je trainingen? Jij zult ook wel bijna krijger worden." Merkte hij op.