Same Mission, different honor|+Howl

Met een diepe gaap lukte het de poes wakker te worden. Ze was niet zo gewend aan die ochtendroutines. Als kitten mocht ze uitslapen zolang ze wou. Maar raar genoeg was ze in haar babytijd altijd de meest actiefste. God wat hield ze van het plagen van andere katten. Maar de meesten zagen het door de vingers omdat ze nog zo jong was. Echter wou de zwarte kattin weer beginnen met het plagen en irriteren van anderen. Maar nu ze al oud genoeg was om na te denken zal ze heel wat risico's nemen. Ondanks dat ze niet zo bang was voor de members wou ze toch in een goed blaadje vallen. En besloot dus te doen zoals alle andere volwassene katten deden; kletsen en kennen. Dat klonk vrij saai voor Ramona, maar ze deed het ook dus daarom met tegenzin. Mentaal hield ze haar schouders op. 'Dat went vast later,' steunde ze zichzelf in stilte. Vervolgens liep ze naar een boom waar ze haar klim- en spiontechnieken verbeterde.

- First Howl

De zwarte poes was net wakker geworden en had zich uitgebreid uitgerekt in de schuur. Howl trippelde de schuur weer uit, haar maag knorde naar haar. Oh. Daar moest eten in. Ze zuchtte en liep door het kamp heen, toen een kat bij een boom haar oog ving. Ze was jong, zwart en ze kende de poes niet. Maar ze was toch wel benieuwd wat het jonge ding bij de boom uitspookte. Ze liep er rustig heen, kijkend naar wat de poes deed. "Wat doe je daar bij die boom?" vroeg ze rustig. Howl was niet goed in klimmen. Ze kon het wel, maar het was niet heel erg optimaal. Er waren nog genoeg verbeterpunten in haar technieken.

De kattin hees zich omhoog en ging even liggen op een laaghangende tak. Pfoe, ze was even aan wat rust toe. Bomen beklimmen waren lastiger dan ze dacht. Vooral als ze pas net het geleerd had. Haar oren spitsten bij het horen van een stem. "Wat doe je daar bij die boom?" Haar rode kijkers zochten naar de bron van de stem tot ze plots oog in oog stond met een zwarte kattin. 'Ik,' antwoordde ze met een pauze in haar stem. Als volgt stond ze met tegenzin op en sprong de boom af. Met een stapje naar voren kon ze nog net een staartlengte van de member zijn. 'Leer klimmen zodat ik later lekker kan spioneren in de nacht, want daar zijn wij, de zwarte katten, heel goed in.' Ze grijnsde van oor tot oor, alsof ze trots was, en dat was ze inderdaad ook. Want uiteindelijk had een member haar zien staan. Een goede member zelfs! En ze had gezien hoe goed de jonge kattin kon klimmen. Dat werd een jackpot, ze wordt vast en zeker in no time een member!

De poes leerde klimmen, zodat ze kon spioneren vanuit de bomen. Ja, zwarte katten waren in de nacht niet goed te zien. Howl knikte. "Dat klopt, zwarte katten zijn in de nacht niet goed te zien. Spioneren heeft dan wel zijn voordeel." zei ze tegen de poes. "Maar waarvoor zouden we spioneren? Denk je echt dat er zoveel boeiende geheime informatie buiten Bloodclan territorium is?" vroeg ze toen, nieuwsgierig naar haar manier van denken. Howl nam nu de kans om haar eigen klim technieken te testen. Ze zette haar nagels in de boom en zette zich af met haar achter poten. Het ging met moeite, maar ze kwam omhoog. En voordat ze het wist zat ze op de eerste de beste tak die ze tegen kwam.

"Dat klopt, zwarte katten zijn in de nacht niet goed te zien. Spioneren heeft dan wel zijn voordeel. Maar waarvoor zouden we spioneren? Denk je echt dat er zoveel boeiende geheime informatie buiten Bloodclan territorium is?" De zwarte Young One hiled haar schouders op. 'Je weet maar nooit.' zei ze nogsteeds volhoudend. Romana keek toe hoe de member in de boom klim. Ah, dus zo ging het? Je poten moesten verder verspreid zijn en dus niet naast elkaar. Dat verklaarde een heleboel fouten. Met enthousiaste, twinkelende ogen volgde ze de poes. Een paar tellen nadat de zwarte Elitemember de tak bereikt had kwam ze net pas aan. Tja, je werd er sneller moe van. Maar daarom moest Romana aan haar conditie werken. Eenmaal naast de poes begon de kattin weer te praten. 'Ik ben Romana, bytheway.' miauwde ze zoals altijd.

De poes klom achter haar aan, maar leek iets sneller moe te worden dan zij was. Ze was nog jong, ze kon nog genoeg trainen en werken aan haar conditie. "Aan die conditie moet nog veel gebeuren." stelde ze toen vast met een kleine knipoog naar de jonge poes. Die zich nu voorstelde als Ramona. Howl knikte. "Ik ben Howl." zei ze tegen haar. "Ben je al lang in de Bloodclan?" vroeg ze toen maar, om het gesprek gaande te houden, het moest niet zo zijn dat ze met z'n tweeën doods voor zich uit in een boom zaten.

"Aan die conditie moet nog veel gebeuren." Ramona keek beschaamd op met het feit dat de zwarte member haar conditie gemeekt had. 'Zal ik doen.' verzekerde ze haar. "Ik ben Howl. Ben je al lang in de Bloodclan?" Ramona verstijfde, zou ze over haar verleden praten? De kattin besloot het maar te verzwijgen voordat ze haar goede naam verloor. 'Ja,' miauwde ze vastbesloten. Ja kon moeilijk haar leugens merken omdat de poes daar in gespecialiseert was. 'Ik ben al erg lang hier misschien zelfs vanaf mijn geboorte.' Ramona sloot haar ogen. 'Domoor,' schelde ze zichzelf in stilte uit. Het zou haar niets verbazen als de member nu wat zal merken.

De poes beloofde dat ze aan haar conditie zou werken. "Mooi zo, we kunnen alleen maar de beste van de beste hier hebben." meldde ze ernstig. De poes had beschaamd geleken, dat was eigenlijk nergens voor nodig geweest. Ze was nog jong, levendig. Genoeg tijd om te leren. Steevast gaf Ramona toen antwoord dat ze altijd al in de Bloodclan had gezeten. Howl knikte. Toen had ze het over dat ze misschien er wel geboren was. Misschien? "Misschien hier geboren? Weet je dat niet eens zeker." herhaalde ze. Ze had haar zo door. Als het poesje tegen haar stond te liegen was ze nog lang niet jarig.