;; I wanna dream | Sagepaw

Sinds ze was verteld hoe haar ouders heetten was ze steeds meer bij de grenzen te vinden. Hij was van een andere clan, haar vader. Lakeside. Ze was dus halfclan. Damn, dat was wel een schok geweest. Ze hoopte maar dat die kat geen kittypet was, en dat leek ook minder logisch omdat hij Lakeside heette, maar het kon. Bloodclan had ze uitgesloten; die katten zouden volgens haar allemaal Death en War enzo heten. Smerige kannibalen. Ze sprong over een molshoopje en stopte bij de grens van Riverclan. Zover mogelijk strekte de apprentice haar nek. "Lakeside?" riep ze hoopvol, hopende op een antwoord van iemand die ze haar vader kon noemen.

Iets aan de grens was zo spannend dat ze steeds terugkwam, ook al had ze zichzelf beloofd om voorlopig op eigen gebied te blijven. Het gedoe met de Bloodclankater was ze nog lang niet vergeten, en ze hoefde hem eigenlijk ook niet graag weer te zien. Wat dat betrof, was het verstandiger om gewoon in Riverclangebied te blijven. Sagepaw mocht dan wel aardig wijs zijn, verstandig was ze nou niet altijd. Vandaar dat ze hier toch ook weer liep, langs de grens die het gebied tussen Shadowclan en Riverclan verdeelde. Toch had ze wel kriebeltjes in haar maag, iets van zenuwen. Ze schrok dan ook behoorlijk toen iemand 'Lakeside' riep, en niet eens zachtjes of zo. Sage dook even snel in elkaar en keek om zich heen. Niks? Check. Haar ogen vielen op een zwart-witte poes, waarschijnlijk de schreeuwlelijk die haar had laten schrikken. "Nee, Sagepaw," riep ze op hetzelfde volume terug, met een kleine grijns op haar gezicht.

Nope, de geur van vis die haar neusgaten binnendrong was niet afkomstig van het territorium alleen, noch van een zwart-witte kater. Hij kwam van een grijze apprentice, zo bleek, toen ze riep dat ze Sagepaw heette. Shit. Echo zuchtte. "Oh, bummer," meldde ze, iets zachter. Hij was dus op dit moment niet in het territorium van Riverclan. Maar misschien was hij ziek of iets dergelijks. Al was haar vader vast nooit ziek. Hij was vast supersterk en cool, net als zij. Misschien had hij verwondingen opgelopen bij het gevecht met de dassen, en lag hij even in de medicine cat den. "Ken je een Lakeside in Riverclan?" vroeg ze vervolgens, weer wat luider.

De zwart-witte kattin zuchtte, blijkbaar was Sagepaw niet helemaal de persoon waar ze op gehoopt had, maar ze zou het toch met haar moeten doen. Helaas. Sagepaw geeuwde even, blijkbaar had de poes geen interesse in haar, dus haar plan was om gewoon weer verder te lopen en te doen alsof er niets gebeurd was. Toen werd haar gevraagd of ze een Lakeside kende in de Riverclan. Nou kende ze wel iedereen in de Riverclan, maar een Lakeside zat er naar haar weten niet bij. Ze keek de poes vervreemd aan. Zou ze haar broertje bedoelen? "Mijn broertje heet Lakepaw, maar een Lakeside ken ik niet," deelde ze mee aan de jongere kat. Zou ze op zoek zijn naar een familielid? Dat zou betekenen dat ze halfclan was. Bijzonder. Sagepaw zelf had werkelijk geen idee hoe haar stamboom eruit zag. Ze had alleen een broertje, en een vader waar ze eigenlijk niets van wilde weten. Allebei afkomstig uit Riverclan. Haar moeder had ze nooit gekend.

Nee, ze kende alleen een Lakepaw, haar broertje. Nou, dat was het niet. Als Tallshadow nou had gezegd dat haar vader een Lakepaw was, en de Riverclan poes kende een Lakeside, dan had de apprentice verder gevraagd naar de vacht. Maar nu zou dat nergens op slaan. "Als je ooit een Lakeside ontmoet uit Thunderclan of Windclan, kun je dan zeggen dat Echopaw uit Shadowclan hem zocht?" Hopelijk zou de kattin dat onthouden. Zou toch mooi zijn, als haar vader ineens bij haar clan aan kwam kloppen. Hoi, je zocht mij? Ja, ik ben je dochter. De gevlekte kattin zag het al helemaal voor zich.

Het leek haar allemaal maar zwak dat deze poes op de één of andere manier familie van haar was, en dus ging ze er ook niet van uit dat ze op haar broertje doelde. Lakepaw en zij hadden behalve Sunbreeze geen familie, al zou hun moeder misschien uit Windclan komen. Maar ook dit wist ze helemaal niet zeker, want ze weigerde met haar 'vader' te praten. Die stomme kater die pas na haar tiende maand begon te denken dat hij misschien toch wel kinderen in de Clan had. Fox-hearted. Maar, back to the point, Lakepaw was waarschijnlijk niet de kat waar ze naar op zoek was. "Als je ooit een Lakeside ontmoet uit Thunderclan of Windclan, kun je dan zeggen dat Echopaw uit Shadowclan hem zocht?" vroeg de poes toen. Sagepaw haalde even haar schouders op, wat een apart verzoek. "Ja, best," antwoordde ze nonchalant. "Uh, ken jij misschien een Rainsteps?" Zo moest haar zogenaamde moeder heten, als het al haar moeder was.

Blijkbaar was ze daar wel akkoord mee. Toen wilde Echo dus weglopen, want ze had niet veel meer te zoeken daar bij Riverclan; maar de poes ging door. "Uh, ken jij misschien een Rainsteps?" vroeg de grijze apprentice die de naam Sagepaw droeg. Dus Echo zette de poot terug waarmee ze al weg had willen stappen en dacht even. Rainsteps. "Nee, ken ik niet," schudde ze haar hoofd. Ze liet haar achterste langzaam zakken om te gaan zitten, en zwiepte haar staartje even langs de grond. "Is dat je vader?" vroeg de gevlekte poes nieuwsgierig, denkend aan haar eigen vader. Thunderclan of Windclan. Natuurlijk beide jammer, Windclan nog erger dan Thunderclan. Windclanners hadden pas nog oorlog gehad met haar clan. Riverclan zou het mooist zijn, want die waren, ondanks dat ze smerige visvreters waren, tenminste deels bondgenoten van haar eigen clan.

De zwart-witte poes had net weg willen gaan, maar Sagepaw had zelf eigenlijk ook nog een brandende vraag. Ze ontmoette niet vaak katten van buiten de Clan, dus dit was haar kans om misschien te ontdekken waar haar moeder vandaan kwam. Mocht deze poes het niet weten, dan waren er nog maar twee opties over: of haar moeder kwam uit Thunderclan, of uit Windclan. Dan hoopte ze op Windclan. Maar helaas, de poes gaf aan geen enkele Rainsteps te kennen, dus Shadowclan viel deze keer buiten de boot. Sagepaw knikte wat droevig, maar schudde al snel weer met haar kop op de volgende vraag van de Shadowclanpoes. "Rainsteps is mijn moeder, denk ik," antwoordde de poes. Ze wist niet of ze Sunbreeze kon geloven, ze deed het eigenlijk niet. Ze wílde hem niet geloven, want ze wilde geen vader die toch niets om haar gaf.

De andere kattin leek wel wat teleurgesteld, maar ze kon niet anders dan genoegen nemen met Echo's antwoord. Hoe graag de gevlekte apprentice ook meer had willen zeggen, ze wist echt niet meer over een Rainsteps. Sorry Sagepaw. En nee, niet haar vader, haar moeder. "Lakeside is mijn vader. Ken jij je vader wel?" Als je één van je ouders kende waren dat er tenminste twee, met die Lakepaw erbij. Zijzelf kende alleen haar zusje. Maar verder had ze Shadowclan zelf, een allerwaardigste familie die haar nooit teleurstelde. Hoewel er een aantal erg teleurstellende gevallen waren.

Voor zover Sage wist, had niemand ooit gehoord van een Rainsteps, behalve haar 'vader'. Hoe meer ze er naar vroeg, hoe meer ze de indruk kreeg dat deze poes niet eens bestond. Of ze moest de Clan verlaten hebben en een andere naam aangenomen hebben. "Lakeside is mijn vader. Ken jij je vader wel?" vroeg de poes toen. Sagepaw knikte even twijfelen. Ze kende hem wel, maar ze geloofde nog steeds niet helemaal dat hij werkelijk haar vader was. "Ik weet niet zeker of hij mijn vader is. Ik vertrouw hem niet," antwoordde ze. In haar stem was haar boosheid een klein beetje te horen. Sunbreeze had tien maanden gewacht, tien maanden waarin hij simpelweg had kunnen weten dat Lake en Sage zijn kittens waren. Maar nee, hij had de tijd afgewacht en de twee kittens hadden zonder ouders moeten opgroeien. En nu kwam hij een keer aanzetten dat hij hun vader was. Sagepaw wilde hem niet in haar leven. "Ik wou dat ik hem niet kende." Het was meer tegen zichzelf dan tegen Echopaw. Soms was het beter om het niet te weten.

Tja, dat kon ook. Niet elke ouder was fantastisch. Oh man, stel dat hij ook zo was, haar vader. Of misschien bestond hij wel niet meer, zoals Tallshadow had gezegd. Immers zag ze hem niet aan voor iets als liegen. Maar ze had geen graf gezien; ze wilde nog altijd bewijs. Sagepaw voegde maar toe dat ze had gewild dat ze haar vader niet kende. "Ik wil m'n vader wel kennen," verkondigde ze. "Hij is van buiten Shadowclan. Daarom zoek ik hem. Kijken of hij nog leeft, in tegenstelling tot wat iedereen zegt," verkondigde ze, met een tikkeltje trots. "Als ik je moeder ergens zie zal ik naar je verwijzen," beloofde Echo vervolgens. Ze wist immers hoe het was.

Deze poes wilde haar vader wel kennen, en Sage kon het haar niet kwalijk nemen. Voordat ze daadwerkelijk wist wie het was, had Sage het ook willen weten. Iedereen wilde altijd alles weten, tot ze het echt wisten. Het was gewoon de nieuwsgierigheid die overnam, maar uiteindelijk was het soms toch beter om het niet uit te zoeken. Maar misschien was het anders voor deze poes, misschien had zij wel een vader die het waard was. Van wat ze vertelde, wist Sagepaw dat iedereen de vader van deze poes dood waande. De kattin leek het echter niet te geloven. Dapper. "Bedankt," zei Sage met een waterig glimlachje toen de poes beloofde het te laten weten wanneer ze haar moeder vond. Sage slikte even. Wat was dit gevoel? Ze voelde een brok in haar keel, haar ogen prikten. Een traan rolde over haar wang. Ze had nog nooit gehuild, nog nooit. Van schrik keek ze weg van de poes, in de hoop dat deze het niet gezien had.

De tabby bedankte, maar heel geloofwaardig was het niet. Terwijl de zwart-witte poes even in haar pels neusde dacht ze nog even na. Moet vreemd hebben geklonken. Iedereen dacht dat Lakeside dood was, maar zij wilde dat niet geloven. Ze moest een graf zien, een plek, een dood lichaam. Bewijs wilde ze hebben. Toen ze opkeek uit de zwarte haren op haar zij zag ze een tran de grond in verdwijnen, die afkomstig was van de andere apprentice. Sagepaw keek weg. Was ze nou aan het huilen? Echo durfde niets te zeggen. Oppervlakkig was ze niet, maar met dat soort gevoelens kon ze nou eenmaal niet echt goed omgaan. "Maar..." begon de gevlekte poes wat ongemakkelijk. "Hoe is zwemmen nou eigenlijk? Ik kan me echt niet voorstellen dat heel Riverclan van zwemmen houdt," Nice save, Echo, nice save.

Er kwam nog een traan, en nog één. Wat was dit? Nog nooit had ze zich zo verschrikkelijk gevoeld. Ze begreep niet wat er gebeurde. Was dit vanwege haar vader? Waarom huilde ze, ze wilde niet huilen, maar het stopte maar niet. Ze snoof, vloekte binnensmonds omdat het hoorbaar was. De andere poes bleef even stil en Sage hoopte dat het stil bleef. Toen kwam er een rare vraag, een ongemakkelijke vraag op de meest ongemakkelijke timing die er was. Over hoe zwemmen was. Sage schraapte haar keel. "Gewéldig. Zwemmen is echt geweldig," riep ze dramatisch door haar tranen heen. Ze hield snel haar bek weer, voordat haar stem zou breken. Ze snikte een aantal keer: het was nu toch wel al duidelijk dat ze aan het janken was, dan mocht ze net zo lief een goede performance laten zien. "Het spijt me. Normaal huil ik nooit, ik heb geen idee wat me bezielt," miauwde de poes, nog steeds snikkend. Was ze al die tijd zo verdrietig om haar vader geweest?

De poes uitte dat zwemmen geweldig was, maar ze maakte alleen maar duidelijker dat ze aan het janken was. Way to go Echo. Haar donkerblauwe kijkers verwijdden zich iets toen Sagepaw stilviel, op enkele snikken na. Net toen de Shadowclanpoes zich wilde verontschuldigen om daarna langzaam weg te schuifelen, maar de apprentice aan de andere kant deed dat eerst. "Normaal huil ik nooit, ik heb geen idee wat me bezielt," snufte ze. Echo besloot dat het ook een beetje haar schuld was. "Sorry too," mompelde ze. "Ik ben niet heel tactisch met gevoelens enzo," Ze keek naar de poes en schoof maar weer iets dichter naar de grens toe.

Sage gebruikte tevergeefs haar poot om de tranen van haar wangen te vegen, maar het was toch al voorbij. Wanneer ze eenmaal in tranen was uitgebarsten, leek er ook geen einde meer aan te komen. Jemig, wat leek ze nu zwak. En nog wel vlak voor een Shadowclanner. Ugh, wat had ze een hekel aan zichzelf op dit moment. En alles om die godvergeten vader van haar. Het was zo ongelooflijk ongemakkelijk. Sagepaw was er niet gewend aan om te huilen en de poes naast haar was er duidelijk niet aan gewend om anderen te zien huilen. De zwart-witte kattin bood ook haar excuses aan, terwijl dat naar Sage's mening niet echt nodig was, maar oké. "Ik denk dat we beiden niets kunnen met dit scenario," zei Sage toen op een droge, ietwat kalmere toon. Ze haalde haar poot nogmaals over haar gezicht en snoof. "Huilen valt tegen. Dat probeer ik nooit meer," mompelde ze, chagrijnig dat iemand anders haar op haar dieptepunt had gezien.

Ze was klaar, geloofde de Shadowclanner, toen de poes haar snuit afveegde met haar poot. Ze merkte op dat ze huilen tegen vond vallen, en Echo liet een lachje ontsnappen. "Gelijk heb je," Ze mocht deze visvreter wel, hoewel het een visvreter bleef. Eigenlijk had ze huilen nog nooit geprobeerd, maar ze zou maar niet zeggen dat ze huilen eigenlijk alleen maar heel irritant vond. Zo onsubtiel was ze nou ook weer niet. Maar wat ze nu moest zeggen wist ze eigenlijk even niet. "Man ik weet echt niet wat ik nu moet zeggen," gaf ze maar eerlijk toe. Een beetje jammer, maar pech dan maar.

De zwart-witte poes kon er tenminste nog om lachen. Sage's opmerking was dan ook wel grappig bedoelt, zelf had ze nog niet echt vrolijkheid om een oprecht lachje te laten zien. De poes gaf haar gelijk en Sage zuchtte. Ze leek nu vast een behoorlijke huilebalk, maar goed. Wat kon het haar überhaupt schelen? Grote kans dat ze deze poes nooit meer weer zou zien. Het was niet alsof er tussen Shadowclan en Riverclan een handige grens zat om te overschrijden, en Sagepaw moest voor zichzelf eerst maar eens gaan uitzoeken wat ze nou wilde. Ze moest met Lakepaw gaan praten, en met Sunbreeze, hoewel ze dat niet wilde. "Man ik weet echt niet wat ik nu moet zeggen," gaf de zwart-witte poes toen toe. Sage haalde even haar schouders op, misschien leek deze poes wel meer op haar dan ze dacht. Ze had altijd gedacht dat katten uit andere Clans compleet verschillend zouden zijn. "Ik ook niet," zuchtte de grijze poes. Ze keek even opzij, naar de andere kattin. "Wat als we elkaar beter leren kennen? We vertellen allebei twee waarheden en één leugen over onszelf, zonder te zeggen welke de leugen is," stelde Sage toen voor. Ze wist niet echt wat ze ervan moest verwachten.

Sagepaw stelde een soort spel voor. Twee waarheden, één leugen. Oké, dat lukte vast wel. De zwart-witte apprentice knikte instemmend. Als ze maar niets over hun clans gingen zeggen, want daar zou ze echt niets over vertellen. Het was info over haar clan, en Riverclan had daar niets mee te maken, hoe aardig die clanners ook leken. "Ik heb een broertje," loog ze maar, om te beginnen. ~~Zij wist immers ook niet dat dit geen leugen was.~~ "Mijn lievelingsprooi is muis," Dat was tenslotte waar. Nu nog een. "Ik ben zes moons oud," Ja, dat was wel oké. Nu mocht ze lekker uitvinden wat de leugen was.

Sage begon alvast na te denken over wat ze in hemelsnaam zou moeten gaan zeggen, voor haar gevoel was haar leven de laatste tijd één grote leugen geweest. Maar goed, het spelletje ging zo, en dus zou ze gezellig meedoen. De zwart-witte poes vertelde dat ze een broertje had, haar lievelingsprooi muis was en dat de zes manen oud was. Sage keek haar even op en neer aan. Ze schatte haar net oud genoeg om Apprentice te worden, dus waarschijnlijk was ze wel ongeveer zes manen oud. Lievelingseten was niet interessant genoeg om over te liegen. "Ik denk dat je liegt over je broertje," merkte Sage op. Misschien zou het nog wel leuker zijn om niet te vertellen wat de leugen was, en de rest van de tijd te twijfelen wat nou de waarheid was. "Oké, nu ik," kondigde Sage haar statements aan. "Mijn beste vriendin is een rogue. Ik heb een crush op een kater die veel ouder is dan ik. Ik denk eraan om de Clan te verlaten," vertelde ze. Vervolgens keek ze de andere poes glimlachend aan, aan haar om uit te zoeken wat de waarheid was en wat niet. Sage was eigenlijk niet van plan om haar het antwoord te geven.