Don't you?

Het was pas nu dat de kater ontdekt had waar zijn poten hem heen hadden gebracht. Pas nu dat tot hem doordrong dat de grote boom die voor hem stond niet van plan was opzij te gaan, en dat zijn reis dus hier eindigde. Om eerlijk te zijn maakte het hem niet zoveel uit, het was zo dom om daarover na te denken, er boos over te worden of er geïrriteerd door te raken. Wat zou het voor nu hebben? De boom ging niet opzij. Net als dat Thrush niet terugkomen zou. Nooit meer. Zelfs niet hier, om deze boom te beklimmen, naar hem te lachen als Tall er weer eens uitviel, of om hem voor te stellen aan zijn apprentice,  partner, kits.. Noem maar op. Het maakte geen verschil want Thrush zou hier niet meer lopen, hier niet nergens niet. De kater was weg, zonder Tall, en ergens voelde de jonge kat zich verraden. Nee, het was niet zijn broers schuld geweest, hoe zou het ook? Het was juist iets om trots op te zijn, hij had gevochten voor zijn clan, en dus ook voor Tall, maar Thrush had kittens, een mate, en katten die veel om hem gaven. Waarom vond Starclan het nodig om hem dan weg te halen? Wat was het nut geweest? Juist ja, niets. Zijn broers kaars was gedoofd, net als deze boom uitgebrand. Dat was gewoon even besloten door die domme katten daarboven. Hopelijk leerde Thrush ze een lesje, ging hij het daarboven hervormen zodat dit niet meer hoefde te gebeuren. En hopelijk had hij het er naar z'n zin.. Want nu was hij niet meer bij Tall om opgevrolijkt te worden, nu kon hij enkel nog naar hem kijken. En de jonge kater voelde zich ook bekeken. Op een goede manier, want Thrush was dan wel weg van hier, maar hij was ergens, hij was niet weg. Hij had nog met zijn moeder kunnen praten, en had eervol zijn leven beëindigd. Tall was er gewoon nog niet klaar voor geweest, om zijn grote broer te gaan missen. Er was zoveel wat ze nog te bespreken hadden, wat hij van hem had kunnen leren, en die kansen waren hem nu afgepakt. Toch kon hij er niet boos om zijn, verdrietig wel, maar niet boos. Dat zou niet eerlijk zijn tegenover de ander, die nu een nieuw thuis had. Waarom zou hij het lastiger moeten maken voor hen alletwee? Tall zou gewoon gesprekken met hem gaan houden in z'n eentje, want Thrush zou luisteren, dat wist de kater. En misschien zou het wel net als vroeger zijn.

(Littlestream
(Vindt plaats na het dassengevecht

Zijn besluit stond vast, de nachtelijke gesprekken met Thrush zouden niet gestaakt worden, zijn vechtskills zouden nog maar wat moeten verbeteren om voor twee te vechten, en no way dat hij de ander ooit zou vergeten. Thrush was een gedeelte van zijn leven, en misschien was het nu wat minder aanwezig dan eerst, hij weigerde het op te geven. Werd er niet altijd gezegd dat als je iets wilde je het voor mekaar kon krijgen? Daarom zou zijn band met zijn broer niet vervagen, de kater zou het niet laten gebeuren. Zelfs al zou zijn broer zelf erom gaan smeken, geen mogelijkheid dat hij die gesprekken die hij nog met hem zou voeren zou laten gaan. Ze waren hem beloofd, sort of, nu moest hij gewoon wat meer moeite doen om antwoorden te krijgen. Maar het zou niet onmogelijk zijn toch?
Hierover dacht de kater na, nog steeds voor de boom staande, toen plots een stem hem opwekte uit zijn gedachten, "Tall?" De kater draaide zich vliegensvlug, misschien waren zijn ogen wat vochtig ja, maar de glimlach op zijn gezicht maakte hopelijk duidelijk dat het redelijk met hem ging. Wie hield hij voor de gek? De gesprekken zouden onmogelijk worden, en hij zou Thrush meer dan iets gaan missen, maar zijn broer was op een goede plek, zou het daar hervormen, zou over hem waken. Ja, Tall moest hem hier gaan missen, en dat was niet cool, maar misschien dacht zijn broer dat hij er klaar voor was, en wie was hij om daartegen in te gaan? Vandaar de glimlach, en de sterkere (dan hij verwacht had) stem toen hij de poes antwoordde. "Hey there," Antwoordde hij enkel, toch blij haar te zien.

Ze leek verward, en om eerlijk te zijn kon de kater haar geen ongelijk geven want het was ook wel een interessant gegeven dat hij niet verdrietig was. Of, in ieder geval minder verdrietig dan zou kunnen. Vandaar dat hij ook moest nadenken om haar vraag, maar het antwoord alweer vergat hoe gepijnigd ze zelf keek. Schuld vervulde de kater, en snel liet hij zijn gedachten over Thrush los en liep naar haar toe. Zo was het ook makkelijker om om te gaan met de leegte die hij constant voelde, hij weigerde dan wel zichzelf te verliezen in verdriet, maar het had meer impact dan Tall wilde toegeven. Hij was dan ook liever met Little bezig dan met zichzelf. "Gaat het wel?" Mauwde hij zacht, toen hij voor haar stond. Bezorgdheid in zijn stem en ogen af te lezen.

Natuurlijk zei ze ja, het was Littlestream en hij vroeg haar of het ging. Deze poes zou hem nooit een antwoord geven waarvan het honderd procent waar was op zo'n vraag, en gek genoeg was dat lastig voor Tall om mee om te gaan. Hij knikte dan ook langzaam, een lichtelijk verdrietige blik lag in zijn ogen. De kater staarde stil naar zijn poten, niet wetende wat te zeggen. Hij wilde er voor haar zijn, maar niet als ze niet wilde dat hij er voor haar was want hij wilde de poes vrolijk maken, doen lachen, zeker nu omdat hij zichzelf zo leeg voelde. Het was het perfecte moment om anderen goed te doen voelen, zodat hij zichzelf even mocht vergeten, niet hoefde na te denken over al dit spul. De afgelopen nachten waren een hel geweest, geen slaap whatsoever, teveel tijd om na te denken en niemand om hem af te leiden van de enge leegte in zichzelf.
Pas bij het simpele woord van de poes keek Tall weer op, compleet vergeten zijnde waar ze ooit sorry voor zou moeten zeggen. "Huh?" Wist hij dan ook uit te brengen, een beetje verward en een frons op zijn gezicht. "Hoezo?" Een eerlijke vraag want hij had eerlijk waar geen idee waarin de poes sorry tegen hem zou zeggen. Zeker nu, want zij was toch juist degene die er nu was? Die hem hielp en afleidde van zijn leegte, niet dat ze dat wist, niet dat hij dat zou zeggen, maar hij was haar heel erg dankbaar.

Ze bleef lange tijd stil, tot de poes zich ineens langzaam om begon te draaien, en van hem weg wilde lopen. Verbaasd staarde Tall haar even na, de woorden in zijn hoofd rondtollende totdat hij eindelijk de betekenis begreep. Zodra dat gebeurde verscheen er een frons op zijn gezicht en keek de kater verwoed in het rond. Haast meteen zag hij wat hij zocht, iets wat ook eerder al zijn aandacht had getrokken. De jonge kat spurtte naar de plant toe, trok hem voorzichtig uit de grond, en vloog toen de poes achterna. "Little!" Riep hij, al was het gedempt door de stengel in zijn mond. De poes was echter niet ver, en dus kon hij haar nog inhalen. Een dramatische sprong over een tak die in de weg lag moest dan maar, en de onhandige landing waarbij hij bijna vol tegen haar opbotste dan ook. Daarna echter keek hij haar aan met zijn eeuwig twinkelende ogen, en grijnsde breed. De bloem, wit van kleur, was duidelijk voor haar. "Focussen op het belangrijke?" Hij grinnikte even wat verlegen, en legde toen de bloem voor haar neer. "Mag ik dan op jou focussen?"

Zou ze allergisch zijn? Normaal toverden bloemen een glimlach op het gezicht van poezen, en ook altijd op het gezicht van Little, maar nu niet. Een zucht was te horen en de poes keek hem haast weemoedig aan. Tall staarde hoopvol in de groene ogen. "Kijk Tall.. Ik weet wat ik voel voor jou en ik weet ook maar al te goed dat deze gevoelens ervoor zullen zorgen dat ik weer gekwetst en gebroken achterblijf. Ik wil niet weer zo iets meemaken, twee keer was genoeg." Een frons was halverwege op zijn gezicht verschenen, want wat was het dan dat ze voor hem voelde? Maar op het einde lag er een ontzette blik in zijn ogen, zijn mond een klein beetje open voor zijn zwakke verweer. Z-ze dacht dat hij dat ook ging doen? Dat hij niet te vertrouwen was? Ze was nog niet eens klaar. "Daarbij verdien jij iemand beter.. Iemand.. iemand zoals Sinclaw. Zij verdient het meer.. alles.." Hierbij schudde de kater stellig zijn hoofd. Nog steeds verward door de eerdere uitspraak, maar ontsteld door alles wat gezegd was. "M.. Little.." Begon hij, zijn blik eerst op de grond gericht, tot hij zich vermande en zijn goudgekleurde ogen zich in die van de poes priemden. "Je denkt dat ik dat ook ga doen? Je hart breken?" Er zat onzekerheid en teleurstelling - in zichzelf - in zijn stem. Zijn ogen keken vol onzekerheid naar de poes. Was hij zo slecht geweest?

Tall deed zijn best niet weg te kijken, hij had haar gefaald blijkbaar en het was lastig voor hem om de gevolgen daarvan in te zien. Toch wilde de kater dolgraag haar antwoord weten, en dus bleef hij sterk. "N-nee.. Dat is het niet.." Nu werd het om eerlijk te zijn best lastig. "Ik weet niet wat je gaat doen.. en dat beangstigd me gewoon.." No kidding, hij wist ook niet wat zij ging doen, hij wist alleen dat hij alles wat ze ging doen met haar wilde delen. Gek eigenlijk, omdat dit gevoel compleet nieuw was voor de kater, natuurlijk had het er al tijden gezeten, maar nu leek het duidelijker te worden, nu hij leek te verliezen wat hij had. "Ik wil er gewoon mee stoppen voor het te laat is.. S-snap je het dan niet? I-ik ben gewoon b-bang dat de geschiedenis zich herhaalt.." Hierbij liet Tall zijn hoofd zakken, een zachte zucht was te horen terwijl de poes stil bleef verder. Uiteindelijk hief de kater zijn hoofd weer op, en zette voorzichtig een stap dichterbij, de traan op haar wang likte hij zacht weg. Het deed hem pijn het vocht te zien. "Maar Little," Begon hij wederom zacht, zijn stem nu vervuld van hoop en vertrouwen. Het was zoveel makkelijker haar te begrijpen nu, nu moest hij enkel duidelijk maken dat hij niet zo was, nooit zo zou zijn. "Kunnen we het niet proberen?" Vervolgde hij, "Kunnen we niet proberen door te gaan zoals we deden, want hoe moet ik verder als ik jou niet meer heb.." Na Thrush kon hij de poes niet kwijtraken, dat mocht niet, hoe moest hij nog houvast vinden in deze wereld zonder haar? "Ik.. Ik wil je geen pijn doen.. Al kan ik me voorstellen dat beide andere katers dat ook zeiden," Hierbij klonk zijn stem wat verbeten van ingehouden woede jegens die twee. Zo lang deed hij zijn best om niet aan ze te denken, zichzelf niet met hen te meten, maar door hen was het dat Little hier nu stond, gebroken, en dat maakte dat hij niets liever wilde dan een hard uitschreeuwen naar die twee hoe ze mee hadden geholpen aan de ondergang van zijn wereld.

Ze bleef lange tijd stil, en dat was nog redelijk lastig voor de kater die normaal het al lastig vond om een volledige training op te letten. Toch lukte het wonderbaarlijk genoeg, en bleef ook Tall, zo dichtbij haar op dit moment, stil. Zij zou nu het eerste woord moeten hebben, hij had gezegd wat hij moest zeggen. "Ik weet het niet.." Oke, nu moest hij eerlijk gezegd een beetje zijn best doen om zijn hoofd niet meteen te laten hangen. Hij zou Tallshadow niet zijn als hij niet zelfs nu nog een jongensachtige glimlach op zijn gezicht wist te hebben. Want het was al meer dan net. "Maar weet je wel zeker wat je wilt?" Hierbij verzachtten zijn ogen, het was ook niet makkelijk. Voor haar niet en voor hem evenmin. Vandaar dat de kater het niet lastiger wilde maken door te liegen. "Ik weet niet zeker wat ik wil," Gaf de kater dan ook toe, nu wel zijn ogen even afwendende zodat ze de leegte van het gat dat Thrush had achtergelaten niet zou zien. "Ik ben mijn broer verloren, ik maak me de grootste zorgen om mijn moeder, en Ace is nergens te bekennen.." Hij sprak langzaam, alsof het ook allemaal net pas tot hem doordrong. "Toch weet ik wel heel zeker dat ik jou niet ook kwijt wil raken, ooit," Maar hoe die relatie precies zat vond hij onzeker, eng om vast te leggen. Hopelijk begreep Little dat.

Ze leek het te snappen, ook al was het ook voor Tall wel duidelijk dat de poes er niet perse blij mee was. Little leek ietwat teleurgesteld te zijn vanwege zijn antwoord, en de kater kon haar geen ongelijk geven, helaas kon hij er echter ook niets aan veranderen, wat hen in een soort patstelling deed staan totdat Little weer wat zou zeggen. Gelukkig deed ze dat, al was het een vraag die de kater liever vermeden had. Hij ademde eens in, en dacht na terwijl hij zich akelig bewust was van de ogen van de poes die hem in de gaten hielden. Uiteindelijk gaf hij het echter op, en schudde verslagen zijn hoofd. "Ik weet het niet Little, ik weet zoveel niet op het moment, alles lijkt om me heen weg te vallen alsof ik op ijs loop en keuzes als deze durf ik niet te maken," Wat nou als er, zodra hij de keuze gemaakt had, nog een gat in het ijs verscheen. Net zolang tot iedereen weg was? De keuze was zo definitief. Hij kon het niet, nog niet. Het was niet duidelijk genoeg in zijn hoofd daarvoor.

Ze leek uiteindelijk te begrijpen dat hij zelf niet veel meer wist dan zij op dit moment, het was allemaal een beetje blurry en onduidelijk op het moment. Er waren weinig dingen eigenlijk erg duidelijk, en dat maakte dit soort gesprekken er niet makkelijker op. Vandaar dat hij opgelucht zuchtte toen hij haar aanraking voelde, en de woorden van de poes zijn oren bereikten. Bij het horen ervan flinchte hij even, want dat klonk niet erg mannelijk, of wel? Hij zou er voor haar moeten zijn, voor haar schouder, hij zou het druk moeten hebben met spul, maar in plaats daarvan had hij een beperkte concentratie en deden dit soort gesprekken hem zeer. Wat had je aan zo'n kat? Juist, niets, hij was volkomen nutteloos op het moment. Daar moest verandering in komen.