Broken fools set the rules in this fantasy land of make believe || Claw

Haar kittens in het nest achterlatend kwam de witte she cat langzaam omhoog. Haar vacht scheen in het lichte zonlicht dat door de barn naar binnen kwam. Ze had tijden gehad dat ze heilig geloofd had in de zin van Bloodclan. Maar Icy's verdwijning had haar gedachtengang aan het werken gezet. En ze had beslissingen kunnen nemen. Opinies kunnen vormen over de Bloodclan en uiteindelijk een conclusie kunnen trekken. Met deze conclusie stapte ze langzaam de den van Claw binnen en kuchte om hem te waarschuwen van haar binnenkomst. "Claw." Mompelde de kattin koeltjes en ging zitten haar pluizige staart rond haar poten trekkend.

Broken fools set the rules in this fantasy land of make believe || Claw OQM5Fhc

Hij had haar allang opgemerkt. Al zo snel een zuchtje wind haar geur zijn barn binnen blies en hij haar zachte pootstappen in het zand hoorde. Het kuchje was daarom ook overbodig, maar het was in ieder geval netjes dat ze hem waarschuwde. Hij zat in de hoek van zijn barn, waardoor de schaduwen hem opgeslokt leken te hebben. Enkel zijn groengele ogen fonkelden in het halfduister. Hij stond op en liep naar haar toe waarbij hij haar kalm opnam. “Velirane.” Imiteerde hij haar begroeting. “Zeg het eens.” Geen enkele kat kwam hier zomaar binnen, daar was altijd een reden voor en als die er niet was dan zorgde ze maar gauw dat er wel een reden was. Hij werd niet graag gestoord als dat niet nodig was, maar was het belangrijk dan was hij zeker niet de beroerdste om te luisteren. Hij kon goed luisteren, want hij was niet zo opvliegerig als de meeste Bloodclanners. Hij was gehaaid en deed alles met voorbedachte rade en dat zorgde er voor dat hij nog leefde.

Broken fools set the rules in this fantasy land of make believe || Claw Eki8z

Broken fools set the rules in this fantasy land of make believe || Claw ZrDY9U2

Broken fools set the rules in this fantasy land of make believe || Claw 2lm7uhg

Haar al net zo groene ogen als de zijne ontmoete hem terwijl ze langzaam verder stapte. De duisternis haar witte vacht omhullend. "Hoe lang kennen wij elkaar nou al Claw." Mompelde ze rustig en draaide haar hoofd langzaam iets bij de kater aantarend. Ze had geen behoefte aan lange gesprekken of uitgebreide beredeneringen. MAar ze zou ook niet haar mond houden. Hetgeen wat ze nu zou spreken zou waarschijnlijk de rest van haar leven bepalen. Dus ze moest nu ook wel goed haar woord doen tegenover de kater. "Vind je ook niet dat Bloodclan nou niet bepaald meer is wat het ooit was?" Haar stem bezat een simpele toon alsof ze gewoon een aantal cijfers opnoemde. Niets meer niets minder.

Hij was alert, want Velirane was een kattin die hem altijd alleen aansprak als het in haar voordeel kon werken. Tenminste zo was het altijd geweest en hij ging er vanuit dat dat dit keer niet anders zou zijn. Dus lette hij goed op zijn woorden terwijl hij haar afwachtend aankeek. Hij had niet het idee dat ze een antwoord wilde op haar eerste opmerking, probeerde ze hem om de tuin te leiden? Hij zei niets terwijl zijn snorharen lichtjes bewogen. Ze kenden elkaar al zo ongeveer hun hele leven, maar dat wist zij net zo goed als dat hij dat wist, dus ging hij daar geen woorden aan verspillen. Hij reageerde pas toen ze haar vraag stelde. “Nee, daarom pak ik iedereen die ook maar één verkeerde beweging maakt bij zijn staart om diegene eens flink door elkaar te rammelen.” Hij merkte dat het respect langzaam weer terug begon te komen en dat was goed.

Half geamuseerd trilde haar snorharen terwijl ze haar kopje schuinhield en hem aankeek. Hij antwoorde niet op haar eerste vraag. Slim. Ze konden elkaar vanaf het moment dat Icy haar Bloodclan binnen gesleept had. MAar alles leek veranderd te zijn. En Velirane's hart lag niet meer op dezelfde plek. Wellicht waren het de kittens geweest die haar vast hadden gehouden dat ze zich gerealiseerd had hoe gevangen ze eigenlijk nog altijd zat. Zacht zuchtte de witte kattin en haalfde haar voorpoot verzorgend over haar oor. "Wellicht is dat niet genoeg Claw. Bloodclan is simpel weg niet meer wat het ooit was." Even was er werkelijk waar een glans van teleurstelling aanwezig in haar ogen. "En daarom vraag ik me af wat jij zou doen als ik mijn halsband in zou leveren.."

Hij staarde haar strak aan zonder met zijn ogen te knipperen. “Dat is jouw mening.” Zijn stem klonk kil en bitter. Dat juist Velirane dit moest zeggen. Ze stelde hem teleur en al was dat niet te zien van binnen kookte hij. Hij bewoog niet terwijl ze verder sprak. Hij liet enkel een stilte vallen terwijl hij haar emotieloos opnam. “Ik zal je net zo lang laten achtervolgen totdat je dood bent.” Er klonk geen dreiging in zijn stem het klonk gewoon als een doodnormale mededeling. Hij had nog steeds niet met zijn ogen geknipperd en staarde haar onbewogen aan. “Jouw keuze Velirane. Het is dit of de dood. Ik kan nu ook meteen je strot doorbijten als dat jou meer aanstaat. Ik zag jou niet als het type voor zelfmoord maar blijkbaar heb ik het mis.” Ging hij ijzig kalm verder.

"Dat is inderdaad mijn mening Claw. Maar eentje die ik niet alleen met mijzelf deel." Mompelde ze rustig, haar groene ogen gericht op de zijne terwijl ze wachtte op zijn antwoord. Eigenlijk stond ze met haar gehele lichaam al klaar om te vechten mocht hij uithalen na haar uitspraak en zijn woorden kwamen dan ook totaal niet als een verrassing aan. Sterker nog. Ze had niets anders verwacht van iemand die ze ooit een vriend had genoemd. Want nee dat was hij niet. Hij was een formele connectie die ze gehad had binnen bloodclan. Zij deed dingen voor hem en hij voor haar mits hij in een goede bui was. En dat hij haar de dood in zou jagen zou haar nieteens verbazen. Zachtjes snoof ze en grinnikte hem aanstarend. "Och arme zou je niet zonder mij kunnen?" Mompelde ze haar hoofd kantelend en grinnikte nogmaals haar lichaam omdraaiend en zichzelf uitrekkend. "Denk je nou werkelijk dat je mij ooit nog zou vinden mocht ik verdwijnen?"

Hij gaf geen antwoord meer, staarde haar enkel kil aan. Hij had haar altijd graag gemogen en misschien had hij haar zelfs wel als een vriendin gezien, maar ze liet dat zonder pardon bevriezen. Ze liet een bitterheid bij hem achter die alle andere emoties wegvaagde. Waarom deed ze dit? Als zij het zo wilde spelen, dan kon ze het zo krijgen ook. “Fijn dat je ego er nog steeds is.” Zijn groengele ogen fonkelden, maar er was geen emotie in te zien. Die lol gunde hij haar niet, wel boorden zijn nagels zich langzaam in de grond onder zijn poten. “Verdwijn.” Zijn stem klonk zacht en dreigend. “Uit mijn ogen en weet dat je nergens meer veilig bent. Je zult altijd op de vlucht zijn, want als ik je vind Velirane.” Hij liet de volgende woorden in het midden en deed een stap naar haar toe een koud vuur brandde in zijn ogen. Het was pure haat, pure bitterheid die ze bij hem achterliet.

Ze wist dat ze met de woorden die ze had uitgesproken waarschijnlijk degene die ze ooit als een vriend had kunnen zien kwijt geraakt was. Maar haar plan stond vast. Ze kon dit niet langer. Ze zuchtte zacht hem aankijkend. "Ik wens je veel succes Claw." Mompelde ze koeltjes en draaide haar hoofd weg. Het leek een pak van haar hart terwijl ze hem in zijn kille ogen aanstaarde en haar halsband losrukte. Even snakte ze naar adem. Alsof ze opnieuw bevrijd was uit de klauwen van de twolegs die haar ooit vast hadden gehouden en ze liet de halsband voor haar voeten vallen en ze draaide zich om. "Lets play cat and mouse then hmm.." Mompelde ze enkel nog voor ze uit zijn den verdween en zo snel mogenlijk het kamp uit. Niet meer op of omkijkend naar haar kittens of anderen. Katten die ze haar gehele leven al gekend had leken als vreemde voor haar. En voor eens. Eens was ze eindelijk vrij..

Hij moest haar de strot door bijten, maar hij was zo in de war dat dat niet eens in zijn kop opkwam. Hoe kon ze hem zo verraden? Ze was één van de enige katten die het dichtst bij een vriendin was gekomen, waar hij werkelijk respect voor had gehad. Nou voelde hij niets meer, zijn groengele ogen stonden koud en donker. Hij gaf geen antwoord meer en keek toe hoe ze zijn barn uitwandelde. Pas toen ze buiten was echode zijn stem door de barn en het kon hem niet schelen of ze hem nou nog wel gehoord had. “Kijk altijd achterom Velirane, altijd…” Zijn blik gleed naar de halsband en even leek er een flikkering door zijn ogen te gaan, maar die verdoezelde hij weer. Toen greep hij haar halsband tussen zijn tanden en zette zijn poot erop, waardoor de halsband kreunde en niet veel later in twee stukken brak. Hiermee sloot hij het af en opende hij de jacht op de sneeuwwitte kattin. Hij smeet de stukken halsband zijn barn uit en draaide zich razend weer om.

[Topic uit]