Radioactive

Ze stapte de Nursery uit. De kits konden wel een paar minuutjes zonder hun moeder. Vandaag was het, voor haar geluk, een mooie dag. Er waren niet zoveel wolken en de sneeuw begon onderhand wel weg te smelten. De kattin versnelde haar passen tot ze officieel uit het kamp was. Haar oceaanblauwe ogen keken om het landschap heen. Het was tanelijk lang geleden dat ze hier zat en wat frisse lucht had ze ook wel nodig. Ze verstopte zich onder de struiken en begon haar pels schoon te likken. Hier was het meestal rustig. Met een beetje geluk zou niemand haar hier vinden.

& Timberwolf

De grote kater stapte de warriors den uit hij had echt barre slecht geslapen waarom door het kwam? Starclan mocht het weten, Timber keek even rond het kamp hij gromde zachtjes en stapte wat moeizaam het kamp uit de sneeuw leek langzaam weg te smelten goed rot sneeuw ook veel te vies en nat en koud tijd voor new-leaf, Timber liep nog wat door tot hij eindelijk het kamp uit was hij maakte grote stappen hij wist niet echt waar hij heen zo gaan of wat hij ging doen meh misshien wat grenzen controleren? of eh..Jagen? ook al was zijn jagen nooit het beste in bare-leaf ook een reden om bare-leaf the haten, Timber stopte met lopen toen hij een figuur zag ergens in de struiken angel perfect timing met haar moest hij een praten zonder twee keer na te denken liep hij op de kattin af 'Angel' miauwde hij duidelijk en keek haar strak aan.

Ze voelde zich in moons weer vrij en gelukkig. Onafhankelijk van iedereen en had het recht om alles te doen. Echter duurde dat gevoel niet lang. Want voordat de kattin het doorhad klonk de al te bekende stem weer. 'Angel' Met een ruk keek ze naar de kater. Ze versmalde haar ogen tot spleetjes en stond op. Haar nekhaar bedreigd overeind. "Ook hallo", gromde ze nors. Haar staart begon vijandelijk heen en weer te zwiepen. Het beviel haar al helemaal niet dat er überhaupt iemand zomaar haar rust verstoorde. Dat was de vorige ook weer zo. Maar dan ook met dezelfde kater. Haar oceaanblauwe ofen keken voor momenten weg. Ze was niet zó zelfverzekerd dat ze zo lang in zijn ogen keek. Dat leek haar veel te benauwd.

"Ook hallo", gromde ze nors. Timber grijzde kort ja echt zoon reactie die hij van haar verwachte maar zo was angel eenmaal nors koud vel bitchy ja dat was angel, Timber deed een stap dichter bij zijn blik gleed van de zwart witte kattin af en even keek hij naar boven er hingen bijna geen wolken aan de hemel en super koud was het niet, maar al snel righte hij zich weer op de kattin hij keek haar wat neutraller aan 'Hoe gaat het met je?' ja dat was een standaart vraag toch? Timber ging zitten een paar vosselengtes van haar vandaan 'Hoe gaat het met de kittens?' vroeg hij vervolgens want dat was iets wat hem echt boeide, de kittens.

Ze versmalde haar ogen verder terwijl de kater een stap dichter deed maar wat verder ging zitten. 'Hoe gaat het met je?' Haar staart begon steeds meer ongemakkelijker te zwiepen. "Het kon beter." murmelde ze. 'Hoe gaat het met de kittens?' Haar ogen werden groter. Op die vraag had ze niet gerekend. Vooral niet van... Hem. Ze beet op hasr onderlip maar algauw veranderde haar houding in een wat meer zelfverzekerde. "Goed." was het simpele, kortaffe antwoord. Veel meer had ze niet te vertellen en veel meer hoefde hij niet te weten. Ondanks dat hij rustig bleef zitten, nleef de zwartwitte kattin staan.

Timber keek haar rustig aan ze vertelde dan het 'beter kon' ja dat kon met hem ook wel hij zou ook wel een luize leventje willen wacht nee dat niet hij wilde geen kittypet zijn ugh nee, timber hees zijn wendbrouw op toen de kattin op haar onder lip beet en snel in een wel wat meerde zelfverzekerde houding ging staan toen hij naar de kitten vroeg kreeg hij een simpele 'Goed' terug timber knikte langzaam en versmalde zijn ogen tot spleetjes 'Mooi zo' miauwde hij kort, hij wiebelde even met zijn oortjes en keek de kattin al gauw weer strak aan hij had er een raar gevoel bij haar en de kittens...die verdacht veel op hem leken.

Een koude tinteling ging door haar vacht heen. 'Mooi zo' Ze keek hem raar aan. Haar kop een beetje schuin gekanteld. Haar oceaanblauwe ogen keken hem voor korte tijd aan. Wat kon het hem schelen over een paar kittens? "Ik denk dat ik maar moet gaan." zei ze langzaam en ongemakkelijk. Het enige wat ze wou was dat hij haar met rust liet. En snel ook. Haar staart begon steeds tegen de grond aan te tikken ze spande haar spieren om weg te gaan. Het was net Sunhigh, en ze was sinds korte tijd buiten geweest. Maar dat maakte niet uit. Zolang hij maar uit haar buurt bleef.