The end of the White Lion [Clanevent]

"Sorry," prevelde hij zachtjes, wetend dat hij van zijn laatste wens geen werkelijkheid ging maken, nog niet althans. Hij ademde nog één keer diep in zette zijn tanden vervolgens in Whitelions nekvel, om hem terug mee te nemen naar het kamp.

Met een flinke tred liep de kater stevig door, terwijl hij het lichaam van Whitelion met zich meesleepte. Hij stopte niet toen hij bij de ingang van het kamp was en verschillende ogen hem nastaarde. Nee. Hij zou Whitelion direct het kamp innemen en hem in het midden van de open vlakte leggen. In zijn hoofd spookten Whitelion's woorden in zijn kop rond. Hij had besloten om niets te zeggen. Hij zou zijn laatste wens hierdoor ook niet vervullen. Men moest niets weten over Whitelion's duister leven. De laatste gedachten aan hem moesten niet vol haat zitten. De warrior liet het lichaam los toen hij eenmaal in het midden van het kamp was en liet zijn blik vluchtig over de nieuwsgierige en betreurde gezichten gaan. Hij wist maar al te goed dat zijn mentor zowel gehaat als geliefd was in de clan en hij wilde dat beetje liefde niet ontnemen. Hij richtte zich iets meer op en ademde een keer diep in. "Whitelion, deputy van Windclan, heeft zich bij Starclan gevoegd." mauwde hij luid en duidelijk. Hij hoopte toch dat hij bij Starclan was, zeker na wat hij hem verteld had. Hij bleef vlak voor de kater staan, bijna beschermend, terwijl hij zocht naar Everstar.

Rustig lag de witte, mooie poes haar vacht schoon te maken. Ze lag netjes op haar rug, met haar linkervoorpootje opgetrokken zodat ze er goed bij kon. Alleen haar pootjes waren vies, de rest van haar vacht was schoon. De geur van verderf kwam haar neusgaten binnen en verbaasd trok Thorn met haar oortje. Haar blik gleed naar de kater die het kamp binnen lopen kwam. Barksound, degene die zijn mentor aan haar had moeten afstaan. Over haar mentor gesproken.. De witte kater die Bark met zich meesleepte zag er verdacht veel uit als Whitelion. Snel kwam ze overeind. Wat..? "Whitelion, deputy van Windclan, heeft zich bij Starclan gevoegd." miauwde de kater toen hij eenmaal tot stilstand gekomen was. Ongeloof stond op haar gezicht geschreven. Haar mentor, de mousedung deputy was dood? Haar bek ging een beetje open waarbij ze van Barksound naar Whitelion, of het hoopje vacht dat Whitelion geweest was. Niets was er meer over van de stoere kater waarvan ze les gehad had. Ze trippelde naar hem toe. Een verdrietig gevoel raakte haar hard in haar hart. Ze had veel respect gehad, ondanks dat ze zijn geheimpje geraden had. Ze had altijd haar mond gehouden tegen haar clan uit respect voor haar mentor. En nu lag hij hier, verslagen door wat? Hij leek geen eens wonden te hebben. Sweetheart vroeg hoe dit gebeurd kon zijn en Thorn keek dwingend naar Barksound. Ze moest een antwoord hebben. Die oude knar kon niet zomaar verslagen worden. Ze trippelde naar de voormalige deputy toe, en raakte ter respect z'n witte schouder aan met haar neus. "Dat je in de StarClan mag jagen, ondanks de stomme dingen die je gedaan hebt." miauwde ze, een traan drupte uit haar ooghoek. Driftig veegde ze met haar poot langs haar blauwde oog. Zij huilde niet, ook nu niet. Ze moest sterk blijven. "Wie houdt de nachtwake bij hem?" vroeg ze nadat ze haar kop weer opgericht had. Ze wist dat hij genoeg familie had die bij hem zou kunnen waken, maar ergens wilde zij er ook bij zijn. Uit respect en uit teken van vriendschap, want ondanks hun onenigheden had ze die gast echt gemogen.

Barksound stond lichtjes te trillen op zijn poten toen verschillende katten zich naar het lichaam van Whitelion begaven. Ook Brindleleaf kwam dichter en duwde eerst haar snoetje in zijn vacht, voordat ze de deputy een laatste groet ging geven. Nu de eerste shock voorbij was, begonnen de katten vragen te stellen. Hoe was hij dood gegaan. Hij kon niet zeggen dat hij dit zich zelf aangedaan had. Nee. Dat zou hij niet zeggen. Even sloot hij zijn ogen. "Riverclan," Hij opende zijn ogen en keek de omstaanders strak aan. "Ik heb vlak bij zijn lichaam doodsbessen gevonden en er hing een sterke geur van die vis vreters." Een grom volgde om zijn woorden kracht bij te steken. Nu hij het zelf allemaal uit zijn mond hoorde komen, begon hij zichzelf nog te geloven. Whitelion was op een sluwe manier vermoord met doodsbessen, door iemand van Riverclan. Zijn blik schoot naar de grond. Nu pas drong het echt tot hem door dat hij zijn mentor nooit meer, in levende lijven, zou zien.

Steeds meer katten kwamen erbij. Thorn had de neiging hen allemaal weg te duwen, ze kwamen hier alleen om te doen alsof ze perfecte warriors waren die een oh zo geweldige band met Whitelion gehad hadden zodat Everstar hen zou kiezen als de nieuwe deputy. Met walging in haar ogen keek ze naar Spottedwish, Sweetheart, Brindleleaf en Bronzemask. Vooral de laatste drie, die hem nog moesten aanraken met hun stinkkoppen ook. Ze trok haar lippen op maar deed verder niets, dan had ze meteen de anti-Whitelion club op haar dak. "Riverclan," klonk het toen opeens vanaf Barksound. Haar blauwe ogen versmalden zich. Wát? "Ik heb vlak bij zijn lichaam doodsbessen gevonden en er hing een sterke geur van die vis vreters." doodsbessen... Was hij gedwongen ze op te eten? En dan nog wel door die StarClanverdomme visvreters. Durfden niet eens een normaal gevecht aan te gaan, moesten het zo nodig op hun vieze maniertjes doen. "Hoe durven ze." miauwde ze, haar stem ferm en vol afschuw. "Ik begin toch te denken dat RiverClan zijn doel heeft gericht op onze high ranks," gromde Tigerpaw en ze knikte. Ze had het verhaal van de grijze warrior ondertussen al wel gehoord. Haar blik gleed opnieuw naar Whitelion. Hij was zo.. Dood. Alle trots die in hem gezeten had was eruit gegaan en het enige wat er overgebleven was was een nutteloos hoopje vacht. "We moeten hem begraven." stelde ze toen vast en zocht met haar ogen de blik van Barksound.

Lizardpaw spitste haar oren toen de vertrouwde drukte in het kamp duidelijk verstoord werd. Wat was er in Starclansnaam aan de hand? Ze kwam voorzichtig dichterbij de groep katten, die in een cirkel stonden. "We moeten hem begraven." Begraven? Was er iemand dood? Doordat er zoveel warrior en oudere apprentices rond stonden, kon Lizard niet zien om wie het ging. Wie was er dood?! De jonge apprentice werkte zich gefrustreerd tussen twee katten door en bleef als verstijfd staan toen ze de kater herkende. Haar snorharen trilden van de schok. Haar vader, Whitelion, was dood? Ze schudde ongelovig haar kopje en liep terug naar achteren. Haar blik bleef strak op de lichaam gericht. Waarom nam Starclan iedereen van haar af? De beschuldigingen die in het rond vlogen, leken op te gaan in het geroezemoes en betreur van de clankatten. Er ging maar één ding in haar kopje om, en dat was dat haar vader dood was. Hoe maakte haar niet meer uit. Ze wilde nu het liefst haar den in lopen en in haar nest kruipen voor de rest van de dag.

Haar zwartwitte vacht tintelde bij het zien van het dode lichaam van de Deputy. Everstar zou nu wel een nieuwe moeten kiezen. Haar oceaanblauwe ogen begonnen een waterige gloed te krijgen. Maar ze zei niets, ze deed niets en ze hoorde niets. Het enige waar ze zich zo concentreerde was het besef dat de witte kater dood was. Haar staart trilde en het leek alsof haar poten de grond niet raakte. 'Wie wordt de nieuwe Deputy?' murmelde ze meer tegen zichzelf. De woorden uitduwend. Haar blik ging naar de oranje leader die richting de Den trippelde. "Wie houdt de nachtwake bij hem?" werd er gevraagd. De kattin wou net naar voren stappen en haar naam zeggen. Maar dat zou teveel opvallen en mauwde ze alleen maar. 'Als ik die Fishbreaths in mijn poten krijg...' Dreigde ze met een lage stem. 'Hoe durven ze om onze Deputy te vermoorden?!' Zei ze snel om rare blikken te vermijden.

Commotie, waarom was er commotie midden in het kamp. De jonge apprentice was net terug gekomen van de jacht. Ze had een raar stekend gevoel gehad. Angst misschien, ze had zich er met moeite bij neergelegd. Zonder er verder veel van te denken was ze hard aan het werk gegaan. Haar beloning, twee muisjes die ze snel naar de prooihoop zou brengen. Haar half-broer had ze al een hele poos niet meer gesproken en met de gespannen sfeer in het kamp zocht ze onbewust zijn bescherming op. Haar blauwe ogen werden groot zodra ze de bekende witte vacht zag. Doodstil, te stil. Haar oortjes drukte ze in haar nek terwijl ze angstvallig naar haar broer toeliep. Een rilling liep over haar rug heen. Wie zou er nu zijn om haar te beschermen? Wie zou nu de zorgzame rol opzich nemen. Haar moeder, Icecloud zag ze nauwelijks. Haar broertje Pantherkit evenmin, en over haar halfzus wou ze het al helemaal niet hebben. Whitelion was zoveel voor haar geweest, zoveel dat ze niet wist hoe ze het zonder hem moest. Ze hadden natuurlijk ook wel eens problemen gekent, maar uiteindelijk was alles goed gekomen. Was hun band alleen maar sterker geworden. Ze zag verscheidene katten om haar broer heen verzameld en gromde zacht. Een waarschuwing naar elke andere kat dat ze uit de weg moesten. Ze wou afscheid van hem nemen. Zonder dat de weg versperd werd. Tranen prikten in haar ogen zodra ze bij zijn witte lichaam ging zitten. Ze drukte haar neus in zijn witte vacht, geen spettertje bloed was erop te zien. Toch was hij duidelijk overleden. Zou hij nu vredig in Starclan jagen samen met haar vader, Sparkshade. Haar lichaam krulde ze stijf op terwijl ze alle geluiden en andere clangenoten buiten probeerde te sluiten. Ze wou niets meer horen, niets meer zien. Haar oortjes had ze in haar nek geprikt als extra waarschuwing voor de wat eigenwijzere clankatten. Ze diende niet gestoord te worden, niet in haar afscheid en haar rouw. Ergens dacht ze nog even aan haar nichtje, Lizardpaw die nu beide ouders kwijt was. Sinds ze zeker wist dat Lizardpaw niet op haar aanwezigheid zou zitten wachten ging ze niet naar haar op zoek. 'White, jaag vredig met Starclan,' fluisterde ze met trillende stem. Ze wou nog meer zeggen, dat ze van hem gehouden had maar kon niet meer woorden uitspreken. Met moeite slikte ze de brok in haar keel weg waarna ze haar lichaam somber overeind hees. Haar blauwe ogen glansden met de tranen die ze tegenhield, verder waren ze dof. Ze zou zijn verlies zwaar nemen. Naar alles dat ze had meegemaakt gaf hij een soort veilig gevoel. Beschermd, hij zou haar nooit iets laten overkomen. Een schuddende beweging van haar kop en ze stoof weg om even alleen te zijn.

Waarom moest het haar broer zijn die zijn leven verloor. Natuurlijk was hij niet de jongste meer geweest, maar hij was sterk. Zijn bouw was stevig en groot geweest voor een Windclanner en ondanks zijn emotionele staat, die niet altijd te vertrouwen was geweest, hield ze van hem. Net nu ze zich beter voelde, iets zelfverzekerder. Werd iets wat ze lief had en wat haar zekerheid bood afgenomen. Ze was nog altijd schrikachtig buiten het kamp, om niet te spreken over haar nervositeit als ze dichtbij de grenzen kwam. Nu was ze een keer een grens overgestoken toen ze niet oplette en niet doorhad dat het een grens was. Dat was een uitzondering geweest. Haar blauwe ogen gleden even naar haar mentor die ze in de verte zag zitten. Waarschijnlijk ook geschrokken, ze hadden dan ook veel meegemaakt. Haar mentor was nog niet zo lang geleden gewond geraakt. Hoe het precies zat wist ze niet en ze wou het niet weten. Het enige dat ze wist was dat haar leven nooit meer hetzelfde zou zijn. Ze kromp iets ineen, nooit meer met Whitelion totdat ze zich toevoegde aan Starclan. Al snel werd haar lichaam overgenomen door intens verdriet en misschien zelfs angst.

"Ik begin toch te denken dat RiverClan zijn doel heeft gericht op onze high ranks," Bark's blik ging even naar Tigerpaw bij zijn opmerking. ''Weet je het zeker?'' Al snel gingen zijn ogen naar Silhouette, waarna hij kort knikte. Het was overduidelijk geweest en alles wees op Riverclan. Hij had het natuurlijk ook mee dat Whitelion een plek had uitgekozen vlak bij bij de grens van Riverclan, waardoor de geur van Riverclan sowieso in zijn vacht zat. Everstar was ondertussen ook al tevoorschijn gekomen. Zonder iets te zeggen had ze naar Whitelion's lichaam gekeken en ze verdween niet veel later gewoon terug in haar den. Hij begreep wel wat er nu allemaal door haar kopje moest gaan. Kort trok hij met zijn oortje, waarna hij zich terug omdraaide naar de andere katten rondom hem. Barksound vernauwde zijn ogen toen Sweetheart van zich liet horen en vlak naast hem ging staan. "Weten we zeker dat dit het werk is van Riverclan? Laten we geen conclusies trekken voor we weten wat hier echt speelt, tenslotte zal Everstar de beslissing." Er was geen enkele reden om te twijfelen. Alles was aanwezig. Er waren gelukkig katten die wel echt loyaal waren naar de clan en die de clan boven de andere clans zagen. "Is Whitelion echt vermoord door Riverclan? Want mijn neus vangt geen enkele geur van die vissenkopen aan zijn vacht" De kater zwaaide geïrriteerd met zijn staart bij wat de poes zei. De geur van Riverclan hing duidelijk in zijn vacht, Whitelion was dood en Sweetheart begon hem hier wat te beschuldigen?! "Ik denk dat je je neus beter eens in zijn vacht duwt, voordat je onnodige vragen stelt." siste hij.